💠 ❁﷽❁ 💠 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_اول #قسمت_بیست_و_نهم 🌷🍃🌷🍃 .... با شنیدن سخنان او تمام تصاویری که از وحشیگری های آن ها در اخبار دیده و شنیده بودم، برابر چشمانم جان گرفت و دلم را به قدری به درد آورد که اشک در چشمانم حلقه زد و نجات همه مسلمانان را عاجزانه از خدا طلب کردم. در مسیر برگشت به سمت خانه، عبدالله متاثر از سخنان شیخ محمد، بیشتر از حوادث سوریه و آلوده بودن دست اسرائیل و آمریکا به خون مسلمانان می گفت. سر کوچه که رسیدیم، با نگاهش به انتهای کوچه دقیق شد و با صدایی مردد پرسید:" اون مجید نیس؟" که در تاریکی شب، زیر تابش نور زرد چراغ ها، آقای عادلی را مقابل در خانه مان دیدم و پیش از آن که چیزی بگویم ، عبدالله پاسخ خودش را داد:" آره، مجیده." بی آن که بخواهم قدم هایم را آهسته کردم تا پیش از رسیدن ما، وارد خانه شده و با هم برخوردی نداشته باشیم، ولی عبدالله گام هایش را سرعت بخشید که به همین چند ماه حضور آقای عادلی در این خانه ، حسابی با هم رفیق شده بودند. آقای عادلی همچنان که کلید را در قفل در حرکت می داد، به طور اتفاقی سرش را چرخاند و ما را در نیمه کوچه دید، دستش از کلید جدا شد و منتظر رسیدن ما ایستاد. ای کاش می شد این لحظات را از کتاب طولانی زمان حذف کرد که برایم سخت بود طول کوچه ای بلند را طی کنم در حالیکه او منتظر، رو به ما ایستاده بود و شاید خدا احساس قلبی ام را به دلش الهام کرد که پس از چند لحظه سرش را به زیر انداخت. عبدالله زودتر از من خودش را به او رساند و به گرمی دست یکدیگر را فشردند. نگاهم به قدر یک چشم بر هم نهادن بر چشمانش افتاد و او در همین مجال کوتاه سلام کرد. پاسخ سلامش را به سلامی کوتاه دادم و خودم را کناری کشیدم ، اما در همان یک لحظه دیدم به مناسبت شب اول محرم، پیراهن سیاه به تن کرده و صورتش را مثل هميشه اصلاح نکرده است. با ظاهری آرام سرم را پایین انداخته و به روی خودم نمی آوردم در دلم چه غوغایی به پا شده که دستانم آشکارا می لرزید. ✍🏻💞🍃🍃🌷🍃🍃💞 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد ✍لطفا فقط با ذکر #لینک_کانال و #نویسنده کپی شود... ╭┅°•°•°•°═ঊঈ📚ঊঈ═°•°•°•°┅╮ ✒@zeinabiha2 ╰┅•°•°•°•°═

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_نهم #عطر_یاس #بخش_اول . ■آذر ماہ سال ۱۳۹۸ هجرے شمسے ■ نگاہ خستہ و پر از شوقش را از روے دست خط رایحہ گرفت،انگشت هاے ظریفش را روے برگہ هاے ڪاهے ڪشید. روے خطِ رایحہ ے هجدہ سالہ! لبخند عمیقے زد و هواے عمارت را بلعید! رایحہ ے یاس زیر بینے اش پیچید،رایحہ ے نرگس،رایحہ ے مریم،رایحہ ے محراب! نمے دانست چند ساعت است ڪہ همانطور بہ دیوار تڪیہ دادہ و دفتر خاطرات رایحہ ے نادرے را مے خواند. تڪانے بہ گردن خشڪ شدہ اش داد،استخوان هایش با صداے بدے شڪستند. پاے چپش بہ خواب رفتہ بود،بے میل دفتر را بست و بہ زحمت سر پا ایستاد. دفتر را ڪنار گرامافون قدیمے آقاجون گذاشت،آقاجونِ محراب! گرامافونے ڪہ چهل و یڪ سال قبل،هر شب براے محراب "اے الهہ ے ناز" مے خواند. نفس عمیقے ڪشید،حق با رایحہ بود. اتاق محراب،بوے یاس مے داد! بے اختیار بہ ڪتابخانہ ے قدیمے نگاہ ڪرد،خبرے از تابلوے "مَن عَشِقَ فعَفَّ ثُمَّ ماتَ،ماتَ شَهيدا" نبود! با قدم هاے ڪوتاہ بہ سمت پنجرہ رفت،پردہ ے حریر سفید رنگ را ڪنار زد. پس خبرے از پردہ ے مخمل آبے رنگ هم نبود! پردہ را تا انتها ڪنار ڪشید،هوا ابرے بود و ڪمے آفتابے. دود و سیاهے آسمان تهران را ڪدر و خاڪسترے رنگ ڪردہ بود. نگاہ مشتاقش را از آسمان دلگیر گرفت و بہ پایین دوخت. از آنجا،حیاط خانہ ے حاج خلیل خوب دید داشت! از اتاق چهل و یڪ سال قبل محراب! برگ هاے خشڪ چنار ڪف حیاط را ڪامل پوشاندہ بودند،بہ قول رایحہ گرد و خاڪ روے دیوار و پنجرہ ها چمبرہ زدہ بود! رنگ و روے در ورودے هم در حال ریزش بود و ڪهنگے! خیلے سال بود ڪہ ڪسے ساڪن خانہ ے حاج خلیل نادرے نبود! آهے ڪشید و با دقت بہ پنجرہ ها خیرہ شد،انگار توقع داشت دخترے جوان با چشم هاے مشڪے رنگ آهویے،بہ پنجرہ ے این اتاق زل زدہ باشد! چقدر دلش مے خواست رایحہ ے هجدہ سالہ را ببیند! رایحہ اے ڪہ ڪتاب بہ دست در حیاط ڪوچڪشان قدم مے زد و فروغ مے خواند. گاهے هم سهراب و بیشتر شهریار! ڪنار حوض آبے رنگشان مے نشست و با ماهے قرمزها بازے مے ڪرد. بے اختیار نگاهش بہ سمت حوض ڪشیدہ شد،نہ آب داشت و نہ ماهے قرمز! شاخہ و برگ هاے خشڪ شدہ در دل حوض ڪوچڪ رنگ و رو رفتہ تلنبار شدہ بودند. با لبخندے تلخ پردہ ے اتاق را دوبارہ ڪشید و بہ سمت گرامافون برگشت. آرام و قرار نداشت تا از سرنوشت دخترے ڪہ چهل و یڪ سال پیش،قلبش را در طبقہ ے دوم این عمارت سفید قدیمے جا گذاشتہ بود،مطلع بشود. دفتر را از ڪنار گرامافون برداشت،سر جاے قبلے اش نشست. نگاهش بہ سر تیتر صفحہ ے اول افتاد،بہ " نهم تیر ماہ ۲۵۳۷ شاهنشاهے یا همان نهم تیر ۱۳۵۷" خاطرات رایحہ را تا روز پیروزے انقلاب خواندہ بود،با دقت صفحہ ها را رد ڪرد تا بہ ادامہ ے خاطرات برسد. صداے بوق ماشین ها و موسیقے گوش خراش شان هم دست صداے تند موسیقے راڪ همسایہ ے بغلے و جیغ و فریاد بچہ هایے ڪہ در ڪوچہ مشغول بازے بودند،شد و لحظہ اے آرامشش را بر هم زد. اخم ظریفے ابروهایش را در هم برد،منیریہ دیگر شبیہ بہ توصیف هاے رایحہ ساڪت و خلوت نبود! خیلے چیزها دیگر شبیہ توصیف هاے رایحہ نبودند،بہ جز عمارت سفید و رایحہ ے یاس! رایحہ ے محراب! •♡• همانطور ڪہ شنل بافت را روے رخت آویز بر مے گرداندم گفتم:مامان فهیم! میگم هوا خوبہ،ناسلامتے دو روز دیگہ عیدہ ها! صداے مامان فهیم از داخل آشپزخانہ بلند شد:مے چایے بچہ! شنلتو بپوش! نفسم را با حرص بیرون دادم:چاییدن ڪدومہ؟! هوا بہ این خوبے. تصدقت فهیمہ خانم،من دیگہ رفتم! صدایش را شنیدم:از دست تو! خدا بہ همرات! لبخند بہ لب ڪفش هایم را بہ پا ڪردم و دستے بہ دامن مشڪے رنگم ڪشیدم‌. اواخر اسفند ماہ بود و هوا بوے بهار مے داد. آسمان صاف و آرام بود،روزهاے سخت و پرهیاهویے را گذراندہ بودیم. روزهایے پر از دلهرہ! انقلاب نوپا تازہ یڪ ماہ را رد ڪردہ و اوضاع خیلے آرام نبود. ظاهرا خیلے از مردم سر ڪار و زندگے شان بازگشتہ بودند بہ جز حافظ و محراب! حافظ هنوز بہ تهران برنگشتہ بود و محراب براے تدریس بہ مدرسہ! چند روزے ڪہ محافظ امام در مدرسہ ے علوے بود و بعدش ڪمڪ بچہ هاے ڪمیتہ! دلم هواے ڪافہ نادرے را ڪردہ بود،هواے شیطنت هایم با زهرا و بے خیالے چند ماہ قبل را. از بس خانہ ماندہ بودم،قیافہ ے تهران بہ ڪل از یادم رفتہ بود! مامان فهیم راست مے گفت،نمے توانستم یڪ جا بند بشوم! در را باز ڪردم و از خانہ خارج شدم،همین ڪہ پایم را در ڪوچہ گذاشتم نگاهم بہ محراب افتاد ڪہ ڪمے دور تر از عمارت ایستادہ و پیرزنے چادر بہ سر مقابلش ایستادہ بود! صورتش ڪمے لاغر شدہ بود و خستگے از چشم هاے سرخ و خمارش مے بارید! با آرامش بہ پیرزن چشم دوختہ بود،پیرزن محڪم چادرش را نگہ داشتہ بود و اشڪ مے ریخت! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_نهم #عطر_یاس #بخش_دوم . متعجب یڪ تاے ابرویم را بالا دادم،چند قدم ڪہ جلو رفتم صداے زن را شنیدم. _پسرم! تو ڪہ انقد آقا و منصفے یہ ڪارے واسہ این پسر ناخلف من بڪن! جوونے ڪردہ! خریت ڪردہ! غلط زیادے ڪردہ! بغضش تبدیل بہ هق هق شد:بہ خدا من همین یہ بچہ رو دارم! پیر شدم تا قد ڪشیدہ! اشڪ مجالش داد،دستش را روے دهانش گذاشت و هق هقش شدت گرفت! محراب نفس عمیقے ڪشید و با لحنے مهربان و نرم گفت:مادر جان! والا منم هیچ ڪارہ ام،حڪمش با ڪسے دیگہ س! صداے لرزانش بلند شد:آقایے ڪن با دوس و رفیقات حرف بزن! یہ ڪارے واسش ڪن،یہ عمر ڪنیزے تو میڪنم! محراب تلخ لبخند زد:این چہ حرفیہ مادر؟! بستگے بہ پروندہ ش دارہ،وعدہ وعید الڪے بهتون بدم؟! پیرزن دوبارہ هق هق ڪرد و دستش را روے سرش گذاشت:پس من چہ خاڪے بہ سرم بریزم؟! محراب آہ ڪشید و نگاهش بہ سمت من آمد،سریع زیر لب سلام ڪردم. سرش را برایم تڪان داد و با ڪمے مڪث بہ پیرزن چشم دوخت. _بہ خدا توڪل ڪنین،ان شاء اللہ هرچے خیرہ پیش میاد! منم با چند نفر صحبت میڪنم اما قولے نمیدم! پیرزن اشڪ هایش را با پشت دست پاڪ ڪرد و بہ محراب خیرہ شد:خیر از جوونیت ببینے پسرم! خدا پدر و مادرتو بیامرزہ،خیر دنیا و آخرت نصیبت بشہ! دلم بعد خدا بہ شما گرمہ! محراب سر تڪان داد:التماس دعا! برین بہ سلامت! پیرزن لبخند نامطمئنے زد و خداحافظے ڪرد،چند قدم ڪہ دور شد بہ سمت محراب سر برگرداند:یہ عمر نون حلال گذاشتم دهنش،نمیدونم چے شد ڪہ شد این! ڪاش یہ ذرہ از مرام و غیرت تو،تو وجود بچہ ے منم بود! اما چہ ڪنم مادرم! تاب ندارم یہ خار دسِ بچہ م برہ! سپس با افسوس سر تڪان داد و با ڪمرے خم بہ سمت خیابان قدم برداشت! نگاہ ڪنجڪاوم هنوز روے پیرزن بود ڪہ با صداے محراب سر برگرداندم. _مادر اعتماد بود! مثل برق گرفتہ ها نگاهش ڪردم،بهتم را ڪہ دید لب زد:قرار بود فرار ڪنہ اما از قافلہ عقب موند و نتونس! چند روز پیش بچہ ها گرفتنش! نفسم را با آہ بیرون دادم:حالا چے میشہ؟! ابرو بالا انداخت:من قاضے نیستم! خواست بہ سمت عمارت برود اما مردد بہ سمتم برگشت:هنوزم نمے خواے بگے اون روز جلوے درتون چرا اون حرفا رو بهت زد؟! لبم را بہ دندان گرفتم:الان دیگہ گفتنش فایدہ ندارہ! لبخند مهربانے زد:شایدم داشتہ باشہ! ڪلیدها را داخل جیبش برگرداند و چند قدم بہ سمتم آمد. پرسید:جایے میرے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان دادم:آرہ! پوسیدم ڪنج خونہ! لبخندش عمیق تر شد:ماشین بابا دستمہ،مے رسونمت! سریع گفتم:نہ! نہ! زحمت نمیدم! بے توجہ بہ من پشت رل نشست و ماشین را روشن ڪرد،لبخند ڪم رنگے لب هایم را ڪش داد،دلتنگش بودم! چشم هایش ملتهب و خستہ بودند،دلم نیامد معطلش ڪنم. با قدم هاے بلند خودم را بہ ماشین رساندم و در سمت ڪمڪ رانندہ را باز ڪردم. همانطور ڪہ روے صندلے مے نشستم گفتم:امیدوارم با این چشماے خواب آلود سالم برسیم! سپس در را بستم،لبخند