داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

آیینهٔ سکندر جام می است بنگر

.......: مولوی ظاهرت چون گور کافر پر (بر) حلل واندرون قهر خدا عزوجل از برون طعنه زنی بر بایزید وز درونت ننگ می‌دارد یزید هر چه داری در دل از مکر و رموز پیش ما پیدا بود مانند روز گرچه پوشیمش ز بنده پروری تو چرا رسوایی از حد می‌بری روز آخر شد سبق فردا بود روز ما را روزکی گنجا بود گر بگویم تا قیامت زین کلام صد قیامت بگذرد وان ناتمام در نگنجد عشق در گفت و شنید عشق دریایی بود بن ناپدید گر بود در ماتمی صد نوحه گر آه صاحب درد را باشد اثر (کارگر) برگ کاهم پیش تو ای تند باد من ندانم تا کجا خواهم افتاد ناخوش تو خوش بود بر جان من جان فدای یار دل رنجان من #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه.....👇👇👇👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_ شماره_199 و قال عليه‌السلام فِي صِفَةِ‌ الْغَوْغَاءِ: هُمُ‌ الَّذِينَ‌ إِذَا اجْتَمَعُوا غَلَبُوا، وَ إِذَا تَفَرَّقُوا لَمْ‌ يُعْرَفُوا. وَ قِيلَ‌ بَلْ‌ قال عليه السلام: هُمُ‌ الَّذِينَ‌ إِذَا اجْتَمَعُوا ضَرُّوا، وَ إِذَا تَفَرَّقُوا نَفَعُوا. فَقِيلَ‌: قَدْ عَرَفْنَا مَضَرَّةَ‌ اجْتِمَاعِهِمْ‌، فَمَا مَنْفَعَةُ‌ افْتِرَاقِهِمْ‌؟ فَقَالَ‌: يَرْجِعُ‌ أَصْحَابُ‌ الْمِهَنِ‌ إِلَى مِهْنَتِهِمْ‌، فَيَنْتَفِعُ‌ النَّاسُ‌ بِهِمْ‌، كَرُجُوعِ‌ الْبَنَّاءِ إِلَى بِنَائِهِ‌، وَ النَّسَّاجِ‌ إِلَى مَنْسَجِهِ‌، وَ الْخَبَّازِ إِلَى مَخْبَزِهِ‌. امام عليه السلام در بيان صفت توده‌هاى بى‌بند و بارى كه گاه دست به دست هم مى‌دهند و مفاسدى در جامعه ايجاد مى‌كنند فرمود: آنها كسانى هستند كه هر وقت هماهنگ شوند غالب مى‌گردند و هنگامى كه پراكنده شوند شناخته نخواهند شد. آنها كسانى هستند كه هرگاه متحد شوند زيان مى‌رسانند و هر زمان متفرق گردند سود به بار مى‌آورند. كسى سؤال كرد: زيان آنها را به هنگام متحد شدن دانستيم، منفعت آنها به هنگام پراكنده شدن چيست‌؟ امام عليه السلام فرمود: پيشه‌وران و اهل كسب (از آنها) به كارهاى خود باز مى‌گردند و مردم از كار آنها بهره‌مند مى‌شوند؛ بنّا به سراغ بنّايى مى‌رود و بافنده مشغول بافندگى مى‌شود و نانوا به پخت نان مى‌پردازد.

