☑️قال الحسین (ع): من قبل عطائك فقد اعانك على الكرم‏؛ حضرت اباعبدالله علیه‌السلام فرمود: کسی که بخشش تو را بپذیرد، تو را بر کرامت و بزرگواری کمک نموده و یاری داده‌است. 🔘در نگاه ما، دست بالاتر دستی است که می‌دهد. #دست_گیرنده، دست پایین و #منت_پذیر است. در تربیت امامان شیعه این نکته در حوزه بخشش، مطرح است، که تو به دست خدا با خدا می‌دهی و با او سودا می‌کنی و #دست_خدا بالاترین دست هاست. پس آنجاکه دست تو به #دست_فقیر می‌خورد، دست خود را می‌بوسی و بر چشم می‌گذاری و منت می‌پذیری. ▪️ در سخنی دیگر امام حسین و در وصیت امام علی ع به امام حسن علیه‌السلام، این نکته مطرح بود که اگر تو در راه درازی گرفتار باشی و بارهای سنگین و زیادی داشته باشید که نشود آن‌ها را رها کرد که پس‌از چندی به آن‌ها نیاز هست و نشود آن‌ها را با خود برد که سنگین و کمرشکن است، در این فرض چه می‌کنی؟ اگر کسی بیاید و بر تو منت بگذارد و بار تو را بردارد و در روز نیاز به لحظه‌ی گرفتاری، به تو بازگرداند، پیداست که منت می‌پذیری و دست او را دست کمک و یاری میشناسی و از او سپاس‌گزار هم خواهی بود. ✔️در این بیان صحبت از طرف گیرنده و دست خدا نیست و صحبت از گرفتن بار و بازگرداندن درهنگام نیاز نیست، سخن از انسانی است که می‌خواهد از #ذلت_ها به کرامت‌ها بازگردد. می‌خواهد از #ضعف_ها و زبونی ها، به قدرت و عزت‌ها را بیابد، این گرفتار طالب را اگر کسی دستگیری کند و در داد و ستد و بده‌بستان، او را از ضعف‌ها برهاند و بارور سازد و بر تمرین کرامت و بزرگواری و ریاضت و آماده‌سازی، یاری دهد چه حقی بر او خواهد داشت، حضرت می‌فرماید کسی که عطا و بخشش تو را می‌پذیرد در واقع اوست که تو را به قدرت و عزت رسانده و تو را یاری داده و اهانت نموده‌است. 📚#کتاب_چهل_حدیث_از_امام_حسین علیه‌السلام؛ علی صفائی حائری؛ صفحه‌ی 173-174.