4_5857342992305622228.mp3
29.35M
📻 بشنوید | سخنرانی: مقتل شناسی
🎤 #دکتر_حسین_محمدی_فام
🕌 مجمع یاس کبود
🗓 یکشنبه ۰۰/۵/٣۱
✅ کانال مجمع یاس کبود
https://t.me/yase135
[ @YASE135 ]
✅ ایتا:
https://eitaa.com/yase133
[@yase133]
۶ شهریور ۱۴۰۰
وقعة الطف / مقتل ابی مخنف / قرن 2
وَ سَلَبَ مَا كَانَ عَلَى الْحُسَيْنِ [عَلَيْهِ السَّلاَمُ] فَأَخَذَ قَيْسُ بْنُ الْأَشْعَثِ قَطِيفَتَهُ وَ سَلَبَ إِسْحَاقُ بْنُ حَيْوَةَ الْحَضْرَمِيُّ قَمِيصَ الْحُسَيْنِ. وَ أَخَذَ سَيْفَهُ رَجُلٌ مِنْ بَنِي نَهْشَلٍ، وَ أَخَذَ نَعْلَهُ الْأَسْوَدُ [الْأَوْدِيُّ] وَ أَخَذَ بَحْرُ بْنُ كَعْبٍ سَرَاوِيلَهُ وَ تَرَكَهُ مُجَرَّداً.
هر آنچه بر تن حسين [عليه السّلام] بود غارت گرديد، قيس ابن أشعث، قطيفۀ [امام عليه السّلام] را گرفت، و اسحاق بن حيوه حضرمى، پيراهن حسين [عليه السّلام] را به غارت برد، و شمشيرش را مردى از بنى نهشل برداشت، و نعل سياهش را أودى گرفت و بحر بن كعب شلوارهاى [حضرت] را برداشته [امام عليه السّلام] را برهنه رها نمود. لعنت خدا بر آنان باد.]
[نهب الخيام]
وَ: مَالَ النَّاسُ عَلَى نِسَاءِ الْحُسَيْنِ [عَلَيْهِ السَّلاَمُ] وَ ثَقَلِهِ وَ مَتَاعِهِ، [وَ] الْوَرْسِ وَ الْحُلَلِ وَ الْإِبِلِ فَانْتَهَبُوهَا، [وَ] إِنْ كَانَتِ الْمَرْأَةُ تُنَازَعُ ثَوْبَهَا عَنْ ظَهْرِهَا حَتَّى تُغْلَبَ عَلَيْهِ فَيُذْهَبُ بِهِ مِنْهَا!.
[وَ] قَالَ النَّاسُ لِسَنَانِ بْنِ أَنَسٍ: قَتَلْتَ حُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ وَ ابْنَ فَاطِمَةَ ابْنَةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ [وَ آلِهِ] وَ سَلَّمَ، قَتَلْتَ أَعْظَمَ الْعَرَبِ خَطَراً، جَاءَ إِلَى هَؤُلاَءِ يُرِيدُ أَنْ يُزِيلَهُمْ عَنِ مُلْكِهِمْ، فَأْتِ أُمَرَاءَكَ فَاطْلُبْ ثَوَابَكَ مِنْهُمْ! لَوْ أَعْطَوْكَ بُيُوتَ أَمْوَالِهِمْ فِي قَتْلِ الْحُسَيْنِ كَانَ قَلِيلاً!
وَ كَانَتْ بِهِ لُوثَةٌ ، فَأَقْبَلَ عَلَى فَرَسِهِ حَتَّى وَقَفَ عَلَى بَابِ فُسْطَاطِ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ ثُمَّ نَادَى بِأَعْلَى صَوْتِهِ:
أَوْقِرْ رِكَابِي فِضَّةً وَ ذَهَباً
أَنَا قَتَلْتُ الْمَلِكَ الْمُحَجَّبَا
قَتَلْتُ خَيْرَ النَّاسِ أُمّاً وَ أَباً
وَ خَيْرَهُمْ إِذْ يَنْسُبُونَ نَسَباً
فَقَالَ عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ: أَدْخِلُوهُ عَلَيَّ، فَلَمَّا أُدْخِلَ خَذَفَهُ بِالْقَضِيبِ ثُمَّ قَالَ:
يَا مَجْنُونُ! أَشْهَدُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ مَا صَحَحْتَ قَطُّ، أَ تَتَكَلَّمُ بِهَذَا الْكَلاَمِ! أَمَا وَ اللَّهِ لَوْ سَمِعَكَ ابْنُ زِيَادٍ لَضَرَبَ عُنُقَكَ!.
غارت خيمهها
مردم بر زنان حسين [عليه السّلام] و اموال و اجناسش روى آوردند، ورس و لباسهاى فاخر و شتر [هايشان] را به غارت بردند، بر سر پيراهن زنان كشمكش مىشد تا اينكه زنان مغلوب مىشدند و پيراهنشان برده مىشد[!] مردان به سنان بن أنس گفتند: آيا حسين بن على، پسر فاطمه دختر رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلم را كشتهاى؟ بزرگترين [مرد] عرب در شرافت و بزرگى را به قتل رساندهاى؟! [حسين] نزد آنان آمد تا دستشان را از پادشاهيشان قطع كند، پس [تو اى سنان، اى كسى كه چنين فردى را كشتى] نزد فرماندهانت برو و پاداش خود را از آنان بخواه! كه اگر خزانههاى اموالشان را بپاس كشتن حسين به تو بدهند كم است!
