#تجربه_من ۵۰۰ #فرزندآوری #حرف_مردم #سختیها #قسمت_دوم در این دوران بود که پدرم متاسفانه به سرطان مبتلا شدند و دوران بیماری رو میگذروندند. 😰😰 تا ۹ ماهگی پسر دومم بهش شیر دادم و بعدش دیگه خودش نخورد. روزها به همین منوال می‌گذشت پسر دومم کم کم داشت چهار دست و پا راه می‌رفت، تا حدود ۶ ماهگی هیچ کس به غیر از دوستم از بارداریم خبر نداشت. بعد از ۶ ماه کم کم همه مشکوک شدند مخصوصا مامانم، که نکنه تو بارداری🤔🤔 ولی من به هیچ کس نمیگفتم به قول خودمون همه رو یه جوری دست به سر میکردم.😶😶 تا اینکه بیماری بابام شدت پیدا کرد و بابای مهربونم از پیش ما رفت و تو بهشت جای خودش رو پیدا کرد😭😭 بعد از مراسم هفتم بابام، مامانم دیگه مرتب میگفت دلواپستم برو دکتر، بعد از مشورت با دوستم تصمیم گرفتیم که قضیه رو علنی کنیم. خلاصه ی سونو دادم و رسما بارداری بنده برای همه محرز شد، در این زمان پسر دومم ۱۱ ماهه بود، حرف های مردم شروع شد که چه خبره!! چقدر بچه پشت سر هم🤐 تو این اوضاع و احوال گرونی😮 چجوری میخوای بزرگشون کنی و... ولی من گوشم بدهکار این حرفا نبود، برام مهم نبود که باردارم، تا اینکه سومین پسر من پاش رو به دنیا گذاشت.😍 پسرم که به دنیا اومد، اومدم خونه مامانم الان من بودم و یه پسر ۵/۵ ساله، یه پسر ۱ ساله و یک نوزاد دو روزه ... اقوام و آشنایان هر کدوم که به عیادت من میومدند شروع میکردن به جای من آه و ناله کردن که وای خدا چقدر زندگیت سخته😱 سه تا بچه کوچیک، آدم دیگه مزه زندگی رو نمی‌فهمه، اینا کوچیکی یه جور اذیتت میکنن، بزرگ بشن هم جوره دیگه و... خلاصه حرفها و نیش و کنایه ها همین‌جور مرتب زده می شد و همین حرف ها باعث شد تا افسردگی مزمن بعد از زایمان بگیرم 🤕🤕 انقدر از لحاظ روحی بهم ریخته بودم که تا ۴ ماهگی پسرم کارم فقط و فقط گریه بود.😪خواب و خوراک نداشتم و پسرم شیر خشکی شد. به حدی رسیده بودم که پسرم رو نمیخواستم ، مرتب به خدا میگفتم من دوستش ندارم. بعضی از کارها رو فقط و فقط از روی اکراه انجام می‌دادم😴😴 از حال و روزم دوستم خبر دار بود و آبجیم که هر دو بهم خیلی کمک می‌کردند تا حالم خوب بشه، اما خیلی موثر نبود. خواهرم اصرار داشت که برم پیش مشاور، اما من گفتم باید خودم تلاش کنم تا خوب بشم. تا ۴ ماهگی پسرم منزل مامانم بودم. از رفتن به خونه خودم و داشتن ۳تا بچه کوچیک و بزرگ کردنشون به تنهایی واهمه داشتم. تا اینکه با همسرم تصمیم گرفتیم در اولین فرصت به منزل خودمون برگردیم. بعد از چند روز استرس فراوان بالاخره یک روز دل رو زدم به دریا و اومدم خونه خودم... زندگیم می‌گذشت اما با سختی فراوان، همسرم مرتب سر کار بود. خودم هم کارم رو در موسسه داشتم به غیر از مواقعی که در موسسه بودم، بقیه زمانم رو پیش بچه هام بودم. البته مادرم و مادرشوهرم هم زمانی که من سرکار بودم بچه ها رو نگه می‌داشتند و من همین جا دستای هر دوشون رو بوسه میزنم😘😘 گاهی میشد که هر دوتا پسر کوچیکم رو با هم بغل میکردم😕😕 یا یکی رو روی پاهام میخوابوندم یکی رو بغلم🤨 خیلی خیلی خیلی سخت بود. اوضاع و احوال روحیه ام کم کم بهتر شد، خودم رو داشتم پیدا میکردم، گفتم بچه ی من ناخواسته نبوده، خداخواسته بوده😇 خدا اگه برای انسان یه چیزی رو بخواد حتما در اون خیری هست🤓 توکلم رو به خدا زیاد کردم نیش و کنایه ها‌‌ دیگه برام مهم نبود،، یعنی سعی می‌کردم بهش بها ندم ،، زود ازش بگذرم، در مقابل بعضی از افراد که نیش و کنایه می‌زدند حتی جواب گو هم بودم. زندگی سخت و پر فراز و نشیب من و همسر جانم با ۳تا بچه کوچیک به سختی و شیرینی های همراه با اون گذشت. بچه های من الان کمی بزرگ شدند از اون سختی ها تا حدود خیلی خیلی زیادی کم شده، بچه هام الان تو روز خیلی کم با من کار دارند خودشون خیلی خیلی مستقل هستند. کل روز رو با هم بازی می‌کنند. خونه ی من همیشه پر از خنده ی بچه هامه🎖🎖 بچه هام به هم خیلی وابسته هستند ، بدون همدیگه هیچ خوراکی نمیخورند. و من الان مادری هستم بسیار پشیمون از اینکه چرا