••|🌼💛|•• برگرد نگاه کن قسمت 43 بعد از سکوت کوتاهی شیشه را بالا کشید و با کمی من و من گفت : –خانم حصیری. از آینه نگاهش کردم. –حجب و حیای خاصی در چشم‌هایش بود. کمی این پا و اون پا کرد. پرسیدم: –طوری شده؟ لحن صدایش تغییر کرد. مهربانتر شد. –نه، طوری که نشده، راستش می‌خواستم در مورد یه موضوعی با شما صحبت کنم و نظرتون رو بدونم. نمیدونم الان موقعیت مناسبی هست برای حرف زدن یا نه. از طرز نگاهش از لحن حرف زدنش دلم گواهی میداد که چه می‌خواهد بگوید. می‌توانستم حدس بزنم. ولی با ابن وجود خودم را به نادانی زدم. –در مورد ساره و شوهرش می‌خواهید نظرم رو بدونید؟ دستش را تکانی داد. –کاری با اونا ندارم. می‌خواستم در مورد خودمون... همان موقع گوشی‌ام زنگ خورد. ببخشیدی گفتم و به صفحه‌ی گوشی‌ام نگاه کردم. مادر بود. به امیر زاده نگاه کردم. –من اینو باید جواب بدم مامانم نگران میشه. با تکان سرش حرفم را تایید کرد. –سلام مامان. –سلام. دختر پس تو کجایی؟ من تازه پیامت رو خوندم. چه کار خیری رفتی انجام بدی؟ –مامان من میام براتون توضیح میدم. مادر نفسش را بیرون داد. –ناهار خوردی یا نه؟ حالا ما یه امروز رو ناهار نخوردیم تا تو بیای توام دقیقا همین امروز دیر امدی. –ببخشید مامان. شما ناهارتون رو بخورید، من اون روز شوخی کردم چرا نخوردید منتظر من موندید؟ –چه میدونم نادیا گفت حالا یه بارم منتظر بمونیم تلما بیاد با هم غذا بخوریم. اگر نزدیکی من کم‌کم سفره رو بندازم. نگاهی به خیابان انداختم. –من فکر کنم چند دقیقه دیگه برسم. تا مادر خواست حرفی بزند صدای نادیا پشیمانش کرد. –گوشی رو بده من مامان، کارش دارم. مادر غر زد. –چه خبرته بچه؟ خیلی خوب بیا بگیر. –بعد از شنیدن این صداها صدای پر هیجان نادیا از پشت خط شنیده شد. –تلما، تلما، اون امروز رفته موهاشو آبی کرده. تازه اونم نه همه‌ی موهاش رو. نگاهی به امیر زاده انداختم، به روبرو چشم دوخته بود. آرامتر گفتم: –رنگ آبی گذاشته؟ حالا چرا آبی؟ –نمی‌دونم لابد مد شده. –اینا خودشون همه چی رو مد میکنن، بقیه از اینا پیروی میکنن نه اینا از کسی. –یعنی الان موی آبی مد میشه؟ –اصلا شک نکن، باور نمیکنی بشین نگاه کن. بزار یه مدت بگذره اگه همه کله آبی نشدن. حالا آبی بهش میومد؟ –آره بابا، اون همه چی بهش میاد. خندیدم. صدای مادر می‌آمد که به نادیا می‌گفت: –نادیا قطع کن داره میاد خونه دیگه، وقتی امد تا شب حرف بزنید ببینید چی مد شده چی نشده. حالا تلما چند دقیقه دیرتر بفهمه موهای کی آبی شده کار مملکت لنگ میشه؟ –مملکت رو نمی‌دونم، ولی من اگه نگم دق میکنم. نادیا بدون خداحافظی گوشی را قطع کرد. عادتش همین طور بود وقتی حرفی در دلش مانده باشد تا نزند آرام نمی‌شود. گوشی را به داخل کیفم سُر دادم امیر زاده پرسید: –شما تا این ساعت ناهار نخوردین؟ کمی خجالت زده شدم. دلم نمی‌خواست بداند. –دیگه وقت نشد بخورم. ابروهایش بالا رفت. بعد نگاهی به اطراف انداخت. –الان یه چیزی براتون میگیرم تا... حرفش را بریدم. –باید زودتر برم خونه، خانوادمم به خاطر من ناهار نخوردن منتظرم هستن. الان همشون ضعف کردن. کمی بهت زده نگاهم کرد. نـویسنده لیلافتحی‌پور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