[سنان] كه قدرى ديوانه و مجنون بود بر اسب سوار شد و نزديك در خيمۀ عمر بن سعد ايستاد و با صداى بلند فرياد بر آورد: جوال مرا از سيم و زر پر كن كه من آن پادشاه دربان دار را كشتهام، كسى را كشتهام كه اگر نسبش ياد شود بهترين مردم از لحاظ پدر و مادر است! عمر بن سعد گفت: او را نزدم بياوريد، وقتى [سنان به خيمه عمر بن سعد] وارد شد عمر چوبدستى خود را به سويش پرت كرد و گفت: آى مجنون! شهادت مىدهم كه تو مجنونى و هرگز سالم نشدهاى،[با كدام جرأت] چنين سخنى مىگويى؟ و الله اگر ابن زياد اين را مىشنيد گردنت را قطع مىكرد!
[وَ: حَمَلَ] شِمْرُ بْنُ ذِي الْجَوْشَنِ فِي رَجَّالَةٍ مَعَهُ [عَلَى ثَقَلِ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَانْتَهَوْا] إِلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ الْأَصْغَرِ وَ هُوَ مَرِيضٌ مُنْبَسِطٌ عَلَى فِرَاشٍ لَهُ:
[وَ ال] - رَّجَّالَةُ مَعَهُ يَقُولُونَ: أَ لاَ نَقْتُلُ هَذَا؟
قَالَ حُمَيْدُ بْنُ مُسْلِمٍ: فَقُلْتُ: سُبْحَانَ اللَّهِ! أَ نَقْتُلُ الصِّبْيَانَ؟ إِنَّمَا هَذَا صَبِيٌّ!.
حَتَّى جَاءَ عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ فَقَالَ: أَلاَ لاَ يَعْرِضَنَّ لِهَذَا الْغُلاَمِ الْمَرِيضِ أَحَدٌ، وَ لاَ يَدْخُلَنَّ بَيْتَ هَؤُلاَءِ النِّسْوَةِ، وَ مَنْ أَخَذَ مِنْ مَتَاعِهِمْ شَيْئاً فَلْيَرُدَّهُ عَلَيْهِمْ. فَمَا رَدَّ أَحَدٌ شَيْئاً
۶ شهریور ۱۴۰۰
وَ أَخَذَ عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ: عُقْبَةَ بْنَ سِمْعَانَ، فَقَالَ لَهُ: مَا أَنْتَ؟
قَالَ: أَنَا عَبْدٌ مَمْلُوكٌ، فَخَلَّى سَبِيلَهُ، فَلَمْ يَنْجُ أَحَدٌ مِنْهُمْ غَيْرُهُ.
[وطئ الخيل]
ثُمَّ إِنَّ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ نَادَى فِي أَصْحَابِهِ: مَنْ يَنْتَدِبُ لِلْحُسَيْنِ وَ يُوطِئُهُ فَرَسَهُ! فَانْتَدَبَ عَشَرَةٌ، مِنْهُمْ: إِسْحَاقُ بْنُ حَيْوَةَ الْحَضْرَمِيُّ، وَ أَحْبَشُ بْنُ مَرْثَدٍ الْحَضْرَمِيُّ فَأَتَوْا فَدَاسُوا الْحُسَيْنَ [عَلَيْهِ السَّلاَمُ] بِخُيُولِهِمْ حَتَّى رَضُّوا ظَهْرَهُ وَ صَدْرَهُ.
وَ صَلَّى عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ عَلَى [مَنْ] قُتِلَ مِنْ أَصْحَابِ [هِ] وَ دَفَنَهُمْ.
وَ سَرَّحَ بِرَأْسِ [الْإِمَامِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ] مِنْ يَوْمِهِ ذَلِكَ مَعَ خَوْلِيِّ بْنِ يَزِيدَ إِلَى عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ، فَأَقْبَلَ خَوْلِيٌّ دَارَ الْقَصْرِ فَوَجَدَ بَابَ الْقَصْرِ مُغْلَقاً، فَأَتَى مَنْزِلَهُ فَوَضَعَهُ تَحْتَ إِجَّانَةٍ فِي مَنْزِلِهِ فَلَمَّا أَصْبَحَ غَدَا بِالرَّأْسِ إِلَى عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ.
[در اين هنگام] شمر بن ذى الجوشن با مردان جنگى همراهش به [اموال حسين عليه السّلام] حمله بردند و به علىّ بن حسين كوچكتر [امام زين العابدين عليه السّلام] رسيدند،[آن حضرت] مريض بود و روى فرشش دراز كشيده بود و رجّالهها در كنارش مىآمدند و مىگفتند: آيا او را نمىكشيم؟! حميد بن مسلم مىگويد: گفتم:
سبحان اللّه! آيا بچهها را بكشيم؟! اين بچه است! تا اينكه عمر بن سعد آمد، گفت: آى، احدى متعرض اين نوجوان مريض نشود، و كسى داخل چادر [خيمۀ] اين زنها نگردد، و كسى كه از اجناسشان چيزى برداشته به آنان برگرداند، ولى كسى چيزى را بر نگرداند.
عمر بن سعد، عقبة بن سمعان [غلام امام را] دستگير كرد و به او گفت: تو كيستى؟! [عقبه] گفت: من بندۀ زرخريد هستم، لذا وى را آزاد كرد، غير از [عقبة] أحدى از [اصحاب حسين عليه السّلام] نجات نيافت.