حرف های مردم برام مهم بود، چرا با غصه خوردن پسرم از خوردن شیر مادر محروم شد😕 چرا با عدم توکلم به خدا جلوی حرف مردم رو نگرفتم😠 چرا از لحظات نوزادی کودکم کمال لذت رو نبردم😨 و چراهای خیلی خیلی زیاد دیگه... اما مادری هستم بسیار جوان با دنیایی از تجربه😉 ‌که هر چه خدا برام رقم بزنه رو با جون و دل پذیرا میشم چون خدا ارحم الراحمینه🙂 از تمام خوانندگان داستان زندگیم میخوام که برای اینکه مادری موفق باشم خیلی خیلی برام دعا کنند. ازتون خواهش میکنم حضور خدا رو در ثانیه به ثانیه ی زندگیتون حس کنید، بدونید خدا بنده هاش رو خیلی دوست داره، خدا اگه سختی هم بهمون میده هدفش بزرگ تر شدن ماست، خدا میخواد بهترین جایگاه های بهشتش رو بهمون بده. کانال«دوتا کافی نیست» @dotakafinist1

#تجربه_من ۵۱۲ #فرزندآوری #حرف_مردم #سختیها #رزاقیت_خداوند #قسمت_اول فروردین ماه ۹۴ عقد کردیم و چون رسم خانوادگی خودم اینجور بود که دختر عقد کرده حداکثر ۶ ماه بعد از عقدش باید بره سرخونه زندگیش، در شهریور همون سال ازدواج کردیم. بماند که چقدر از طرف خانواده همسرم حرف شنیدم که چرا اینقدر عجله دارید. بعد از ازدواجم هم در منزل پدر همسرم زندگی می‌کردیم و حتی یه اتاق یا کمد اختصاصی نداشتم و بسیار اذیت شدم. چون رفت و آمد منزلشون زیاد بود و دائما با این جمله مواجه میشدم که اینجا خونه بابای ماست، چمدونت رو اونورتر بذار یا مثلا دختر من میخواد اینجا بخوابه و .... تو این گیر و دار که خودم دانشجوی تهران بودم و همسرم دانشجوی قزوین بودن و در منزل پدرشوهرم زندگی میکردم، فهمیدم باردارم. همسرم خیلی ناراحت شد. گفت به هیچکس نگو تا سقطش کنیم. رفتیم دکتر و دکتر گفت ۷ هفته ست و اینم صدای ضربان قلبش. شوهرم با عصبانیت گفت دیگه کار از کار گذشته و نمیشه سقطش کرد. مدت ها با من تلخی می‌کردن، خیلی وقتا اصلا با من حرف نمیزدن، من خیلی وقتا گرسنه بودم، چون ویار شدیدی داشتم و چیزای محدودی می‌تونستم بخورم و به خاطر اینکه شوهرم عصبانی و بداخلاق تر نشه اصلا نمی‌گفتم من به فلان چیز احتیاج دارم و گرسنه هستم. تنها کسایی که وقتی فهمیدن من باردارم خوشحال شدن مادرشوهر، پدرشوهرم، برادر خودم و دختر خاله م بودن. اکثر فامیلا حتی پدر مادر خودم و خواهر برادرای همسرم ناراحت شدن و خیلی خیلی سرزنش و تحقیرم می‌کردن و حرفایی زدن که بعد از گذشت ۶.۵ سال از اون موقع هنوز تلخیش تو وجودم هست. ۳ ماهه باردار بودم که خونه مستقل گرفتیم. مادرم برام یه سری جهیزیه فرستادن، مادرشوهرم هم یه سری از وسایل دست دوم خودشون رو بهمون دادن اما یخچال و ماشین لباسشویی نداشتیم. چند ماه بعد خودمون با پولای خودمون یخچال خریدیم ولی من با وجود بارداری سخت با دست لباس می‌شستم. همینجور گذشت و بارداریم بسیار سخت بود و مدتی استراحت مطلق بودم تا پسرم زودتر از موعد با زایمان طبیعی به دنیا اومد اما خدا رو شکر سالم بود و همون روزی که به دنیا اومد مرخص شد. اما همسرم همچنان با من بداخلاق بود و بچه رو دوست نداشت. یک ماه بعد از زایمانم رفتم شهر پدریم منزل مادرم که کمی بچه جون بگیره و خودم استراحت کنم. به خواهر شوهرم گفتم میری مشهد دعا کن امام رضا ع پیش خدا شفاعت کنه مهر من و سید محمد به دل برادرت بیفته یا راهی پیش روم بذاره که دلم اینقدر از بی مهری و بی توجهیش نشکنه. خواهرشوهرم واقعا از رفتار برادرش ناراحت شده بود و خیلی پسرمو دوست داشت. یه روز دیگه خیلی دلم به درد اومد و به همسرم پیام دادم که دیگه نه بهت زنگ میزنم، نه عکس بچه رو برات می‌فرستم. اگر دلت خواست سراغ ما رو بگیر. چند هفته به همین وضع گذشت و چون دیگه پدرم داشتن شک میکردن که چرا برنمیگردی سر خونه زندگیت مگه مشکلی هست، مجبور شدم بلیط هواپیما برای برگشت بگیرم و برگردم. فقط یه پیامک به همسرم دادم که اطلاع داشته باشن. با ناامیدی مطلق برگشتم شهر محل زندگیم اما... 👈 ادامه دارد.... کانال«دوتا کافی نیست» @dotakafinist1