••|🌼💛|•• بگرد نگاه کن قسمت 44 – چه خانواده خوبی، معلومه خیلی هواتون رو دارن. با گفتن یک ممنون حرف را کوتاه کردم تا او ادامه‌ی حرفی که قبلا می‌خواست بگوید را بزند. کمی سرعت ماشین را زیادکرد. –پس من الان بهترین کاریکه می‌تونم براتون انجام بدم اینه که زودتر شما رو به مقصد برسونم. سر به زیر گفتم: –خیلی ممنون میشم. به پنج دقیقه‌ نکشید که سرعتش را کم کرد. –اینجا ایستگاه مترو هست. ولی من تا سر خیابون می‌برمتون که کمتر پیاده روی کنید و زودتر به خونتون برسید. نا امیدانه نگاهش کردم. انگار از حرف زدن منصرف شده بود. شاید هم فکر کرده بود وقت مناسبی نیست تا با آدم گرسنه حرف بزند. روی این را هم نداشتم که بگویم ادامه‌ی حرفش را بزند. ماشین متوقف شد. امیرزاده پیاده شد و در سمت مرا باز کرد. –بفرمایید. ببخشید خیلی دیرتون شد. من امروز خیلی اذیتتون کردم. از همه چی افتادید. پیاده شدم. –من که کاری نکردم. من فقط همراهتون امدم، همه‌ی زحمتها رو دوش شما بود. خیلی لطف کردید. صاف ایستاد. –تا باشه از این زحمتها، من سرم درد میکنه واسه اینجور کارا، اگه بازم از این موردا پیش امد، حتما بهم بگید. فقط شرطش اینه که خودتونم همراهم باشید. رنگ عوض کردن صورتم را حس کردم. یک آن انگار شعله‌ی آتش روی صورتم گرفته‌اند. برای رسوا نشدنم. کیفم را روی دوشم جابه‌جا کردم و فوری گفتم: –با اجازتون من برم. سرش را پایین انداخت. –اوم، درباره‌ی حرفی که می‌خواستم بزنم و نشد، انشاالله تو یه فرصت مناسبتر اگه بشه میخوام که باهاتون حرف بزنم. من هم سرم را پایین انداختم و برای جلوگیری از لرزش صدایم فقط توانستم بگویم. –بله، حتما، خداحافظ. بعد قدمهایم را به طرف خانه تند کردم. به خانه که رسیدم مادر و نادیا با کمک هم سفره را انداختند. آب نمک را که قرقره کردم رو به مادر گفتم: –غذا چیه؟ نادیا همانطور که کنار سفره می‌نشست زودتر از مادر جواب داد. –کوکو سیب زمینی. تازه اونم بدون گوجه. من نمیدونم اگه این سیب زمینی و از مامان بگیرن کلا چی میخواد درست کنه، فکر کنم از گشنگی بمیریم. محمد امین با خنده گفت: –همیشه پای یک سیب زمینی در میان است. کنار نادیا نشستم. نگاهی به سفره انداخت. –البته تخم مرغم نقش مهمی تو زندگی ما داره. محمد امین این بار صدایش را کلفت کرد. –همیشه پای سیب‌زمینی و تخم‌مرغ با هم در میان است. مادر همانطور که نان را سر سفره می‌گذاشت گفت: –مثل این که شماها گشنه نیستین. آدم گشنه سنگم می‌خوره. یک کوکو برداشتم و گازش زدم. –درست مثل من. –آخه دیگه اونقدر گشنمون شده و همش سیب زمین و مشتقاتش رو خوردیم احساس فامیل بودن با سیب زمینی بهمون دست داده. محمد امین پرسید. –فامیل نزدیک یا دور؟مثلا خواهر و برادر یا زن عمو زن دایی؟ مادر خندید و نادیا گفت: –خواهر دوقلو این طورا، محمد امین ابروهایش را بالا داد تحسین آمیز گفت: –چه انس و الفتی! نـویسنده لیلافتحی‌پور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

