مرحوم حاج شیخ علی محمد بروجردی نقل می‌فرمود: روزی با استاد سید علی آقای قاضی، به مسجد کوفه مشرف شده بودیم. مرحوم استاد برای عبادت، به محراب امیر مومنان علیه السلام رفت. مدتی گذشت اما نیامد. رفتم ببینم چرا نیامدند، دیدم استاد در سجده‌اند و چیزی زمزمه می‌کنند، که مفهوم نیست‌. چون استاد بازگشت از او پرسیدم: آقا در سجده چه می‌فرمودید؟ فرمود: خداوند به تازگی فرزندی به ماعطا کرده... اختیار وی آن است که ما اختیار کنیم. غذا می‌دهیم می‌خورد، او را می‌خوابانیم، می‌خوابد و هکذا. من از خدا می‌خواستم که خداوند مرا مثل فرزندم نماید. #آیت‌الله_سعادت‌پرور رسایل عرفانی، ص۲۷۶ #عبودیت @sooyesama

عبادات برای ادراک عبودیت و یقین به بندگی است. عبادات تمرین بندگی هستند و آدم با این تمرین‌ها، آرام آرام، حقیقت فقر و بندگی خود را می‌یابد، تا به توحید برسد. انسان در ابتدا عبادت را از سر تکلیف و با سختی انجام می‌دهد؛ زیرا عبودیت خود را باور نکرده است. کسی‌که خود را عبد نمی‌داند عبادت برایش سخت و مکروه است. اما تکرار عبادات، از روی توجه و آگاهی، به شهود عبودیت و یقین به آن می‌انجامد. پس از این یقین، انجام عبادات آسان و شیرین است؛ چراکه اقتضای وجودی آدمی است؛ «واعبد ربک حتی یأتیک الیقین» (حجر: ۹۹). برخی جهله صوفیه می‌پندارند که اگر به یقین رسیدند، عبادات برداشته می‌شود. این‌ها توجه ندارند که متعلَّق یقین در آیه شریفه، خودِ عبودیت است. بنابراین تحصیل یقین سبب رفع عبادات نیست، بل‌که سبب تشدید و عشق به عبادت است. نوعی مورچه هست که یک شب در سال، بال در می‌آورد. آن‌گاه می‌پندارد که از عقاب و شاهین برتر و بلندپروازتر شده است. برخی انسان‌ها نیز بر اثر کثرت عبادات ظاهری و غفلت از حقیقت عبادت، دچار غرور می‌شوند و چنین پندارهایی پیدا می‌کنند. #استاد_محمود_امامی (با تصرف و تلخیص) #عبادت #عبودیت @sooyesama

#علامه_حسن‌زاده #عبودیت @sooyesama

#استاد_صفایی_حائری #گام_نخست #عبودیت @sooyesama