افتاد درختی که به خود می‌بالید از داغ تبر به خاک غم می‌نالید گفتم چه کسی به ریشه‌ات زد؟ گفتا: آنکس که به زیر سایه‌ام می‌خوابید! @sooyesama

امام سجاد علیه السلام: الرضا بِمَكْرُوهِ الْقَضا، مِنْ أعْلی دَرَجات الْیَقینِ. رضایت به مقدّرات دشوار، از برترین درجات یقین می‌باشد. (مستدرک الوسائل، ج۲، ص۴۱) @sooyesama

تمام خطوط افقی این تصویر، موازی هستند!!! شاید ادراک ما از عالم نیز، همین‌گونه ناقص باشد؛ «ان هی الا اسماء سمیتموها انتم و آبائکم» @sooyesama

تا نبندی ز سخن لب، نشود دل گویا نطق عیسی ثمرِ روزه مریم باشد #صائب_تبریزی @sooyesama

صفر، ماهی است که خاتم الانبیاء ص در آن رحلت می‌کند. ظرفی از زمان که جایگاه فقدان نبوت است. لذا نَحس و بلاخیز است. هر جایگاهی که فاقد روح نبوت باشد، نحس و بلاخیز است. البته زمان و مکان، به خودی خود، نه نحس‌اند و نه سعد. اما اتفاقاتی که در آنها روی می‌دهد بدان‌ها رنگ می‌دهد و سبب نحسی یا سعدی آن‌دو می‌گردد. مانند روز عاشورا و مکان کربلا که نقش ویژه‌ای در تربیت نفوس دارد. ماه صفر نیز جایگاه رحلت خاتم الانبیاء ص، است. و هرجا که روح نبوت نباشد نحس خواهد بود. اما ربیع‌الاول (که جایگاه میلاد نبی است) سعد و موجب رشد آدمی است. اینکه پیامبر ص فرمود: «هرکه مرا به خروج صفر بشارت دهد، او را به بهشت بشارت می‌دهم». مراد این است که هرکس از اقامت در صفر (فقدان روح نبوت) خارج شود، وارد بهشت شده است. حرام و مکروه، «صفر» اند؛ یعنی فاقد روح نبوت هستند، و واجب و مستحب، «ربیع» اند؛ یعنی واجد روح نبوت هستند. #استاد_محمود_امامی @sooyesama

ﻫﺮ ﭘﺮﻫﯿﺰﮐﺎﺭﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ‌ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺎﺭﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ‌اﯼ... می‌دﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﻢ، ﺩﻧﯿﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻼﺷﺶ ﺭﺍ خواهد کرد ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ. و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ نماید دﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﯾﻢ. ﭘﻨﺎﻩ می‌برم ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﻋﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ می‌بینم و ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ همان عیب ملامت ﮐﺮﺩﻩﺍﻡ. #ﺩﺍﺳﺘﺎﻳﻮﻓﺴﻜﻰ (ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺷﺪﮔﺎﻥ) @sooyesama

خداوند تنها کسی است که می‌شود با دهان بسته صدایش كرد و با پای شكسته به سویش رفت وقتی همه رفتند می‌ماند و وقتی همه پشت كردند آغوش می‌گشاید تنها سلطانی است كه دلش با بخشیدن آرام می‌گیرد @sooyesama

امام سجاد علیه السّلام: انما الإستعدادُ للموتِ تجنبُ الحرامِ و بذلُ النَّدی فی الخَیرِ پذیرش مرگ، تنها به [واسطه] پرهیز از حرام و نثار دارایی در راه خیر، می‌باشد (بحارالانوار، ج۴۶، ص۶۶) @sooyesama

شيخ اجل پورسينا، فكر لطيف و عشق عفيف را در رياضت نفس قوی‌ترين سبب براى تلطيف سر، و اعداد به وصول عشق حقيقى كه بهترين سرمايه سالك در تقرب به حسن مطلق است دانسته است. #علامه_حسن‌زاده (هزار و یک نکته) @sooyesama

