#زیِّ_طلبگی 🔅#لباس_روحانیت (قسمت اول) درباره لباس روحانیت ـ كه عمده‏ترین نماد روحانیت و جلوه ظاهری اوست ـ سخن، فراوان است . برخی از طلاب، از تلبس به این لباس ابا دارند و ترجیح می‏دهند بدون استفاده از لباس رسمی، در زی روحانیت باشند. شاید این ویژگی مرهون پاره‏ای از عوامل زیر باشد: 1ـ ترس از تهمت خودنمایی و ریاكاری؛ 2ـ نداشتن ایمان كامل به حقانیت اندیشه‏ای كه این لباس نماد آن است؛ 3ـ توهم نگاه اعتراض‏آمیز دیگران و نوعی احساس حقارت و خجالت؛ 4ـ ترس از امتیاز منفی در ارتباط اول با مردم؛ 5ـ عوامل مشابه. اگر چنین باشد باید گفت: طلبه یا راه پرشكوه طلبگی را با بصیرت انتخاب كرده و به آن عشق می‏ورزد و یا آن‏كه بدون اعتقاد و به تحمیل در این مسیر گام نهاده است. اگر این راه را با بصیرت برگزیده باشد، بدان می‏بالد، آن را حق می‏داند، از آن بهره می‏برد و خرسند است، برای تأثیری كه در جامعه می‏گذارد ارزش قایل است و انتخاب خود را مورد رضای خدا و امام عصر (عج) می‏داند؛ در این صورت چه بیم از اعلام این همه افتخار؟ چرا آن‏چه را با ایمان انتخاب كرده و از صمیم جان دوست دارد مخفی كند؟ چرا اعتقاد بحقّ خود را به دیگران نگوید و دائماً از این‏كه دیگران متوجه هویت طلبگی او باشند، احساس نگرانی كند؟ ... و اگر از تصمیم خود مطمئن نیست، یا پشیمان شده است و امیدی به آینده ندارد، یا مسئولیت طلبگی را درك نكرده، وجود خود را ارزشمند نمی‏داند و از این‏كه دیگران بدانند او طلبه است، احساس شرم یا سرشكستگی می‏كند؛ در این صورت یا باید بدون درنگ به اصلاح خود بپردازد، یا طلبگی را ترك كند و از سنگینی این همه، برای همیشه رها شود وگرنه هر روز كه به این شیوه بگذرد، جراحت عمیق‏تری به شخصیت او وارد می‏آید. اگر طلبه از گروه اول باشد، نه تنها به طلبگی افتخار می‏كند كه از اعماق وجود برای كسانی كه مفهوم طلبه را درك نمی‏كنند و رسالت او را نمی‏شناسند یا اهمیت مأموریتی را كه بر عهده گرفته نمی‏فهمند، دل می‏سوزاند و به حال و روز آنها تأسف می‏خورد ... اگر بتواند، در راه آگاهی آنها می‏كوشد و اگر نتواند برای‏شان دعا می‏كند: اللهم اهد قومی فانهم لایعلمون؛ بارالها! قوم مرا هدایت كن، كه آنان نمی‏دانند. ادامه دارد... #ویژه_طلاب #لباس_روحانیت