✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
✨
⭕️چرا امت اسلامی در عصر معاويه و يزيد، دچار مرگ اراده شده بود؟
🔹در روزگار #معاويه و #يزيد (لعنت الله علیهم)، #امّت، #اراده و اختياری از خود نداشت و كالبدی بی جان بود كه نه احساسی داشت و نه اختيارى؛ زيرا قيد و بندهای گرانی بر آن بسته بودند و روزنه های نور و بينش را به رويش مسدود كرده و ميان آن و ميان اراده اش حايل ساخته بودند. #حكومت_اموی، به تخدير مسلمين و فلج ساختن انديشه آنان همّت گماشت.
🔹#مسلمين، دل‌هايشان همراه #امام_حسين (عليه السلام) بود، اما آنان نمی توانستند از قلب ها و ضميرهايشان پيروى كنند، از آن جهت كه #حكومت_امويان، به زور بر آنها تسلط يافته بودند و چيزى از كارهای خود را مالك نبودند؛ نه #اراده‌ای بر ايشان بود و نه #اختيارى، نه #عزمی و نه تصميمى، همچون مجسمه هايى شده بودند كه در آنها نه احساسی بود و نه حركتى،
🔹جامه خواری بر آنها پوشانيده شده و در زير تازيانه های #امويان و تجاوز آنان، فرومايه و بی مقدار گشته بودند. #امام_حسین (علیه السلام)، به سوی صحنه های #جهاد و فداكاری رهسپار گشت تا در #مسلمانان، روح #عزّت و #كرامت بدمد. شهادت آن حضرت، نقطه تحولی در تاريخ مسلمين و حيات آنان بود، آنگاه آنان به يكباره دگرگون گشتند و به سلاح نيروی #عزم و #تصميم، مسلح شدند،
🔹و از همه منفی بافی هايى كه بر آنها دست يافته بود، رها گشتند و مفاهيم ترس و تسليم كه بر آنان پنجه زده بود، به اصول انقلاب و مبارزه مبدّل شدند. آنان دست در دست، #انقلاب های فراوانی را به پا كردند كه تخت های سلطنت #امويان را درهم كوبيد و قدرت شان را به نابودی كشيد.
منبع: وبسایت انوار طاها
@tabyinchannel
#انتشاربدون‌لینک‌جایزنمیباشد
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
✨
⭕️هدف «امام حسن مجتبی» (علیه السلام) از صلح با معاویه چه بود؟
🔹بزرگان و زمامداران جهان، هنگامى که اوضاع و شرایط را بر خلاف هدف ها و نظریات خود مى یابند، همواره سعى مى کنند در موارد دو راهى، جانبى را بگیرند که زیان کمترى دربر داشته باشد، و این یک اصل اساسى در محاسبات سیاسى و اجتماعى است. #امام_حسن_مجتبی (علیه السلام) نیز بر اساس همین رویه معقول مى کوشید هدف هاى عالى خود را تا آنجا که مقدور است، به طور نسبى تامین نماید.
🔹از این‌رو هنگامى که ناگزیر شد با #معاویه (لعنة الله علیه) کنار آید، طبق ماده اول با این شرط حکومت را به وى واگذار کرد که در اداره امور جامعه اسلامى تنها بر اساس قوانین #قرآن و #روش_پیامبر (صلی الله علیه و آله) رفتار نماید. بدیهى است نظر #امام (علیه السلام) تنها رسیدن به قدرت و تشکیل حکومت اسلامى نبود، بلکه هدف اصلى، صیانت و نگهدارى #قوانین_اسلام در اجتماع و رهبرى جامعه بر اساس این قوانین بود، و اگر این روش به وسیله معاویه اجرا مى شد، باز تا حدودى هدف اصلى تامین شده بود.
🔹بعلاوه، طبق ماده دوم، پس از مرگ #معاویه، #امام_مجتبى (علیه السلام) مى توانست آزادانه رهبرى جامعه اسلامى را به عهده بگیرد؛ و با توجه به اینکه #معاویه در حدود سى سال از آن حضرت بزرگتر بود [۱] و در آن ایام دوران پیرى را مى گذرانید و طبق شرایط عادى امید زیادى مى رفت که عمر وى چندان طول نکشد، روشن مى گردد که این شرط، روى محاسبات عادى تا چه حد به نفع اسلام و مسلمانان بود.