ڪم رنگے ڪنج لبش جا خوش ڪردہ بود. بدون حرف حرڪت ڪرد،چند ثانیہ بعد پرسیدم:چرا مادر آقاے اعتماد اومدہ بود پیش شما؟! چشم هایم را بہ نیم رخ جدے و خستہ اش دوختم‌. آرام جواب داد:چون اعتمادو پیش من آوردہ بودن! نفس عمیقے ڪشید و ادامہ نداد،مثل خودش آرام گفتم:خب! _مادرش فهمید دنبالم تا اینجا راہ افتاد اومد! مے خواس براش یہ ڪارے ڪنم ڪہ متاسفانہ ڪارے از دس من برنمیاد،سپردمش بہ بچہ هاے دیگہ! ڪنجڪاو پرسیدم:چرا؟! با ڪمے مڪث جواب داد:چون باهاش خصومت شخصے داشتم! تہ دلم ازش ناراحت بودم،نمیخواستم بہ خاطر خودم از موقعیتم استفادہ ڪنم و بهش سخت بگیرم! متعجب لب زدم:چرا؟! اون... نگذاشت جملہ ام را ادامہ بدهم و گفت:شرایطمون برابر نبود! من قدرت و زور داشتم اما اون نہ! خصومت شخصے ربطے بہ موقعیتم ندارہ! مات و مبهوت بہ نیم رخ جدے اش خیرہ ماندہ بودم! چقدر این ڪارش برایم آشنا بود! حرڪتش عدالت محض بود! حاج بابا برایم تعریف مے ڪرد در جنگ خندق وقتے عمر بن عدود بہ امام علے توهین ڪرد و بہ صورتش آب دهن انداخت،امام از روے سینہ اش بلند شد و دور میدان جنگ چرخید و سپس او را ڪشت! وقتے از مولا علت ڪارش را پرسیدہ بودند،فرمودہ بود ترسیدم نیتم ڪاملا براے خدا نباشد،بلڪہ بہ دلیل خشم باشد! صحبت هاے محراب،مرا بہ یاد آن ماجرا انداخت! حرف هاے محراب زمین تا آسمان با حرف هاے حافظ تفاوت داشت! نفس عمیقے ڪشیدم و متفڪر بہ خیابان زل زدم‌. _حالا تو بگو! چے بین تو و امیرعباس و حافظ گذشتہ؟! _از چوغولے ڪردن خوشم نمیاد! راستے نپرسیدے ڪجا میرم آدرس نمیخواے؟! خندید:احتمالا ڪافہ نادرے نمیرے؟! با زهرا خانم! با چشم هاے گشاد شدہ بہ سمتش برگشتم،قبل از این ڪہ چیزے بپرسم خودش گفت:دُرُس حدس زدم؟! _بعلہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_نهم #عطر_یاس #بخش_سوم . بے مقدمہ پرسید:اون روز حافظ دوبارہ بهت پرت و پلا گفتہ بود؟! سڪوت ڪردم،ادامہ داد:اون سرے امیرعباس حرفاتونو شنیدہ بود،اون بهم گفت! انقد امیرعباسو مے شناسم ڪہ بدونم فقط یہ چیزے اونطور جوشیش میڪنہ! ناموس! نفسم را با حرص بیرون دادم،لبم را ڪمے جویدم و زمزمہ ڪردم:سر همین بود! سنگینے نگاهش را احساس ڪردم،با آرامش گفت:خب! بدون این ڪہ بہ سمتش برگردم جواب دادم:اون روز...اون روز داشتم میومدم خونہ ے شما. تلفن زنگ خورد خودم گوشیو برداشتم آقا حافظ گفت حالت خوب نیس و ڪمڪ لازم دارہ! چند دیقہ بعد سر خیابون همدیگہ رو دیدیم و گفت تو درگیرے دستت تیر خوردہ و نتونستہ دڪتر پیدا ڪنہ! گفت خونہ شونے و شاید بتونم ڪمڪت ڪنم،منم بہ هواے این حرفاش دنبالش راہ افتادم اما از پشت درو روم قفل ڪرد و دیدم اعتماد تو حیاطہ! بہ سمتش برگشتم،ابروهایش در هم گرہ خوردہ بود و انگشت هایش را با حرص روے فرمان فشار مے داد! _منو بہ هواے ڪمڪ بہ شما ڪشوندہ بود اونجا ڪہ با اعتماد حرف بزنم! بعدشم گفت بودن من دور و ور گروہ خوب نیست و از این حرفا! تڪانے بہ گردنش داد،صداے شڪستہ شدن استخوان هایش بلند شد. با حرص گفت:اعتماد میخواد ببینتت! چشم هایم تا آخرین حد ممڪن باز شد،با صداے نسبتا بلند پرسیدم:چے؟! گرہ ابروهایش عمیق تر شد! _اعتماد میخواد تو رو ببینہ! میخواے قبل از ڪافہ یہ سر بریم ڪمیتہ؟! آب دهانم را فرو دادم:بہ نظرت ڪار درستیہ؟! با حرص شانہ بالا انداخت و