ننگرد دیگر به سرو اندر چمن

.......: شوق معبود ابراهیم ادهم از جایی می‌گذشت، کسی می‌گفت: هر گناهی برای تو بخشوده شده است جز اعراض از من. پس بیهوش بر زمین افتاد. کل ذنب لک مغفو رٌ سوی الاعراض عنی * شبلی شنید که کسی می‌گوید: خالصانه ارادتمند شما بودم و آنگاه که با دیگران آمیختید شما را راندم و به خاطر علاقه به شما ارزشی برای شما در نظر نگرفتم. این را گفت و بیهوش شد. اردناکم صرفا فاذا قد مزجتم فبعداً و سحقاً لانقیم لکم وزناً * علی بن هاشمی، لنگ و زمین گیر بود. روزی در بغداد شنید کسی می‌گوید: ای که به زبان اظهار شوق می‌کنی، دلیل نداری. اگر شوقت بجا بود، باید گاه دیدنت، مرا به حقارت نمی نگریستی. وی از شنیدن شعر چنان بیخود شد که چون انسان سالم از جا برخاست و چون نشست، بازهم زمین گیر شد. یا مظهرالشوق باللسان لیس لدعواک من بیان لو کان ما تدعیه حقاً لم تذق الغمض اذ ترانی #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه.....👇👇👇👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_203 و قال عليه‌السلام أَيُّهَا النَّاسُ‌، اتَّقُوا اللَّهَ‌ الَّذِي إِنْ‌ قُلْتُمْ‌ سَمِعَ‌، وَ إِنْ‌ أَضْمَرْتُمْ‌ عَلِمَ‌، وَ بَادِرُوا الْمَوْتَ‌ الَّذِي إِنْ‌ هَرَبْتُمْ‌ مِنْهُ‌ أَدْرَكَكُمْ‌، وَ إِنْ‌ أَقَمْتُمْ‌ أَخَذَكُمْ‌، وَ إِنْ‌ نَسِيتُمُوهُ‌ ذَكَرَكُمْ‌. امام عليه السلام فرمود: اى مردم! از خدايى بترسيد كه اگر سخنى بگوييد مى‌شنود و اگر چيزى را در دل پنهان داريد مى‌داند و بر مرگ پيشى گيريد كه اگر از آن فرار كنيد به شما دست مى‌يابد و اگر بايستيد شما را مى‌گيرد و اگر فراموشش كنيد شما را فراموش نخواهد كرد