••|🌼💛|•• برگرد نگاه کن قسـمت 45 رو به نادیا گفتم: –کاش جایی که امروز من رفتم و دیدم تو هم میومدی میدیدی، اونوقت همین کو‌کو رو میزاشتی روی سرت و حلوا حلوا می‌کردی. نادیا با خنده گفت: –من که چیزی نگفتم، فقط از خلاقیت مامان تعریف کردم. بعدشم اینقدر مامان این کوکو رو ضخیم درست کرده که همون شبیه حلوا شده. حالا تلما تو اون بدبختارو میگی، کاش توام دیروز سرظهر اینجا بودی، میدیدی چه عطری، چه بویی، من نمیدونم این خانم بهاری اینا با چی کباب درست میکنن اصلا بوش خیلی خوشمزس، بعد دستش را به طرفین تکان داد و ادامه داد: –وقتی بوش اینقدر آدمو سیر میکنه دیگه ببین خودش چیه، من از بوش سیر شدم. ولی نمیدونم چرا مامان هر چی می‌پزه، بو نداره. محمد امین از این حرف خوشش نیامد. –چرا نداره، احتمالا تو کرونا گرفتی متوجه نمیشی. –عه، پس چطور بوی کباب رو متوجه میشم. –برای این که مرغ همسایه غازه، همچین بویی هم نداشت. مادر چشم غره‌ایی رفت. –گیر دادنتون به سیب زمینی و تخم مرغ تموم شد حالا نوبت به آشپزی من رسید؟ –نه مامان جون، شما همین که با همین دو قلم انواع و اقسام غذاها رو درست می‌کنید یعنی دست کل آشپزا رو از پشت بستین. اصلا خود سیب‌زمینی و تخم مرغا هنگ میکنن که در این حد کارایی داشتن و خودشون و اجدادشون بی‌خبر بودن. محمد امین در حالی که ریسه می‌رفت رو به من گفت: –تلما یه بار ناهار که تو نبودی. مامان همین سیب زمینی رو آبپز کرده بود پهنش کرده بود کف سینی، بعد مثل پیتزا روش سبزیجات ریخته بود یه کمم سیر رنده کرده بود که ما فکر کنیم سسیس و کالباس توش ریخته، بعد گذاشته بود تو فر، یعنی با پیتزا مو نمیزد. یه جوری که منم گول خوردم. تازه وقتی شروع به خوردن کردم فهمیدم مامان چه هنری به خرج داده. ولی انصافا طمع باحالی داشتا نه نادی. مادر سعی داشت نخندد. و آرام غذا می‌خورد. ولی گاهی انگار کنترل لبهایش از دستش در می‌رفت و لبخند میزد. کمی نمک روی کوکو ریختم. –اگه مامان این غذاها رو درست نمی‌کرد شما الان به چی می‌خندیدید، اصلا بهتون خوش نمیگذشت، مثل برج زهرمار هی می‌خواستید گوشت و مرغ بخورید که چی بشه؟ نادیا چشم‌هایش را گرد کرد و انگشت سبابه‌اش را روی لپش گذاشت. –دیدی محمد امین؟ دیدی خواهر به چه نکته‌ایی اشاره کرد، واقعا ما غافل بودیم. راست می‌گه‌ها، خواهرم ممنونم که ما رو به خودمون آوردی. بعد هر دو با محمد امین شروع به دست زدن کردند. –مادر مچکریم، مادر مچکریم. مادر دیگر نتوانست خود دار باشد و قهقهه‌اش بلند شد و گفت: –والا شماها دیگه خیلی ناشکرید مگه همین دو روز پیش نبود ته چین مرغ درست کردم. نادیا و محمد امین با تعجب به همدیگر نگاه کردند. بعد هر دو به من نگاه کردند. گفتم: –اره دیگه سر ته دیگشم دعوا می‌کردید. محمد امین که انگار چیزی یادش آمده باشد گفت: –آهان اونو میگید. نادی همون غذائه که وقتی میخوردی شک می‌کردی مرغم توش بوده یا نه. نادی گفت: –همون که مرغ توش ریش ریش شده بود؟ محمد امین لبخند زد. –نگو ریش ریش بگو تار تار، تازه تار تارشم مثل تار ابریشم بود یعنی با چشم غیر مسلح دیده نمیشد، فقط یه حس خوردن ته چین مرغ بهت دست می‌داد. نادیا یک کو‌کو داخل لقمه‌اش گذاشت. –آره، باید به خودت تلقین می‌کردی داری مرغ میخوری. محمد امین اشاره‌ایی به لقمه‌ی نادیا کرد. –چه خبره، تموم کردی، گشنت نیستا. آرومتر. چون هر دو در یک بشقاب غذا می‌‌خوردند، محمد امین به نادیا اشاره کرد که ملاحظه کند. نادیا گفت: –من دیگه سیر شدم امین، بقیه‌اش مال خودت. با خودم فکر کردم ماه بعد که حقوقم را گرفتم یادم باشد که مقداری پروتین هم برای خانه بخرم. نـویسنده لیلافتحی‌پور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

