ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی در مقامی که صدارت به فقیران بخشند چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن شرط اول قدم آن است که مجنون باشی نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای ور خود از تخمه جمشید و فریدون باشی ساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فشان چند و چند از غم ایام جگرخون باشی حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است هیچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشی #حافظ @shernab

روزی در محضر مرحوم علّامه طباطبایی بودیم که یکی از دوستان حاضر در آن جلسه، این بیت عارف شیراز را زمزمه کرد: کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش کی روی؟ ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟ یک‌باره مرحوم علّامه، دست در مقابل صورت گرفت و سخت گریست و در حالی که شانه‌هایش به شدت تکان می‌خورد، با خود زمزمه فرمود: «کی روی؟ ره ز که پرسی؟ چه کنی؟ چون باشی؟» آن گریه، قلب حضّار را چنان به آتش کشید که هرگز شعله‌ی آن در جانشان به سردی نمی‌گراید. شهود و شناخت، آیت‌الله‌ ممدوحی، ج۱، ص۱۰۶

شوق اگر هست شکایت ز گرفتاری نیست نشود دام و قفس مانع پرواز کسی @shernab

به دریای غمت غرقم، گریزان از همه خلقم گریزد دشمن از دشمن که تیرش در کمان باشد #سعدی @shernab

هر صباحی غمی از دور زمان پیش آید گویم این نیز نهم بر سر غم های دگر #سعدی @shernab

عنانِ عمر ز غفلت مده ز کف، که کسی دوباره شمع‌صفت زندگی ز سر نگرفت @shernab

کار با جذبه‌ی عشق است عزیزان ورنه بوی پیراهن یوسف گرهی بر باد است #صائب @shernab

بسوزانم ز عشق تو خیال هر دو عالم را بسوزند این دو پروانه چو من شمع چگل باشم چگل = زیبا #مولانا @shernab