🔹بقیه مواد پیمان نیز هر کدام حائز اهمیت بسیار بود، زیرا در شرايطى که امیر مومنان #امام_علی (علیه السلام) در مراسم نماز جمعه و در حال نماز با کمال بى پروایى مورد سب و شتم قرار مى گرفت، و این کار به صورت یک بدعت ریشه دارى در آمده بود و شیعیان و دوستداران آن حضرت و افراد خاندان پیامبر همه جا مورد تعقیب و در معرض تهدید و شکنجه بودند، ارزش گرفتن چنین تعهدى از #معاویه غیر قابل انکار بود.
🔹مردمى که به سبب تحمل جنگ هاى متعدد از جنگ خسته و بیزار بودند، و به پیروى از روساى خود و تحت تاثیر تبلیغات و وعده هاى فریبنده عمال معاویه، دل به صلح و سازش بسته بودند، لازم بود بیدار شوند و متوجه گردند که به خاطر اظهار ضعف از تحمل عواقب جنگ، و فریفتگى به وعده هاى #معاویه و پیروى کورکورانه از روساى خود، چه اشتباه بزرگى مرتکب شده اند! و این ممکن نبود مگر آنکه به چشم خود آثار و عواقب شوم و خطرناک عمل خود را مى دیدند.
🔹بعلاوه لازم بود #مسلمانان عملاً با چهره اصلى #حکومت_اموى آشنا شده و به فشارها، محرومیت ها، تعقیب هایى مداوم، و خفقان هایى که حکومت اموى به عمل مى آورد، پى ببرند. در حقیقت، آنچه لازم بود #امام_حسن (علیه السلام) و یاران صمیمى او در آن برهه حساس از تاریخ انجام دهند، این بود که این #واقعیت‌ها را عریان و بى پرده بر همگان مکشوف سازند، و در نتیجه عقول و افکار آنها را براى درک و فهم این حقایق تلخ، و قیام و مبارزه بر ضد آن، آماده سازند.
🔹بنابراین اگر #امام_مجتبى (علیه السلام) #صلح کرد، نه براى این بود که شانه از زیر بار مسئولیت خالى کند، بلکه براى این بود که #مبارزه را در سطح دیگرى شروع کند.
اتفاقاً حوادثى که پس از انعقاد پیمان صلح به وقوع پیوست، به این مطلب کمک کرد و عراقیان را سخت تکان داد. «طبرى» مى نویسد: «#معاویه - پس از آتش بس - در «نخلیه» (نزدیکى کوفه) اردو زد. در این هنگام گروهى از #خوارج بر ضد #معاویه قیام کرده وارد شهر کوفه شدند.
🔹معاویه یک ستون نظامى از شامیان را به جنگ آنها فرستاد. #خوارج آنها را شکست دادند. #معاویه به اهل کوفه دستور داد خوارج را سرکوب سازند، و تهدید کرد که اگر با خوارج نجنگند، در امان نخواهند بود!». [۲] بدین ترتیب مردم عراق که حاضر به جنگ در رکاب امیرمومنان و حسن‌بن‌على (علیهم السلام) نبودند، از طرف معاویه که دشمن مشترک آنها و خوارج بود، مجبور به جنگ با خوارج شدند! و این نشان داد که در #حکومت_معاویه هرگز به صلح و آرامشى که آرزو مى کردند نرسیدند.
پی نوشت‌ها؛
[۱] آل یاسین، همان کتاب، ص ۲۷۸
[۲] تاریخ الامم و الملوک،بیروت، دارالقاموس الحدیث، ج ۶، ص ۹۵
📕سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی، موسسه امام صادق(ع)، قم، ۱۳۹۰ش، چاپ بیست و سوم، ص ۱۱۵
منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت)
#امام_حسن
@tabyinchannel
#انتشاربدون‌لینک‌موردرضایت‌نمیباشد