#تجربه_من ۵١٢ #فرزندآوری #حرف_مردم #سختیها #رزاقیت_خداوند #قسمت_دوم با ناامیدی مطلق برگشتم شهر محل زندگیم اما تو فرودگاه دیدم همسرم با دسته گل اومده دنبالمون و پسرمون رو بغل کرد و خدا رو شکر زندگیمون به آرامش رسید. چند ماه بعدتر هم تونستیم ماشین لباسشویی و حتی ماشین ظرفشویی بخریم. پسرم یک سال و هشت ماهش بود که دکترا بهم گفتن تومور تخمدان داری، باید فورا لاپاراسکوپی کنی، بماند که چه درد جسمی و روحی کشیدم و چقدر هزینه کردم. وقتی عملم کردن گفتن باید هر هفته فلان آزمایش رو بدی تا ببینیم چه موقع سطح هورمونت میاد پایین. اگر تا فلان موقع اومد پایین که خوبه اگر نه که اقدام درمانی لازم داره. هر هفته آزمایشا بهتر میشدن،تا یه جایی که روند متوقف شد و از هفته های بعدش شروع شد سطح هورمونیم بالاتر رفتن. میلاد امام رضا ع بود که یک عالمه گریه کردم و نذری پختم به امید شفا. چند هفته بعدش متوجه شدم دوقلو باردارم و سطح هورمونام کاملا تنظیم شده و سلامتیم رو کاملا به دست آوردم. اما باز هم توهین ها، تحقیرها و سرزنش های اطرافیان شروع شد حتی مادرم چند هفته باهام حرف نزد. همسرمم اصلا خوشحال نبود اما دیگه مثل بارداری قبلیم نبود. بارداریم سخت تر از قبلی بود و دوقلوها ۳۲هفته با سزارین به دنیا اومدن و ۱۷ روز تو NICU بودن. تو بیمارستان رسول اکرم ص تهران هم خیلی خیلی خیلی کادرش بی احترامی کردن و می‌گفتن چه خبرته و بسه و ... اطرافیان هم می‌گفتن دیگه بسه ها مثلا شما تحصیل کرده اید و از این حرفای نامربوط از برکات بارداری و به دنیا اومدن دوقلوها هم این بود که ماشین خریدیم و همسرم با ماشین شون کار کردن و درآمد کسب کردن آخرای ماه رمضان سال پیش بود که حالم خیلی بد بود، همسرم گفت حتما بارداری... رفتم دکتر و گفت ۶ هفته بارداری اما قلب نداره، دوباره ده روز دیگه بیا... بازم اطرافیان شروع کردن به حرفای نامربوط زدن اما این سری همسرم جواب همه رو داد و گفت آیا کسی می‌تونه بگه در خرجی بچه هام تا حالا کمکی بهم کرده؟ آیا کسی می تونه بگه در نگهداری بچه هام کمکی به خانمم کرده؟ پس به کسی مربوط نیست. باز هم وقتی رفتم دکتر و گفتن قلب نداره هفته بعدتر و بعد ترش هم رفتم و همینو گفتن و نامه دادن که برم پزشکی قانونی برای مجوز سقط چون تقریبا ۱۱ هفته بودم اما همسرم گفت به حرفاشون گوش نده رفتیم پیش یه دکتر سونوگرافی خیلی حرفه ای که سر پسر اولم مریضشون بودم. وقتی سونوگرافی کردن، ازم پرسیدن بچه رو میخوای؟ گریه م گرفت با اینکه خیلی برام سخت بود، بچه هام کوچیک بودن، غریب بودم و اطرافیان نه تنها کمک حال نبودن که سرزنش گر بودن اما از ته دلم گفتم بله که میخوامش، یه دفعه صدای قلبش رو پخش کرد و من یک عالمه گریه کردم. دکتر زنانم رو عوض کردم و رفتم پیش دکتر دیگه ای و گفت ممکنه این داروهایی که در زمانی که نمیدونستی بارداری خوردی به جنین آسیب زده باشه و ناقص باشه. فلان آزمایش رو بده، دیگه خیلی مضطرب شدم. خاله م حرم امام رضا ع بودن بهم پیام داد خاله مگه مشکلی داری؟ چند بار اینجا اومدی جلوی نظرم... یک عالمه گریه کردم که امام رضا ع حواسش بهمون هست... به خاله م گفتم به امام رضا ع بگو شفاعت کنه خدا بچه م رو صحیح و سالم بهم بده تا ابد خودم و بچه م نوکرشیم. خدا پسر کوچولوم رو بهم داد ولی به خاطر خطاهای پزشکی و کادر بی کفایت بیمارستان یک ماه بیمارستان بود و حتی تو بیمارستان یک بار ایست قلبی تنفسی کرد و احیاش کردن. همون لحظه بازم دست به دامن امام رضا ع شدم و قول دادم اگر بازم دستمو بگیره نذری از طرف امام رضا ع میدم و امام رئوف بازم دستمون رو گرفت.... خلاصه که!!! ۱.جماعتی که به دیگران برای کمک خرجی و نگهداری بچه هاشون کمک نمیکنید، به چه حقی نظر می‌دید که بچه نیار؟بسه؟چه خبرته؟ و .... ۲.ما هنوزم تو یه خونه کوچیک مستاجریم، تازه اولین یارانه خانوادمون رو بعد از به دنیا اومدن فرزند چهارممون گرفتیم، کار همسرم آزاده، ماشین مون باری و قدیمیه اما خدا رو شکر سالمیم، خوشحالیم و بچه های مودب داریم، در خونه مون هم همیشه به روی مهمان بازه. ۳.