اسب تازى بر بدن سيد الشهداء عليه السّلام
سپس عمر بن سعد در ميان يارانش فرياد زد: چه كسى داوطلب مىشود با اسبش حسين را لگدمال كند![بر حسين اسب بتازاند؟!] ده نفر قبول كردند. از جمله: اسحاق بن حيوة حضرمى، و احبش بن مرثد حضرمي، آنها آمدند و بدن حسين [عليه السّلام] را با اسبهايشان لگدمال كردند، بطورى كه پشت و سينهاش را خرد كردند. و عمر بن سعد بر كشتههاى اصحابش نماز خواند و آنان را دفن كرد. و سر [امام عليه السّلام] را همان روز، همراه خولىّ بن يزيد براى عبيد الله بن زياد فرستاد.[ابتدا] خولىّ به كاخ دار الامارة رفت، ديد در قصر بسته است، از اين رو به منزل خودش رفت و سر [حسين عليه السّلام] را زير قدح بزرگى نهاد.
❇️ متن مقتل شناسی #جلسه_اول
✅ ایتا:
https://eitaa.com/yase133
[@yase133]
۶ شهریور ۱۴۰۰
۶ شهریور ۱۴۰۰
4_5859220228021424240.ogg
27.77M
مجمع حضرت یاس کبود سلام الله علیها
صوت #کلاس_آموزش_مداحی_در_ویس_چت
با حضور استاد ارجمند
حاج محمد فراهانی
4️⃣ صوت جلسه چهارم
شنبه ۶ شهریور ١۴٠٠
_______
جلسه بعد شنبه ١٣ شهریور ١۴٠٠ ساعت ١۵
شرکت برای عموم آزاد و رایگان است
@yase135
۷ شهریور ۱۴۰۰
۹ شهریور ۱۴۰۰
🔊گزارش صوتی جلسات🔊
🔻مراسم هفتگی
🏴#ایام_ورود_کاروان_اهل_بیت_به_کوفه
📆 یکشنبه ٧ شهریور ۰۰
🔷 به کلام: دکتر حسین محمدی فام
🔷 با مداحی:
👈 #ذاکرین_اهلبیت_علیهم_السلام
🔊 #مقتل_شناسی
🔊 #تدریس_استاد
____
#توجه #توجه #توجه
مداحی نوگلان حسینی و ذاکرین اهلبیت در کانال "مداحی مداحان یاس کبود" بارگزاری می شود .
💢💢 مداحی های استاد حاج محمد فراهانی در کانال ایشان بارگزاری می شوند 💢💢
° https://t.me/farahani_info °
❕مداحی دیگر ذاکرین اهلبیت علیه السلام در کانال زیر بارگزاری می شود ❕
□ @madahiyasse135 □
💢 کانال مجمع ادبی مذهبی یاس کبود ↙️
https://t.me/joinchat/AAAAADwFkQLrJyA-elwiSA
🌐 #ایتا
[ https://eitaa.com/yase133 ]
[ @YASE135 ]
👇👇👇👇👇👇
۹ شهریور ۱۴۰۰
4_5866029147049953740.mp3
35.29M
📻 بشنوید | سخنرانی: مقتل شناسی(جلسه دوم)
🎤 #دکتر_حسین_محمدی_فام
🕌 مجمع یاس کبود
🗓 یکشنبه ۰۰/۶/٧
✅ کانال مجمع یاس کبود
https://t.me/yase135
[ @YASE135 ]
✅ ایتا:
https://eitaa.com/yase133
[@yase133]
۹ شهریور ۱۴۰۰
وقعه الطف / مقتل ابی مخنف / قرن 2
[رأس الامام عند ابن زياد] : سر مطهر امام عليه السّلام در مجلس ابن زياد
قَالَ حُمَيْدُ بْنُ مُسْلِمٍ: دَعَانِي عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ فَسَرَّحَنِي إِلَى أَهْلِهِ لِأُبَشِّرَهُمْ بِفَتْحِ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ بِعَافِيَتِهِ! فَأَقْبَلْتُ حَتَّى أَتَيْتُ أَهْلَهُ فَأَعْلَمْتُهُمْ بِذَلِكَ. [ثُمَّ وَجَدْتُ] ابْنَ زِيَادٍ قَدْ جَلَسَ وَ قَدْ قَدِمَ الْوَفْدُ [بِالرُّؤُوسِ] عَلَيْهِ.
حميد بن مسلم مىگويد: عمر بن سعد مرا خواست و نزد خانوادهاش فرستاد تا پيروزىاى را كه خدا نصيبش كرده بود و سلامتىاش را به آنان مژده بدهم! از اين رو نزد خانوادهاش رفتم و پيغام عمر بن سعد را به اطلاعشان رساندم.[آنگاه ديدم] ابن زياد جلوس كرده و فرستادهها [با سرهاى كشتهها] بر او وارد مىشوند.
