ذکر مصیبت یا همان روضه‌خوانیِ معتبر، یکی از ارکان مجالس حسینی است. از بخش‌های بسیار مهم دانش‌نامۀ امام حسین(ع) بیان پژوهشیِ رنج‌ها و مصیبت‌های کاروان امام حسین(ع)، یا همان روضه‌هاست. پژوهشگاه قرآن و حدیث (دارالحدیث سابق)، این بخش از دانش‌نامۀ امام حسین(ع) را به شکل جداگانه و با نام «شهادت‌نامۀ امام حسین(ع) بر پایۀ منابع معتبر» در دو جلد، چاپ و منتشر کرده است. نسخه الکترونیکی این کتاب در نرم افزار «حدیث اهل‌بیت(ع)» هست و نسخۀ اندروید آن را می‌توان به شکل رایگان از اینجا یا کافه بازار گرفت. #امام_حسین(ع) #کتاب #روضه #یادکرد_مصیبت

چرا گریه؟ از واقعۀ شهادت امام حسین(ع) سالها می‌گذرد. چرا هر ساله رنج‌ها و مصیبت‌های او را یاد کرده بر آن می‌گریید؟ اگر پاسخ را از نقل، یعنی روایات خواسته باشید می‌گویم: خدای متعال به گریۀ بر مصیبت‌های امام حسین(ع) ثواب داده، صاحب آن اشک را بزرگ می‌دارد. برای نمونه، شیخ صدوق(ره) با سند صحیح از امام علی(ع) نقل می‌کند: همۀ چشم‌ها در قيامت، گريان و بيدارند، جز چشمى كه مشمول كرامت ويژۀ خدا باشد و به خاطر شكسته‌شدن حريم حسين(ع) و خاندان محمد(ص) گريه كرده باشد(خصال، 2/625). نیز امام حسین(ع) فرمود: هر كس، قطره اشكى براى ما بریزد و برای ما گريه کند، خداوند، او را از بهشت، بهرمند می‌گرداند (امالی شیخ مفید، ص340). و اگر پاسخی جز این و به اصطلاح، عقلی و از غیر روایت خواستید گویند: اشکِ بر مظلوم، انسان را ظلم‌ستیز می‌کند. چنین آدمی، به دیگران ستم نمی‌کند و تَن به پذیرش ظلم نمی‌دهد؛ دشمنِ ظالم است و یاورِ مظلوم. بر این پایه اشک بر حسین(ع) انسان‌ساز است. گویم: بعید نیست آن ثوابی هم که در روایات آمده برای چنین اثری باشد. #امام_حسین(ع) #روضه #یادکرد_مصیبت #اشک #گریه

مُحرّم در کلام امام رضا(ع) مرحوم شیخ صدوق با سند صحیح، گفتگویی را از رَیّان‌بن‌شبیب با امام رضا(ع) روایت می‌کند که بخش‌هایی از آن را اینجا می‌آورم. رَیّان می‌گوید: روز اول محرّم، محضر امام رضا(ع) رسیدم. فرمود: پسر شَبيب! محرّم، ماهى است كه مردم دوران جاهلى، ستم و جنگ را در آن تحريم می‌كردند؛ اما اين امت، حرمت آن را نشناختند و حرمت پيامبرش را نگه نداشتند؛ فرزندان او را كشتند؛ زنانش را به اسارت گرفتند و بار و بُنه‏اش را غارت كردند. خداوند، هرگز آنان را نيامرزد! پسر شَبيب! اگر براى چيزى گريه می‌كنى، براى حسين‌بن‌على‌بن‌ابى‌طالب(ع) گريه كن که او را سر بُریدند؛ إن كُنتَ باكِياً لِشَي‏ءٍ فَابكِ لِلحُسَينِ بنِ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام‏ پسر شَبيب! اگر براى حسين(ع)، چنان گريه كنى كه اشکهايت بر گونه‌ جارى شوند، خداوند، همۀ گناهانت، كوچک و بزرگ، كم و زياد را می‌آمرزد. پسر شَبيب! اگر خوش داری كه خداى عزوجل را ملاقات كنى در حالی که از گناهان پاک باشی، حسين(ع) را زيارت كن. پسر شَبيب! اگر خوش دارى كه در غرفه‌‏هاى ساخته‌‏شده در بهشت، با پيامبر(ص) هم‌خانه باشی، قاتلان حسين(ع) را لعن كن. پسر شَبيب! اگر خوش‏ داری كه ثوابى همانند شهيدان کربلا داشته باشى، هر وقت به ياد حسين(ع) افتادى، بگو: اى كاش با آنها ‏بودم و به رستگارى بزرگى می‌رسیدم ؛ يا لَيتَني كُنتُ مَعَهُم فَأَفوزَ فَوزاً عَظيماً. 📖 ر.ک به عیون اخبار الرضا(ع)، ج1، ص299. #امام_رضا(ع) #امام_حسین(ع) #محرم #اشک #یادکرد_مصیبت #زیارت_عاشورا