هوا هوای محرم، هوا هوای حسین ببین که آمده دل‌ها درِ سرای حسین هوای سینه پر از شورِ طبل و سِنج و علَم خوشا که عقل شده: مست از نوای حسین بساط گریه و روضه؛ بساط اشک و عزا خوش‌ست سینه‌زدن _بی‌ریا_ برای حسین نسیم توبه‌ی حُرّگونه و زُهیری‌وار شمیم آشتی و صلح با خدای حسین ببین که قافله‌‌ی عشق، راه افتاده به‌سوی کعبه‌ی آیینه: کربلای حسین که مُحرِم حرمِ جان شوند در دلِ خون که حج به‌جای بیارند با صفای حسین شناختیم خدا را از آیه‌ی عرفات خدای را نشناسیم ماسوای حسین تمام هستی ما خاکِ پای اکبر او تمام زندگی‌ ما شود فدای حسین قرار داده شفا را خدا به تربت او دوای درد و غمِ سینه است: چای حسین "بگیر دامن سلطان اولیا" که یقین رضای حضرت حق‌ست در رضای حسین "نه‌ ظلم کن به‌ کسی نه به‌ زیرِ ظلم برو!" که نیست غیرِ چنین شیوه‌ای بنای حسین چه عزتی‌ست در آن《لَا یُبَایِعُ مِثْلَی...》 در انعکاسِ شکوه‌آورِ صدای حسین حضورِ خلوتِ طورست گوشه‌ی گودال کلامِ حضرتِ موسی‌ست ربّنای حسین گلوی غرقه به خون‌ش: غرور تاریخ‌ست خروشِ حنجره‌ی عالم‌ست: نای حسین ادامه دارد و دارد... در امتداد زمان کشیده است ردِ خونِ ماجرای حسین #امید_امیدزاده

بسم الله الرحمن الرحیم ۱_ ابوعماره نوحه سرا گوید: امام صادق (علیه‌السلام) به من فرمود: ‌ای اباعماره؛ شعری در سوگ حسین (علیه‌السلام) برایم بخوان. من خواندم و حضرت گریست. باز خواندم و آن حضرت گریست، و باز خواندم و باز امام گریست. به خدا قسم، پیوسته شعر می‌خواندم [و آن حضرت می‌گریست]، تا آنکه از اندرون خانه صدای گریه شنیدم. در این هنگام امام فرمود: «ای اباعماره؛ هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت پاداش اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و چهل نفر را بگریاند، بهشت اجر اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و سی نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و بیست تن را بگریاند، بهشت از آن اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و ده نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و یک نفر را بگریاند، بهشت برای اوست، و هرکس در سوگ حسین شعری بخواند و خود بگرید، بهشت از آن اوست، و هرکس در عزای حسین شعری بخواند و تباکی کند، بهشت از برای اوست».  . ۲_ گریه بر مصائب سیدالشهدا(ع) نیاز به تشریفات خاصی ندارد. طبق روایت یادشده کمیّت و جمعیت هم ملاک برگزاری مراسم سوگواری نیست... ان‌شاالله امسال به معنای واقعی کلمه عزادار امام حسین(ع) و پیرو حقیقی حضرتش باشیم! . ۳_ التماس دعا

غریب‌ماندن و بی‌یاری‌ست تقدیرم در این هجومِ خیانت، اسیرِ تزویرم کشیده‌ام به سرِ ظلم و زور و زر فریاد! بلند گشت به دارالاماره تکبیرم گرفته دور مرا اهلِ جیفه‌ی دنیا میانِ خیلِ شغالان و روبهان: شیرم! مریدِ حیدرم؛ آزادگی‌ست مذهبِ من به این گناه، گرفتارِ دستِ زنجیرم به سینه عشقِ علی دارم و هوای حسین در این طریق، همین‌ست جُرم و تقصیرم دلم گرفته از این روزگار کج‌رفتار اگر چه جورِ جهان را به دل نمی‌گیرم به عهدِ کوفیِ پیمان‌شکن امیدم بود در این کویرِ مروّت، غریب می‌میرم #امید_امیدزاده‌

رسید قافله‌ی عشق در زمینِ بلا دچار هول‌ و ولا گشت زینبِ کبری! غمی عجیب به قلبِ سکینه وارد شد نشست ماتمِ عالم به جانِ اهلِ ولا رقیه در بغلِ ساقی‌َالعطاشا خواب! تبسّم‌ست به لب‌های اصغر از لالا حسین در پی آرامشِ دلِ زینب رباب، خیره به چشمانِ عاشقِ مولا! بیا زهیر! بیا تا که بار بگذاریم حبیب من! تو به برپاییِ خیام بیا! بگیر قاسم من! دست مادرت نجمه اذان بگو علی‌اکبر! اذان بگو بابا! کمک کنید جوانان! به بانوانِ حرم کمک کنید به گل‌های حضرتِ زهرا مباد این‌که به پایی فرو رود خاری مباد این‌که بترسد کسی در این صحرا خدا کناد نیفد نگاهِ نامحرم به سایه‌های حیاپوشِ چادرِ زن‌ها ◾ امان ز آتشِ کینه؛ امان ز غارتِ حرص! امان ز بی‌کسیِ عشق، عصرِ عاشورا... #امید_امیدزاده

