#عید_غدیر #شیخ_جعفر_ناصری @yaminpour @nasery_ir

🌹 🔸️حکم بوسیدن عتبه امیرالمومنین علی علیه السلام #شیخ_انصاری #غدیری_ام @yaminpour

🔻در پیشینۀ تاریخی بحث اخیر بر سر وحدت 🔸️یادداشتی مهم از دکتر سجاد صفارهرندی ماجرا ماجرای دیروز و امروز نیست. بحث این روزهای ما دربارۀ وحدت عقبۀ تاریخی دارد. اگر نخواهیم خیلی عقب برویم، دست کم از دهۀ 1340 ما با دو مکتب یا دو مدرسه مواجهیم: از یکسو، مدرسۀ انقلاب اسلامی که اسلام/تشیع را به مثابه دعوتی فراگیر و عمومی در جهت اقامۀ حق و قسط طرح میکند. در مقابل مدرسه ای (البته ریشه دار و کهنسال) که خود را نگهبان تشیع به مثابه نوعی کیش و آموزۀ تاریخی قلمداد میکند. موارد تمایز این دو مدرسه متعدد است اما مشخصاً در سطح هویتی مدرسۀ انقلاب اسلامی دیگریِ خود را «رژیم» و در امتداد آن غرب و صهیونیسم می¬بیند و جریان دیگر، که مسامحتاً می¬تواند جریان «سنتی» یا «ولایتی» نامیده شود، به عادت تاریخی هویت خود را در تمایز با عامۀ مسلمین (اهل سنت) یا در مراتبی در تقابل با جریان¬های بدعت آمیزی چون بهائیت و وهابیت تعریف میکند. در اینجا ما صرفاً از دو ایده یا گفتمان علمی و کلامی که در دوره ای از تاریخ تشیع مقابل هم بوده اند سخن نمی گوییم. سخن از تضادی واقعی و داغ و زنده است. خاطرات پرشمار انقلابیون از آن سالهای تنگنا و شدت و مبارزه حاکی از این واقعیت است که زخمی که آنان از این نارفیقان همخانه میخوردند کم از زخم داغ و درفش دستگاه امنیتی رژیم نبود. «ولایتی»ها البته داغ و درفش نداشتند اما سلاحی داشتند بسیار قدرتمند: زخم زبان. کاری بودن این زخم زبانها را اگر میخواهید ببینید به منشور روحانیت امام مراجعه کنید. (پیام سوم اسفند 67) همان امامی که دنیا و مافیها را در برابر عمل به تکلیف خود هیچ می انگارد، بعد از گذر سالها با یادآوری جفاکاری و زخم زبان «ولایتی»ها و «حجتیه ای»ها سینه اش تنگ و بیانش تلخ میشود. وقتی انقلاب شد، درخشش نور آن چنان بود که کمتر دیده ای توانایی چشم پوشی از آن را داشت. این چنین بود که اغلب سنتی ها و حجتیه ای ها و ولایتی ها هم ولو دیر به انقلاب پیوستند. برخی صادقانه عهد جدید بستند و بعضی محاسبه گرانه به انتظار گذر زمان نشستند. با گذشت زمان این تمایزها و تفاوتها مجددا سر بر آورد ولی در دهۀ نخست انقلاب میدان واقعی عشقبازی با