#گشتی_در_گلستان...🍃 وقتی در سفرِ حجاز طایفه‌ای از جوانانِ صاحبدل همدمِ من بودند و همقدم؛ وقتها زمزمه‌ای بکردندی و بیتی محققانه بگفتندی و #عابدی در سبیل، منکرِ حالِ درویشان بود و بی‌خبر از دردِ ایشان، تا برسیدیم به خیلِ بنی‌هلال؛ کودکی سیاه از حیِّ عرب به در آمد و آوازی برآورد که مرغ از هوا در آورد. اُشترِ عابد را دیدم که به رقص اندر آمد و عابد را بینداخت و برفت. گفتم: ای شیخ، در حیوانی اثر کرد و تو را همچنان تفاوت نمی‌کند. دانی چه گفت مرا آن بلبلِ سحری؟ تو خود آدمئی کز عشق بیخبری؟ اُشتر به شعرِ عرب در حالتست و طرب گر ذوق نیست تو را، کژ طبع جانوری 💠💠💠 وَ عِندَ هُبُوبِ النّاشِراتِ عَلَی الحِمی تَمیلُ غَصُونُ البان لاالحَجَرُ الصَّلدُ 💠💠💠 به ذکرش هر چه بینی در خروش است دلی داند درین معنی که گوش است نه بلبل بر گلش تسبیح خوانی است که هر خاری به تسبیحش زبانیست 💠💠💠 📌همدم=همنفس و همکلام 📌همقدم=همراه و همسفر 📌زمزمه‌ای=خواندن آوازی که شنیده نشود 📌سبیل=راه 📌منکر=بی‌خبر 📌خیل=گروه و جماعت 📌درآورد=فرو کشید 📌رقص=جنبشِ نشاط آمیز 📌معنی سه جمله‌ی آخر: ای پیرِ عابد، آواز خوش در جانوری کارگر افتاد و حال تو را همانا دگرگون نمی‌کند. 📌معنی دو بیت اول: آیا آگاهی که مرغ سحر به من چه گفت؟ بلبل گفت: گوئی تو آدمیزاد نیستی که از شور و مهر و محبت غافلی. شتر از ترانه‌ی مرد تازی در وجد و شادی آید، پس اگر تو را چاشنیِ #عشق نیست بدان که حیوانی ناراست طبع و کج سرشتی. 📌معنی بیت عربی: هنگام وزش نسیم بر مرغزار ویژه، شاخه‌های بان در برابرش به این سو و آن سو می‌گرایند نه سنگ سخت. سعدی شیرین سخن در جایی دیگر می‌فرماید: خاک را زنده کند باد بهار. 📌معنی دو بیت آخر: به یاد خدا هر چه در جهان هستی است در شور و نواست، صاحبدلی این معنی را در می‌یابد که گوش دلش شنوا باشد؛ نه تنها هزار آوا بر گل، وی را به پاکی می‌ستاید بلکی هر خاری در تنزیه وی زبانی است. 📚 گلستان سعدی 🌿باب دوم، در اخلاق درویشان، حکایت۲۷ 📖 @zarrhbin