شب همه بی تو کارِ من شِکوه به ماه کردنست روزِ ستاره تا #سحر تیره به #آه کردنست متنِ خبر که یک قلم بی تو سیاه شُد جهان #حاشیه رفتنم دگر نامه #سیاه کردنست چون تو نَه در مُقابلی عکسِ تو پیش رونهیم این هم از آب و آینه خواهشِ ماه کردنست نو گلِ نازنینِ من تا تو #نگاه می‌کنی لُطفِ بهارِ عارفان در تو نگاه کردنست ماهِ #عباد تُست و من با لبِ #روزه‌دار ازین قول و #غزل نوشتنم بیمِ #گناه کردنست لیک چراغِ ذوق هم این همه #کُشته داشتن چشمه به گِل گرفتن و ماه به چاه کردنست #غفلت کائنات را #جُنبش سایه‌ها همه سجده به کاخِ کبریا خواه نخواه کردنست از #غمِ خود بپرس کو با دلِ ما چه می‌کند این هم اگر چه شکوه‌ی #شَحنه به شاه کردنست عهدِ تو سایه و صبا گو بِشِکن که راهِ من رو به حریمِ کعبه‌ی #لُطفِ اله کردنست گاه به گاه پُرسشی کُن که #زکاتِ زندگی پُرسشِ حالِ دوستان گاه به گاه کردنست بوسه‌ی تو به کامِ من #کوه_نوردِ تشنه را کوزه‌ی آبِ زندگی #توشه‌ی راه کردنست خود برسان به #شهریار ای که در این مُحیطِ غم #بی_تو نفَس کشیدنم عُمر #تباه کردنست @tafaqqoh