✳ مفلس حقیقی
🔻 امام در وصیتها و نصیحتهای خود به مرحوم حاجاحمدآقا میفرماید: بعد از #مرگ آنجا که کار ما با #خدا باشد «ارحم الراحمین» است ولی آنجا که کار ما با #مردم باشد، مردم دیگر ارحم الراحمین نیستند و بهسادگی نمیگذرند چون آنجا همه کم دارند و تا یک چیزی از تو نگیرند، رهایت نمیکنند.
🔸 در روایت داریم که #مرصاد گذرگاهی است در #عالم_آخرت و کسی که حقی به گردن دیگری داشته باشد از آن عبور نمیکند. آنجا دیگر رضایت به یک کلمهی حلالم کن معمولی تمام نمیشود.
🔺 پیغمبر در جمعی از اصحاب فرمود میدانید #مفلس به چه کسی میگویند؟ اصحاب گفتند آن که با جیب خالی، کلی بار زندگی بر دوش داشته باشد. پیامبر فرمود این فقط بیپول است. مفلس کسی است که در عالم آخرت کیسهی اعمال خیر او پر است اما او را به همین مرصاد میآورند. صاحبان حق که حقی را از آنها ضایع کرده، آبرویی ریخته، اذیتی کرده و مالی از آنها خورده را میآورند و باید از آنها رضایت بگیرد. در این حالت از کیسهی #خیرات این فرد برمیدارند و به دیگران میدهند تا راضی شوند. اگر اعمال خیر او تمام شد از #گناهان دیگران بر دوش این فرد میگذارند. پیامبر فرمود مفلس این فرد است که اول، باری از خیرات داشت اما الان کیسهای از گناهان بر دوش دارد.
👤 #استاد_مسعود_عالی
#⃣ #معاد
✳ به فکر حرف فرشتگان باشیم، نه حرف مردم!
🔻 ما باید به فکر حرف #فرشتگان باشیم، نه حرف #مردم. مردم بعد مرگ انسان میگویند «ما تَرَک؟» (چه بر جای گذاشت؟) اما فرشتهها میگویند «ما تَقَدَّم؟» (چه پیش فرستاد؟)
👤 #آیت_الله_جوادی_آملی
تک خوری ممنوع
🔺در این حدیث قدسی دارد که #حضرت_داوود به تنهایی به صحرا میرفت. خداوند به او وحی کرد که چرا به تنهایی به سمت ما می آیی؟
🔸داوود گفت: اشتیاق من به دیدار تو زیاد شده و این خلق و #مردم، مانع رسیدن من به تو هستند، اینها بین ما فاصله انداخته اند لذا آنها را رها کرده ام و به تنهایی به سراغ تو آمده ام.
🔸خدای متعال به او وحی کرد:
داوود! به سوی #مردم خود بازگرد، اگر بتوانی دست یک بنده ای که از من #فراری است را در دست من بگذاری، اگر بتوانی یک #گنهکار را با من آشتی بدهی، این چیزی است که تو را ماندگار خواهد کرد، این چیزی است که من از تو میخواهم.
➕#کلید_واژه: «فَإِنَّكَ إن تَأتِني بِعَبدٍ آبِقٍ اثبِتكَ فِي اللَّوحِ جَميلا»
📌پ.ن: خیلی وقت ها خواستیم خودمون تنهایی تک خوری کنیم اما از اینها مهمتر اینه که چقدر تونستیم یکی رو به خدا و اهل بیت وصل کنیم؟ اصلا برا این کار، احساس وظیفه میکنیم؟
حاضریم سختی این کار رو بجون بخریم؟ حاضریم کمی کمتر به اعمال خودمون برسیم ولی بیشتر برای بقیه وقت بگذاریم؟
حقیقتا کار سختی است، خود را وقف دیگران کردن...