✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
✨
⭕️امام علی (علیه السلام) علاقه خود را به مرگ و شهادت چگونه توصیف كرده است؟
🔹 #امام_علی (علیه السلام) در بخشی از وصیت خود (نامه ۲۳ #گ«نهج البلاغه») موضع خود را در برابر #مرگ و #شهادت بيان مى كند؛ همان چيزى كه در موارد ديگرى از #نهج_البلاغه نيز منعكس است و آن اينكه من نه تنها از #مرگ نمى ترسم، بلكه عاشق بى قرار مرگى هستم كه در #راه_خدا و براى خدا باشد، مى فرمايد: «وَ اللهِ مَا فَجَأَنِی مِنَ الْمَوْتِ وَارِدٌ كَرِهْتُهُ، وَ لَا طَالِعٌ أَنْكَرْتُهُ، وَ مَا كُنْتُ إِلَّا كَقَارِبٍ وَرَدَ، وَ طَالِبٍ وَجَدَ» (وَ ما عِنْدَ اللهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرارِ)»؛
🔹[ترجمه فرمایش حضرت:] (به خدا سوگند چيزى از نشانه هاى #مرگ به طور ناگهانى به من روى نياورده كه من از آن ناخشنود باشم، و طلايه اى از آن آشكار نشده كه من آن را زشت بشمارم، من نسبت به #مرگ همچون كسى هستم، كه شب هنگام در جستجوى آب باشد و ناگهان در ميان تاريكى ها به آن برسد و يا همچون كسى كه گمشده [بسيار نفيس] خود را ناگهان پيدا كند [؛ چرا كه من به اين واقعيّت معتقدم] كه آنچه نزد #خداست [در سراى ديگر] براى #نيكان بهتر است).
🔹جمله اخير برگرفته از «آيه شريفه ۱۹۸ سوره آل عمران» است. در آغاز آيه، از پاداش #پرهيزكاران سخن مى گويد و سرانجام با جمله مزبور آيه را پايان مى دهد. آنچه در بخش اخير اين وصيّتنامه آمده همان است كه امير مؤمنان #امام_علی (عليه السلام) بارها در #نهج_البلاغه و غير آن بيان فرموده. #امیرالمومنین (عليه السلام) كه جاى خود دارد، #مؤمنان_عادى هم هرگز از #مرگ نمى ترسند، مخصوصاً اگر مرگ آميخته با #شهادت در راه خدا باشد. كسانى از #مرگ مى ترسند كه يا #ايمان به زندگى پس از مرگ ندارند، و مرگ را فنا و نابودى همه چيز مى پندارند و از آن وحشت مى كنند،
🔹يا اينكه ايمان به زندگى پس از مرگ دارند، ولى پرونده #اعمالشان به گونه اى #سياه و تاريك است كه مى دانند #مرگ براى آنان آغاز ناراحتى و #عذاب است؛ اما آنها كه هم ايمان به #آخرت دارند و هم پرونده #اعمالشان پاك و نورانى است، دليلى ندارد كه از مرگ بترسند، بلكه به بيان #امام (عليه السلام) در «خطبه ۵ #نهج_البلاغه» علاقه آنها به #مرگ از علاقه طفل شيرخوار به پستان مادر هم بيشتر است: «وَ اللهِ لَابْنُ أَبِي طَالِبٍ آنَسُ بِالْمَوْتِ مِنَ الطِّفْلِ بِثَدْيِ أُمِّهِ». بى جهت نيست كه طبق روايت مشهور هنگامى كه عبدالرحمن #ملجم_مرادى فرق نازنين #امام (عليه السلام) را در محراب عبادت شكافت، حضرت فرمود: «فُزْتُ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ»؛ (به پروردگار كعبه رستگار شدم).
