مویه می کنند گریه هایم در غزلهای عاشقانه نزار قبانی و مغزم سوت می‌کشد برای کشتی تایتانیک غزه و لبنان که باصدا خورده اند به کوه یخ اسرائیل مثل آنها تنها بدون دادرس در شبهای غرش آسمان و شخم خوردن زمین، خانم صلح طناب داری بر گردنش می اندازد وقتی که می‌شنود جراحی شدند کودکانی، مادرانی، مردانی بدون بیهوشی در کرانه ای از باختر این دنیا. و تمام روح ساده ی سپهری سهراب دوباره لوسمی حاد می‌گیرد و هیروشیما ناگهان دوباره گل اش چتر باز می‌کند وقتی می‌دوند زیر پوست شهر علی، عثمان، مسیح، یهودا بدون دست با پوستی آویزان جای آستین و بی گوشی گوشی که گوشه ای افتاده بی زنگ بی صدا بی درد و صدایی که می پیچید در فضای تنهایی وا اماه.. و آن طرف روی مبل، کنارچایی  درجایی گرم گرگهای کت وشلوار پوش در کنگره های امن جمع شده اند و 40 هزار کودک، مادر، پدر، خواهر.. همگی عددند ادامه می‌دهد : به ادامه ی خبرها می پردازیم... انگار طاعون آمده با مغول و نیشابور گرفتار از دور دستها می آید صدای کودکی در کدکن: (آنچه می‌بینم نمی خواهم و آنچه می‌بینم نمی خواهم) ✍#حسین_زارعی https://eitaa.com/sheremoghavemat