#مقاله:موضع پیشوای ششم در برابر قیام نفس زکیه نویسنده: حجت الاسلام مهدی پیشوایی؛ انقلاب‌های چندی رخ داد که نمونۀ بارز آن به قدرت رسیدن عباسیان و سقوط دولت اموی بود؛ بسیاری از انقلابیون تلاش داشتند امام صادق علیه‌السلام را با خود همراه کنند؛ عبدالله پدر محمد نفس زکیه یکی از آنان بود و می‌کوشید که امام با پسر وی همراه شود. این نوشتار ضمن بیان دلایل همراهی نکردن امام با قیام‌های آن عصر، ماجرای دعوت از امام را برای همراهی #نفس زکیه به‌تفصیل باز گفته است... #پیشوای_ششم #نفس_زکیه @tarikh_j

#مناسبت هفته #شهادت نفس زکیه ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن حسن بن حسن ملقب به نفس زکیه، در سال ۱۰۰ق به دنیا آمد. پدرش عبدالله فرزندحسن مثنی و نوه امام حسن مجتبی(ع) است. مادرش هند، دختر ابی عبیدة بن عبدالله بن زمعه است. به دلیل آنکه در تمام سلسله والدینش کنیز وجود نداشت و سلسله مادران وی همه از قریش بودند به او لقب صریح قریش دادند. پس از قیام یحیی بن زید و شهادت وی، طرفداران تفکر قیام به سیف و به‌طور‌کلی علویان و غیر آن‌ها به سوی محمد بن عبدالله نفس زکیه شتافتند. عبدالله بن حسن، پدر نفس زکیه معروف به عبدالله محض در حدود سال ۱۲۶ق در منطقه ابواء نزدیک مدینه از خویشان و پیروان خود دعوت کرد تا با پسرش به‌عنوان مهدی اهل بیت بیعت کنند و بسیاری بیعت او را پذیرفتند. طبق برخی گزارش‌ها سه برادر عباسی ابراهیم، سفّاح و منصور و براساس گزارش‌های دیگر تنها منصور عباسی با نفس زکیه بیعت کردند.تنها مخالفتی که در واقعه بیعت ابواء صورت گرفت، از سوی امام صادق(ع) بود. بر اساس برخی گزارش‌ها مخالفت امام صادق(ع) به دلیل نسبت‌دادن لقب مهدی اهل بیت(ع) به محمد بن عبدالله بود؛ چراکه ایشان معتقد بود اکنون وقت ظهور مهدی نیست و محمد بن عبدالله به‌هیچ عنوان مهدی که پیامبر(ص) بشارت آن را داده، نیست. #نفس_زکیه @tarikh_j

دلیل دیگر مخالفت امام صادق(ع) آن بود که ایشان می‌دانست بنی العباس که برای بیعت با محمد بن عبدالله نفس زکیه آمده‌ بودند، بیعت خود را با وی خواهند شکست و هدف آن‌ها از نزدیک شدن به علویان، فراهم کردن زمینه برای رسیدن خود به قدرت بود.محمد بن عبدالله نفس زکیه در سال ۱۴۵ق در مدینه بر ضدمنصور عباسی قیام کرد.فقها و محدثان مدینه با اینکه برخی ازآن‌ها شیعه نبودند، اما به سبب برتر دانستن محمد بن عبدالله بر منصور، تخلف از نفس زکیه را جایز ندانسته، بیعت با منصور از روی اکراه را باطل شمردند. با لشکرکشی عباسیان به مدینه و محاصره این شهر، بسیاری از مردم به سبب ترس از ادامه محاصره و قحطی از دور محمد بن عبدالله پراکنده شدند. سرانجام با ورود عباسیان به داخل شهر، جنگ تن به تن درگرفت و محمد بن عبدالله به دست حمید بن قُحطبه در منطقه «احجار الزیت» مدینه کشته شد. بعد از کشته‌شدن، سرش را از بدنش جدا کرده و در شهرهای مختلف گرداندند و بدن وی را در بقیع دفن کردند. منابع: طبری، ابوجعفر محمد بن جریر، تاریخ طبری ج۷، ص۵۸۹ فرمانیان، مهدی و موسوی نژاد، سید علی، زیدیه؛ تاریخ و عقایدص۳۸ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوارج۴۷، ص۲۷۸ مطهری، مرتضی، سیری در سیره ائمه اطهار علیهم‌السلام ص۱۳۱-۱۳۲ #نفس_زکیه @tarikh_j