کادر بیمارستان ها خیلی با کسایی که فرزند زیاد دارن بدرفتاری میکنن و یک عالمه توهین و بی احترامی میکنن و به خودشون اجازه میدن دائما بگن بسته دیگه و حتی زایمان سومم تو اتاق عمل دکتر بهم گفت خانم چه خبرته لوله هاتو نمیخوای ببندی؟ گفتم معلومه که نمیخوام ببندم. این که چند تا بچه میارم قطعا به خودم مربوطه. به نظرم واقعا یا باید کسایی رو بذارن که به فرزندآوری اعتقاد داشته باشن یا مجبورشون کنن جلوی زبون شون رو بگیرن. ۴.نکته طلایی: از شفاعت امام رضا ع پیش خدا غافل نشید ، امام رئوف هر چند بار که بهش رو بزنی رو تو میگیره.... یا امام رضا علیه السلام خیییلی دوستت دارم. 😍😌 کانال«دوتا کافی نیست» @dotakafinist1

#تجربه_من ۵۶۳ #فرزندآوری #سختیها #بارداری_خداخواسته #قسمت_اول یک سال و نیم بعد از ازدواج، وقتی ۲۴ سالم بود، تصمیم گرفتیم بچه دار بشیم و اقدام کردم، برای آزمایشای قبلش، کاهش وزن و درست کردن دندونا و... دکتر زنان با توجه به آزمایشام(تنبلی تخمدان) گفته بود شاید بیشتر از یکسال طول بکشه و ممکن طبیعی باردار نشی. خلاصه اقدام کردیم برای بچه و در کمال ناباوری خودم و دکتر خیلی زود باردار شدم. قلب جنین که تشکیل شد، خوووشحال و شاد بودم، همه رو سورپرایز کردیم و اعلام کردم که باردارم، اولین نوه هم از سمت همسرم، هم خودم، حسابی همه خوشحال بودن که رفتم برای غربالگری اول. عکس های جنین ۳ماهه رو دیده بودم ولی دکتر که دستگاهو گذاشت روی شکمم توی مانیتور دیدم جنین من اصلا شبیه جنین ۳ماهه نبود و همچنان شبیه یه لوبیای کوچولو خودشو جمع کرده بود😭 سکوت بود و سکوت و دکتر مدام دستگاهشو اینور اونور میکرد و آخر سر گفت جنین شما قلبش ایست کرده و متاسفانه دیگه رشد نکرده😭 دنیا رو سرم خراب شد مگه میشه آخه ینی چی؟ ایست قلب جنین؟ تا حالا نشنیده بودم و کارم شده بود گریه و ناراحتی... بعد از چند روز گفتم خدایا خودت دادی و خوشحالم کردی، خودتم گرفتی راضی ام به رضای تو و یواش یواش خودمو جمع و جور کردم. بعد از ۳ماه، دکتر اجازه داد دوباره اقدام کنم و باز تاکید کرد ممکن سری پیش بارداریت اتفاقی بوده باشه و زیاد به بارداریِ زودهنگام دل نبند. توی اینترنت با چله ی زیارت عاشورای آیت الله حق شناس آشنا شده بودم و کلی آدم حاجت گرفته بودن باهاش، پس منم شروع کردم چله رو. بعد از ۲۰ روز از چله فهمیدم دوباره باردارم این سری هم اونقدر خوشحال شدم برای آزمایشگاه شیرینی خریدم بردم ولی این سری به کسی چیزی نگفتیم. روز سونوگرافی برای بررسی قلب جنین فرا رسید. احساس کردم تو مانیتور یه چیزی سرجاش نیست و نمیفهمیدم جریان چیه، ۲تا چیزی میدیدم که تو فکرم اومد شاید یکیش کیست. دکتر سونوگرافی پرسید با قرص باردار شدی؟ گفتم نه، فقط فولیک اسید می‌خوردم، پرسید توی ارث تون دوقلو دارید؟ گفتم ندیدم تو نزدیکا ولی توی فامیل دور بله و با صدای بلند به منشیش گفت بزن(بارداری دوقلویی...) چی میشنیدم؟بارداری دوقلویی؟؟؟؟ مگه میشه؟ چجوری؟ مگه من تنبلی تخمدان ندارم؟۲قلو؟ تمام زورمو جمع کرده بودم توی چشمام که اشکام نریزه و با گرفتن برگه ی سونو و اومدنم از اون مرکز دیگه نتونستم جلوی خودمو نگه دارم تا خود خونه از خوشحالی اشک ریختم و خداروشکر کردم که معجزشو نشونم داده، عجیب معجزه ی شیرینی بود. خلاصه گذشت و پسرا به دنیا اومدن و عاشقشون شدم رسما همه ی دنیام شده بودن. ولی اتفاقی که بعد از زایمانم افتاد این بود که دچار افسردگی بعد زایمان شده بودم. با کوچکترین مسئله ای گریه می‌کردم و جالبه که هیچ کس هم حال اون روزامو درک نکرد. کمک نداشتم و پولی هم نداشتیم که بتونم کمک بگیرم و کسی بیاد برای نظافت و... تا اینکه یکی از دوستای همسرم بهش گفته بود دنبال ادمین برای کانالش می‌گرده و اول کارشه خیلی سبکه و من شدم ادمین و ماهی ۸۰۰ میگرفتم. اون ۸۰۰ تومن می‌شد حقوق ماهانه ی اون بنده خدایی که میومد برای کارای خونه. بعد چندماه متوجه شدم عضلات شکمم برای بارداری