فَجَاءَتْ كِنْدَةُ بِثَلاَثَةَ عَشَرَ رَأْساً، وَ صَاحِبُهُمْ قَيْسُ بْنُ الْأَشْعَثِ، وَ جَاءَتْ هَوَازِنُ بِعِشْرِينَ رَأْساً وَ صَاحِبُهُمْ شِمْرُ بْنُ ذِي الْجَوْشَنِ، وَ جَاءَتْ تَمِيمٌ بِسَبْعَةَ عَشَرَ رَأْساً، وَ جَاءَتْ بَنُو أَسَدٍ بِسِتَّةِ أَرْؤُسٍ، وَ جَاءَتْ مَذْحِجٌ بِسَبْعَةِ أَرْؤُسٍ، وَ جَاءَ سَائِرُ الْجَيْشِ بِسَبْعَةِ أَرْؤُسٍ، فَذَلِكَ سَبْعُونَ رَأْساً.
قبيلۀ] كنده با سيزده سر آمد، و قيس بن أشعث آنان را همراهى مىكرد، و هوازن با بيست سر وارد شد در حالى كه شمر بن ذى الجوشن مصاحبشان بود، [قبيلۀ] تميم با هفده سر، بنى أسد با شش سر و مذحج با هفت سر و بقيۀ سپاه با هفت سر آمدند كه [مجموعا] هفتاد سر بود.
فَأَدْخَلَهُمْ، وَ أَذَّنَ لِلنَّاسِ، فَدَخَلْتُ فِيمَنْ دَخَلَ، فَإِذَا رَأْسُ الْحُسَيْنِ [عَلَيْهِ السَّلاَمُ] مَوْضُوعٌ بَيْنَ يَدَيْهِ، وَ إِذَا هُوَ يَنْكُتُ بِقَضِيبٍ بَيْنَ ثَنِيَّتَيْهِ. فَلَمَّا رَآهُ زَيْدُ بْنُ أَرْقَمَ لاَ يَنْجُمُ عَنْ نَكْتِهِ بِالْقَضِيبِ، قَالَ لَهُ: اعْلُ بِهَذَا الْقَضِيبِ عَنْ هَاتَيْنِ الثَّنِيَّتَيْنِ، فَوَ الَّذِي لاَ إِلَهَ غَيْرُهُ لَقَدْ رَأَيْتُ شَفَتَيْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ [وَ آلِهِ] وَ سَلَّمَ عَلَى هَاتَيْنِ الشَّفَتَيْنِ يُقَبِّلُهُمَا! ثُمَّ انْفَضَخَ الشَّيْخُ يَبْكِي!
[ابن زياد] اجازۀ ورودشان را به قصر داد. آنان را وارد قصر كرد و به مردم إذن ورود داده شد. من در ميان واردين داخل [قصر] شدم،[ناگاه ديدم] سر حسين [عليه السّلام] پيش روى [ابن زياد] قرار گرفته، و با چوبدستى به بين دندانهاى ثنايايش مىزند. وقتى زيد بن ارقم آن [صحنه] را ديد نتوانست از چوبدستى زدن ابن زياد [به دندانهاى حسين] بگذرد. گفت: اين چوبدستى را از آن دندانها بردار! قسم به كسى كه الهى غير او نيست خودم ديدم دو لب رسول الله صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بر اين دو لب قرار گرفته و آن دو را مىبوسيد! بعد آن پير [زيد بن ارقم] به شدت گريست.
فَقَالَ لَهُ ابْنُ زِيَادٍ: أَبْكَى اللَّهُ عَيْنَيْكَ! فَوَ اللَّهِ لَوْ لاَ أَنَّكَ شَيْخٌ قَدْ خَرِفْتَ وَ ذَهَبَ عَقْلُكَ لَضَرَبْتُ عُنُقَكَ! فَنَهَضَ [زَيْدُ بْنُ أَرْقَمَ] فَخَرَجَ وَ هُوَ يَقُولُ:
مَلَّكَ عَبْدٌ عَبْداً، فَاتَّخَذَهُمْ تَلَداً! أَنْتُمْ يَا مَعْشَرَ الْعَرَبِ الْعَبِيدُ بَعْدَ الْيَوْمِ! قَتَلْتُمُ ابْنَ فَاطِمَةَ وَ أَمَّرْتُمُ ابْنَ مَرْجَانَةَ! فَهُوَ يَقْتُلُ خِيَارَكُمْ وَ يَسْتَعْبِدُ شِرَارَكُمْ، فَرَضِيتُمْ بِالذُّلِّ! فَبُعْداً لِمَنْ رَضِيَ بِالذُّلِّ!
فَلَمَّا خَرَجَ سَمِعْتُ النَّاسَ يَقُولُونَ: وَ اللَّهِ لَقَدْ قَالَ زَيْدُ بْنُ أَرْقَمَ قَوْلاً لَوْ سَمِعَهُ ابْنُ زِيَادٍ لَقَتَلَهُ!
ابن زياد گفت: خدا دو ديدهات را گريان بدارد! و الله اگر پير خرفتى كه عقلش زايل شده است نبودى، گردنت را مىزدم![زيد بن ارقم] برخاست و بيرون رفت.
در حالى كه مىگفت: بردهاى، بردهاى، را به شاهى گمارد، و او مردم را به بازيچه گرفت! شما اى جمعيت عرب بعد از امروز برده خواهيد شد! چرا كه پسر فاطمه را كشتيد و پسر مرجانه [ابن زياد] را حاكم كرديد! او بزرگانتان را خواهد كشت و اشرارتان را به بردگى خواهد گرفت، به ذلت و خوارى رضا دادهايد! دور باد كسى كه به خوارى و ذلت راضى شود! وقتى بيرون رفت، شنيدم مردم مىگفتند: و الله زيد بن ارقم حرفى زد كه اگر ابن زياد مىشنيد او را مىكشت!
