#سلام_بر_ابراهیم ❤ ⭐#قسمت_هفتم ⭐ (روزی حلال ) ✨راوی :خواهر شهید ✨ پیامبر اعظم (ص)می فرماید :🌷فرزندانتان را در خوب شدنشان یاری کنید ،زیرا هرکه بخواهد می تواند نافرمانی را از فرزند خود بیرون کند🌷 براین اساس پدرمان در تربیت صحیح ابراهیم و دیگر بچه ها اصلا کوتاهی نکرد. البته پدرمان بسیار انسان با تقوایی بود. اهل مسجد وهیئت بود وبه رزق حلال بسیار اهمیت می داد. او خوب می دانست پیامبر(ص) میفرماید:🌷عبادت ده جز دارد که نه جز آن به دست آوردن روزی حلال است🌷 #ادامه_دارد 🌱 #کانال_ما_رو_به_اشتراک_بگذارید👇👇 @shahidmedadian 🌸⃟🌹🕊჻ᭂ࿐✰🌹🍃 #کانال_شهدایی_شهیدرحمان_مدادیان #مجموعه_فرهنگی_شهید_ابراهیم_هادی #فرهنگی_مجازی_هادی_دلها @shahidmedadian ❤❤❤❤ https://eitaa.com/joinchat/1852440749Cc4937a5cdc

🕊️ #نخل _سوخته 🌹خاطرات سردار شهید حسین یوسف الهی🌹 #قسمت_هفتم - دیدم اصرار فایده ای ندارد مثل اینکه واقعاً مجبورم. هر دو راه افتادیم. شب عجیبی بود هوا مهتابی بود و نور ماه منطقه را روشن کرده بود. گهگاه صدای انفجاری سکوت شب را می‌شکست. - حسین زیر لب چیز‌هایی زمزمه می‌کرد و بی‌خیال و آرام قدم برمی داشت. رفتار او نیز به من آرامش خاصی می داد. - به پای دکل رسیدیم. نگاهی به بالا انداختم. دکل همینطور بالا رفته بود و اتاقک آن در دل آسمان گم شده بود. ستونی فلزی با ارتفاعی به اندازهٔ یک ساختمان بیست طبقه بدون هیچ حفاظی مقابلم قد کشیده بود، و امشب می‌بایست من از آن بالا بروم. کاری که هر شب بچه‌های اطلاعات می‌کردند. - نگاهی به حسین انداختم. همچنان آرام و مصمم منتظر من بود. اضطراب را از چهره ام می خواند. لبخندی زد و گفت: نگران نباش من هم پشت سرت می آیم. - بسم اللّه گفتم و میله‌ها را در دستانم محکم فشردم و پایم را روی پله‌های دکل گذاشتم. نور ماه زیر پایم را روشن می‌کرد. هر چه بالاتر می رفتم همه چیز روی زمین کوچک تر می شد. خیلی با احتیاط و آرام پیش می‌رفتیم. نگاهی به بالا انداختم، هنوز خیلی مانده بود که به اتاقک برسیم. اما زیر پا همه چیز کوچک شده بود. لحظه‌ای مکث کردم دیدم دیگر نمی‌توانم بالاتر بروم، تا همین جا هم خیلی از زمین دور شده بودیم. این افکار باعث شده بود احساس خستگی زیادی بکنم. پاهایم شروع به لرزیدن کردند. - حسین که دید توقفم طولانی شده پرسید: چیه؟ چرا نمی روی بالا؟ - گفتم: نمی‌توانم خسته شده ام. - گفت: برو چیزی دیگر نمانده. پایین را نگاه نکن، من پشت سرت هستم. - گفتم: حسین پاهایم دارند می لرزند. نمی‌توانم بروم. - گفت: خیلی خب همانطور که هستی صبر کن. - و بعد سعی کرد تا چند پله بالاتر بیاید. - گفتم: کجا می‌آیی؟ - گفت: صبر کن. - خودش را بالا کشید. دستهایش را دو طرف من گذاشت و گفت: حالا بنشین روی شانه های من. - گفتم: برای چی؟ - گفت: خب بنشین خستگی در کن. - گفتم: آخر اینطور که نمی شود؟ - گفت: چاره ای نیست. بنشین کمی که خستگی آن رفع شد دوباره ادامه می‌دهیم. - چاره ای نبود. آنقدر خسته و ضعیف بودم که نمی‌توانستم ادامه بدهم، کار دیگری هم نمی شد کرد. آرام روی شانه‌های حسین نشستم. این کار هم برایم سخت بود. اینکه او بایستد و من روی شانه‌هایش بنشینم. در واقع حسین با این کارش هم باعث شد خستگی ام رفع شود و هم روحیه ام تغییر کند. - لحظه ای بعد دوباره بالا رفتن را آغاز کردیم. دیگر زانوهایم نمی لرزید، انگار یک انرژی ناشناخته به تن من تزریق شده بود. وقتی به بالای دکل رسیدیم نفس عمیقی کشیدم و گوشه ای نشستم. نگاهی به اطراف انداختم. همه چیز به شکل غرور انگیزی زیر پایم کوچک شده بود. - باد خنکی که آن بالا می‌وزید به تن عرق کرده ام می خورد و حسابی سردم شده بود. می دانستم که باید صبر کنم تا هوا روشن شود و بعد تمام روز را آنجا بمانم. - به حسین گفتم: خب حالا آمدیم بالا، صبح که هوا روشن شد چیکار کنیم. - گفت: چی کار می خواهی بکنی. - گفتم: بالاخره یکسری امکانات این جا لازم داریم. - گفت: هرچی می خواهی من می روم برایت می آورم. تو اصلاً لازم نیست از جایت تکان بخوری. همین جا بنشین و دیده‌بانی کن. شب هم خودم می آورمت پایین. - آن شب و روز بعد حسین چندین بار از دکل شصت متری بالا و پایین رفت. یک بار برایم پتو آورد. یکبار صبحانه، یک بار ناهار و چندین بار دیگر به بهانه های مختلف آمد و رفت. - رفتار او باعث شده بود که روحیه ام کاملاً عوض شود. شب با تاریک شدن هوا آمد دنبالم و گفت: برویم. - این بار خودش اول رفت و بعد من پشت سرش. مخصوصاً پایین تر از من حرکت می‌کرد تا بتواند مواظبم باشد و بالاخره مرا پایین آورد. بارها شنیده بودم که چقدر نسبت به نیروهایش احساس مسئولیت دارد. ولی هیچ گاه آنگونه حالت پدرانه اش را حس نکرده بودم. با کار آن شب حسین، هم توانستم منطقه را آنطور که باید ببینم و هم روحیه ام تغییر کرد. - هیچ وقت نمی‌توانم لحظه ای را که روی شانه‌هایش نشسته بودم فراموش کنم.(مهدی شفازند) ▪️قبل از عملیات والفجر یک بود. زمان عملیات نزدیک می شد و هنوز معبرها آماده نشده بود. فاصلهٔ ما با عراقی‌ها در بعضی نقاط هفتاد متر و در بعضی جاها حتی کمتر از پنجاه متر بود، و این باعث می‌شد بچه‌های اطلاعات نتوانند معبر باز کنند و دشمن را خوب شناسایی کنند. خیلی نگران بودم. حسین یوسف الهی را دیدم و با او از نگرانی خودم صحبت کردم. راحت و قاطع گفت: ناراحت نباشید فردا شب ما این مشکل را حل می‌کنیم. - شب بعد بچه های اطلاعات طبق معمول برای شناسایی رفته بودند آنقدر نگران بودم که نمی‌توانستم صبر کنم آنها از منطقه برگردند. تصمیم گرفتم با علیرضا رزم‌حسینی جلو بروم تا به محض اینکه برگشتند، از اوضاع و احوال باخبر شوم. دوتایی به خط رفتیم. 👇👇👇