شرح و تفسير هياهوى اوباش امام عليه السلام در اين گفتار پرمعناى خود از توده‌هاى بى‌بند و بارى كه گاه دست به دست هم مى‌دهند و مفاسدى در جامعه ايجاد مى‌كنند، سخن مى‌گويد. حضرت در وصف اين گروه از اوباش مى‌فرمايد:«آنها كسانى هستند كه هر وقت هماهنگ شوند غالب مى‌گردند وهنگامى كه پراكنده شوند شناخته نخواهند شد»؛ (فِي صِفَةِ‌ الْغَوْغَاءِ: هُمُ‌ الَّذِينَ‌ إِذَا اجْتَمَعُوا غَلَبُوا، وَ إِذَا تَفَرَّقُوا لَمْ‌ يُعْرَفُوا) . در تعبير ديگرى گفته شده كه امام عليه السلام فرمود:«آنها كسانى هستند كه هرگاه متحد شوند زيان مى‌رسانند و هرگاه متفرق گردند سود به بار مى‌آورند»؛ (وَ قِيلَ‌ بَلْ‌ قال عليه السلام: هُمُ‌ الَّذِينَ‌ إِذَا اجْتَمَعُوا ضَرُّوا وَ إِذَا تَفَرَّقُوا نَفَعُوا) . «كسى سؤال كرد: زيان آنها را به هنگام متحد شدن دانستيم، منفعت آنها به هنگام پراكنده شدن چيست‌؟»؛ (فَقِيلَ‌: قَدْ عَرَفْنَا مَضَرَّةَ‌ اجْتِمَاعِهِمْ‌، فَمَا مَنْفَعَةُ‌ افْتِرَاقِهِمْ‌؟) . «امام فرمود: پيشه‌وران و اهل كسب (از آنها) به كارهاى خود باز مى‌گردند و مردم از كار آنها بهره‌مند مى‌شوند؛ بنّا به سراغ بنّايى مى‌رود و بافنده مشغول بافندگى مى‌شود و نانوا به پخت نان مى‌پردازد»؛ (فَقَالَ‌: يَرْجِعُ‌ أَصْحَابُ‌ الْمِهَنِ‌ إِلَى مِهْنَتِهِمْ‌، فَيَنْتَفِعُ‌ النَّاسُ‌ بِهِمْ‌، كَرُجُوعِ‌ الْبَنَّاءِ إِلَى بِنَائِهِ‌، وَ النَّسَّاجِ‌ إِلَى مَنْسَجِهِ‌، وَ الْخَبَّازِ إِلَى مَخْبَزِهِ‌) . «غوغاء» در لغت چنان‌كه بسيارى از واژه پژوهان گفته‌اند داراى دو معناست: نخست معناى وصفى دارد و به كسانى اطلاق مى‌شود كه جزء قشر منحط‍‌ اجتماع يا به بيان ديگر از اوباش مردم‌اند. افرادى هستند كه از عقل و درايت قابل توجهى برخوردار نيستند و غالباً تحت تأثير عوامل عاطفى قرار مى‌گيرند كه به آسانى ممكن است آنها را تحريك كرد و براى مقاصد سوئى به كار گرفت؛ كسانى كه مديران فاسد و مفسد جامعه هميشه از آنها بهره مى‌برند و نمونه‌هاى روشن آن را در حكومت بنى‌اميه و بنى‌عباس مى‌توان مشاهده كرد. اين واژه مفرد است و مانند ساير اسم جمع‌ها معناى جمعى دارد. معناى ديگر «غوغاء» همان معناى مصدرى يا اسم مصدرى است كه به ايجاد جار و جنجال اطلاق مى‌شود، اين معنا در فارسى امروز ما رايج است ولى معناى اول رايج نيست. توضيح اين‌كه جوامع انسانى از گروه‌هاى مختلفى تشكيل مى‌شود كه سه گروه از آن را مى‌توان در اينجا نام برد: نخست افراد فهميده و باسواد و عاقل كه آلت دست اين و آن نمى‌شوند. دوم توده‌هاى كم اطلاع و پايبند به اصول اخلاق و ايمان كه آنها نيز برپايه ايمان و اخلاقشان در گروه‌هاى شرور شركت نمى‌كنند، هرچند ممكن است گاهى با نقشه‌هايى آنها را اغفال كرد. اين گروه همان‌ها هستند كه اميرمؤمنان على عليه السلام از آنها در عهدنامۀ مالك اشتر تعبير بليغى كرده و به عنوان «عامۀ مردم» آنان را ستوده و پناهگاه روز جنگ و صلح شمرده و به «مالك» توصيه مى‌كند مصالح آنها را در نظر بگيرد و مصالح خواص پرادعا و زياده‌طلب را فداى مصالحشان كند. «وَ إِنَّمَا عِمَادُ الدِّينِ‌ وَ جِمَاعُ‌ الْمُسْلِمِينَ‌ وَ الْعُدَّةُ‌ لِلْأَعْدَاءِ الْعَامَّةُ‌ مِنَ‌ الْأُمَّةِ‌ فَلْيَكُنْ‌ صِغْوُكَ‌ لَهُمْ‌ وَ مَيْلُكَ‌ مَعَهُمْ‌» . سوم گروهى كه سطح پايينى از فكر و اخلاق دارند و به اصطلاح بى‌بند و بار و فاقد تربيت لازم اسلامى هستند و در ميان آنها گاه افراد شرور و موذى نيز يافت مى‌شود. اميرمؤمنان على عليه السلام در حديث معروف كميل كه در كلام حكمت‌آميز ١٤٧ گذشت دربارۀ آنها مى‌فرمايد: «وَ هَمَجٌ‌ رَعَاعٌ‌ أَتْبَاعُ‌ كُلِّ‌ نَاعِقٍ‌، يَمِيلُونَ‌ مَعَ‌ كُلِّ‌ رِيحٍ‌، لَمْ‌ يَسْتَضِيئُوا بِنُورِ الْعِلْمِ‌، وَ لَمْ‌ يَلْجَئُوا إِلَى رُكْنٍ‌ وَثِيقٍ‌ ؛و احمقانِ‌ بى سر و پا و بى هدفى كه دنبال هر صدايى مى‌روند و با هر بادى حركت مى‌كنند؛ آنهايى كه با نور علم روشن نشده‌اند و به ستون محكمى پناه نبرده‌اند». اين گروه‌اند كه چون جمع شوند غالباً سبب ضرر و زيان مى‌گردند. به كمترين چيزى تحريك مى‌شوند و بيشترين خسارات را مى‌رسانند؛ ولى اگر با برنامه‌ريزى صحيح جلوى اجتماع آنها گرفته شود و هر كدام به دنبال كار خود باشند و به شغلى كه دارند بپردازند، به جامعه منفعت مى‌رسانند، زيرا بسيارى از كارهاى سنگين اجتماعى معمولا بر دوش اين گروه است. زمامداران و مديران جوامع اسلامى بايد مراقب باشند دشمنان اسلام يا افراد شرور جامعه از وجود اين گروه استفاده نكنند و آنها را در مسير اهداف شوم خود به كار نگيرند.