ولایت چنان نزدیک و آدرس آن در جبهه های غرب و جنوب چنان سرراست بود که مجالی به خودنمایی دیگران نمی داد. اما در دهه های بعد این شرایط تا حدی دگرگون شد. در سایۀ ناملایمت ها و ناکامی های انقلاب، جریان سنتی مجدداً فضایی برای تجدید حیات یافت و بر تمایز خود از مدل دینداری انقلاب اسلامی تأکید کرد. چیزی که خود را در تأکید مضاعف بر اموری چون قمه زنی و مجالس موسوم به عیدالزهراء و برنامه های تبلیغاتی شبکه های ماهواره ای ظاهر میساخت. فراتر از این، فرآیندی آغاز شد که اینک در آغاز دهۀ پنجم انقلاب با نتایج حاد آن مواجه هستیم. به تدریج برخی محافل و مجامع مذهبی انقلابی نیز از خلال «فرهنگ غیررسمی هیأتی» یا تأثیرات «سلسله مراتب علمایی» بخشهایی از گفتمان سنتی و «ولایتی» پیش از انقلاب را وام گرفته و در آمیزه ای غریب با داعیه ها و شعارهای انقلابی تلفیق کردند. نتیجه ظهور هیأت هایی است که همزمان «رهسپاریم با ولایت تا شهادت» و «با ما مگو که سنی و شیعه برادرند» را دم میگیرند و حتی تأکیدات چندبارۀ رهبری بر مسألۀ وحدت و امثال آن را با عناوینی چون تقیه و امثال آن از سر باز میکنند. بالاتر اینکه، یادآوری معارف و آموزۀ انقلاب اسلامی و بلکه مسلمات برآمده از عقل سلیم را با همان جنس از زخم زبان هایی که در دهۀ چهل و پنجاه رایج بود، سنّیگری و «مُنّیگری» مینامند. در فرهنگ و مرام انقلاب اسلامی این گزارۀ محوری که «هر گامی که به عقب برداری، دشمن وقیح جلوتر می آید» ناظر به آمریکا و اسرائیل است. اگر برادر فاضلی همین رتوریک را در تعامل با اهل سنت به کار میگیرد، نباید از اینکه فاصلۀ گفتمانی اش با فرهنگ انقلاب اسلامی را یادآوری کنیم، مکدر شود. در اینجا ما از نسب و نسبتهای گفتمانی صحبت میکنیم و داعیۀ قضاوت دربارۀ اشخاص را نداریم. ما که باشیم که کسی را از دایرۀ انقلاب خارج کنیم؟ مسأله تنها این است: آن گفتاری که معتقد است ما با مسألۀ وحدت در مقابل اهل سنت واداده ایم، گفتار برآمده از فرهنگ انقلاب اسلامی نیست. این امتداد گفتار همان شخصیت محترمی است که به طور ضمنی گرایش رهبران انقلاب به وحدت با اکثریت جهان اسلام را «سنّیْ‌ ذلیل بودن» نامید. این امتداد نگاه همانهایی است که به قول امام در منشور روحانیت «حسرت ولایتِ دورۀ شاه را میخورند.» اگر از آنها نیستید، که نیستید، به شیوۀ آنها، سخن نگویید.

تفقّه و جستن از دام تحجر [درباره مناقشات بنری در عیدغدیری که گذشت] حمیدرضا میررکنی‌بنادکی متن یادداشت را در صفحه اندیشه روزنامه فرهیختگان بخوانید👆 @konashmirrokni

چه می‌توان گفت؟! 🆔️ @yaminpour

هشدار محسن مقصودی به صداوسیما: مجرمین خودشان می‌دانند با جعل خبر و پرداخت هزینه به کانالهای زرد فضای مجازی چه کار کثیفی کرده‌اند... قبل از آنکه دیر شود با افراد خاطی برخورد کنید.

🔸️سخنرانی وحید یامین پور فتح خون، روایت فلسفه تاریخ شیعی 🔹️هیئت خدام الرضا علیه السلام جلسه اول @hamieh_enghelabi

🔸️سخنرانی وحید یامین پور فتح خون، دوگانه باطن و ظاهر، امام باطن قبله است. 🔹️هیئت خدام الرضا علیه السلام جلسه دوم @hamieh_enghelabi

🔸️سخنرانی وحید یامین پور فتح خون، دشواری تشخیص محکمات از متشابهات 🔹️هیئت خدام الرضا علیه السلام جلسه سوم @hamieh_enghelabi

🔸️سخنرانی وحید یامین پور فتح خون، فتنه خواص ساکت 🔹️هیئت خدام الرضا علیه السلام جلسه چهارم @hamieh_enghelabi

🔸️سخنرانی وحید یامین پور فتح خون، ابتلاء مومن ابتلاء جامعه مومنین 🔹️هیئت خدام الرضا علیه السلام جلسه پنجم @hamieh_enghelabi

🔸️سخنرانی وحید یامین پور شرحی بر کتاب فتح خون(شهید آوینی)، روایت فلسفه تاریخ شیعی 🔹️هیئت خدام الرضا علیه السلام جلسه اول 🆔 @yaminpour

🔸️سخنرانی وحید یامین پور شرحی بر کتاب فتح خون(شهید آوینی)، فتنه خواص ساکت 🔹️هیئت خدام الرضا علیه السلام جلسه چهارم 🆔 @yaminpour

👆صوت دو جلسه اول و چهارم که اشکال داشتند دوباره بارگذاری شدند.

📚کتاب "آداب و احکام عزاداری و مداحی مطابق فتاوای حضرت آیت الله خامنه‌ای" توسط چاپ و نشر بین‌الملل منتشر شد. به همه رفقای هیئتی علی‌الخصوص مادحین و ذاکرین اهل بیت علیهم السلام مطالعه این کتاب را توصیه می‌کنم. #هیئت #روضه #کتاب_خوب #رهبری #رهبر_انقلاب #شرکت_چاپ_و_نشر_بین_الملل @nashrebeynolmelal 📚کتاب را به صورت اینترنتی از سایت پاتوق کتاب فردا تهیه کنید. https://www.instagram.com/p/CEQ6Fr1Jwf5/?igshid=1f9chjdffrki2

این تصویر تاریخی یعنی زعیم شیعه ولو تنها هیچگاه نخواهد گذاشت چراغ مجلس ذکر حسین علیه‌السلام خاموش شود. 🆔️ @yaminpour

‏چرا در خوزستان همه‌ی کاردها به استخوان می‌رسد؟! ماهشهر، غیزانیه، هفت‌تپه... و حالا روستای ابوالفضل 🆔️ @yaminpour

آب بگذاشت، آبرو برداشت...

🔻رحمت و نفرت 🔸️یادداشت دکتر سیدحسین شهرستانی در نقد سیدحسن آقامیری نیچه در تبارشناسی اخلاق، ایده‌ای اساسی درنقد اخلاقِ رحم و شفقت مسیحی طرح می‌کند که خلاصه آن‌ اینست: در پس چهره اخلاق رحم و شفقت مسیحی، کین‌توزی و نفرت یهودی نهان است. من به تفصیل این ایده کاری ندارم و علاقه‌مندان را به دو اثر "فراسوی نیک و بد" و "تبارشناسی اخلاق" #نیچه و "کین‌توزی" از ماکس شلر ارجاع می‌دهم. مساله من میزان خشونت، کین‌ورزی و تهاجم و پرخاشی است که در لحن آقای #آقامیری موج می‌زند، چیزی که درست درجهت خلاف فحوای کلام و محتوای گزاره‌هایی است که او بر زبان می‌راند. سخن، تنها چینش دستوری کلمات نیست. آنچه سخن را جان و جهت می‌بخشد، "لحن" و "طرز" کلام است. در مورد سخنرانی اخیر آقامیری، تضاد میان محتوا و لحن گفتار، بس آشکار است. به خشونت‌بار ترین لحن، خشونت محکوم می‌شود و به تهاجمی‌ترین طرز، سخن از رحم و مهربانی می‌رود. دروغ همیشه کذب منطقی نیست، دروغ همچنین ناسازی لحن و محتوا و دوگانگی حال و قال است. اما مساله من در اینجا نه مساله‌ای اخلاقی و قضاوتی روانشناختی است. من درمقام افشای "باطن" ضمیر کسی نیستم بلکه می‌خواهم نیروی ستیزه‌جو، ضدگفتگو و خشونت‌باری را که در متن (و نه در باطن) گفتار دین رحمانی شبه‌روشنفکرانه وجود دارد منعکس سازم. نیرویی که پیش از طرح هر تزی، در کار تشدید تقابلهای دوقطبی است. بعد از دیدن این سخنرانی به یاد ایده نیچه افتادم و از ژرفای نفرتی که درپس کلماتی "درباره رحم و محبت" موج می‌زند شگفت‌زده شدم. گرچه گفتار امثال آقامیری نازلتر از آنست که مصداق حقیقی تحلیل نیچه باشد، لیکن این تحلیل برای نشان دادن بحران ذاتی ایده‌های شبه‌مسیحی مدعی "اسلام رحمانی" در ایران معاصر بشدت راهگشاست. چنانچه در خصوص بزرگترین نماینده روشنفکری دینی یعنی عبدالکریم سروش نیز این وضع را شاهدیم، کسی که فحوای سخن و موضوع گفتارش رواداری و تساهل و آزادفکری است حال‌آنکه لحن و طرز و سیره سخن و گفتارش، یکسره جدلی پرخاشگر و مملو از توهین و هتک و برچسب‌زنی است. نیچه خود به امتداد این انحطاط فریبکارانه اخلاق مسیحی در عصر مدرن اشارات بسیار نموده است. ازهمین سنخ است پدیده آشنای "استبداد روشنفکرانه" و خشونت آزادیخواهانه. بسیاری آقامیری را بخاطر مضمون سخنانش رد یا تایید می‌کنند، اما آنچه درین پدیده برای من معنی‌دار است اینست که ظهور و رونق چنین چهره‌هایی به‌رغم برخی ظواهر کُمیک، نه‌تنها کمکی به بهبود روحیه رواداری و تفاهم و همسخنی در جامعه نمی‌کند، بلکه هر نوع گفتگوی عقلانی و همدلانه را از پیش مخدوش می‌سازد. اما در اینجا چند پرسش اساسی باید پیش کشیده شود: این کین‌توزی و ستیزه‌جویی که در پس گفتار رحم و رواداری نهان گردیده، در چه ساختار و بستر اجتماعی و فرهنگی ریشه دارد؟ موضوع یا ابژه این نفرت دقیقا چیست؟ و چرا این گفتار چنین مورد سمع و قبول بخشی از بدنه اجتماعی واقع می‌شود؟ یکی از زوایایی که ذهن مرا مشغول داشته، مساله بستر رشد و تکثیر چنین چهره‌های نوخواسته‌ای است: شبکه‌های اجتماعی سلبریتی‌پروری که هیاهو را جایگزین گفتگو کرده‌اند، آزادی را در ولگردی و مصرف خلاصه می‌کنند و فرهنگ را به رسانه فرومی‌کاهند و از این مسیر آنرا دست‌آموز اقتصاد سرمایه‌سالار می‌سازند. و دراینجا سوال اخیر پیش می‌آید: خطابه پرخاشگرانه آقامیری درباره رحم و شفقت و ترند شدن آن، چقدر خلق سرمایه کرده‌است؟ #سید_حسین_شهرستانی @parvayenaghd https://www.instagram.com/p/CEpUNQ3se5o/?igshid=ptk4unpexqwp

«نخل و نارنج» را از طاقچه دریافت کنید https://taaghche.com/book/70061

‏بحرین ۴۱ ساله و امارات ۴۸ ساله رابطه برقرار کردن با رژیمی که ۷۲ سال سن داره برای توطئه علیه کشوری که کوچکترین درخت زیتونش ۲۰۰ ساله است! ‎#فلسطين 🇵🇸 🆔️ @yaminpour

🔸️چرا به افراد منصوب رهبر انتقاد می‌کنید؟ پاسخ رهبر معظم انقلاب 👆 🆔️ @yaminpour

#سکولاریسم #انقلاب_اسلامی @yaminpour