باور نمی کنم تفاوت ما با دیگر کشورهای درگیر ویروس کرونا فقط همین بالا و پایین شدن اعداد و ارقام باشد. نه! این اعداد و ارقام، به تنهایی نمیتواند توصیف کننده این روزهای پر ابتلا ولی باشکوه کشور من باشد. نمی تواند گرمای دستان زنی را که هر روز در خانه اش، پشت میز چرخ خیاطی، سوزن نخ میکند و پارچه های ماسک برش خورده را میدوزد تصویر کند. این آمار نمیتواند لرزش دستان ظریف خواهر طلبه ای را که جسم رنجور فوتی های کرونا را غسل می‌دهد، به نسل های بعدی نشان بدهد. آری اگر ننویسیم؛ اگر نگوییم؛ اگر روایت نکنیم، این همه حماسه و شکوه در میان ترس از کرونا و پشت ماسک و لابه لای بوی الکل و مواد ضد عفونی گم می شود. راستی، قدبلندی کردن آن دختر دهه هفتادی که لباس مخصوص بخش کرونایی ها را پوشید و رفت برای کارهای نظافتی بیمارستان و گرفتن فشارخون و صبح تا شب رسیدگی بیماران، را چه کسی باید در حافظه تاریخی این کشور ثبت کند؟ بی‌خود نگفته‌اند: 《جنگ برای یک سرباز وقتی تمام می‌شود که خاطراتش را روایت کند.》 لطفا از فعالیتهای جهادی خود و مشاهداتان از جهاد طلاب خواهر با این ویروس منحوس برایمان بنویسید. برای شرکت در این فراخوان می‌توانید در هر یک از قالب های زیر مطلبی با هشتگ #روایت_یک_جهاد برای ما بفرستید و یا لینک مطلب خود را در فضای مجازی برای ما ارسال کنید. -خاطره‌ نویسی از فعالیت های جهادی کرونایی -مصاحبه با یکی از جهادگران عرصه مبارزه با کرونا -کوتاه نویسی با موضوع مرتبط با فراخوان -عکس نوشته از فعالیت های جهادی کرونایی استان و شهرتان @tollabolkarimeh