دوقلویی از داخل پاره شده و بچه ها که ۱۰ ماهه بودن اقدام کردم برای جراحی. بعد از جراحی من، کرونا اومد و مجبور شدم بگم اون خانومم دیگه نیاد. روزای خیلی سختی بود، دوقلو داشتن وااااقعا سخته بدون هیچ کمکی، خودم بودمو خودم با بچه ها و افسردگی و کار خونه و آشپزی و... مدام با همسرم دعوا می‌کردم، خسته بودم همیشه بیخوابی داشتم... ۲ سالگی بچه ها بود که باز احساس کردم باردارم. به هیچ‌کس نگفته بودم. ۲ شب بعد از فهمیدن اینکه باردارم طبق معمول هر هفته خونه ی مادر همسرم بودیم و ایشون گفت(دیشب خواب مامانتو دیدم، اومده بود خونه ی ما، انقدر خوشحال بود. لباس خیلی قشنگی تنش بود و ۲تا شاخه رز آورده بود یکی سفید و یکی صورتی) خوابشونو که تعریف کردن، شُک شدم. لبخندی که روی لبم بود، خشک شد و ضربان قلبم رفته بود بالا. فرداش بلافاصله رفتم سونوگرافی و باز هم با گریه برگشتم... خواب مادر همسرم تعبیر شده بود و من دوباره دوقلو باردار بودم. 👈 ادامه در پست بعدی... کانال«دوتا کافی نیست» http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075

#تجربه_من ۵۶۴ #ازدواج_در_وقت_نیاز #فرزندآوری #ساده_زیستی #سختیها #قسمت_اول ۱۵ سالم بود که عقد کردم، همسرم خیلی آدم با ایمان و خدا دوستی بود، به خاطر همین قبول کردم و یک سال بعد با یه عروسی ساده وارد زندگی مشترک شدم. شوهرم وضع مالی خوبی داشت و نمی ذاشت به من سخت بگذره، سه ماه بعد از عروسیمون متوجه شدم باردارم، اونم چه بارداری سختی، طوری حالم بد بود که بیمارستان بستری می‌شدم. خلاصه ۹ ماه بارداری تموم شد و من نتونستم زایمان طبیعی داشته باشم و به اجبار سزارین شدم، پسرم نزدیک ١٣ روز داخل دستگاه بود و من نذر مولا امیرالمؤمنین کردم و اسمش رو علی گذاشتم، الحمدلله پسرم خوب شد و از بیمارستان مرخص شد. روزها سپری می‌شدن تا اینکه متوجه شدم پسرم زیر گلوش غده داره، به پزشک مراجعه کردم و عملش کردیم اون موقع علی ١٠ ماهش بود، خیلی گریه می‌کردم، شوهرم همیشه می‌گفت به خدا توکل کن، پسرم ٢ بار جراحی شد تا اینکه بعد از کلی آزمایش گفتن دیگه خوب شده و می‌تونید ببریدش خونه، ما هم مرخصش کردیم. حالا دیگه به فکر بودم که خونه بخریم، همه طلا ها، ماشین شوهرم و چیزای دیگه ای که داشتیم رو فروختیم و یه خونه کوچیک خریدیم. چندماه گذشت و من چون تنها بودم به شوهرم گفتم خونه رو بفروشیم و نزدیک اقوام و آشنایان خونه بخریم، شوهرم هم قبول کرد و ما خونه رو فروختیم. یه کم گذشت، نتونستیم خونه بخریم و یه زمین خریدیم. یک سال از خریدن زمین نگذشته بود که روزی یه آقایی زنگ زد و گفت این زمین برای منه و شما برید شکایت کنید، که ما متوجه شدیم قبل از ما، این زمین رو به چند نفر فروختن، عملا دستمون به هیچ جا نرسید، هر چی شکایت کردیم، نتونستیم ثابت کنیم تا اینکه پسرم ۴ ساله بود، متوجه شدم تو این شرایط سخت باردارم و خدا عباس رو بهم هدیه داد. نگران بودم که چه کار کنم، حالا نه خونه دارم، نه شوهرم کار داشت، چون ورشکست شده بود. زندگیمون خیلی سخت می‌گذشت... 👈 ادامه در پست بعدی کانال«دوتا کافی نیست» http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075

#تجربه_من ۵۶۴ #فرزندآوری #رزاقیت_خداوند #سختیها #قسمت_دوم یه وام گرفتیم و ماشین خریدیم. شوهرم باهاش کار می‌کرد و خرجی زندگیمون رو میاورد البته که کرایه خونه و خیلی چیزای دیگه هم داشتیم ولی با توکل برخدا کم کم همه چیز داشت درست می‌شد. به شوهرم گفتم بیا دوباره بچه دار بشیم. شاید به برکت بچه بعدی زندگیمون خوب بشه، من اقدام کردم و پسر سومم هم به دنیا اومد. خیلی حرف ها شنیدم که چرا خونه ندارید، تو این وضعیت بچه دار شدید. دلم خیلی شکست شب و روز از خدا می‌خواستم زندگیمو خودش سامان بده... تا اینکه ۳ ماه بعد از تولد محمد، یه پولی رو ما از زمینی که کلاهبرداری بود، گرفتیم و در روستامون یه زمین خریدیم و اون رو ساختیم، حالا دیگه خونه داشتیم، از برکت محمد بود که صاحب خونه شدیم. بعد