شب سردی بود، فقیری کنار یک کپه برف خودش را از زور سرما مچاله کرده بود. نزدیکش شدم و با او حرف زدم، فقیر جایی برای خواب نداشت. هرچه فکر کردم دیدم نمی‌توانم او را به خانه ببرم، یا جای گرمی برای او تهیه کنم. تصمیم گرفتم تمام شب را در حیاط خانه بمانم، از سرما بلرزم و از رخت خواب محروم باشم. تا خودِ صبح لرزیدم و بعدش سخت مریض شدم، و چه مریضی لذت بخشی بود! #شهید_چمران #مریضی_لذت‌بخش @sooyesama

دعوی مکن که برترم از دیگران به علم چون کبر کردی، از همه دونان فروتری... بار درخت علم، ندانم مگر عمل با علم اگر عمل نکنی شاخ بی‌بری علم آدمیتست و جوانمردی و ادب ورنی ددی، به صورت انسان مصوری از صد یکی به جای نیاورده شرط علم وز حب جاه در طلب علم دیگری هر علم را که کار نبندی چه فایده چشم از برای آن بود آخر که بنگری امروزه غره‌ای به فصاحت که در حدیث هر نکته را هزار دلایل بیاوری فردا فصیح باشی در موقف حساب گر علتی بگویی و عذری بگستری... #سعدی @sooyesama

گاهى از خدمت علاّمه والد [علامه طهرانی] سؤال مى‌كرديم: چه مى‌شود أفرادى كه زحمت كشيده و عشق و شورى دارند و مدّتى در راه خدا حركت نموده و نورانيّتى تحصيل مى‌كنند، ناگهان در اثر امتحانى سقوط كرده و آن نور به ظلمت تبديل مى‌شود؟... مى‌فرمودند: سرّ سقوط‌ها و شكست‌ها اغترار سالك به كمالات خود و ترك التجاء و ابتهال به درگاه حضرت پروردگار است و تنها و تنها حالت افتقار و انقطاع به حضرت پروردگار است كه مي‌تواند انسان را از سقوط در امتحان نجات دهد و او را از دستبرد شيطان و نفس أمّاره حفظ مي‌كند. اگر حال انقطاع در تمام مراحل با سالك همراه باشد، چنانچه اشتباه نيز داشته باشد، خداوند اشتباهش را دفع مى‌نمايد. انسان بايد با گريه إظهار عجز و نياز كند تا خداوند راهش را باز كند؛ يك قطره اشك خيلى كارها مي‌كند. #استاد_محمدصادق_طهرانی (فرزند علامه طهرانی) #مخاطرات_سلوک @sooyesama

در روایت است که گاهى در بهشت بر اهل بهشت يك تجلى مى‌شود كه سال‌ها مدهوش مى‌شوند؛ نورى تجلّى مى‌كند بر اهل بهشت كه نهايت بهجت به آن‌ها دست مى‌دهد و فكر مى‌كنند كه خود خداى متعال با تمام زيبائي‌اش تجلى كرده است. بعد كه به هوش مى‌آيند مى‌پرسند: چه خبر بود؟ چه شد كه اين تجلى شد و اين نور بهشت را گرفت؟ به آن‌ها گفته مى‌شود: حضرت سيدالشهداء (عليه السلام) آمدند رد شدند لبخندى به اهل بهشت زدند و اين نور از دندان‌هاى مبارك حضرت سيدالشهداء (عليه السلام) ساطع شد #استاد_جعفر_ناصری #تجلی_حسینی #بهجت_بهشت @sooyesama

نزد اهل تعبیر، دندان، سپیدی و نور، نماد حقایقی الهی است و البته نشان‌گر محبت و...

