✅ #سیره_علمی_آقا 💠در هفده سالگی رسائل و مکاسب و کفایه را تمام کردم. سال ۱۳۳۵در درس خارج شرکت کردم. سال بعد برای زیارت به عراق رفتم و چند ماه در نجف اشرف ماندم. در آن مدت، در محضر درس علمای بزرگ آن دیار حضور یافتم تا دروس آن اساتید را با دروس حوزه مشهد مقایسه کنم. در اواخر دوره‌ای که کفایه می‌خواندم، با تشویق پدرم به حلقه درس آقای میلانی پیوستم. تا دو سال‌ونیم یعنی تا میانه‌های سال ۱۳۳۷ با آقای میلانی ادامه دادم. در آن سال به قم رفتم و تا سال ۱۳۴۳ در این شهر ماندم. از سال ۱۳۴۳ به مشهد بازگشتم و تا پیروزی انقلاب اسلامی در مشهد ماندم. 📚 #خون_دلی_که_لعل_شد فصل دوم: در محضر اساتید

در آن روز [قیامت] زبانها و دست ها و پاهایشان [به حرف می آیند و] به اعمالی که مرتکب شده اند گواهی می دهند. 📖 سوره نور، آیه 24 •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•

🎥 تلاوتی بسیار زیبا و دلنشین از استاد سید سعید مقام رست اجرا شده در ایران

دعای عهد تصویری https://eitaa.com/zandahlm1357

هر روز با امام رضا @zandahlm1357 @HashtominEmam آرشیو مطالب صفحه هرروز با امام رضا (ع)

آرى همين منصور بود كه « ابو حنيفه » را مسموم كرد و بر امام صادق كه از بيعت با محمّد بن عبدالله علوى سر باز زده بود، همراه با خانواده و شاگردانش، بسيار تنگ مى گرفت. به هر حال اكنون برگرديم و كلام خود را از آن جا دنبال كنيم كه گفتيم حكّام بسيار مى كوشيديد تا حقايق مربوط به ائمه (ع) باز گفته نشود. و يا اين كه به گونه نادرستى آن‌ها را به مردم عرضه مى كردند و دراين باره از كسانى كه عنوان « دانشمند » داشتند نيز كمك مى گرفتند. بنابراين، اين راست است اگر بگوييم ابن اثير، طبرى، ابوالفداء، ابن العبرى، يافعى و ابن خلّكان از آن دسته از دانشمندانى بودند كه به حقيقت و تاريخ خيانت كردند و در نگارش وقايع انصاف و بى طرفى لازم را نداشتند. مثلاً يكى از موارد لغزش اينان كه به وضوح حاكى از تعصّب آنان و اطاعت كوركورانه شان از حكّام است مطلبى است كه درباره نحوه درگذشت امام رضا (ع) نوشته اند. طبق نوشته ايشان امام انگور خورد و آن قدر زياد خورد كه به مرگش منتهى گرديد. (۱۰) ظاهراً ابن خلدون هم كه شخصى اموى مشرب بود مى خواسته از اينان پيروى كند كه در تاريخ خود چنين آورده: « چون مأمون به طوس وارد شد، امام رضا بر اثر انگورى كه خورده بود به طور ناگهانى درگذشت.. » (۱۱) به راستى كه اين حرف‌ها عجيب است. آخر چگونه انسان مى تواند چنان پرخورى را درباره يك آدم معمولى بپذيرد تا چه رسد به امامى كه همه به دانش، حكمت، زهد و پارساييش اعتراف داشتند. آيا انسان عاقل هيچ به خود اجازه چنين پندارى مى دهد كه شخصى عاقل و حكيم همچون امام با پرخورى دست به خودكشى زده باشد؟ آيا كسى در طول زندگى امام به ياد دارد كه وى شخصى پرخور و شكم پرست بوده باشد؟ يا برعكس، علم و زهد و تقوا، با صرف نظر از عقل و حكمت، هرگز به انسان اجازه نمى دهد تا بدان حد شكم خود را انباشته از خوردنى كند. اين‌ها تمام ناشى از تعصّب مذهبى و پيروى از تمايلات كوركورانه است كه به امام چنين نسبتى را مى دهند وگرنه كجا عقل و وجدان آدمى چنين رويدادى را مى تواند تصديق كند! https://eitaa.com/zandahlm1357