مناظره علمای بغداد مبحث بیست و یکم: کشورگشایی فضیلت نیست عباسى گفت : اين شيعيان گمان مى‌كنند كه «عمر» فضيلتى نداشته است ، در حالى كه همين فضيلت براى او بس است كه آن كشورگشايى‏‌ها را براى اسلام كرد . علوى فرمود : ما چند جواب در اين مورد داريم : ۱- تمام حاكمان و پادشاهان كشورگشايى مى‌كنند تا سرزمين و محدوده حكومتى خويش را بگسترانند ؛ آيا اين فضيلت است ؟! ۲- اگر هم بپذيريم كه اين گشورگشايى‌‏ها فضيلت باشد ، آيا مى‌‏تواند با اين فضيلت ، غصب خلافت پيامبر صلى الله عليه و آله را توجيه كند ؟! در حالى كه پيامبر صلى الله عليه و آله خلافت را به او نداد بلكه خلافت را به حضرت علی بن ابى طالب عليه السلام سپرد... اى پادشاه ؛ اگر تو براى خودت جانشينى برگزيدى و كسى آمد و مقام را از جانشينت غصب كرد و بر تخت او نشست و سپس به كشورگشايى پرداخت و كارهاى خير انجام داد ، آيا تو كشورگشايى‏‌هاى او را مى‏‌پسندى يا بر او خشمگين مى‏‌شوى به اين دليل كه جانشين تعيين‏ شده تو را بركنار كرده و وليعهدت را عزل كرده و بدون اجازه تو بر تختت تكيه زده است ؟! شاه گفت : معلوم است كه خشمگين مى‌‏شوم و كشورگشايى‏‌هايش موجب شستن اين گناه نمى‏‌شود . علوى فرمود : «عمر» نيز همين‏ طور بوده است ؛ مقام جانشينى و خلافت را غصب كرد ، بر جايگاه پيامبر صلى الله عليه و آله تكيه كرد و براى اين كار از رسول خدا صلى الله عليه و آله اجازه‌اى نداشت . ۳- كشورگشايى‏‌هاى «عمر» كارى نادرست و اشتباه بود و نتيجه‌هاى منفى و بر خلاف انتظار داد ؛ زيرا رسول خدا صلى الله عليه و آله به جنگ افراد نمى‏‌رفت بلكه تمام نبردهايش دفاعى و پس از حمله دشمنان بوده است و به همين دليل مردم مشتاق اسلام شدند و گروه گروه به دين خدا درآمدند ؛ چون مردم دريافته بودند كه اسلام دين آرامش و آشتى است . اين‌‏ها در حالى است كه «عمر» به سرزمين‏‌ها هجوم برد و با شمشير و زور آنان را مجبور به مسلمان شدن كرد ، و به همين جهت مردم از اسلام بدشان آمد و اين دين عزيز را متهم به زورگويى و توسل به شمشير كردند نه آن‏كه اسلام را دين منطق و نرمى و آرامش بدانند و همين برنامه سبب شد كه دشمنان اسلام فراوان شوند ؛ بدين سان ، كشورگشايى‌‏هاى عمر سبب بدنامى اسلام شد و نتيجه‏ هايى منفى در پى داشت . اگر ابوبكر و عمر و عثمان خلافت را از صاحب اصلى و شرعى آن يعنى حضرت على بن ابى طالب عليه السلام غصب نكرده بودند و آن بزرگوار زمام امور خلافت را به دست نگرفته بودند و پس از پيامبر صلى الله عليه و آله به امور مسلمانان رسيدگى مى‏ كردند ، به طور حتم به سيره و روش رسول خدا صلى الله عليه و آله رفتار مى‌‏فرمود و از آن حضرت پيروى مى‏‌كرد و همان شيوه درست پيامبر را پيروى مى‏‌كرد ، و اين برنامه سبب مى‏‌شد تا مردم گروه گروه به اسلام درآيند ، و پرچم حكومت اسلامى گسترده مى‏‌شد و همه كره خاكى را فرا مى‏ گرفت ؛ ليكن ، لا حول ولا قوّة إلاّ باللَّه العليّ العظيم . در اين‏جا سيّد علوى عزيز ، نفسى عميق و آهى سرد از درون برآورد و با دستش بر دست ديگر زد و نسبت به آنچه پس از وفات رسول خدا صلى الله عليه و آله به سبب غصب مقام خلافت از صاحب شرعى آن يعنى حضرت على عليه السلام ، بر اسلام وارد شده بود تأسف و اندوه خود را ابراز كرد . شاه رو به عباسى كرد و گفت : چه پاسخى براى علوى دارى ؟! عباسى گفت : من تا به حال چنين سخنى نشنيده بودم . علوى فرمود : حالا كه شنيدى و حقيقت برايت آشكار شد ، پس آن خلفای غاصب را رها كن و از خليفه شرعى رسول خدا صلى الله عليه و آله يعنى حضرت امام همام على بن ابى طالب عليه السلام اطاعت و پيروى كن . ادامه دارد ... #مؤتمر_علماء_بغداد @shobeiri