از چند وقت متوجه شدیم که محمد مشکل مجرای ادرار داره و باید عمل بشه و جراحی شد، با کلی نذرونیاز خوب شد. خداروشکر کار شوهرم هم درست شد و مشغول کار شد. از طرف دولت ثبت نام کردیم برای مسکن و تایید شدیم و تا الان دوتا قسط پرداخت کردیم، من مطمئنم که از برکت وجود این نوگل های عزیزم هست که همه چیز داره درست میشه... الان پسر اولم ۱۲ سالشه، دومی ۸ سالشه، سومی ۴ سالشه و من تصمیم گرفتم برای فرزند چهارم اقدام کنم، البته هیچ کسی راضی نیست همه میگن خیلی سخته، چه جور میخوای بزرگ کنی، ولی من برام مهم نیست هدف ما تو این دنیا چیزه دیگه ای هست، همه به این دنیا نیومدیم که فقط آسایش و آرامش داشته باشیم بلکه باید در این دنیا با همه سختی ها و مشکلات بجنگیم تا ورزیده بشیم و رشد کنیم و همه برای امام زمانمون دعا کنیم تا انشاالله هرچه زودتر فرج حاصل بشه و سهم ما هم تربیت سربازانی هست که در راه حق باشند انشاالله و در آخر به همه مادران سرزمینم میگم که من خیلی سختی ها و مشکلات داشتم که به علت کمبود وقت، نشد که باز گو کنم، ولی عاجزانه درخواست دارم بچه‌ هاتون رو تک فرزند نذارید، گناه دارن، بچه های من همش میگن مامان ما خیلی خوشحالیم که زیادیم و از خدا میخواییم که بهمون یه خواهر بده تا دلسوز ما باشه، و خیلی کم توقع هستند و بچه های باادب نه اینکه بخوام تعریف کنم همه میگن. مادران گلم از همین جا دست شما عزیزان رو می‌بوسم و می‌خوام که هیچ وقت نذارید که مشکلات باعث بشن ما در نقش مادریمون بدرستی ایفای نقش نکنیم، الان که دارم خاطره زندگیمو براتون می‌نویسم از زندگیم خیلی راضی هستم و خداروشکر می‌کنم که سه دسته گل به من و همسرم هدیه داده اگر قابل باشم چهارمین دسته گل رو هم می‌خوام 😍😍 به امید اینکه تمام مادران سرزمینم به داشتن فرزندهاشون افتخار بکنند انشاالله 🤲 کانال«دوتا کافی نیست» http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075

#تجربه_من ۵۶۵ #فرزندآوری #تحصیل #مدیریت_زمان #سختیها من متولد ۷۰ و همسرم ۶۸، سال ۹۲ وقتی من ترم آخر کارشناسی بودم و همسرم دیپلم بود، ازدواج کردیم. بعد از ازدواج ارشد قبول شدم و چون تصمیم داشتیم بعد از دوسال بچه دار بشیم به راحتی هم درس خوندم، هم کلاس زبانمو ادامه دادم تو اون دوران زندگی ما پر از چالش و اختلاف بود چون از دوتا فرهنگ متفاوت بودیم. بعد از اتمام ارشدم، تصمیم به بارداری گرفتم و در همون حین، مقطع دکتری را هم شروع کردم. متاسفانه به خاطر تنبلی تخمدانی که داشتم تا یک سال طول کشید. یادمه دکترم گفت اگر آمپولای این سری جواب نده باید بری موسسه ناباروری رویان. خلاصه وقتی باردار شدم از خوشحالی جیغ می زدم. آخرای ترم دو دکتری بودم که باردار شدم و دقیقا یک هفته قبل از تعطیلی قبل از امتحانات ترم سه زایمان کردم. در طول ترم تا می تونستم تمام درسامو خونده بودم که اگر زایمان کردم به راحتی امتحانامو بدم. اساتید هم خیلی حمایت می کردن و دوران بارداری بهترین دوران زندگیم بود. آقا پسر بی قرار من به دنیا اومد و شب نخوابی ما شروع شد‌. هرشب تا دو صبح گریه می کرد رفلاکس و کولیک شدید داشت. تمام دکترا رو امتحان کردم و همچنان بی قرار بود و من به شدت دست تنها. گاهی از خستگی می زدم زیر گریه و می گفتم خدایا چرا با من این کارو می کنی. چون پسرم از شدت درد ضجه می زد. غافل از اینکه لحظه به لحظه ی فرزندپروری برای من رشد بود. با وجود شرایط سخت، شب ها که آقا پسر می‌خوابید، منم خودمو برای آزمون جامع دکتری آماده می کردم و پنج ماهه بود که هم کتبی، هم شفاهی آزمون دادم و درکمال ناباروری اونم قبول شدم. پسرم کم کم بزرگ می شد و منم دنبال پروپوزال و دفاع از پروپوزال بودم. ناگفته نماند که من کلا وقت تلف شده ندارم. چون برنامه ریزی دارم. هم پسرمو پارک می بردم هم کارای خونه هم رساله. درحالی که پسرم همچنان رفلاکس داشت و بی قرار. اما من تبدیل شده بودم به ی دختر قوی که بی خوابی و خستگی کمتر اذیتش می کنه و مشکلات راحت از پا درش نمیاره. بعد از دوسالگی پسرم، تصمیم به بارداری بچه دوم گرفتم. مادرم مدام بهم می گفت تو دیوانه ای، ببین چقدر پسرت اذیتت کرد، بچه جز عذاب چیزی نداره. اما من گفتم تا بدنم به سختی عادت داره، باید دومیو بیارم که باهم همبازی بشن. سر دومی هم یک سال باردارشدنم طول کشید. بارداری دوم با اینکه یک بچه ام داشتم، خیلی به اوضاع مسلط بودم و معنوی تر شده بودم‌ و این دوره ام به لطف خدا عالی گذشت. در تمام این دوران من رساله دکتری می نوشتم مقاله می نوشتم و در مدرسه پایه یازده و دوازدهم تدریس می کردم. این هم بگم که پذیرش مقاله گرفتن واقعا کار سخت و طاقت فرسایی بود که به محض بارداری دوم، پذیرش مقاله اولم درست شد. اما بعد از تولد این گل پسر، زندگی عوض شد. پسر دومم سرشار از آرامش بود، از شب اول تو بیمارستان خوابید و به ندرت بی قرار می کرد. خدا پاداش سختی های اون موقع رو بهم داد. ما از ابتدا توان مالی خوبی داشتیم اما بعد از تولد پسر دومم خدا به پولمون برکت عجیبی داد. خانواده مون کامل شد. پسر اولمم خیلی دوستش داره. من به زودی با یک پسر نه ماهه دفاع می کنم و تمام. خواستم بگم با برنامه ریزی میشه هم مادر شد، هم به خواسته ها و اهدافت رسید. ان شالله قصد دارم بعد از یک سال استراحت فرزند سوم رو هم بیارم. ایمان دارم که رزق مادی و معنوی بچه با خودش میاد. در آخر خواهش می کنم حداقل ما مذهبی ها وقتی همسایه باردار و بچه دار داریم، کمکش کنیم، حمایتش کنیم. من هم تو اون روزهای سخت، شدیدا به چنین کسی نیاز داشتم اما دریغ که کسی نبود... کانال«دوتا کافی نیست» http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075

#تجربه_من ۷۸۳ #سفر_اربعین_با_فرزندان #سختیها #وسایل_ضروری من سه تا فرزند دارم، ۱۹ساله، ۹ ساله و حدودا ۶ ساله، سه سال پیش، بعد از کلی انتظار و مقدمه چینی که برای زیارت اربعین داشتم به جاده زدیم و راهی این سفر رویایی شدیم. حالا اینکه اسباب سفر چطور آماده شد اینکه خود آقا مدد ویژه ای کرد بماند. ما از همدان حرکت کردیم و مستقیم رفتیم پایانه مرزی مهران، خیلی دورتر از مرز ما رو پیاده کردن و حدودا یازده کیلومتری پیاده روی کردیم. اون سال تو مهران طوفان شن اومد و دقیقا اون ساعت ما داشتیم ماشین می گرفتیم برای نجف یا کربلا..... که اتوبوس نجف گیرمون اومد، همین که دیگه می خواستیم سوار اتوبوس بشیم دچار اون طوفان وحشتناک شدیم. چون بچه های ما کوچیک بود، ما با خودمون کالسکه برده بودیم و خواهرم که با ما همسفر بودن اونا هم یه کالسکه دو قلو برای بچه های دو و سه سالشون آورده بودند، وقتی طوفان شن شروع شد و همه داد و بیداد می کردند ما هم شوهر و بچه هامونو نمی دیدیم، داد میزدیم هر جا هستین همونجا بمانید و تکون نخورید. این وضعیت حدود یکساعتی طول کشید تا اینکه بعد از طوفان همه همدیگرو پیدا کردیم و سوار اتوبوس شدیم. تو اتوبوس اگه تکون می خوردیم از سرو رومون خاک میریخت. به هرحال حرکت کردیم به سمت نجف تو مسیر بخاطر طوفان راننده مسیر و گم کرد و ما مسیر رو با سختی پشت سر گذاشتیم تا به نجف رسیدیم. گرما و خستگی راه یه طرف و شوق وصال و اینکه چشممان به گنبد با سر سعادت مولا علی افتاده بود از طرف دیگر... اذان صبح بود، هیچ وقت اون لحظه رو فراموش نمیکنم. بعد از زیارت و استراحت فردا راهی کربلا شدیم اونجا هم کلی مسیر پیاده روی داشت، البته ما چون کالسکه داشتیم یکی از بچه ها رو من به عهده داشتم، یکی رو شوهرم، تو مسیر سراسر درس و عبرت و از خود گذشتگی و عشق بود. هر چه به حرم آقا نزدیکتر میشدیم، شور و شوقمان بیشتر میشد. توی کربلا یه موکب پیدا کردیم و کمی استراحت کردیم و بعد رفتیم زیارت، اون روز ها از عمرمان حساب نمیشد. تو کربلا یه شب پسرم از گوش درد به خودش میپیچید، دخترم رو گذاشتیم پیش یکی از همشهریا و رفتیم طرف موکب اصفهانیها، جلوی موکب یه مردمیانسالی که حال مضطر ما رو دیده بود، جلو اومد گفت چی شده؟ همین که شنید مشکل پسرم چیه، گفت تشریف بیارید داخل این موکب، خودم متخصص گوش و حلق و بینی هستم. پسرم رو معاینه کردن و دارو هاش رو دادن و من این امداد رو از طرف خود امام حسین میدیدم. مسیر پیاده روی اربعین سختی فراوان داره اما وقتی از مسیر برمی گردی، برای هر کی تعریف کنی فقط زیبایی هست و زیبایی و زیبایی و این دقیقا مصداق سختی هایی است که حضرت زینب توی مسیر کربلا کشید و در پایان وقتی ازش پرسیدن کربلا چطور بود فرمودند ما رایت والا جمیلا... در پایان توصیه من به اونایی که قصد سفر اربعین دارن این که حتما تنهایی نرن، کوله بارشونو سنگین نکنند، برای بچه‌ها لباس نخی و خنک همراه داشته باشند؛ ماسک برای بچه ها و خودشون بردارند و راهی بشن... کانال«دوتا کافی نیست» http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075

#تجربه_من ۱۰۲۱ #فرزندآوری #بارداری_خداخواسته #بارداری_شیره_به_شیره #سختیها من خودم یکماه بعد از تولد یک‌سالگی پسرم فهمیدم که باردارم و به شدت شوکه شده بودم و اصلا نمیتونستم تصور کنم که با یه بچه‌ی کوچیک چطوری میشه باردار بود اونم درست زمانی که اثاث کشی در پیش داشتیم. تو یه لحظه همه‌ی سختیا از ذهنم گذشت، اینکه پسرم هنوز داره شیر میخوره گناه داره، اینکه جواب حرف مردمو چی بدم، اینکه چطور از پس یه بچه‌ی کوچیک بربیام و.... وقتی دکتر رفتم سونو، چیزی تو رحمم نشون نداد و دکتر گفت احتمالا خارج از رحمه، بماند که ته دلم خوشحال شدم که حداقل قرار نیست ۹ ماه بارداری رو تحمل کنم اما بعدش پشیمون شدم و سپردم به خدا... یکی دو روز قبل از عاشورا بود که رفتیم مشهد، اونجا از امام رضا خواستم که اگه قراره این بچه بمونه خودشون کمک کنن و توانشو بهم بدن... البته اینم بگم که خداروشکر با دور کاری همسرم موافقت شد و کارشونو آوردن خونه و حسابی کمک حالم بودن... ۹ ماه بارداری با همه‌ی سختیهاش و با این نگرانی که پسرمو کجا بذارم برم بیمارستان گذشت(چون مادر وخواهرم شرایط نگه داشتن پسرمو نداشتن) روز زایمان رسید و من سراسر استرس بودم، چون این‌بار میدونستم که قراره چه سختی هایی بکشم. بعد از زایمان فقط یه نظر پسرمو دیدم و بعدش بردن ان‌ ای سیو بخاطر افت اکسیژن... دلتنگی برای پسر اولم و حال بد و درد شدید و بستری شدن نی‌نی همه دست به دست هم دادن که من یه دل سیر گریه کنم😁😂 خلاصه سرتونو درد نیارم الان نی‌نی ۶ ماهشه و تو بغلمه وپسر اولم دوسال ودوماهشه و درحال بدو بدو کردن و پایین بالا پریدن😂 اگه از سختی‌ها بخوام بگم که کم نیست، مثلا یکیش اینکه نمیشه با خیال راحت نی‌نی رو زمین گذاشت چون امکان داره مورد ضرب و شتم قرار بگیره😁 یا اینکه داداشش میاد میشینه روش🤕 مورد بعدی اینکه وقتی مامان مریض میشه متاسفانه با تمام حال بد و مریضی باید دوتا بچه کوچیک‌و مدیریت کنه و هرکدوم یه سری نیازها دارن😣 مورد بعدی اینکه ممکنه بچه اول حسادت کنه به بغل کردن و محبت کردن به نی‌نی و امکان داره رفتارهایی نشون بده که از نظر بقیه خوشایند نیاد. مورد بعدی اینکه یه مدت باید کلا قید مسافرت رفتن و مهمونی رفتن رو بزنید چون بالاخره شرایط با یدونه بچه داشتن فرق میکنه و سختی‌ها دوبرابر شدن ... و مورد آخر که خودم خیلی اذیت شدم بابتش، نی‌نی ما تا ۳ ماهگی کولیک شدید داشت و از ساعت ۸ شب به بعد دل درداش شروع می‌شد و فقط جیغ میزد، مسلما تو این شرایط باید مادر خونسرد باشه و با آرامش این چند ساعت‌ رو بگذرونه ولی خب با وجود یه بچه‌ی بازیگوش که دقیقا تو همون لحظات یسری درخواست‌ها داره یکم اوضاع سخت میشه😫 همه‌ی این سختی‌ها هست ولی خب لحظات بامزه هم دارن 🥰 مثلا وقتی داداش بزرگه میاد نی‌نی رو بغل میکنه و بوسش میکنه و با زبون خودش میگه عدییییدم🤪خیلی لحظه‌ی شیرین و دلچسبیه برای مادر... در آخر امیدوارم هرکس که آرزوی مادر شدن داره خدا دامنش رو سبز کنه و هر کس که این شرایط رو داره خدا ان‌شاءالله کمکش کنه که راحت‌تر عبور کنه 🤲 "دوتا کافی نیست"| عضو شوید👇 http://eitaa.com/joinchat/1096876035Ccaac6a6075