گزارشی از نشست «فلسفه سیاسی ـ فلسفه دینی، توافق یا تعارض»🔻 دکتر #بیژن_عبدالکریمی: 🔹به نظر من زمانی که در مورد حکومت دینی صحبت می کنیم راجع به یک مشترک لفظی صحبت می کنیم به هیچ وجه در میان مخالفان و موافقان روشن نیست که ما در مورد چه چیزی صحبت می کنیم و یا از چه چیزی دفاع می کنیم. 🔹آیا مراد از حکومت دینی، حکومت روحانیون است؟ یعنی اگر در هر جامعه ای کشیش ها، آخوندها حکومت کنند به این معناست که آن حکومت دینی است؟ من این چنین فکر نمی کنم. 🔹آیا مراد ما از حکومت دینی حکومت شریعت محور است و هر جا که شریعت به مفهوم احکام ظاهری دین حاکم شود در آنجا ما حکومت دینی خواهیم داشت که باز هم چنین فکر نمی کنم. 🔹زمانی که صحبت از دین به معنای یک مقوله جامعه شناختی و در مورد یک کالچر (فرهنگ) می شود یعنی مجموعه میراثی که از گذشتگان به ما ارث رسیده است لذا دین حاصل تحول وجودی انسانی است که از خویشتن می گذرد تا به خویشتن برسد. 🔹به اعتقاد من حکومت دینی امری پارادوکسیکال و بالذات متناقض است. حجت الاسلام والمسلمین دکتر #حمید_پارسانیا: 🔹تعین مفهوم فلسفه در جامعه دینی و در جامعه امروز ما هرگز تعین یونانی نیست و در آن افق نمی توانیم صحبت کنیم و لذا وقتی آقای دکتر عبدالکریمی در آن افق صحبت می کنند زیاد مخاطب ندارد و کمی بیگانه است. 🔹امروزه تعاریف اصلا یونانی نیست؛ بنابراین لازم است بدانیم نسبت دین را با کدام معنا از فلسفه را می خواهیم بسنجیم که این مسأله نکته مهمی است. 🔹اگر بخواهیم از دیدگاه کانت راجع به فلسفه سیاسی و دین بحث کنیم، ترکیب فلسفه با دین پارادوکسیکال می شود یعنی با روش عقلی اندیشیدن و در حاشیه آن عمل کردن، این اتفاق خواهد افتاد. 🔹در دیدگاه او دین مرحله ای است که با تخیل و تشبیه و تمثیل همراه است آنجا جای فلسفی نیست هم چنانکه ترکیب علم با فلسفه حتی ترکیب لغوی شان و وضعیت تاریخی هر دو ناسازگار است. 🔹یعنی شما باید یک جهان دوگانه ای که متعلق به جهان مدرن و جهان گذشته ای را جمع کرده باشید آنجا دین را با فلسفه و با علم جمع کنید که اصلا قابل جمع نیستند. 🔹در نوع تئوری هایی که بازگشت آنها به سوی معناست و معناگر هستند نوعی سازگاری از این سنخ را می بینیم مانند برگر و هابرماس که این کار می کنند. 🌐 yon.ir/xyKrQ 🆔 @vasael_ir