صفحه گلدان من🌳🌳🌳🌳 با ما همراه باشید👇👇👇 .......: @zandahlm1357

#پر_برگ_شدن_حسن_یوسف : چون گیاه حسن یوسف دارای رشد سریعی می باشد جهت جلوگیری از رشد سریع و بی قواره شدن آن بایستی جوانه انتهای نوک ساقه را هر زمان که لازم شد قیچی کنیدو اگه گل داد گلهاشو جدا کنید تمام انواع حسن یوسف به راحتی در آب ریشه دار می شوند و می توانند در آب خالص هم به خوبی رشد کنند https://eitaa.com/zandahlm1357

#نوازش_دادن_گیاهان نوازش کردن گیاهان دانش‌پژوهان دریافته‌اند نوازش کردن گیاهان موجب می‌شود آن‌ها نسبت به بیماری‌ها مقاوم شوند.به گزارش مهر، پژوهشگران دانشگاه فرایبورگ سوئیس می‌گویند مالش برگ‌های گیاهان بین دو انگشت شست و سبابه، سازوکار دفاعی ذاتی را در گیاه فعال می‌کند.ظرف چند دقیقه تغییرات زیست شیمیایی در گیاه روی می‌دهد و موجب می‌شود گیاه در برابر "بوتری تیس"- قارچ عامل بروز کپک خاکستری- مقاوم شود.مالش برگ‌ها، نوعی فشار مکانیکی است. گیاهان باید به طور مداوم با فشارهای مکانیکی ناشی از باران، باد، حیوانات و حتی دیگر گیاهان سر و کار داشته باشند. درختان در خطوط ساحلی بسیار پر باد رشد می‌کنند و گاهی اوقات با تنه ضخیم‌تر و قد کوتاه‌تر به این شرایط واکنش نشان می‌دهند. اما از سوی دیگر گیاهان به شکل‌های ظریف‌تری از فشار مکانیکی نیز مانند لمس کردن نوازش واکنش می‌دهند. برخی از واکنش‌ها واضح و آشکار هستند مانند گیاه حشره‌خوار که با فشار حشره برگ باز می‌شود و آن را می‌بلعد این در حالی است که واکنش برخی دیگر از گیاهان گسترده‌تر است. گیاهان همچنین یک زرادخانه از واکنش‌های نامرئی از جمله تغییرات در سطح مولکولی و زیست شیمیایی به فشار مکانیکی دارند.محققان در این بررسی برگ‌های شاهی را لمس و تغییرات داخلی را در آن رصد کردند. آن‌ها دریافتند ژن‌های مرتبط با فشار مکانیکی فعال شده و میزان گونه‌های اکسیژن فعال افزایش یافت.در این حالت لایه خارجی محافظ برگ نفوذ پذیرتر می‌شوند امری که احتمالا به فرار مولکول‌های فعال زیستی مختلف کمک و در شکل‌گیری واکنش ایمنی رصد شده نقش دارند.این داده‌ها همچنین حاکی از این است که فشار مکانیکی توسط حسگرهای مکانیکی درک می‌شود و پس از آن است که مقاومت آغاز می‌شود. https://eitaa.com/zandahlm1357