[السبايا في مجلس ابن زياد] : سرگذشت اسرا، در مجلس ابن زياد
۹ شهریور ۱۴۰۰
فَلَمَّا أُدْخِلَ أَخَوَاتُهُ وَ نِسَاؤُهُ وَ صِبْيَانُهُ عَلَى عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ، لَبِسَتْ زَيْنَبُ ابْنَةُ فَاطِمَةَ أَرْذَلَ ثِيَابِهَا، وَ تَنَكَّرَتْ وَ حَفَّتْ بِهَا إِمَاؤُهَا، [وَ] جَلَسَتْ.
فَقَالَ عُبَيْدُ اللَّهِ بْنُ زِيَادٍ: مَنْ هَذِهِ الْجَالِسَةُ؟ فَلَمْ تُكَلِّمْهُ، فَقَالَ ذَلِكَ ثَلاَثاً، كُلَّ ذَلِكَ لاَ تُكَلِّمُهُ.
فَقَالَ بَعْضُ إِمَائِهَا: هَذِهِ زَيْنَبُ ابْنَةُ فَاطِمَةَ! فَقَالَ لَهَا عُبَيْدُ اللَّهِ: الْحَمْدُ [لِلَّهِ] الَّذِي فَضَحَكُمْ وَ قَتَلَكُمْ وَ أَكْذَبَ أُحْدُوثَتَكُمْ!
فَقَالَتْ: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَكْرَمَنَا بِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ [وَ آلِهِ] وَ سَلَّمَ وَ طَهَّرَنَا تَطْهِيراً، لاَ كَمَا تَقُولُ أَنْتَ، إِنَّمَا يَفْتَضِحُ الْفَاسِقُ، وَ يُكَذَّبُ الْفَاجِرُ!
قَالَ: فَكَيْفَ رَأَيْتِ صُنْعَ اللَّهِ بِأَهْلِ بَيْتِكِ؟! قَالَتْ: كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقَتْلُ فَبَرَزُوا إِلَى مَضَاجِعِهِمْ، وَ سَيَجْمَعُ اللَّهُ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُمْ فَتُحَاجُّونَ إِلَيْهِ وَ تُخَاصَمُونَ عِنْدَهُ!
وقتى خواهران و زنان و بچههاى [حسين عليه السّلام] بر عبيد الله بن زياد وارد شدند، زينب دختر فاطمه [بنت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم] با لباس بسيار كهنه و به صورت ناشناس در ميان حلقه كنيزانش نشست عبيد الله بن زياد گفت: اين زنى كه نشسته كيست؟ [زينب] با او تكلّم نكرد. سه بار [اين جمله] را گفت: و هيچ بار [زينب] با او تكلم نكرد. تا اينكه برخى از كنيزان [زينب] گفتند: اين زن، زينب دختر فاطمه است! عبيد الله گفت: سپاس خدايى را كه شما را رسوا كرده، به قتل رساند و دعوتتان را نافرجام گردانيد! [زينب [س]] فرمود: سپاس خداى را كه بواسطه [جدّمان] محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم ما را گرامى داشته و تطهير نموده است، اين طور نيست كه تو مىگويى، تنها فاسق است كه رسوا مىشود و فاجر است كه دروغگويىاش برملا مىگردد.
[عبيد الله] گفت: ديدى خدا با خاندانت چه كرد؟! [زينب] فرمود: اينها كشته شدن بر ايشان مقدّر شده بود لذا به سوى قتلگاه خويش رفتند، بزودى خدا شما و آنان را جمع خواهد كرد و آنان در پيشگاه خدا احتجاج كرده، دادخواهى مىنمايند!
فَغَضِبَ ابْنُ زِيَادٍ وَ اسْتَشَاطَ فَقَالَ لَهَا: قَدْ أَشْفَى اللَّهُ نَفْسِي مِنْ طَاغِيَتِكِ وَ الْعُصَاةِ الْمَرَدَةِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِكِ!
ابن زياد غضبناك شده، برافروخت و گفت: خداوند جان و دل مرا از [شر برادر] طغيانگر تو و عصيانگران و گردنكشان خاندانت شفا بخشيد!
فَبَكَتْ ثُمَّ قَالَتْ: لَعَمْرِي لَقَدْ قَتَلْتَ كَهْلِي، وَ أَبَرْتَ أَهْلِي، وَ قَطَعْتَ فَرْعِي، وَ اجْتَثَثْتَ أَصْلِي! فَإِنْ يَشْفِيكَ هَذَا فَقَدِ اشْتَفَيْتَ!
[زينب [س]] گريست و سپس فرمود: قسم بجانم كه بزرگ [خاندانم] را كشتهاى، و خانوادهام را نابود كردهاى و برگ و ريشهام را از بن بريدى و اصل و فرعم را از بين بردى! اگر اينها تو را شفا مىدهد [بدان كه] به مرادت رسيدهاى!
فَقَالَ عُبَيْدُ اللَّهِ: هَذِهِ سَجَّاعَةٌ [وَ] لَعَمْرِي قَدْ كَانَ أَبُوكِ شَاعِراً سَجَّاعاً : عبيد الله گفت: اين زن قافيهگوست، قسم بجانم پدرت نيز شاعرى سجعگو بوده است!