امام باقر (ع): لو يعلم الناس ما في زیارة قبر الحسین (ع) من الفضل لماتوا شوقا اگر مردم فضیلت زیارت قبر امام حسين (ع) را می‌دانستند از شوق مى‌مردند. (مستدرک الوسائل، ج ۱۰، ص ۳۰۹) @sooyesama

۱. خاک، قبر بدن عنصری است ۲. ملکات نفس، قبر بدن برزخی است ۳. معارف نفس، قبر و جایگاه مرتبه عقلی است ۴. مشاهدات، قبر و جایگاه حقیقت قلبی است و هر کسی زائر مرتبه‌ای است که در افق وجودی اوست؛ «کل فی فلک یسبحون». #ر_س @sooyesama

#ساده_زیستی @sooyesama

هرکس شکست قیمت خود، بر زمین نماند ارزان چو شد متاع، به زر زود می‌رسد... پای شکسته گرچه به جایی نمی‌رسد آه شکستگان به اثر زود می‌رسد #صائب_تبریزی @sooyesama

روزی که شود «اذا السَّمٰاء ُانْفَطَرَت» وانگه که شود «اِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَت» من دامن تو بگیرم اندر «سُئِلَتْ» گویم صَنَما «بایِّ ذَنْبٍ قُتِلَت» عشق تو مرا «اَلَسْتُ مِنْکُمْ بِبَعید» هجر تو مرا «اِنَّ عَذٰابی لَشَدید» بر کنج لبت نوشته «یُحیِی و َیُمِیت» مَنْ مٰاتَ مِنَ الْعِشقِ فَقَد مٰاتَ شَهید @sooyesama

کسی چه می‌داند شاید قلب قرآن (سوره یاسین) همان «یا حسین» است که بی سر شده است...! #علامه_طباطبایی @sooyesama

اگر استناد این مطلب را به علامه طباطبایی ره بپذیریم این مطلب بیان تاویل آیات بر اساس کشف قلبی است. که نمونه‌های دیگر آن توسط خود اهل بیت ع بیان شده است. «مَا یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلاَّ اللّهُ و الرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْمِ» (آل عمران: ۷) @sooyesama

من هر وقت هر جا به عکس یک شهید می‌رسم می‌گویم: «السلام علیک یا ولی الله» و به عکس چند شهید می‌رسم می‌گویم: «السلام علیکم یا اولیاء الله». #علامه_حسن‌زاده (سخنرانی صوتی) #مقام_شهید @sooyesama

امام صادق علیه السلام: ما اجْتَمَعَ فِي مَجْلِسٍ قَوْمٌ لَمْ يَذْكُرُوا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ يَذْكُرُونَا إِلَّا كَانَ ذَلِكَ الْمَجْلِسُ حَسْرَةً عَلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَة هیچ گروهی در مجلسی جمع نمی‌شوند که خداوند عز ّو جلّ و ما [اهل بیت] را یاد نکنند، مگر آنکه آن مجلس روز قیامت مایۀ حسرتشان خواهد بود (کافی ج۲، ص۴۹۶) @sooyesama

از عارفی پرسیدند: این حُسن شهرت از کجا آوردی؟ گفت: شبی مادر از من آب خواست، دقایقے طول کشید تا آب آوردم، وقتے به کنارش رفتم، خواب، مادر را ربوده بود. دلم نیامد که بیدارش کنم، به کنارش نشستم تا پگاه. مادر چشمان خویش باز کرد و وقتے کاسه آب را در دستان من دید، به ماجرا پی برد و گفت: «فرزندم، امیدوارم که نامت عالم‌گیر شود» @sooyesama

لو اعلمُ احداً یفهم اسرار الاسفار لشددتُ الیه الرحال للتلمذه علیه و ان کان فی اقصی الدیار اگر کسی را بشناسم که اسرار کتاب اسفار را می‌فهمد، بار سفر به سوی او می‌بندم تا نزد او شاگردی کنم، گرچه در دورترین سرزمین‌ها باشد. #علامه_محمدحسین_اصفهانی (مشهور به کمپانی) به نقل از علامه مظفر، مقدمه اسفار، ص۶ #جایگاه_کتاب_اسفار @sooyesama