••|🌼💛|•• برگرد نگاه کن قسمت 46 فردای آن روز مادر برایمان کباب تابه‌ایی درست کرد. چون پدر خیلی دیر از سرکار می‌آمد ما خیلی دیر وقت شام می‌خوردیم. نادیا آنچنان با آب و تاب می‌خورد و از دست پخت مادر تعریف می‌کرد که انگار بهترین غذای دنیا را می‌خورد. ساعت نزدیک نیمه شب بود، کنار پدر نشسته بودم و به اخباری که از تلویزیون پخش میشد گوش می‌کردم. پدر گفت: –تلما بابا، یه چایی برام بریز بیار. همانطور که چشم به تلویزیون دوخته بودم بلند شدم. –چشم بابا. به آشپزخانه رفتم. می‌خواستم بدانم شایعه این که گفته شده تا دو هفته همه جا را تعطیل خواهند کرد درست است یا نه. چشم و گوشم کنار تلویزیون جا مانده بود. استکان چای را روی میز گذاشتم و همانجا ایستادم. مادر نگاهی به من انداخت. –تلما این چیه ریختی؟ نگاهم را به زحمت از تلویزیون گرفتم و به استکان چای دادم. آنقدر کم‌رنگ ریخته بودم که فرق زیادی با آب جوش نداشت. –عه، چرا من اینجوری ریختم. نادیا خندید. –اگه تو کافی‌شاپم اینجوری کار کنی که به زودی درش تخته میشه که. محمد امین اشاره به تلویزیون کرد. –از فردا درش تخته شد. همه جا رو تعطیل کردن. آه از نهادم بلند شد. همانجا جلوی تلویزیون نشستم و گوش به اخبار سپردم. محمد درست می‌گفت، تا دو هفته همه جا را تعطیل کرده بودند. مثل کسانی که کشتیهایش غرق شده است به تلویزیون خیره بودم. محمد رو به نادیا گفت: –یه جوری ماتم گرفته انگار یکی از شرکای کافی‌شاپه و نگرانه الان با این تعطیلی ورشکست بشه. نادیا خندید. محمد امین به مزه پرانیهایش ادامه داد: –چیه بابا، نکنه چیزی اونجا جا گذاشتی الان دیگه نمیتونی بری برداری. درست می‌گفت، چیزی جا گذاشته بودم، اما نه آنجا، در همان حوالی کمی‌آنطرف‌تر، در پیاده رو، کنار یک درخت چنار تنومند که برگهایش را فرش زیر پای عابران کرده، میان لوازم‌التحریرهای رنگ و وارنگ. بدون این که بدانم انگار چیزی از وجودم را بدون او نداشتم. چیزی که وقتی نبود تمام وجودم را مختل می‌کرد. چیزی شبیهه شادی، زندگی، چطور دو هفته را با ندیدنش بگذرانم. صدای محکم کوبیده شدن آپارتمان همه را به سکوت وادار کرد. همه با بهت به همدیگر نگاه کردیم. اول کسی که سکوت را شکست محمدامین بود. –شبیهه طلبکارا در میزنه. پدر گفت: –پاشو ببین کیه؟ همین که محمد امین در را باز کرد خانم بهاری همسایه‌ی واحد روبه رویمان با گریه گفت: –شما خونه‌اید؟ مادر خودش را به کنار در رساند. کنجکاوی و نگرانی باعث شد کم کم همه درجلوی در تجمع کنیم. نـویسنده لیلافتحی‌پور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