قَالَتْ: مَا لِلْمَرْأَةِ وَ السِّجَاعَةِ! إِنَّ لِي عَنِ السَّجَاعَةِ لَشُغُلاً، وَ لَكِنِّي نَفْثَى بِمَا أَقُولُ : [زينب [س]] فرمود: زن كجا و قافيهبندى كجا؟! من در پى چيز ديگرى غير از سجعگويى هستم، اين آه دل من است كه بر زبانم جارى مىشود!
[ثُمَّ] نَظَرَ عُبَيْدُ اللَّهِ بْنُ زِيَادٍ إِلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ، فَقَالَ لَهُ: مَا اسْمُكَ؟ قَالَ: أَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ! قَالَ: أَ وَ لَمْ يَقْتُلِ اللَّهُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ! فَسَكَتَ. فَقَالَ لَهُ ابْنُ زِيَادٍ: مَا لَكَ لاَ تَتَكَلَّمُ؟! قَالَ: قَدْ كَانَ لِي أَخٌ يُقَالُ لَهُ أَيْضاً: عَلِيٌّ، فَقَتَلَهُ النَّاسُ! قَالَ: إِنَّ اللَّهَ قَدْ قَتَلَهُ! فَسَكَتَ عَلِيُّ [بْنُ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ].
[آنگاه ابن زياد] به علىّ بن الحسين نگاه كرد و گفت: اسمت چيست؟ فرمود: من علىّ بن الحسين هستم! گفت: مگر نه اين است كه خداى على بن الحسين را كشته است؟! [امام سجاد عليه السّلام] سكوت كرد. ابن زياد گفت: چه شده؟! چرا سخن نمىگويى؟! [حضرت سجاد عليه السّلام] فرمود: برادرى داشتم كه او هم علىّ خوانده مىشد، و مردم او را كشتند! [ابن زياد] گفت: خدا او را كشته است! [ديگر بار نيز] على [بن حسين عليه السّلام] سكوت كرد.
۹ شهریور ۱۴۰۰
فَقَالَ لَهُ: مَا لَكَ لاَ تَتَكَلَّمُ؟! قَالَ: «اَللّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها» وَ ما كانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلاّ بِإِذْنِ اللّهِ» قَالَ: أَنْتَ - وَ اللَّهِ - مِنْهُمْ. [ثُمَّ قَالَ لمريِّ بْنِ مُعَاذٍ الْأَحْمَرِيِّ]: وَيْحَكَ اقْتُلْهُ!
[ابن زياد] گفت: چه شده چرا صحبت نمىكنى؟! فرمود: «اَللّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها : خدا جانها را هنگام مرگشان مىگيرد» «وَ ما كانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلاّ بِإِذْنِ اللّهِ : هيچ نفسى جز به إذن خدا نمىميرد.» [ابن زياد] گفت: و الله تو از آنهايى! [سپس به مرّي بن معاذ أحمرى گفت:] واى بر تو، بكش او را!
[فَ] تَعَلَّقَتْ بِهِ عَمَّتُهُ زَيْنَبُ فَقَالَتْ: يَا ابْنَ زِيَادٍ! حَسْبُكَ مِنَّا! أَ مَا رَوِيتَ مِنْ دِمَائِنَا! وَ هَلْ أَبْقَيْتَ مِنَّا أَحَداً! [وَ] اعْتَنَقَتْهُ [وَ] قَالَتْ: أَسْأَلُكَ بِاللَّهِ - إِنْ كُنْتَ مُؤْمِناً - إِنْ قَتَلْتَهُ لَمَّا قَتَلْتَنِي مَعَهُ!
[در اين هنگام] عمّهاش زينب او را در آغوش كشيد و گفت: آى ابن زياد! دست از ما بردار! آيا هنوز از خونهايمان سيراب نشدهاى!؟ آيا كسى از ما را باقى گذاردهاى؟! [آنگاه] با علاقه [سجاد عليه السّلام] را در آغوش گرفت [و خطاب به ابن زياد] فرمود: از تو مىخواهم [تو را] بخدا-اگر مؤمن هستى-اگر مىخواهى او را بكشى مرا هم با او بكش!
وَ نَادَاهُ عَلِيُّ [بْنُ الْحُسَيْنِ]: إِنْ كَانَتْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُنَّ قَرَابَةٌ فَابْعَثْ مَعَهُنَّ رَجُلاً تَقِيّاً يَصْحَبُهُنَّ بِصُحْبَةِ الْإِسْلاَمِ! فَنَظَرَ إِلَيْهِمَا ثُمَّ قَالَ: عَجَباً لِلرَّحِمِ! وَ اللَّهِ وَدَّتْ لَوْ أَنِّي قَتَلْتُهُ أَنِّي قَتَلْتُهَا مَعَهُ!
على [بن حسين خطاب به ابن زياد] فرياد زد: اگر ميان تو و اين [زنها] خويشاوندى و پيوندى است همراهشان شخص باتقوايى بفرست تا رفتار و مصاحبت اسلامى با آنان داشته باشد. ابن زياد به آن دو [زينب و على بن حسين عليه السّلام] نگريست و گفت: شگفت از آثار خويشاوندى و رحم! و اللّه كه زينب دوست دارد كه اگر من [برادرزادهاش] را كشتم او را هم با [برادرزادهاش] بكشم!