🔹با توجّه به اينكه «قارب» طبق آنچه در «لسان العرب» و بعضى از كتب آمده است به معناى كسى است كه شبانه به دنبال آب مى رود و يا كسى كه فاصله ميان او و سرچشمه آب يك شب راه است، استفاده مى شود كه جمله «كَقَارِبٍ وَرَدَ، وَ طَالِبٍ وَجَدَ» اشاره به اين است كه من #مرگ و #شهادت را همچون تشنه كامى كه زودتر از آنچه فكر مى كرد به سرچشمه آب رسيد، به دست آوردم و گمشده خود را كه سال ها در انتظارش بودم يافتم. چقدر تفاوت است ميان اين سخن و سخن #زورمندانِازخدابىخبر كه وقتى در چنگال #مرگ گرفتار مى شوند، مى لرزند و فرياد مى كشند و ذليلانه تقاضاى بازگشت به #دنيا مى كنند.
📕پيام امام اميرالمؤمنين(ع)، مكارم شيرازى، ناصر، دار الكتب الاسلامية، تهران، ۱۳۸۶ش، چ اول، ج ۹، ص ۲۷۵
منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت)
#امام_علی #مرگ
منبع/ تبیین
📡 پایگاه خبری تحلیلی وَرْاُئوی
🕯 میعادگاه شهدای وَرجُوی
@varjovi
@shohadayevarjovi
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
🔹
⭕️پیشگویی امام على (عليه السلام) از وضع مردم در زمان حکومت «ظالمان» چگونه است؟
🔹#امام_علی (عليه السلام) در بخشی از خطبه ۱۰۸ #نهج_البلاغه پس از پیشگویی از آینده و حاکم شدن #حکّام_خودکامه و ظالم در آخرین فراز این خطبه به قسمت هاى مهمّى از آثار شوم اين #حكومتها، و وضع اخلاقى و اجتماعى و اقتصادى مردم در چنين حكومتهايى اشاره ميفرمايد. نخست میفرمايد: «فَإِذَا كَانَ ذلِكَ كَانَ الْوَلَدُ غَيْظاً، وَ الْمَطَرُ قَيْظاً، وَ تَفِيضُ اللِّئَامُ فَيْضاً، وَ تَغِيضُ الْكِرَامُ غَيْضاً». (در آن هنگام، #فرزندان سبب خشم [پدران و مادران] میشوند و #باران، گرمى مى افزايد؛ #فرومايگان همه جا را پر ميكنند و #نيكانِ_بزرگوار، كمياب میشوند!).
🔹سپس در ادامه اين سخن ميفرمايد: «وَ كَانَ أَهْلُ ذلِكَ الزَّمَانِ ذِئَاباً، وَ سَلَاطِينُهُ سِبَاعاً، وَ أَوْسَاطُهُ أُكَّالاً، وَ فُقَرَاؤُهُ أَمْوَاتاً». (#مردم آن زمان همچون گرگان، و #سلاطين آنها همچون درندگان، و #طبقه_متوسّط، طعمه آنها، و #مستمندان، همچون مردگان خواهند بود!). در آخرين قسمت اين خطبه، به #هفتپديدهشوم در چنين جوامعى كه سرچشمه تمام #بدبختىها میشود، اشاره کرده و میفرماید: «وَ غَارَ الصِّدْقُ، وَ فَاضَ الْكِذبُ، وَ اسْتُعْمِلَتِ الْمَوَدَّةُ بِاللِّسَانِ، وَ تَشَاجَرَ النَّاسُ بِالْقُلُوبِ، وَ صَارَ الْفُسُوقُ نَسَباً، وَ الْعَفَافُ عَجَباً، وَ لُبِسَ الْإِسْلَامُ لُبْسَ الْفَرْوِ مَقْلُوباً». (در آن زمان، #راستگويى از ميان میرود و #دروغ فراوان میشود؛ #مردم با زبان #اظهار_دوستى ميكنند، و با دل، #دشمنى؛ به #گناه و آلودگى افتخار ميكنند و از #عفّت و #پاكدامنى در شگفتى فرو ميروند و #اسلام همچون پوستينى وارونه پوشيده میشود!).
