#روزشمارمحرم بيشتر منابع که ارشاد شیخ مفید(ره) یکی از آنهاست، ورود امام حسين(ع) و يارانش به كربلا را روز پنج‏شنبه دوم محرّم سال 61 هجرى گزارش كرده‌‏اند. چگونگی رخداد پیش از کوفه به ناچار، مسیر تغییر کرد؛ چرا که نه راه به جلو ممکن بود و نه برگشت به عقب؛ ناگزیر، راه سومی را پیش‌گرفتند تا حُر از کوفه کسب تکلیف کند. رفتند و رفتند تا رسیدند به نینوا (حَتَّى انتَهَوا إلى نينَوى)؛ آنجا بود که پیکِ کوفه رسید. او به حر و یارانش سلام کرد؛ اما بر حسین(ع) و یارانش؛ نه. نامه‌ای از عبیدالله به حر داد که در آن نوشته بود: زمانی که نامۀ من به تو رسید بر حسین سخت بگیر؛ او را در جایی که نه آب است و نه آبادانی فرودآر (فَجَعجِع بِالحُسَينِ حينَ يَبلُغُكَ كِتابي ... فَلا تُنزِلهُ إلّا بِالعَراءِ في غَيرِ حِصنٍ و عَلى غَيرِ ماءٍ). حر دستور را اجرا کرد و فرمان داد همان جا، فرودآیند. حسین(ع) پرسید به اینجا چه می‌گویند (ما يُقالُ لِهذِهِ الأَرضِ)؟ گفتند: کربلا؛ سرزمینِ نینوا هم به آن می‌گویند (و يُقالُ لَها أرضُ نِينَوى) برای نام آبادی‌ایی که در این نزدیکی‌هاست. پس حسین(ع) گریست (فَبَكى) و گفت: كَربٌ و بَلاءٌ. [عرب به اندوه و غمی که موجب تنگی نفس و خفگی شود می‌گوید کَرب. بلاء هم چند معنا دارد: آزمایش، اندوه، شدت و سختی، ...] وقتی به حضرت گفتند اینجا کربلاست؛ خاک آن را بوئید و گفت: به خدا سوگند این زمین همانی است که جبرئیل(ع) به رسول خدا(ص) خبرش را داد که من را در آن می‌کُشند (هذِهِ وَ اللّهِ هِيَ الأَرضُ الَّتي أخبَرَ بِها جَبرائيلُ ع رَسولَ اللّهِ ص و إنَّني اُقتَلُ فيها). بعد خاطره‌ای تعریف کرد: ام سلمه برایم نقل کرد که روزی جبرئیل(ع) نزد رسول خدا(ص) بود و تو در کنار من. ناگاه شروع به گریه‌ کردی (و أنتَ مَعي فَبَكَيتَ). رسول خدا(ص) فرمود: فرزندم را رها کن (دَعِي ابني) تا پیش من آید. تو رفتی و پیامبر تو را در آغوش گرفت و در دامن نهاد (فَأَخَذَكَ و وَضَعَكَ في حِجرِهِ). جبرئیل از حضرتش پرسید: دوستش داری (أ تُحِبُّهُ)؟ گفت: آری. جبرئیل ادامه داد: اما اُمتت او را خواهند کُشت (فَإِنَّ امَّتَكَ سَتَقتُلُهُ). حسین(ع) ااشاره به زمین کربلا کرد و ادامه داد: اینجا همانجاست که مردان ما به زمین می‌افتند؛ همانجاست که خون ما را می‌ریزند. #یادکرد_مصیبت #ورود_به_کربلا