[هرجایی که مراسم روضه و عزاداری در آنجا برپا می‌شود] همانجا را حساب بکنید که کربلاست. [عالمی بوده که] خیلی آدم حسابی‌ای بوده است خدارحمتش کند. من خودش را ندیده بودم، ولی کسی که در منبرش بوده [دیده بودم]. آن آقا بالای منبر می‌گفته است: «[وقتی که] می‌خواهید به روضه بروید، [اگر] از شما سؤال کردند که کجا می‌خواهید بروید، نگویید می‌رویم روضه، بگویید می‌خواهیم برویم کربلا»
آیت الله بهجت رحمه‌الله‌علیه
این خانواده بلا را عزت میدانستند!
و الا در برابر آن همه بلا؛
کسی جز دختر علی‌علیه‌السلام
نمیتواند بگوید:
ما رَایتُ الا جَمیلا
واقعه‌ی کربلا را، جز زیبایی ندیدم...
بگذار که جان در درد بپیچد و جای طلب دوا و طبیب، دیدارت را آرزو کند. همان دیدار که در وصفش نوشته اند؛ «گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق، ساکن شود! بدیدم و مشتاق تر شدم.»
یکوقت تو در کلوز فرند عزاداری برگزار میکنی و در عموم جار نمی‌زنی نام حسین را که کسی ناراحت نشود، در حالی که زمانه و تکلیف جار زدن نام اباعبدالله را خواهان است. یک وقت هم در عاشورا وقتی اباعبدالله نام چند نفر را برد و گفت آیا شما به من نامه ننوشتید؟ گفتند «نمیدانیم از چه حرف میزنی».
نمیدانم انها چرا نگفتند بله نامه نوشتیم، نمیدانم چرا جار نزدند نام اباعبدالله را و همانجا بپای حضرت نیفتادند، نمیدانم از ترس عمر سعد بود یا شمر یا از دست دادن متاع دنیا. ولی این را میدانم که حر در این میان لب گشود به سخن و گفت؛ بخدا قسم بله، ما کسانی هستیم که تو را آوردیم، پس خدا دور گرداند باطل و اهل آن را، بخدا قسم اختیار نکردم دنیا را بر آخرت.
حر باشیم و حقیقت را جار بزنیم. حسین -علیه‌السلام- حقیقت محض عالم است.
