دلا را ما دل دیوانه ام ده                     بصحرای غمت کاشانه ام ده به کنج خانه تن در حجابم                   مرا بیزاری از ویرانه ام ده بکن آواره ام از خان و مانم                 ورای آب و خاکت خانه ام ده بمستان شراب بی غش تو                    سوی میخانه ات پروانه ام ده بحق باده و خمخانه و جام                    بدست خویشتن پیمانه ام ده رجب آن بود شعبانم اینچنین است           نجات از چنگ هر افسانه ام ده چو مرغ بی پرو بالم بدامت                  توای صیّادم آب و دانه ام ده چو نالی نالم از درد درونم                   دوایم گریه مستانه ام ده همی سوزم بگرد شمع وصلت               بسوزان منصب پروانه ام ده تو خود بر گو م حسن گوید چه کس را      نشان خانه جانانه ام ده   #دیوان #حضرت_علامه_حسن_زاده_آملی غزل شراب بی غش @shakhehtoba