••|🌼💛|•• برگرد نگاه کن قسمت 47 خانم همسایه خودش را میزد و گریه می‌کرد. بدبخت شدم خدا. حالا چیکار کنم. با نگاه کردن به در آپارتمانشان همه‌ی گره های ذهنمان باز شد. از خانه‌شان سرقت شده بود. در آپارتمان را جوری شکسته بودند که دیگر قابل استفاده نبود. مادر پرسید: –کی دزدی شده؟ ما که خونه بودیم چرا صدایی نشنیدیم؟ خانم بهاری در لحظه حالت چهره‌اش تغییر کرد و جدی گفت: –منم همین رو می‌خواستم بپرسم. مگه میشه شما صدایی نشنیده باشید و دزدا تو روز روشن راحت بیان همه چی رو جمع کنن ببرن. شما اصلا متوجه نشید. اصلا غیر ممکنه، محمد امین نگاهی به پنجره‌ی پاگرد انداخت. –الان که شبه، بعد پچ پچ کنان رو به من ادامه داد: –فکر کنم خیلی بهش فشار امده، قاطی کرده. پدر با شوهر خانم بهاری به داخل خانه‌شان رفتند. گفتم: –خانم بهاری، زودتر به پلیس خبر بدید. –آره زنگ زدیم. مادر چادرش را روی سرش مرتب کرد و با خانم بهاری به داخل خانه‌شان رفتند. می‌شنیدم که دلداری‌اش می‌دهد. پدر همراه شوهر خانم بهاری برگشتند. همسایه طبقه‌ی پایین هم بالا امد و وقتی از اوضاع خبر دار شد پرسید: –حالا چیا بردن؟ مرد همسایه نفسش را بیرون داد. –کلا گاوصندوق رو با خودشون بردن. یه گاو صندوق کوچیک داشتیم که طلاهای خانمم و خواهر و مادرم توش بود. اونام از ترس این که دزد بهشون نزنه طلاهاشون رو آورده بودن اینجا تو گاو صندوق ما گذاشته بودن. نامردا همه‌ی خونه رو هم زیر و رو کردن و بهم ریختن تا اگر پولی چیزی جای دیگه داشتیم پیدا کنن. بعد از چند دقیقه ما بچه ها به داخل خانه امدیم. نادیا روسری را از سرش کشید و لپهایش را پر از هوا کرد و در یک لحظه‌ خالی‌شان کرد. –دیدید چطوری حرف میزد؟ نگاهش کردم. چطوری؟ خودش را روی مبل انداخت. –واقعا متوجه نشدی؟ یه جوری حرف میزد انگار ما دزدیدیم. محمد امین خندید و نادیا ادامه داد: –یه جوری گفت مگه میشه شما صدایی نشنیده باشید در لحظه چند تا تهمت رو به ما چسبوند. یعنی هم ما همدست دزدا بودیم هم دروغگوییم. کنارش نشستم. –اون الان حال خوشی نداره، حالا یه چیزی گفته. محمد امین خنده‌اش را کنترل کرد و گفت: –یه جوری عصبی گفت اصلا غیر ممکنه شما متوجه نشید، من به خودم شک کردم. نکنه من دزدیدم حواسم نبوده. نادیا پوزخند زد. –حالا خوبه تو شک کردی، یه جوری با اطمینان گفت مگه میشه، من مطمئن شدم ما دزدیدیم و به روی خودمون نمیاریم. شلیک خنده ی محمد امین فضای خانه را پر کرد. متعجب به نادیا نگاه کردم. از خنده صورتش قرمز شده بود. به خاطر پوست سفیدش با هر واکنشی فوری لپهایش گل می‌انداخت. به زور خنده‌اش را جمع کرد. –خب اگه ما ندزدیدیم، امشب شام چطوری کباب خوردیم. میدونی گوشت کیلو چنده. میدونی واسه پنج نفر کباب پختن چقدر زیاد گوشت میخواد؟ تازه مامان واسه رستا اینا هم فرستاد اونام چهار نفر و نصفی هستن دیگه. میشه تقریبا ده نفر. نـویسنده لیلافتحی‌پور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