لهوف(ملهوف) / سید بن طاووس / قرن 7
وَ رُوِيَ: أَنَّ رُءُوسَ أَصْحَابِ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ كَانَتْ ثَمَانِيَةً وَ سَبْعِينَ رَأْساً فَاقْتَسَمَتْهَا الْقَبَائِلُ لِتَقْرُبَ بِذَلِكَ إِلَى عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ وَ إِلَى يَزِيدَ بْنِ مُعَاوِيَةَ
و روايت شده است: كه سرهاى ياران حسين (هفتاد و هشت) سر بود كه قبائل عرب بمنظور تقرّب بدر بار عبيد اللّه بن زياد و يزيد بن معويه لَعَنَهُمُ اللَّهُ (خدا لعنتشان كند) ميان خود قسمت كردند
فَجَاءَتْ كِنْدَةُ بِثَلاَثَةَ عَشَرَ رَأْساً وَ صَاحِبُهُمْ قَيْسُ بْنُ الْأَشْعَثِ وَ جَاءَتْ هَوَازِنُ بِاثْنَيْ عَشَرَ رَأْساً وَ صَاحِبُهُمْ شِمْرُ بْنُ ذِي الْجَوْشَنِ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَ جَاءَتْ تَمِيمٌ بِسَبْعَةَ عَشَرَ رَأْساً وَ جَاءَتْ بَنُو أَسَدٍ بِسِتَّةَ عَشَرَ رَأْساً وَ جَاءَتْ مَذْحِجُ بِسَبْعَةِ رُءُوسٍ وَ جَاءَ بَاقِي النَّاسِ بِثَلاَثَةَ عَشَرَ رَأْساً.
قبيلۀ كنده با سيزده سر بريده آمد كه رئيسشان قيس بن اشعث بود و هوازن با دوازده سر برياست شمر بن ذى الجوشن خدا لعنتشان كند و تميم با هفده سر و بنى اسد با شانزده سر و مذحج با هفت سر و بقيّۀ سپاه هم با سيزده سر.
قَالَ الرَّاوِي: وَ لَمَّا انْفَصَلَ عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ لَعَنَهُ اللَّهُ عَنْ كَرْبَلاَءَ خَرَجَ قَوْمٌ مِنْ بَنِي أَسَدٍ فَصَلَّوْا عَلَى تِلْكَ الْجُثَثِ الطَّوَاهِرِ الْمُرَمَّلَةِ بِالدِّمَاءِ وَ دَفَنُوهَا عَلَى مَا هِيَ الْآنَ عَلَيْهِ وَ سَارَ اِبْنُ سَعْدٍ بِالسَّبْيِ الْمُشَارِ إِلَيْهِ فَلَمَّا قَارَبُوا اَلْكُوفَةَ اجْتَمَعَ أَهْلُهَا لِلنَّظَرِ إِلَيْهِنَّ.
راوى گفت: همين كه عمر بن سعد ملعون از سرزمين كربلا بيرون رفت گروهى از بنى اسد آمدند و بر آن بدنهاى پاك كه بخون آغشته بود نماز خواندند و بهمين صورتى كه هم اكنون هست دفن كردند و ابن سعد بهمراه اسيران راه پيمود چون بنزديكى كوفه رسيدند مردم كوفه براى تماشاى اسيران گرد آمدند.
قَالَ الرَّاوِي: فَأَشْرَفَتِ امْرَأَةٌ مِنَ الْكُوفِيَّاتِ فَقَالَتْ مِنْ أَيِّ الْأُسَارَى أَنْتُنَّ فَقُلْنَ نَحْنُ أُسَارَى آلِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ فَنَزَلَتِ الْمَرْأَةُ مِنْ سَطْحِهَا فَجَمَعَتْ لَهُنَّ مُلاَءً وَ أُزُراً وَ مَقَانِعَ وَ أَعْطَتْهُنَّ فَتَغَطَّيْنَ.
۹ شهریور ۱۴۰۰
راوى گفت: زنى از زنان كوفه سر بر آورد و گفت: شما اسيران از كدام فاميل هستيد؟ گفتند: ما اسيران از آل محمّديم، زن چون اين بشنيد از بام فرود آمد و هر چه چادر و روسرى داشت جمع كرد و باسيران داد و آنان پوشيدند.
قَالَ الرَّاوِي: وَ كَانَ مَعَ النِّسَاءِ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلاَمُ قَدْ نَهَكَتْهُ الْعِلَّةُ وَ اَلْحَسَنُ بْنُ الْحَسَنِ الْمُثَنَّى وَ كَانَ قَدْ وَاسَى عَمَّهُ وَ إِمَامَهُ فِي الصَّبْرِ عَلَى ضَرْبِ السُّيُوفِ وَ طَعْنِ الرِّمَاحِ وَ إِنَّمَا ارْتُثَّ وَ قَدْ أُثْخِنَ بِالْجِرَاحِ.
راوى گفت: بهمراه زنان، علىّ بن الحسين بود كه از بيمارى رنجور و لاغر شده بود و ديگر حسن بن حسن مثنّى بود كه نسبت به عمو و امام خود فداكارى نمود و ضرب شمشيرها و زخم نيزهها را تحمّل كرد و چون از زيادى زخم ناتوان شد او را كه هنوز رمقى داشت از ميدان كارزار بيرون بردند.