هنگامی‌که شبِ دنیا بر ابراهیمِ دلت سایه افکند، قلب تو نیز چون ابراهیم (ع) در پی هر نوری خواهد رفت. در وادی ظلمت، هر ستاره‌ای جذاب است. پس می‌روی تا نور را ملاقات کنی. اما هر ستاره‌ای به زودی افول خواهد کرد و تو را در تاریکی شب، رها خواهد نمود. تا اینکه ماه را می‌بینی، و می‌پنداری ماه، نور پایداری خواهد داشت. اما پاسی از شب نمی‌گذرد که ماه نیز غروب می‌کند و برگ دیگری بر ناکامی‌های تو می‌افزاید. در همین افکار، روز فرا می‌رسد و خورشید، جهان را پر نور می‌نماید. و تو باز می‌پنداری که گمشده خویش را یافته‌ای و به نور مطلق رسیده‌ای؛ زیرا خورشید هم نور بیشتری دارد و هم زمان بیشتری پایدار است. درست، هنگامی‌که مست از ملاقات خورشیدی و شوق او را در سینه می‌پروری، او هم غروب می‌کند تا شکست دیگری بر شکست‌های وجودت بی‌افزاید. حالا بریده‌ای؛ از همه چیز و همه کس. اکنون می‌دانی که هیچ چیزی در این دار فانی، باقی نیست. هر کسی روزی غروب می‌کند و تو را در تاریکی خویش رها می‌سازد. پس پشت می‌کنی به همه رفتنی‌ها، غروب‌ها و افول‌ها. به غروب‌ها که پشت کردی، طلوع را خواهی یافت. طلوع بی‌پایانی که هرگز مرگی ندارد. نور مطلقی که زوال نخواهد یافت. آن‌گاه ابراهیمِ قلبت می‌گوید: به غروب کنندگان میلی ندارم و روی به نوری می‌کنم که آسمان و زمین را شِکُفت و شریکی برایش نخواهم دید. #ر_س #رو_به_نور (برداشتی آزاد از آیات ۷۹-۷۶ سوره انعام) @sooyesama

در مراقبه به دنبال نتیجه‌ها نباش. به دنبال تکرار تجرب‌های پیشین نیز مباش. در مراقبه تنها مراقبه کن. خود را به او بسپار و تسلیم باش. تسلیم تنها دری است که به خدا گشوده می‌شود. تخلیه و خلوت، تنها قایقی است که به سوی او روان می‌گردد. #آداب_مراقبه (ارسالی از اعضا) @sooyesama

ای جملهٔ بی‌کسان عالم را کس یک جو کرمت تمام عالم را بس من بی‌کسم و تو بی‌کسان را یاری یا رب تو به فریاد من بی‌کس رس #خواجه_ابوسعید_ابوالخیر @sooyesama

پیر ما گفت به پیمانۀ خمخانۀ هو ننهی دست اگر تا ندهی پیمانی... سخن آن بود که استاد گران‌مایه بگفت: حَسَنا در پی هر چیز روانی، آنی #علامه_حسن‌زاده @sooyesama

عبادات برای ادراک عبودیت و یقین به بندگی است. عبادات تمرین بندگی هستند و آدم با این تمرین‌ها، آرام آرام، حقیقت فقر و بندگی خود را می‌یابد، تا به توحید برسد. انسان در ابتدا عبادت را از سر تکلیف و با سختی انجام می‌دهد؛ زیرا عبودیت خود را باور نکرده است. کسی‌که خود را عبد نمی‌داند عبادت برایش سخت و مکروه است. اما تکرار عبادات، از روی توجه و آگاهی، به شهود عبودیت و یقین به آن می‌انجامد. پس از این یقین، انجام عبادات آسان و شیرین است؛ چراکه اقتضای وجودی آدمی است؛ «واعبد ربک حتی یأتیک الیقین» (حجر: ۹۹). برخی جهله صوفیه می‌پندارند که اگر به یقین رسیدند، عبادات برداشته می‌شود. این‌ها توجه ندارند که متعلَّق یقین در آیه شریفه، خودِ عبودیت است. بنابراین تحصیل یقین سبب رفع عبادات نیست، بل‌که سبب تشدید و عشق به عبادت است. نوعی مورچه هست که یک شب در سال، بال در می‌آورد. آن‌گاه می‌پندارد که از عقاب و شاهین برتر و بلندپروازتر شده است. برخی انسان‌ها نیز بر اثر کثرت عبادات ظاهری و غفلت از حقیقت عبادت، دچار غرور می‌شوند و چنین پندارهایی پیدا می‌کنند. #استاد_محمود_امامی (با تصرف و تلخیص) #عبادت #عبودیت @sooyesama