فكر من اين است فكر من اين است من در سالهاي ۵۱ و ۵۲ و ۵۳ در مشهد سخنراني مي‌كردم؛ مي‌ايستادم سخنراني مي‌كردم. بعد هم كه حرف من تمام مي‌شد، روي زمين مي‌نشستم. سپس صندلي مي‌گذاشتيم، تا قاري قرآن تلاوت كند. همين آقاي فاطمي و بعضي از برادران ديگر، روي صندلي مي‌نشستند و قرآن مي‌خواندند. من مي‌گفتم كه حرف من مقدمه ي تلاوت قرآن است. من ايستاده صحبت مي‌كردم؛ اما صندلي بلند و قشنگي - مثل منبر - گذاشته بوديم و اينها روي آن مي‌نشستند و بعد از صحبت من قرآن مي‌خواندند؛ همان آياتي كه من قبلاً تفسير كرده بودم. فكر من اين است. بيانات در ديدار با قاريان قرآن: شعبان عبدالعزيز صياد، محمود صديق منشاوي ۲۲/۱/۷۰ #خاطرات مقام معظم رهبری https://eitaa.com/zandahlm1357

👇آیه 39 🌴🍂براى انسان خطاكار، هميشه راه بازگشت و اصلاح، باز است. «فَمَنْ تابَ» 🌴🍂 توبه، تنها يك ندامت درونى نيست؛ بلكه بايد همراه با جبران مفاسد گذشته باشد. «وَ أَصْلَحَ» 🌴🍂 اگر انسان توبه كند، خداوند هم توبه او را مى‌پذيرد. «يَتُوبُ عَلَيْهِ» #درسهای_قرآن

🎬🎬تصویری ✳️تلاوت استدیویی ترتیل استاد راغب مصطفی غلوش 📖تلاوت سوره:نساء

دعای عهد تصویری https://eitaa.com/zandahlm1357

هر روز با امام رضا @zandahlm1357 @HashtominEmam آرشیو مطالب صفحه هرروز با امام رضا (ع)

تا چه حدّ دعوت عباسيان پنهانى صورت مى گرفت؟ ظاهراً يكى از شيفتگان شعارهاى مزبور شخص « عبداللَّه بن معاويه » بود، زيرا مورّخان از جمله ابوالفرج در « مقاتل الطالبيين » ص ۱۶۸ چنين مى نويسد: چون « ابن ضباره » بر عبداللَّه بن معاويه فايق آمد، راه خراسان را در پيش گرفت. آنگاه وى نزد ابومسلم رفت تا مگر ياريش كند. ولى ابومسلم او را دستگير و زندانى كرد و سپس مقتولش ساخت. اين جريان به وضوح بيانگر آن است كه عبداللَّه انتظار كمك از ابومسلم مى داشت، چه مى پنداشت كه ابومسلم به حقيقت به نفع اهل بيت و خرسندى خاندان محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم تبليغ مى كند. بيچاره هرگز به مغزش خطور نكرده بود كه اين دعوت فقط به نفع عباسيان است و بدين گونه اين جريان داشت با زيركى تمام صورت مى گرفت؟ شايد بتوان گفت كه محمد بن على توانسته بود جريان مزبور را حتى از دو فرزند خود، سفّاح و منصور نيز پنهان نگاه بدارد. چه مى بينيم كه آن دو همراه با بنى هاشم، چه عباسيان و چه علويان، و نيز برخى از امويان (۱۴) و چهره هاى قريش به عبداللَّه بن معاويه پيوستند كه قيامش به سال ۱۲۷ در كوفه بود و سپس در شيراز، كه در آنجا توانست سلطه خود را بر فارس و اطراف آن، حُلوان، قومس، اصفهان، رى، همدان، قم و اصطخر و راههاى آبى كوفه و بصره گسترده، موقعيّتى بس عظيم به دست آورد. (۱۵) منصور از سوى عبداللَّه بن معاويه حاكم سرزمين « ايذج » (۱۶) شد و ديگران نيز بر ساير سرزمين‌ها از سوى وى به فرمانروايى منصوب گرديدند. اين كه منصور به عنوان يك هاشمى اين سمت را پذيرفت خود دليل بر آن است كه وى نمى دانست پدرش از آغاز سده يك، يعنى پيش از خروج عبداللَّه بن معاويه، به مدت ۲۸ سال در راه هدف و پيشبرد امر عباسيان به جان مى كوشيد و برايشان تبليغ مى كرد. برعكس، منصور چنان مى پنداشت كه تبليغ به سود اهل بيت و خشنودى آنان است؛ و طبيعى است منظور از اهل بيت، علويان است چه اين واژه بطور اطلاق بر آنان دلالت مى كرد. در غير اين صورت، اگر محمد بن على داراى دعوت روشن و شناخته شده اى مى بود و منصور هم از آن آگاهى كامل مى داشت، پذيرفتن حكومت بر ايذج كه ازسوى عبداللَّه بن معاويه به وى تفويض گشته بود، براى دعوت پدرش (محمد بن على) جداً زيان داشت و بر آن ضربه مهلكى وارد مى ساخت. مگر آن كه بگوييم در آنجا هدف مهمتر ديگرى وجود داشت كه اين مطلب از زيركى آنان حكايت خواهد كرد. يعنى آنان نظرشان اين بود كه اگر دعوتشان به پيروزى برسد هيچ، و گرنه در صورت موفقيت عبداللَّه بن معاويه، وجهه خود را به عنوان يارى دهندگان او حفظ كرده، در مواضع قدرت همچنان باقى خواهند ماند. پس مى توانيم بيعت مكرّر عباسيان را با محمد بن عبداللَّه علوى اين گونه تفسير كنيم. به علاوه پاسخ منصور نيز توجيه مى گردد كه روزى به شخصى كه از وى درباره محمد بن عبداللَّه علوى مى پرسيد، گفت: « او محمد بن عبداللَّه بن حسن بن حسن، و مهدى ما اهلبيت مى باشد ». #دانستنیهای امام رضا علیه السلام https://eitaa.com/zandahlm1357