📗#معرفت_نفس 📗 بسم الله الرحمن الرحیم: 💠يك وقت كسي تشته مي شود اما چون نمي داند آب كجاست گمراه مي گردد ، نمي داند به كدام طرف برود تا به آب برسد فقط دور خودش مي گردد و پريشان است ، 💠اين يك نوع گمراهي است و يك وقت هم شخص تشنه اي به چندين چشمه اي زلال مي رسد به طوري كه تمي داند به سمت كدام چشمه برود و از كدامين آب بنوشد فقط متحيّرانه دور خود مي گردد و آب ها را تماشا مي كند و اين يك نوع ديگرتحيّراست تحًيّر تمام انبيا و اولياي الهي در مورد بعثت حضرت رسول اكرم صلي الله عليه وآله از اين نوع تحيّر است . منبع،#شرح دروس #معرفت_نفس #علامه #حسن_حسن زاده_آملی حفظه الله تعاي #شارح: استاد #صمدی_آملی #كانال_شاخه_طوبي @shakhehtoba

شرح کتاب تهذیب الاخلاق و تطهیر الاعراق (یا طهارة الاعراق )  توسط مهذب نفوس #استاد_صمدی_آملی_حفظه_الله جلسه ٣٢ @shakhehtoba

‍ 💠 #سخن_زیبای_علامه_حسن_زاده_درباره_بعثت اگر ما فرض کنیم تمام بنی نوع بشر و بنی نوع انسان بشوند افلاطون، ارسطو، فارابی، بو علی، خواجه نصیر الدین طوسی، ملا صدرا، انیشتین و همه و همه جزو نوابغ باشند و اصلا آدم معمولی در دنیا نداشته باشیم و همگی از این سنخ آدمها باشند باز هم این آیه قرآن کریم صادق است که فرمود: «هُوَ الَّذي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ وَ يُزَكِّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلُ لَفي‏ ضَلالٍ مُبينٍ (جمعه/2) او كسى است كه در ميان جمعيت درس نخوانده رسولى از خودشان برانگيخت كه آياتش را بر آنها می‌‏خواند و آنها را تزكيه می‌كند و به آنان كتاب (قرآن) و حكمت می‌آموزد هر چند پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند.» 🌹کانال شاخه طوبی🌹 @shakhehtoba

♦️#دستورالعمل♦️ 💠هر کس مي خواهد در مسير انساني قرار گيرد بايد به پنج اصل عنايت کافي داشته باشد. 1- گرسنگي 2- سکوت 3- بيداري 4- خلوت 5- ذکر. که فرموده‌اند: صـمت و جـوع و سهـر و خلـوت و ذکر به دوام نـاتمـامان جـهان را کنـد ايـن پنـج تمـام 🍃🍁🍃🍁🍃🍁🍃🍁🍃 ❇️♦️عزيز من! نبايد هميشه شکم خود را پر داشته باشي. يک وقتي در زمين کشاورزي ات هستي آنجا بايد به اندازة کافي غذا بخوري تا انرژي کار کردن داشته باشي. اما در دوران بيکاري چرا روزي چند وعده غذا مي خوري؟ غذا خوردن زياد، دل را تيره مي‌کند که «الهي آزمودم تا شکم دائر است دل بائر است» گرسنگي درون را بر مي انگيزاند. چه بسا از ملکوت عالم براي انسان غذا بياورند اما همين که ببينند شکم او پر است برگردند. ❇️♦️اصل ديگر به اندازة ضرورت حرف زدن است. نمي گويم اصلاً حرف نزني اما: کـم گـوي و گـزيده گوي چون درّ کـز انـدک تو جهـان شود پر کم بگوييم و خوب بگوييم نه زياد و ناخوب. ❇️♦️اصل سوم، سهر است. سحر با حاء حطي، زمان قبل از اذان صبح را گويند اما سهر با هاء هوّز به معني بيداري است. بيداري در اينجا به معناي نخوابيدن در شب نيست که البته آن نيز لازم است: «وَمِنَ الّيْلِ فَتَهَجَّد به نافلةً لَکَ عَسى اَنْ يَبْعثکَ ربّکَ مقاماً محموداً»[1] منظور از بيداري در اينجا هوشياري و غافل نبودن است. در محل کسب و کارت بيدار باش تا غفلت نکني و پشيمان نشوي. ❇️♦️چهارم، خلوت است و گوشه گيري و حسابرسي به اعمال. و اصل پنجم ذکر به دوام است. دائماً بايد ذاکر باشي ومنظور از ذکر اين نيست که فقط تسبيح به دست بگيري و يا الله يا الله بگويي، بلکه بايد تمامي اندام خود را با حق عجين سازي. حق بشنوي، حق بگويي، حق بروي. خلاصه اينکه در دارالتوحيد نظام عالم جز حق نبيني. «و الحمدلله ربّ العالمين» #شرح_مراتب_طهارت #جلداول #درس_دهم استاد#صمدي_آملي حفظه الله #شاخه_طوبي @shakhehtoba