منی که شب‌همه‌شب از تو گفت‌و‌گو دارم چه بغض‌های فروخفته در گلو دارم! بیا و دردِ دلم را به گوشِ جان بشنو که رازهای پُر از غصّه‌ی مگو دارم گمان مدار که نائی به پیکرم مانده گمان مکن که به چشمانِ خویش سُو دارم نوازشم کن و محکم ببوس روی مرا به مهربانی و لطف‌ِ لب تو خُو دارم در این خرابه فقط سهمِ من شدی بابا میان دخترکان چند تا هَوو دارم سه‌هفته‌ای شده گیسوی من نشد شانه وَ شرح غربت این قصّه مو‌به‌مو دارم چه‌قدر عمّه کتک خورد جای من در راه! چه‌قدر سختی و زحمت به دوش او دارم به باد نیز نگفتم چه زجرها بُردم به آب هم نزدم دَم، ز بس‌که تُودارم ز خاکِ پای شهیدان: تیّمم‌ست مرا ز خونِ پاکِ عزیزانِ دل، وضو دارم وصالِ یک‌شبه، کم بود زیر سایه‌ی تو وصالِ دائمی‌ِ عشق، آرزو دارم ◾ منم: حسین؛ منم: حق؛ منم: حقیقتِ ناز کجاست مفتیِ تکفیرگوی و کو دارم!؟ #امید_امیدزاده

فرزندِ خورشید؛ پرورده‌ی ناز تفسیرِ مِهر و منشورِ اعجاز نازک‌تر از گل نشنیده هرگز! تندی ندیده بالاتر از ناز! تا چشمش افتاد سوی رخ او از شوق گردید آیینه‌پرداز با آهِ جان‌سوز یک‌باره وا کرد نزدِ سرِ او گنجینه‌ی راز: دیدی پدر جان؛ دیدی پس از تو_ در کوفه کردند بغضِ خود ابراز؟ با تازیانه ما را ندیدی_ در شهر بردند با ساز و آواز؟ در شام دیدیم قومِ پیمبر از بامِ خانه خاکسترانداز باران گرفت و بغضش ترکید تا بی‌امان کرد دردِ دل آغاز ◾ سلطانِ خوبان بگشود آغوش تا طفل را دید با غصه دم‌ساز بس‌که سرود از زجرِ اسارت کنجِ قفس دید درها شده باز با بوسه‌ای از لب‌های بابا آخر گرفت او دستورِ پرواز #امید_امیدزاده

ماهی که زنده کرد دلم را مُحرم‌ست ماهِ عزا و ماهِ غم و ماهِ ماتم‌ست افسرده بودم از غمِ دنیای نامراد آری! دمی که شور به من داد این دم‌ست کامِ مرا به تربتِ او باز کرده‌اند مِهرِ حسین《بر همه چیزی مُقدّم‌ست》 این‌چه تناقضی‌ست که رازی بزرگ شد شادیِ قلبِ قافله‌ی عشق از غم‌ست! زیباترین حکایتِ تاریخ، کربلاست آن‌جاست بُقعه‌ای که بهشتِ مجسم‌ست چشمِ فرشتگانِ خدا، تَر شده ببین بر گونه‌های گنبدِ او اشکِ نم‌نم‌ست! در سوگِ او زیاده‌روی نیست هیچ‌گاه این غم《عزای اشرفِ اولادِ آدم‌ست》 از اشکِ بی‌امان، غزلِ چشم‌‌های ما حتی اگر سپید شود باز هم کم‌ست #امید_امیدزاده

از غمزه‌ات به خرمنِ جانش، شرار زد از پیشِ روح، پرده‌ی تن را کنار زد دل‌بستگی به جلوه‌ی صدرنگِ غیر داشت دل را گره به زلفِ سیاهِ نگار زد از لوثِ شرک، صفحه‌ی جان شستشو نمود آن‌را بنامِ حضرتِ پروردگار زد در مکتبِ تو پخته شد و عاقلی گزید در پیشِ عشق، نفسِ زبون را که دار زد از حوضِ کوثر آبِ بقا سرکشید و بعد جامی گرفت و بر شررِ خشمِ نار زد از باغ‌های جنتِ حق، عطرِ خوش گرفت بر سینه‌ی خزان‌زده، رنگِ بهار زد "لا یُمکنُ الفِرار مِن العشق یا زُهیر" این را شنید و سوی تو نقشِ فرار زد از خود گذشت و پای تو سر را فدا نمود پرپر به دورِ شمعِ تو پروانه‌وار زد او جاودانه شد چو فنا گشت در رهت عشقِ تو را به پهنه‌ی تاریخ، جار زد ما را زهیروار بکِش ، سمتِ خیمه‌ات آن سان که تیرِ مهرِ تو راهِ شکار زد ما را شبیه او بخر آزاد کن حسین! کو از خجالتِ گنهِ خویش زار زد #امید_امیدزاده @omidzadeh_yakarim