🔹آنچه را #امام (عليه السلام) در سه بخش از اين خطبه درباره «حوادث آينده جامعه اسلامى» به عنوان پيشگویی بيان فرموده، ترسيم بسيار دقيق و حساب شده اى از تمام #حكومتهای_جبّار خودكامه در طول تاريخ است. هنگامى كه آنها پايه هاى خود را محكم ميكنند تمام #نيكان و #پاكان رااز صحنه اجتماع كنار میزنند و #مديران و دستياران خود را از #افراد_بىبندوبار و #بىايمان و نوكر مآب كه به جاى كلاه، سر مى آورند، برمىگزينند. #مؤمنان را تحت فشار قرار میدهند و #مردم را به جهل و #نادانى و بى خبرى سوق مى دهند. #دروغ همه جا را فرا میگيرد و صدق و #راستى برچيده میشود.
🔹#فرومايگان بر مقدّرات مردم مسلّط میشوند و بسيارى از #مردم به حكم «أَلنَّاسُ عَلَى دِينِ مُلوُكِهِمْ» از آن حكّام و سلاطين درنده خو پيروى ميكنند. #نظامارزشیجامعه به كلّى دگرگون ميشود و فى المَثَل: #بىعفّتى و ناپاكى مايه افتخار و #پاكدامنى از اسباب سرافكندگى به حساب مى آيد. اينگونه حكومتها در محيطهاى مذهبى با مذهب نمى جنگند، بلكه سعى ميكنند #مذهب را از درون تهى سازند و #تعليمات آن را تحريف كنند و به اين طريق از احساسات مذهبى مردم به نفع مقاصد شوم خود استفاده كنند. خرافات را در ميان مردم ترويج میدهند و به بعضى از ظواهر مذهبى اهميّت داده، عمق و باطن آن را از ميان مى برند.
🔹هرگاه بااين معيارهاى دقيقى كه #امام_علی (عليه السلام) در اين خطبه بيان كرده به #جوامعدنياىامروز - مخصوصاً بسيارى از كشورهاى اسلامى - بنگريم، مى بينيم چقدر قابل تطبيق است. گويى حضرت از آن روز تمام حوادثى را كه امروز در جوامع میگذرد با چشم مى ديده و همچون نقّاش چيره دستى آنها را با نوك قلم ترسيم نموده، تصويرى كه از هر نظر برابر با اصل است. آنچه #امام (عليه السلام) در اين خطبه پيش بينى فرموده است شباهت به رواياتى دارد كه از #پيامبر_اكرم (صلى الله عليه و آله) در اين زمينه نقل شده است.
🔹از جمله در حديثى مى خوانيم: «زمانى بر #مردم فرا میرسد كه #صورتهاى_آنها، صورتهاى انسانى است و دلهاى آنها #دلهاى_شيطانى! مانند #گرگان درنده اند؛ و پيوسته #خونريزى میكنند؛ و هيچگاه [با تذّكر و ارشاد] از #منكراتى كه انجام میدهند، باز نمیگردند! اگر با آنها #همراهى كنى تو را متّهم ميكنند و اگر #سخنى بگويى، تكذيبت ميكنند و اگراز آنها #پنهان شوى غيبت ميكنند. #سنّت [سنّت معصومين] در ميان آنها بدعت است، و #بدعت در ميان آنها سنّت! #عاقل در نظر آنها كسى است كه #فريبكار و پيمان شكن باشد، و #فريبكار و پيمان شكن در ميان آنها #عاقل و هوشيار محسوب میشود. #مؤمن در ميان آنها مستضعف، و #فاسق در ميان آنها مشرّف و گرامى است ... در اين هنگام، خداوند آنها را از بارانِ به موقع، محروم میسازد و بارانهاى بى موقع [كه مايه فساد و تباهى است] بر آنها نازل میكند و #اشرار بر آنها مسلّط مى شوند». [۱]
📕پيام امام اميرالمؤمنين(ع)، مكارم شيرازى، ناصر، دارالكتب الاسلامية، ۱۳۸۶ش، چ۱ ج۴ ص۵۴۹
منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت)
منبع/ تبیین
@shohadayevarjovi