هشدار دردمندانه ۲۵ سال قبل از عالمی بصیر 💢قلب بصیر: ✍وقتی رهبری انقلاب شاهد باشند که نیروهای انقلابی وارد معرکه نشده و نسبت به خطر راهبردی، حیاتی و محوری یعنی تهدید تحدید نسل و کاهش روند جمعیت کشور اصلا اشرافیت و آگاهی نداشته و یا از به چالش کشیدن و نقد صاحبان قدرت و تریبون در مراکز تصمیم‌سازی و اجرایی نظام ابا دارند و راه عافیت‌طلبی را در پیش می‌گیرند مجبور می‌شوند که خودشان پیشگام این نبرد حیثیتی شده و جهت بیداری جامعه ایرانی و نیروهای انقلابی خطر نموده و راسا از آبروی خویش مایه گذاشته و با هشدار به خطر کاهش جمعیت، گناه عظیم سهل‌نگاری در استراتژیک‌ترین مساله حیاتی اسلام، تشیع و ایران را به گردن خویش بنهند و بفرمایند من هم مانند دیگران مقصرم. حضرت آیت‌الله صمدی آملی از اوحدی نیروهای حامی رهبری در جبهه فکری انقلاب بودند که بر اساس فهم محققانه و عقلانیت‌انقلابی خویش از ۲۵سال قبل در تمام محافل علمی و انقلابی سراسر ایران نسبت به خطر استراتژیک کاهش جمعیت و نابودی《#جایگاه_مقدس_مادرشدن》 اعلام خطر نمودند @ shakhehtoba

💠چگونه حضور قلب در عبادات را بدست آوریم ؟ حضرت امام خمینی (ره) در فصل پنجم مقدمه ی کتاب «سرّ الصلوه» پیرامون کیفیّت حصول حضور قلب می فرماید : «پس از آن که مراتب حضور قلب معلوم شد ، بهتر و مهمتر آن است که انسان درصدد معالجه ی نفس بر می آید و همّت بگمارد که اگر دست اش از همه ی مراتب آن کوتاه است لااقل بعض مراتب آن را که با کم تر از آن ، عبادات از درجه ی اعتبار ساقط و مورد قبول درگاه مقدّس نیست ، تحصیل کند. باید دانست که منشأ حضور قلب در عملی از اعمال و علت و سبب و اقبال و توجه نفس ، به آن است که قلب آن عمل را با عظمت تلقّی کند و از مهمّات شمارد . و این با آن که واضح است به ذکر یک مثال واضح تر شود : شما را اگر سلطان با عظمتی در محفل انس خود یا در مجلس سلام خویش بار دهد و مورد توجه و تلطّف در پیش همگان قرار دهد ، چون این مقام در قلب شما مهّم است و قلب آن را با عظمت و اهمیّت تلقی کرده ، لهذا قلب شما یکسره در آن محضر حاضر می شود و با کمال رغبت و دلچسبی جمیع خصوصیات مجلس و مخاطبات و حرکات و سکنات سلطان را ضبط می کنید ، و دل شما در همه ی احوال ، حاضر محضر است و لحظه ای از آن غفلت نمی کند . و به خلاف آن ، اگر کسی که مورد اهمیّت آن نیست و قلب او را نا چیز می شمارد با شما طرف صحبت شود ، حضور قلب با مکالمه ی با او پیدا نمی کنید و از حالات و احوالات او غافل می شوید ، و از این جا معلوم می شود که سبب عدم حضور قلب ما در عبادات و غفلت از آن چیست . اگر ما مناجات حقّ تعالی و ولیّ نعم خود را به قدر مکالمه با یک مخلوق عادی ضعیف اهمیّت دهیم ،  هرگز این قدر غفلت و سهو و نسیان نمی کنیم . و پر معلوم است که این سهل انگاری و مسامحه ، ناشی از ضعف ایمان به خدای تعالی و رسول و اخبار اهل بیت عصمت است ، بلکه این مساهله ناشی از سهل انگاری محضر ربوبیّت و مقام مقدّس خود ، به مناجات و حضور خود دعوت فرموده و فتح ابواب مکالمه و مناجات با خود را به روی ما فرموده ، با این وصف ما به قدر مذاکره ی با یک بنده ی ضعیف ، ادب حضور او را نگاه نداریم ، بلکه هر وقت وارد نماز ، که باب الابواب محضر ربوبیّت و حضور در درگاه اوست ، می شویم ، گویی وقت فرصتی به دست آوردیم و مشغول افکار مشتته و خواطر شیطانیه می گردیم ، کأنّه نماز کلید دکان یا چرتکه ی حساب یا اوراق است . این را نباید جز ضعف ایمان به او و ضعف یقین ، چیز دیگر محسوب داشت ، و انسان اگر عواقب و معایب این سهل انگاری را بداند و به قلب بفهماند ، البته درصدد اصلاح بر می آید و خود را معالجه می کند . انسان اگر امری را با اهمیّت و عظمت تلقّی نکند ، کم کم منجر به ترک آن می شود ؛ و ترک اعمال دینیّه به ترک دین ، انسان را می رساند . ما تفصیل این امر را در شرح اربعین نگاشتیم . چنانچه اگر انسان اهمیّت عبادات و مناسک الهیّه را به قلب بفهماند ، البته از این غفلت و سهل انگاری منصرف می شود و از این خواب سنگین بر می خیزد . ای عزیز ! قدری تفکر در حالات خود بکن و مراجعه ای به اخبار اهل بیت علیهم السلام بنما ، و دامن همّت به کمر زن و با تفکّر و تدبّر  به نفس بفهمان که این مناسک ، و خصوصاً نماز و بالاخص فرائض ، مایه ی سعادت و حیات عالم آخرت و سرچشمه ی کمالات و رأس المال زندگانی آن نشأه است .»  *** منبع: رساله سر الصلوه امام خمینی قدس سره، فصل پنجم از مقدمه. @shakhehtoba

گر چه بسیار تو بود اندک ز اندکت میدهند بسیارت *** ترجیع بند دیوان علامه حسن زاده آملی. @shakhehtoba

💠 چرا علوم ادبی را علوم ادبی نامیدند؟ در كتاب ارزشمند "منتهى الأرب في لغة العرب" آمده است: 🔸«ادب يعنى نگاهداشت حدّ هر چيز». به همين لحاظ علوم ادبى را علوم ادبى ناميده ‏اند، چون حافظ و نگهدار حدود معارف مربوط به خودند، و هر رشته‏ اى از علوم ادبى ميزانى براى نگاهداشت حدّ معارف خود است. 🔹مثلا علم عروض، يكى از رشته ‏هاى علوم ادبى است كه ميزان شعر، و نظم سنج است. اين ميزان، حدّ شعر را نگاه مى ‏دارد، كه دو مصراع يك بيت را با يكديگر مى ‏سنجد، و دو بيت يك غزل يا يك قصيده را توزين مى ‏كند، سپس حكم مى ‏كند كه اين شعر زحاف دارد و موزون نيست، پس علم عروض، علم ادب است كه حدّ شعر را نگاه مى‏ دارد و نمى‏ گذارد كه از قالب خود بدر رود. 🔹علم نحو و صرف از علوم ادبي اند. چرا؟ زيرا كه هر زبان در تأديه معنى براى خود حدّى دارد، جمله‏ بنديها و تركيب عبارات آن حدّى دارد، خواندن او حدّى دارد، اعراب او حدّى دارد، علم‏ صرف‏ و نحو، دستور مى‏ دهند كه اين كلمه و اين جمله بايد اينطور اداء كنيد، و بايد بدين وجه پياده نمائيد و بدين صورت بخوانيد، خلاصه، زبان را در قالب خودش نگاه مى‏ دارند، و نمى ‏گذارند از خود بدر برود. چه همينكه از حدّ خود بدر رفت كج و معوّج مى ‏شود و به غلط معنى مى‏ دهد، هرچيز كه در حدّ خود باشد، موزون و مطبوع است. *** برگرفته از: مجموعه مقالات علامه حسن زاده، ص128. #نکات_علمی @shakhehtoba

🔼🔼 فیلم: انسان حقیقی کیست؟ 🎥 انسان حقیقی در بیان شیرین حضرت علامه حسن زاده آملی. @shakhehtoba