••|🌼💛|•• برگرد نگاه کن قسمت 48 محمد امین از خنده خودش را روی زمین انداخت. خود نادیا هم بلند بلند می‌خندید. لبهایم را گاز گرفتم. –هیچ معلوم هست چی‌میگی؟ زشته نادی، این شوخیها رو جلوی مامان و بابا نکنیدا، ناراحت میشن. اینجوری بلند می‌خندید صداتون میره بیرونا، اونوقت فکر می‌کنن ما از این که دزد بهشون زده خوشحالیم. محمد بلند شد و نشست و رو به نادیا گفت: –نادی باور کن اینا بوی کباب از خونه ما شنیدن با خودشون گفتن اینا که همیشه بوی سیب زمینی و اشگنه و دم پختک و دیگه خیلی بخوان به بچه هاشون حال بدن بوی ته چین مرغ میومد. چطور همین امشب که خونه ما رو دزد زده اینا کباب خوردن، در نتیجه کار کارخودشونه، من هم خنده‌ام گرفت و وارد شوخی‌شان شدم. –بعد اونوقت چطوری طلا رو به این سرعت به کباب تبدیل کردیم. همین یکی دو ساعت پیش دزد بهشون زده. –معمای ماجرا همینجاست دیگه، گفتیم به پلیس زنگ بزنن که همینجای معما رو حل کنن خب. هر سه از حرفهای خودمان خندیدیم. با صدای زنگ در محمد بلند شد و در را باز کرد. مادر با عصبانیت وارد شد. –شماها چتونه، صداتون مجتمع رو برداشته، آخه الان وقت مسخره بازیه، اون بدبخت داره میزنه تو سر خودش، اونوقت شما اینجا... با امدن پدر همه ساکت شدند، دیگر کسی حرفی نزد. من و نادیا سر به زیر برای خوابیدن به اتاق رفتیم. –نادی تشک محمد رو ببر بنداز تو راهرو بیا. نادیا تشک و بالش و پتو را به یکباره بیرون از اتاق ریخت و در را بست. با تعجب نگاهش کردم. –چرا اینطوری کردی؟ گفتم ببر تو راهرو. دستش را جلوی دهانش گذاشت و ریز خندید و پچ پچ کنان گفت: –اگه برم قیافش رو ببینم یاد حرفهاش میوفتم دوباره خندم میگیرها. تشکهایمان را پهن کردیم و دراز کشیدیم. نادیا تبلتش را باز کرد و عکس ساچی را نشانم داد. –ببین چه باحال شده، سرم را کج کردم. –کجاش قسنگه؟ چرا اینجوری رنگ کرده، حداقل همه‌ی موهاش رو آبی می‌کرد. اینجوری انگار رنگ دیوار رو ریخته وسط سرش. نادیا عمیق به عکس نگاه کرد. –تلما. سرم را روی بالشت جابجا کردم. –هوم. نـویسنده لیلافتحی‌پور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

#صدای قرآن، صدای زندگی

#حدیث «پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم»: علامةُ الشّاكِرِ اَربَعَةٌ: الشُّكرُ فی‌النَّعماءِ وَ الصَّبرُ فی‌البَلاءِ وَ القُنوعُ بِقِسَمِ اللهِ وَ لایَحمَدُ و لایُعظِّمُ الاّ اللهَ. آدم شكرگزار چهار علامت دارد: در وقت نعمت شاكر، هنگام بلا صابر، به قسمت خدا قانع و تنها خدا را ستایش و بزرگداشت می‌دارد. (تحف‌العقول، ص ٢١) #چرا_شکرگزاری