گفت:نمیدونم! خیلے اصرار داش! مظلوم نگاهش ڪردم:پس اول بریم ڪمیتہ! پوفے ڪرد و دندان هایش را روے هم فشار داد! باز نمیشد اخم هایش را شیرین ڪرد،حتے با شربت هاے گل محمدے خان جون! در طول راہ ساڪت بود و اخمو! جلوے ڪمیتہ ترمز ڪرد و بدون این ڪہ نگاهم ڪند گفت:پیادہ شو! با هم پیادہ شدیم و وارد ساختمان،با نگهبان سلام و علیڪ ڪرد. نگهبان خندید:آقاے مولایے شما ڪہ نرفتہ برگشتے! لبخند پر رنگے تحویلش داد:ڪار پیش اومد،نترس الان بر مے گردم خونہ! وارد حیاط ڪہ شدیم جدے گفت:همین جا وایسا الان میام! نمیخواد داخل بیاے! سرم را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان دادم و گوشہ ے حیاط دور از محل رفت و آمد عابرها ایستادم‌. سنگینے چند جفت چشم روے تنم سنگینے مے ڪرد،دستہ ے ڪیفم را محڪم فشار دادم و نگاهم را بے هدف بہ ساختمان دوختم. انتظارم خیلے طولانے شد،زهرا ڪلہ ام را مے ڪند! حدود نیم ساعت چهل دقیقہ بعد محراب در حالے ڪہ بازوے اعتماد را گرفتہ بود،جدے و با ابهت از ساختمان خارج شد! با تردید چند قدم جلو رفتم،دستبند فلزے اے دست هاے اعتماد را بہ هم گرہ زدہ بود. خبرے از آن ڪت و شلوار خوش دوخت همیشگے و ڪراوات مرتب نبود! حتے بوے عطر فرانسوے هم نمے داد! محراب بازویش را رها ڪرد و گفت:سریع! وقت ڪمہ! اعتماد نگاهے بہ من انداخت و رو بہ محراب گفت:میخوام باهاش تنها حرف بزنم! ابروهاے محراب بالا پرید،پوزخند زد:میخواے یہ سینما هم برین! بد نگذرہ! اعتماد هم پوزخند زد و دست هاے بستہ اش را مقابلش گرفت. _با دست بستہ ڪہ نمیتونم از بین این همہ مامور فرار ڪنم،میتونم؟! نترس! ڪلہ ے من مثل ڪلہ ے تو بوے قرمہ سبزے نمیدہ! سپس مردمڪ چشم هایش را میان من و محراب گرداند. محراب رو بہ من با اخم گفت:بیشتر از پنج دیقہ طول نڪشہ! شد پنج دیقہ و یہ ثانیہ از در میرے بیرون ڪنار ماشین وایمیسے تا بیام! آرام لب زدم:چشم! باز متعجب از چشمم پیشانے اش را بالا داد و چشم هایش ڪمے آرام گرفت! با قدم هاے بلند از ما دور شد و رو بہ رویمان ایستاد،دست بہ سینہ نگاهش بہ ما بود! گلویم را صاف ڪردم و بہ اعتماد خیرہ شدم. _سلام! بے مقدمہ بریم سر اصل مطلب! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد:با حافظ چہ ڪردے؟! لبم را گزیدم:بہ لطف شما تبعید شدہ! لبخند محوے زد:اون روز بہ پسرعمہ ت خبر دادم چون میخواستم خوب از ذهنت برم! میخواستم نشون بدم من میتونم مرد نگرانے باشم اما ڪسے مثل محراب و حافظ با اون همہ ادعا نہ! میخواستم...تو ذهنت محراب اونے ڪہ هس نباشہ! نَمونہ! میخواستم این پسر ڪلہ خرابِ ساڪتو خراب ڪنم! شانہ بالا انداختم:خب ڪہ چے؟! چرا این حرفا رو زدین؟! پوزخند زد:من دیگہ موندگار نیستم،میدونم زندہ م نمیذارن شاید حقمہ! الان نمیتونم از تڪ تڪ ڪسایے ڪہ بهشون بدے ڪردم معذرت خواهے ڪنم اما از تو چرا! این پسر بچہ ے انقلابے در حق من مردونگے ڪرد! خواستم جواب مردونگے شو بدم! با چشم هاے متعجب بہ چشم هایش خیرہ ماندم‌. لب زد:فڪ نمے ڪردم تو این سن بمیرم اونم با مرگے مثل اعدام یا تیر بارون! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_نهم #عطر_یاس #بخش_چهارم . پوزخند زد و ادامہ داد:زمین گردہ! زیاد بہ ماجراهاے بین مون فڪ نڪن! جز این ڪہ فقط میخواستم محرابو تو نظرت بد ڪنم و شڪ بندازم تو دلت همین! لبخند تلخے زد،تلخ تر از قهوہ هاے بے شڪرے ڪہ گاهے براے نخوابیدن سر مے ڪشیدم! _این آخرین دیدار ماس! چشماتو فراموش نمے ڪنم! خدانگهدار! این را گفت و سرش را پایین انداخت،عقب گرد ڪرد و قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمش روے زمین افتاد! محراب نفس عمیقے ڪشید و با اخم بازویش را گرفت،نگاہ مات و مبهوت من را ڪہ دید گفت:برو ڪنار ماشین الان میام! گیج و منگ بہ محراب و اعتماد خیرہ شدم،بہ آرامش محراب و چهرہ ے گرفتہ اش و بہ قدم هاے سست و بے جان اعتماد! •♡• محراب فرمان را چرخاند و با تعلل لب زد:چے مے گفت؟! نگاهم را بہ ڪیفم دوختم،سر بہ زیر جواب دادم:عذر خواهے ڪرد! نفس عمیقے ڪشید و سرد گفت:عجب! سپس زیر لب زمزمہ ڪرد:خداڪنہ حافظ برنگردہ! وگرنہ... جملہ اش را ادامہ نداد،قلبم یڪ جورے شد! نیم نگاهے بہ محراب انداختم،مثل یڪ ماہ قبل بود. نہ ریش گذاشتہ بود و نہ تہ ریش! دڪمہ ے آخر پیراهنش را هم نبستہ بود،این پسر ڪم سن و سال مردترین مردے بود ڪہ مے شناختم! چقدر بہ او افتخار ڪردم،وقتے ڪہ اعتماد گفت در حقش مردانگے ڪردہ! چشم هایش براے بستہ شدن بازیگوشے مے ڪردند،معذب لب زدم:بخاطرہ من افتادے تو زحمت! چشات دارہ بستہ میشہ! بے توجہ بہ حرفم سوال پرسید،با سوالے ڪہ پرسید تنم یخ بست! _چطورے باید بہ یہ دختر بفهمونے حسے بهش ندارے؟! طورے ڪہ قلب و غرورش نشڪنہ! ضربان قلبم بالا رفت،محڪم لبم را گزیدم و انگشت هایم را در هم گرہ زدم! محراب چہ مے گفت؟! منظورش من بودم؟! او هم راز آشڪار مرا فهمیدہ بود؟! گلویم خشڪ خشڪ شد،حس از دست و پایم رفت! مے خواست بہ دخترے بفهماند ڪہ دوستش ندارد،بدون این ڪہ قلب و غرورش بشڪند! ڪلافہ دستے بہ موهایش ڪشید و نفسش را بیرون داد. روے صندلے خودم را جمع ڪردم،ڪاش نگہ مے داشت تا پیادہ بشوم! صداے قلبم در تمام فضا پیچیدہ بود! سڪوتم را ڪہ دید گفت:یہ دخترہ... مڪث ڪرد،ڪاش ادامہ ندهد! ڪاش هیچ چیز نگوید! چند ثانیہ بعد ادامہ داد:اسمشو نمیگم چون مے شناسیش،شاید راضے نباشہ! ڪلافہ ام رایحہ...خانم! نمیدونم این احساس و برداشت احمقانہ ے منہ یا واقعا حسے بهم دارہ! نمیدونم چے ڪار ڪنم؟! شما جاے من بودے چے ڪار مے ڪردے؟! بہ مامان ماہ گل ڪہ گفتم بہ جاے راہ حل گفت چے از این بهتر! ولے...ولے من دختر حاج فتاحو نمیخوام! با چشم هاے از حدقہ در آمدہ نگاهش ڪردم،تازہ فهمید چہ گفتہ! واے بلندے گفت و لبش را محڪم گاز گرفت! با دست آزادش محڪم روے پیشانے اش ڪوبید،نفسم را آسودہ بیرون دادم! منظورش الناز بود نہ من! او ڪہ خوب توانستہ بود خط و خال نگاہ الناز را بخواند پس مے توانست راز نگاہ من را هم بفهمد،از این فڪر تنم لرزید! سرد گفتم:الناز دختر خوبیہ! _بر منڪرش لعنت اما... باز حرفش را در گلویش حبس ڪرد! _اگہ نمیخواے ازدواج ڪنے خب رڪ و پوس ڪندہ بگو،خالہ اهل زور و تحمیل نیس! پوزخند زد:فعلا ڪہ ماہ گل خانم با من سر جنگ دارہ! این دختر حاج فتاحم شدہ قوز بالا قوز! سر ماجراے در آوردن تیر مدیونش شدم! بے اختیار تبسم ڪردم،الناز را دوست نداشت! سعے ڪردم لبخندم را مخفے ڪنم،بہ ڪل یادم رفت بہ روے چشم هاے الناز لبخند زدہ بود! _اگہ دلیل منطقے بیارے خالہ بیخیال میشہ! براے منم عجیبہ ڪہ وقتے راضے نیستے دلیل این همہ اصرارش چیہ! آهے ڪشید و جلوے ڪافہ ایستاد. لبخند گرمے بہ رویش پاشیدم:خیلے ممنون لطف ڪردے! سرش را بہ سمتم برگرداند:خواهش میڪنم! در ماشین را ڪہ باز ڪردم،دو پسر جوان بہ سمت مان آمدند. نگاہ هایشان پر از خشم و تمسخر بود،هر دو ریش انبوهے داشتند و تا آخر دڪمہ ے پیراهنشان را بستہ بودند! از ماشین ڪہ پیادہ شدم چشم از من گرفتند و ڪنار در رانندہ ایستادند. لب هاے یڪ نفرشان بہ پوزخند باز شد:سلام آقا محراب! شما ڪجا؟! اینجا ڪجا؟! و با چشم و ابرو بہ ڪافہ نادرے اشارہ ڪرد،نگاہ بد و معنادارے هم نثار من ڪرد و ادامہ داد:با از ما بهترون! محراب با آرامش از ماشین پیادہ شد و با هر دو نفرشان دست داد. پسرے ڪہ ساڪت بود گفت:داداشمون یادش نیس شاہ در رفتہ! تو زمان شاهنشاہ موندہ! سپس لبخند زشت و بد منظورے زد،محراب نگاہ معنادارے بہ ریش و یقہ ے ڪاملا بستہ شدہ ے آن دو انداخت و خونسرد گفت:من ڪہ قبل و بعد ندارم داداش! قبل بهمن ماهم همین بودم،مِن بعدم همینم! اما هستن ڪسایے ڪہ یادشون رفتہ قبل بهمن ماہ شیش تیغہ میڪردن و دو سہ تا از دڪمہ هاے پیرَنشون وا بود ولے حالا ریش میذارن و یقہ مے بندن! رنگ از صورت هر دو نفرشان پرید،گوشہ ے لب پسرے ڪہ اول حرف زد لرزید. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_نهم #عطر_یاس #بخش_پنجم . _منظور؟! محراب لبخند زد:والا بے منظور! پسر نیم نگاهے بہ من انداخت با تحقیر! _شما برو بہ... محراب چانہ ے پسر را گرفت و بہ سمت خودش برگرداند. _شما نگات بہ من باشہ! نمیخواد با چشات واسہ ڪسے جانماز آب بڪشے! خوب یادمہ تو دانشگاہ ڪیا با دخترا دل و قلوہ میدادن و بعضے وقتا خبر ڪابارہ رفتنشون مے پیچید! لبخند گرمے زد،لبخندے ڪہ بہ قطع حرص آن دونفر را در مے آورد! _گفتم ڪہ من قبل و بعد ندارم! اهل رنگ عوض ڪردن نیستم! سپس با مڪث اضافہ ڪرد:خیالتون راحت! خوشال شدم دیدمتون! یاعلے! ڪارد مے زدے خونشان در نمے آمد،با چشم هایے پر از رگہ هاے خشم زیر لب خداحافظے ڪردند و رفتند. محراب سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان داد و گفت:حالا حالاها داستان داریم! خجالت زدہ بہ چشم هایش نگاہ ڪردم:واقعا متاسفم! ما رو با هم دیدن جالب نبود! اخم هایش در هم رفت:چرا اونوقت؟! چون چادر سرت نیس و نمیدونن نسبتمون چیہ؟! اهل غیبت و سرزنش نیستم اما همین دو نفر یادشون رفتہ تو دانشگاہ با همہ ے دخترا جیڪ تو جیڪ بودن حالا واسہ من یہ پا تارڪ دنیا شدن! جوابشونو دادم چون نگاهشون بہ تو بد بود! از نگاہ با تبعیض بیزارم! از آدمایے ڪہ رنگ عوض میڪنن بیشتر! دوبارہ سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان داد:برو دیرت شد! لبخندم گرم شد و عمیق،با لحنے نرم گفتم:یہ عذر خواهے بهت بدهڪارم! پیشانے اش را بالا داد و تنش را بہ در ماشین تڪیہ. _بابت؟! چشم هایم پر از شرم و خجالت شد. _بہ خاطرہ یہ سرے پرت و پلاهاے آقا حافظ،قضاوتت ڪردم! خندید:چشام بہ زور بازہ! برو سر بہ سرم نذار دختر حاج خلیل! سرم را بلند ڪردم:بخشیدے؟! لبخندش پر از عطر یاس شد،پر از مهربانے! _چیزے نشدہ ڪہ بخوام ببخشم! سپس همانطور ڪہ سوار ماشین مے شد،دستش را بہ نشانہ ے خداحافظے بالا برد و تڪان داد. بلند گفتم:بہ عمو و خالہ سلام برسون! خدافظ! بوق ڪوتاهے زد و رفت،عطر یاس خیابان را برداشت! باید فڪرے بہ حال این لبخندهاے دیوانہ ڪنندہ اش مے ڪردم،لبخندش یڪ شهر را آوارہ ے عطر یاس مے ڪرد! بہ سمت ڪافہ برگشتم،زهرا دست بہ سینہ و با حرص بہ من چشم دوختہ بود! لبخند زدم،از آن ها ڪہ چال رو گونہ ام را بہ رخ مے ڪشید! همانطور ڪہ بہ سمت زهرا مے رفتم با ولع هواے اسفند ماہ را بلعیدم! محراب،الناز را نمے خواست و چہ خبرے براے من از این بهتر؟! سال پنجاہ و هفت با تمام سختے ها و ناآرامے هایش،داشت زیبا تمام مے شد! •♡• با صداے زنگ موبایل نگاهش را از دفتر گرفت و سریع دستش را داخل جیب مانتویش برد. بہ نام تماس گیرندہ چشم دوخت،"آقاے اصلانی" سردبیر مجلہ بود،گلویش را صاف ڪرد و علامت سبز رنگ را بہ سمت علامت قرمز رنگ ڪشید. _بلہ آقاے اصلانے؟! _سلام! قصہ ے عمارت مولاییا بہ ڪجا ڪشید؟! نگاهے بہ اطرافش انداخت و گفت:سلام الان تو عمارتم! دفتر خاطرات خانم نادریو گرفتم،تموم ڪہ شد براتون یہ گزارش چڪیدہ مے نویسم. _باشہ منتظرم! فعلا! _خدافظ! موبایل را از گوشش جدا ڪرد و داخل جیبش برگرداند،از خواندن خاطرات این دختر سیر نمے شد اما باید بہ خانہ بر مے گشت. دفتر را بست و زیر بغلش زد،پالتو و ڪیفش را از روے زمین برداشت و از اتاق خارج شد. با ولع و شوق بہ دیوارهاے عمارت نگاہ ڪرد و از پلہ ها پایین رفت. از سالن رد و وارد ایوان شد،با وسواس در را قفل و چڪ ڪرد. از پلہ ها ڪہ پایین رفت نگاهش بہ سمت حیاط پشتے ڪشیدہ شد. با قدم هاے ڪوتاہ بہ سمت حیاط رفت،مے خواست درخت انار را ببیند. درخت انارے ڪہ گاهے گونہ هاے رایحہ بہ رنگ میوہ هاے آن در مے آمد! درخت انار خستہ و با تواضع وسط حیاط،قد علم ڪردہ بود. انارهایش ترڪیدہ بودند و خون شان روے شاخہ ها جارے شدہ بود. مامان فهیمِ رایحہ راست مے گفت! انارها عاشقند! عشق ڪہ بہ قلب شان فشار مے آورد مے ترڪند! بہ سختے از آن عمارت سفید و ساڪت دل ڪند و پا بہ ڪوچہ گذاشت. عمارت مولایے ها! نگاہ آخر را بہ ساختمان انداخت و دفتر خاطرات را بہ قفسہ ے سینہ اش فشار داد! در حالے ڪہ قدم بر مے داشت نگاهش را بہ در خانہ ے حاج خلیل نادرے دوخت. منتظر بود دخترے ترڪہ اے و چشم سیاہ در را باز بڪند و با آن چشم هاے آهویے اش،چال گونہ اش را بہ رخ بڪشد! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻

• | نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🏴 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_بیست_و_نهم #عطر_یاس #بخش_ششم . لبخندے زد و نگاهش را از آن در ڪهنہ گرفت. بیشتر خانہ هاے داخل ڪوچہ بازسازے و تبدیل بہ آپارتمان شدہ بودند. انگار تنها عمارت مولایے ها و خانہ ے حاج خلیل در سال پنجاہ و هفت ماندہ بود! دفتر خاطرات را دوبارہ بہ سینہ فشرد،بوے یاس مے داد! بوے نرگس! بوے مریم! سرڪوچہ ڪہ رسید بہ بقالے آقا رحمان چشم دوخت،بہ جاے بقالے سوپرمارڪت شیڪے بہ چشمش خورد. نگاهش از روے تابلوے سوپر مارڪت بالا رفت و بہ تابلویے ڪہ نام ڪوچہ رویش حڪ شدہ بود رسید. لبخندش پر از شوق و ڪمے غمگین شد! چقدر دوست داشت مے توانست صاحب نام تابلو را ببیند اما امڪان نداشت! فاصلہ زیاد بود،بہ اندازہ ے فاصلہ ے زمین تا هفت آسمان! دستش را براے ماشین ها بلند ڪرد و گفت:دربس! سپس زیر لب زمزمہ ڪرد:بہ یہ جایے ڪہ رایحہ ے یاس داشتہ باشہ! رایحہ ے محراب! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉🏻