اگر امروزه می‌بینیم که بسیاری از اختلالات و انحرافات و بیماری‌های روانی، اغلب جوامع بشری را فرا گرفته است که شایع‌ترین آنها بیماری « #از_خود_بیگانگی» است، يک پديدۀ جبری است که معلول ناآگاهی مردم از دردها و دواهای درونی خودشان است. اینکه می‌بینیم این بیماری، رنج و تلخی ندارد و هیچ يک از مبتلایان به این بیماری، ناله و شیون نمی‌کنند، برای #عمومیت آن است که از قدیم گفته‌اند: «هنگامی که بلا و مصیبت عمومی شد، خوشایند می‌شود و یا مورد رضایت قرار می‌گیرد»؛ تا آنجا که بیماری و گرفتاری، جزئی از طبیعت معمولی بشر محسوب می‌شود. جعفری، محمدتقی. ترجمه و تفسیر نهج‌البلاغه. ج ۴، ص ۴۰۰، ۱۳۹۸ https://www.instagram.com/p/CPnrF6uhqNP/