💠 #انسان_۲۵۰_ساله 💠 📝 #سیدعلی_حسینی_خامنه‌ای 🔸 #فصل_دوم : امامت 📍 #بخش_سی_و_سوم امامت، یعنی همان اوج معنای مطلوب ادارهٔ جامعه در مقابل انواع و اقسام مدیریت‌های جامعه که از ضعف‌ها و شهوات و نخوت(۱) و فزون طلبی انسانی سرچشمه می‌گیرد. اسلام شیوه و نسخهٔ امامت را به بشریت ارائه می‌کند؛ یعنی این‌که یک انسان، هم دلش از فیض هدایت الهی سرشار و لبریز باشد، هم معارف دین را بشناسد و بفهمد -یعنی راه را درست تشخیص دهد- هم دارای قدرت عملکرد باشد -که «یا یَحیی خُذَ الکتابَ بِقُوَّة»(۲)- هم جان و خواست و زندگی شخصی برایش حائز اهمیت نباشد؛ اما جان و زندگی و سعادت انسان‌ها برای او همه چیز باشد؛ که امیرالمؤمنین در کمتر از پنج سال حکومت خود، این را در عمل نشان داد. شما می‌بینید که مدت کوتاه کمتر از پنج سال حکومت امیرالمؤمنین، به عنوان یک نمونه و الگو و چیزی که بشریت آن را هرگز فراموش نخواهد کرد، در طول قرن‌ها همچنان می‌درخشد و باقی مانده است. این نتیجهٔ درس و معنا و تفسیر واقعهٔ #غدیر است. واژهٔ امامت -که در اصل به معنای مطلق پیشوایی است- در فرهنگ اسلامی بیشتر بر مصداق خاصی از آن اطلاق می‌گردد و آن، #پیشوایی و #رهبری در شئون اجتماعی است؛ چه فکری و چه سیاسی. در هرجا از قرآن که مشتقات واژهٔ امامت -مانند امام و ائمه- به کار رفته، ناظر به همین معنای خاص، یعنی #پیشوایی_امت است. ____________ ۱. (ن‌خ‌و) تکبر، خودبینی ۲. سوره مبارکه مریم/ آیه ۱۲، «[گفتیم:] ای یحیی! کتاب [خدا] را با جدّ و جهد بگیر.» 🔸https://zil.ink/tarazmedia_ir