شرح و تفسير اندرزى بسيار حكيمانه امام عليه السلام در اين گفتار نورانى كه به گفتۀ «ابن عباس» شبيه آيات قرآنى است روى دو نكته تكيه مى‌كند: نخست دربارۀ آگاهى خدا بر افعال و رفتار و نيات انسان‌ها هشدار مى‌دهد و سپس دربارۀ مرگى كه هرگز انسان را فراموش نمى‌كند و مى‌فرمايد:«اى مردم! از خدايى بترسيد كه اگر سخنى بگوييد مى‌شنود و اگر چيزى را در دل پنهان داريد مى‌داند و بر مرگ پيشى گيريد كه اگر از آن فرار كنيد به شما دست مى‌يابد و اگر بايستيد شما را مى‌گيرد و اگر فراموشش كنيد شما را فراموش نخواهد كرد»؛ (أَيُّهَا النَّاسُ‌، اتَّقُوا اللَّهَ‌ الَّذِي إِنْ‌ قُلْتُمْ‌ سَمِعَ‌، وَ إِنْ‌ أَضْمَرْتُمْ‌ عَلِمَ‌، وَ بَادِرُوا الْمَوْتَ‌ الَّذِي إِنْ‌ هَرَبْتُمْ‌ مِنْهُ‌ أَدْرَكَكُمْ‌، وَ إِنْ‌ أَقَمْتُمْ‌ أَخَذَكُمْ‌، وَ إِنْ‌ نَسِيتُمُوهُ‌ ذَكَرَكُمْ‌) . همه آنچه امام در اين گفتار حكيمانه فرموده در واقع برگرفته از آيات قرآن مجيد است. در آيۀ ٧ سورۀ «مجادله» مى‌خوانيم: «أَ لَمْ‌ تَرَ أَنَّ‌ اللّهَ‌ يَعْلَمُ‌ ما فِي السَّماواتِ‌ وَ ما فِي الْأَرْضِ‌ ما يَكُونُ‌ مِنْ‌ نَجْوى‌ ثَلاثَةٍ‌ إِلاّ هُوَ رابِعُهُمْ‌ وَ لا خَمْسَةٍ‌ إِلاّ هُوَ سادِسُهُمْ‌ وَ لا أَدْنى‌ مِنْ‌ ذلِكَ‌ وَ لا أَكْثَرَ إِلاّ هُوَ مَعَهُمْ‌ أَيْنَ‌ ما كانُوا ثُمَّ‌ يُنَبِّئُهُمْ‌ بِما عَمِلُوا يَوْمَ‌ الْقِيامَةِ‌ إِنَّ‌ اللّهَ‌ بِكُلِّ‌ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ‌» ؛آيا نمى‌دانى كه خداوند آنچه را در آسمانها و آنچه را در زمين است مى‌داند؛ هيچ گاه سه نفر با هم نجوا نمى‌كنند مگر اين‌كه خدا چهارمين آنهاست، و هيچ‌گاه پنج نفر با هم نجوا نمى‌كنند مگر اين‌كه خداوند ششمين آنهاست، و نه تعدادى كمتر و نه بيشتر از آن مگر اين‌كه او همراه آنهاست هر جا كه باشند، سپس روز قيامت آنها را از اعمالشان آگاه مى‌سازد، چرا كه خدا به هر چيزى داناست». در جايى ديگر مى‌فرمايد: «وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ‌ وَ نَعْلَمُ‌ ما تُوَسْوِسُ‌ بِهِ‌ نَفْسُهُ‌ وَ نَحْنُ‌ أَقْرَبُ‌ إِلَيْهِ‌ مِنْ‌ حَبْلِ‌ الْوَرِيدِ» ؛ما انسان را آفريديم و وسوسه‌هاى نفس او را مى‌دانيم و ما به او از رگ قلبش نزديك‌تريم!». ١ در جايى ديگر مى‌فرمايد: «قُلْ‌ إِنَّ‌ الْمَوْتَ‌ الَّذِي تَفِرُّونَ‌ مِنْهُ‌ فَإِنَّهُ‌ مُلاقِيكُمْ‌ ثُمَّ‌ تُرَدُّونَ‌ إِلى‌ عالِمِ‌ الْغَيْبِ‌ وَ الشَّهادَةِ‌ فَيُنَبِّئُكُمْ‌ بِما كُنْتُمْ‌ تَعْمَلُونَ‌» ؛بگو مرگى كه از آن فرار مى‌كنيد سرانجام با شما ملاقات خواهد كرد؛ سپس به سوى كسى كه داناى پنهان و آشكار است بازگردانده مى‌شويد؛ آن‌گاه شما را از آنچه انجام مى‌داديد خبر مى‌دهد». ٢ به راستى اگر انسان ايمان محكمى به محتواى اين آيات و محتواى كلام امام عليه السلام داشته باشد تسليم هواى نفس و وسوسه‌هاى شيطان و آلوده به گناه و معاصى نخواهد شد. نيز اگر انسان مرگى را كه براى همه مسلم است فراموش نكند و بداند اين زندگى دير يا زود پايان مى‌گيرد و آنچه را براى گردآورى آن تلاش كرده رها مى‌سازد و رخت بر مى‌بندد و سپس در دادگاه عدل پروردگار حضور مى‌يابد و نامۀ اعمال خود را كه به مقتضاى «لا يُغادِرُ صَغِيرَةً‌ وَ لا كَبِيرَةً‌ إِلاّ أَحْصاها» ٣ همۀ اعمال و گفتار او از كوچك و بزرگ را در دست دارد و بايد پاسخ گوى همه آنها باشد، به يقين چنين انسانى با چنين اعتقادى جز در راه تقوا گام بر نمى‌دارد. مشكل انسان از آنجا شروع مى‌شود كه حضور نظارت خدا را در اعمال و گفتارش در همه حال فراموش كند و مرگ را به دست نسيان بسپارد. عجيب اين است كه در زندگى معمولى دنيا اگر تبهكاران احساس كنند مأموران انتظامى در جايى حضور دارند و آنها را دستگير مى‌كنند و به دادگاه تحويل مى‌دهند قطعاً دست به كار خلافى نمى‌زنند؛ حضور پليس از يك طرف و دادگاهى كه در انتظار است از طرفى ديگر آنها را از اعمالشان باز مى‌دارد. تنها به جايى مى‌روند كه پليس حضور نداشته نباشد و يا اگر گرفتار شوند مدركى در دادگاه براى اعمال خلاف آنها به دست قضات نيفتد. با اين حال چگونه ممكن است انسان ايمان به خدايى داشته باشد كه از رگ قلب يا رگ گردنش به او نزديكتر است و در همه جا فرشتگان الهى مراقب اعمال او هستند و همه را ثبت و ضبط‍‌ مى‌كنند. به علاوه دادگاه قيامت قطعى و يقينى است. چگونه ايمان به اين امور با آلودگى به ظلم و گناه مى‌سازد؟ مرحوم علامۀ مجلسى در حديثى از اميرمؤمنان نقل مى‌كند كه ضمن خطبۀ مفصلى معروف به خطبۀ «ديباج» فرمود: «وَ أفيضُوا في ذِكْرِ اللّهِ‌ جَلَّ‌ ذِكْرُهُ‌ فَإنَّهُ‌ أحْسَنُ‌ الذِّكْرِ وَ هُوَ أمانٌ‌ مِنَ‌ النِّفاقِ‌ وَ بَرائَةٌ‌ مِنَ‌ النّارِ وَ تَذْكيرٌ لِصاحِبِهِ‌ عِنْدَ كُلِ‌ّ خَيْرٍ يَقْسِمُهُ‌ اللّهُ‌ جَلَّ‌ وَ عَزَّ وَ لَهُ‌ دَوِىٌّ‌ تَحْتَ‌ الْعَرْشِ‌ ؛بشتابيد به سوى ذكر خداى متعال كه بهترين ذكر است و انسان را از نفاق در امان مى‌دارد و سبب برائت از آتش دوزخ است و ن

عمت‌هايى را كه خدا به او مى‌دهد يادآورى مى‌كند و اين ذكر صدايى در زير عرش خدا طنين‌انداز دارد». ١ در حديثى از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم: «أكْثِرُوا ذِكْرَ الْمَوْتِ‌ فَإنَّهُ‌ يُمَحِّصُ‌ الذُّنُوبَ‌ وَ يَزْهَدُ فِى الدُّنْيا ؛زياد به ياد مرگ باشيد كه گناهان را محو مى‌كند و انسان را نسبت به زرق و برق دنيا بى‌اعتنا مى‌سازد». ٢شرح بيشترى در مورد ذكر خداوند در جلد هشتم همين كتاب، ص ٣٦٥ و در مورد ياد مرگ در جلد هفتم ص ٢٧١ مطالبى آمده است.

صفحه گلدان من🌳🌳🌳🌳 با ما همراه باشید👇👇👇 .......: @zandahlm1357