قلبِ عالم گُر گرفت از آهِ سهل‌الهضم ما در امان مانده‌ست جانِ دشمنش با کظم ما دسته راه‌انداختیم و لشکرِ بی‌مایه را لرزه بر اندام افتاد از قوای نظم ما کوچه واکردیم صف‌درصف به یاریِ حسین خصمِ کوفی می‌گریزد از مصافِ رزم ما ما بناداریم کاخِ ظلم را ویران کنیم باخبر کن شامیان را از ثباتِ عزم ما باحسینیم آی دنیا! بایزیدان را بگوی صوفیِ صافی اگر خواهی بیا در بزم ما این زمین: مُلکِ علی و بچه‌های فاطمه‌ست از یمن تا شام، از بغداد تا خوارزم ما ما رَجَزخوانیم -در این راه- تا صبح فرج محو شد دجّال از دیدارِ عزمِ جزم ما #امید_امیدزاده

کوفیان خون به دلِ زاده‌ی حیدر کردند قَدرِ تاریخ بر او ظلم، سراسر کردند نامه دادند و جفا کرده ز بی مِهری و بعد جامه‌ی سوگ از این حادثه در بر کردند کربلا صحنه‌ی جُرم‌ست و جنایت امّا ستم آن بود که در پرده‌ی آخر کردند قطره‌ای آب ندادند به طفلی معصوم چشم‌های همه‌ی اهلِ حرم، تر کردند کف و هورا زده از قتلِ علی با این کار پدرش را وسطِ معرکه، مُضطر کردند خطبه می‌خواند که شاید دل‌شان رحم آید موعظه کرد؛ ولی هلهله بدتر کردند! هدفِ تیرِ سه شعبه، گلوی اصغر شد گوییا حمله به سردارِ دلاور کردند یک تنه آمده در رزم که او را امروز با ابالفضل در این عرصه برابر کردند تازه می‌خواست شکوفا شود آن غنچه‌ی ناز برگ‌ش از بادِ بلا ریخته پرپر کردند یاوری از پیِ بیداد نبود و ناچار دادخواهی به درِ حضرتِ داور کردند باورِ کشتنِ شش‌ماهه، عجب مشکل بود آن قدَر تعزیه خواندیم که باور کردند دوست‌دارانِ حسین از غمِ داغِ اصغر کشتیِ عاطفه در اشک، شناور کردند دل از این روضه‌ی جان‌سوز بسوزد شاید روزِ نوزاد بنامِ علی‌اصغر کردند! #امید_امیدزاده

از روزی که دنیا اومدی همه‌ش خنده‌هات آتیش به قلبم می‌زنه گریه‌هات که دیگه جای خود داره عالم و آدمو بر هم می‌زنه! علی‌اکبر می‌میره برای تو سکینه عاشقِ ناز و اَداته قاسم اصلاً نمی‌ذاردت زمین عبداله که هر جا هستی باهاته توی کاروان عمو عباسِ تو مثه سروی بود کنارِ چمنت همیشه پهلوی تو بود که یه وخ_ نکنه آفتاب بیفته رو تنت بابا جون چی‌کار کنم؟ آب ندارم- که بِدم یه قطره نوش‌جون کُنی اَبری هم توو این کویر پیدا نشد که دعا به جونِ آسمون کنی! مادرت از تشنگی شیر نداره که گلوی خشک‌ِتو تر بکنه دائماً لالایی میخونه برات بلکه این حال‌ِتو بهتر بکنه روی دست اُوردمت بالا شاید دلِ سنگِ دشمنت، نَرم بشه فکرشو اصلاً نمی‌کردم یه‌هو دستم از خونِ گلوت گرم بشه نمی‌دونم که برم خیمه یا نه؟! نمی‌دونم که تو رو چی‌کار کنم...؟ بدمت دستِ رباب ببیندت؟ یا با جسمت کویرو بهار کنم؟ حیفِ تو که زیرِ خاک بری علی حیفِ این تنِ ظریفت بابا جون خونِ تو عالمو بیدار می‌کنه دشمنت نشد حریفت بابا جون خدایا تو شاهدی که من دارم- همه غم‌ها رو تحمّل می‌کنم دلِ من خوشه فقط به دیدنت به امیدِ تو توکّل می‌کنم #امید_امیدزاده

هر شب سلام سوی تو _ارباب_ می‌دهم این مِهر را به‌پای دلم آب می‌دهم دل‌خوش به سجده‌های نمازم نمی‌شوم در مجلس تو تکیه به محراب می‌دهم با ناله روضه‌های تو را گرم می‌کنم تسکین غصه‌ی دل بی‌تاب می‌دهم بر سینه دست می‌نهم و بوسه‌ای به شوق- بر پرچمت _مبادی آداب_ می‌دهم خورشید را به روضه‌ی گودال می‌برم از دیده‌ها ستاره به مهتاب می‌دهم خونین‌ترین حکایت دنیاست عشق تو مستانه دل به این محبت نایاب می‌دهم هر صبح بر مصیبت تو گریه می‌کنم هر شب سلام بر تو و اصحاب می‌دهم #امید_امیدزاده