وَ رَوَى مُصَنِّفُ كِتَابِ اَلْمَصَابِيحِ : أَنَّ اَلْحَسَنَ بْنَ الْحَسَنِ الْمُثَنَّى قَتَلَ بَيْنَ يَدَيْ عَمِّهِ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ سَبْعَةَ عَشَرَ نَفْساً وَ أَصَابَهُ ثَمَانِيَ عَشَرَةَ جِرَاحَةً فَوَقَعَ فَأَخَذَهُ خَالُهُ أَسْمَاءُ بْنُ خَارِجَةَ فَحَمَلَهُ إِلَى اَلْكُوفَةِ وَ دَاوَاهُ حَتَّى بَرَأَ وَ حَمَلَهُ إِلَى اَلْمَدِينَةِ وَ كَانَ مَعَهُمْ أَيْضاً زَيْدٌ وَ عَمْرٌو وَلَدَا الْحَسَنِ السِّبْطِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ
فَجَعَلَ أَهْلُ اَلْكُوفَةِ يَنُوحُونَ وَ يَبْكُونَ فَقَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلاَمُ تَنُوحُونَ وَ تَبْكُونَ مِنْ أَجْلِنَا فَمَنْ ذَا الَّذِي قَتَلَنَا؟
مصنّف كتاب مصابيح گويد: كه حسن بن حسن مثنّى در ركاب عمويش آن روز هفده نفر را كشت و هيجده زخم برداشت و از پاى در آمد دائى او: اسماء بن خارجة وي را برگرفت و بكوفهاش برد و بدرمانش كوشيد تا آنكه بهبودى يافت و بمدينهاش برد و زيد و عمر دو فرزندان امام حسن نيز بهمراه كاروان اسير بودند،
اهل كوفه را چون نگاه بر آنان افتاد گريستند و نوحهسرائى نمودند علىّ بن الحسين عليه السّلام فرمود: اين شمائيد كه بر حال ما نوحه و گريه ميكنيد؟ پس آن كس كه ما را كشت كه بود؟
قَالَ بَشِيرُ بْنُ خُزَيْمٍ الْأَسَدِيُّ وَ نَظَرْتُ إِلَى زَيْنَبَ بِنْتِ عَلِيٍّ يَوْمَئِذٍ وَ لَمْ أَرَ خَفِرَةً وَ اللَّهِ أَنْطَقَ مِنْهَا كَأَنَّهَا تَفَرَّعُ مِنْ لِسَانِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وَ قَدْ أَوْمَأَتْ إِلَى النَّاسِ أَنِ اسْكُتُوا فَارْتَدَّتِ الْأَنْفَاسُ وَ سَكَنَتِ اْلْأَجْرَاسُ ثُمَّ قَالَتْ:
الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ الصَّلاَةُ عَلَى أَبِي مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبِينَ الْأَخْيَارِ أَمَّا بَعْدُ يَا أَهْلَ اَلْكُوفَةِ يَا أَهْلَ الْخَتْلِ وَ الْغَدْرِ أَ تَبْكُونَ فَلاَ رَقَأَتِ الدَّمْعَةُ وَ لاَ هَدَأَتِ الرَّنَّةُ إِنَّمَا مَثَلُكُمْ كَمَثَلِ الَّتِي« نَقَضَتْ غَزْلَها مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ أَنْكاثاً . . . »
بشير بن خزيم اسدى گفت: آن روز زينب دختر على توجّه مرا بخود جلب كرد زيرا بخدا قسم زنى را كه سرا پا شرم و حيا باشد از او سخنرانتر نديدهام كه گوئى سخن گفتن را از زبان امير المؤمنين علىّ بن أبى طالب فرا گرفته بود، همين كه همراه با اشارۀ دست بمردم گفت: ساكت شويد، نفسها در سينهها حبس شد و زنگها كه بگردن مركبها بود از حركت ايستاد سپس فرمود:
ستايش مخصوص خدا است و درود بر پدرم محمّد و اولاد پاك و برگزيدۀ او باد امّا بعد اى مردم كوفه، اى نيرنگ بازان و بيوفايان، بحال ما گريه ميكنيد؟ اشكتان خشك مباد و نالۀ شما فرو ننشيناد، شما فقط مانند آن زنى هستيد كه رشتههاى خود را پس از تابيدن باز ميكرد . . .
خطبه زینب کبری س . . .
قَالَ الرَّاوِي:
فَوَ اللَّهِ لَقَدْ رَأَيْتُ النَّاسَ يَوْمَئِذٍ حَيَارَى يَبْكُونَ وَ قَدْ وَضَعُوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْوَاهِهِمْ وَ رَأَيْتُ شَيْخاً وَاقِفاً إِلَى جَنْبِي يَبْكِي حَتَّى اخْضَلَّتْ لِحْيَتُهُ وَ هُوَ يَقُولُ:
بِأَبِي أَنْتُمْ وَ أُمِّي كُهُولُكُمْ خَيْرُ الْكُهُولِ وَ شَبَابُكُمْ خَيْرُ الشَّبَابِ وَ نِسَاؤُكُمْ خَيْرُ النِّسَاءِ وَ نَسْلُكُمْ خَيْرُ نَسْلٍ لاَ يُخْزَى وَ لاَ يُبْزَى .
راوى گفت: بخدا قسم آن روز مردم را ديدم كه حيران و سرگردان ميگريستند و از حيرت انگشت بدندان مي گزيدند پيرمردى را ديدم در كنارم ايستاده بود آنقدر گريه ميكرد كه ريشش تر شده بود و ميگفت:
۹ شهریور ۱۴۰۰