🏴 به رسم ادب روزمان را با سلام بر سرور و سالار شهیدان آقا اباعبدالله شروع میکنیم... اَلسلامُ علی الحُــسین و علی علی بن الحُسین وَ عــــلی اُولاد الـحـسین و عَـــلی اصحاب الحسین ✍امام باقر علیه السلام فرمودند: شیعیان ما را به زیارت امام حسین علیه السلام امر کنید ، چرا که زیارتش روزی را افزون می‌کند و عمر را طولانی می‌گرداند و بلاها و بدی‌ها را دور می کند. #اللهم ارزقنا کربلا

#سلام_امام_زمانم #صبحت یخیر و خوشی ای پاک و نجیب مثل باران، برگرد ای روشنی کلبۀ احزان برگرد... یعقوب امیدش همه پیراهن توست ای یوسف گمگشتۀ کنعان برگرد... #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

طلوع می کند خورشید و‌‌ آغاز می شود روزی دیگر دل من اما بی تاب تر از همیشه حسرت دیدار روی ماهتان را آه می کشد قرار دلهای بی قرار آرامش زمین و‌زمان! دریاب مرا مولای مهربان صوت قرائت #دعای_عهد قرار صبحگاهی منتظران ظهور

#قرار همیشگی مان، جهت تعجیل در ظهور دعای فرج را بخوانیم. ‹🕊 قرار_مهدوی ‹🕊عجل علی ظهور

🌷#مثل_شهدا_زندگی_کنیم 🔸حسن می گفت: «با جمعی از فرماندهان سپاه رسیدیم خدمت حضرت آیت الله بهاء الدینی و از مشکلات اداره امور جنگ گفتیم. ایشان فرمودند: ما در ایران یک طبیب داریم که شفا دهنده همه دردهاست. چرا حاجت های خود را از امام رضا نمی خواهید؟! بعد از زیارت ایشان رفتیم، خدمت امام رضا . یاد جمله آیت الله بهاء الدینی افتادم. فکر کردم که بهتر از شهادت چیزی نیست که از حضرتش بخواهم و خواستمش». هنوز یک هفته از این زیارت نورانی نگذشته بود که #امام_رضا همه دردهای حسن را با شهادت التیام بخشید... #هفته‌دفاع‌مقدس #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

☠#توطئه شیطان 👺دامهای شیطان برای منتظران ظهور امام زمان (عج) #استاد_رائفی_پور --------------------------------------------------- با ارسال این پست به دیگران در ثوابش شریک باشید. #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🟢 حاجت گرفتن از امام زمان ارواحنا فداه 🔹 در این کلیپ کوتاه استاد عالی اشاره به داستانی جالب از ملاقات یکی از عاشقان با حضرت ولی عصر ارواحنافداه و حاجت گرفتن از حضرت دارند . #استاد_عالی #توسلات_مهدوی #امام_زمان #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

وچہ زیبا‌گفت‌شهید... وامــا اگــرازمابپرسند‌چرابرای‌مهـــدے؏ج‌ ڪارنڪﺮدید؟! چھ بگوییم؟!🥲 #شہیداحمدمشلب🌼 #امــامت_‌نیـست_‌راحــتے!!! بچہ شیعہ کجـای کـارے؟ او منتـظر توست!!! https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

اثر زیبای (مرد آفرین) تقدیم به همه ی دختران خواهران و مادران سرزمینم ایران✨🌱 #امــامت_‌نیـست_‌راحــتے!!! بچہ شیعہ کجـای کـارے؟ او منتـظر توست!!! https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

جایگاه من تو سپاه چیه؟ گفت: آقای امينی جايگاه من تو سپاه چيه؟ سؤال عجيب و غريبی بود! ولی می‌دانستم بدون حكمت نيست. گفتم: شما فرمانده‌‌ی نيروی هوایی سپاه هستين سردار! به صندلی‌اش اشاره كرد و گفت: آقای امينی، شما ممكنه هيچ‌وقت به اين موقعيتی كه من الان دارم، نرسی؛ ولی من كه رسيدم، به شما می‌گم اين‌جا خبری نيست! آن وقت‌ها محل خدمت من، لشكر ۸ نجف اشرف بود. با نيروهای سرباز زياد سر‌و‌كار داشتم. سردار گفت: اگر تو پادگانت، دو تا سرباز رو نمازخون و قرآن‌خون كردی، اين برات می‌مونه؛ از اين پست‌ها و درجه‌ها چيزی در نمیاد! #شهید_احمد_کاظمی🌹

چشم گنه‌کار کجا و جمال عشاق کجا! دهان آلوده به لغویات کجا و شهادت کجا! می‌ترسم! می‌ترسم از اینکه روزی حسرت این روزها رو بخورم. الان پشیمونم .. که چرا خودمو آماده نکردم برای هجرت. الان هیچ وابستگی ندارم به دنیا، به هیچ کس .. ولی منظورم انتخاب نشدنه. از اینکه رفقات، اطرافیانت برن و تو نری. تمام چپ و راست و اطرافت گلوله رد بشه ولی به تو نخوره. نمی‌دونم، حتما لایق نبودم. دلم هوای یار داره، هوای رفتن. دلم خلوت عاشقانه می‌خواد. دلم وصال می‌خواد، وصال. وصالی از جنس عشق. از جنس گریه. از خاطرات شهید #سعید_علیزاده🌺

بارالها! من بارها می‌خواستم در عزيمت به جبهه وصيت‌نامه بنويسم ولی هر بار مردد بودم و توان اين نوشتن از من گرفته شده بود .. بارالها! اين‌بار درآمدنم به جبهه .. دستم باز شده، قلمم گيرا شده، نوشته‌هايم پر از عشق شده ..🌱 حالم عوض شده، دنيا همچون قفسی برايم تنگ شده و بر دلم احاطه دارد .. يقينم افزون شده و عشق به طاعت تو در دلم موج می‌زند. می‌دانم! می‌دانم! بوی اين سعادت ابدی به مشامم می‌رسد. مثل اينكه وقت ديدار است .. بدنم می‌لرزد از شوق ديدار؛ ولی خودم را محكم می‌گيرم تا نگويند از ترس مرگ است . . . فرازی از وصیت‌نامه 🍃 طلبه شهیدعلی‌عباس حسین‌پور🌹

✨همسر شهید عبدالمهدی کاظمی عبدالمهدی تعریف کرد: « من و تعدادی از برادران بسیجی با هم به ساری رفته بودیم. علاقه زیادم به شهید علمدار بهانه‌ای شد تا سر مزار ایشان برویم. با بچه‌ها قرار گذاشتیم سری هم به منزل شهید علمدار بزنیم. رفتیم و وقتی به سر کوچه شهید رسیدیم متوجه شدیم که خانواده شهید علمدار کوچه را آب و جارو کرده‌اند و اسفند دود داده‌اند و منتظر آمدن مهمان هستند. تعدادی از بچه‌ها گفتند که برگردیم انگار منتظر آمدن مسافر کربلا هستند، اما من مخالفت کردم و گفتم ما که تا اینجا آمده‌ایم خب برویم و برای 10 دقیقه هم که شده مادر شهید را زیارت کنیم. » رفته بودند و سراغ مادر شهید علمدار را گرفته و خواسته بودند تا 10 دقیقه‌ای مهمان خانه شوند. مادر شهید علمدار با دیدن بچه‌ها و همسرم گریه کرده و گفته بود : « من سه روز پیش با بچه‌ها و عروس‌ها بلیت گرفتیم تا به مشهد برویم. سید مجتبی به خواب من آمد و گفت که از راه دور مهمان دارم. به مسافرت نروید. عده‌ای می‌خواهند به منزل ما بیایند. » مادر شهید استقبال گرمی از همسرم و دوستانش کرده بود. با گریه گفته بود شماها خیلی برایمان عزیزید. شما مهمان‌های سید مجتبی هستید. همانجا هم همسرم از شهید علمدار همسری خوب می خواهند و کمی بعد هم به خواستگاری من می‌آیند.😊 شهادت اذر 94 شهید مدافع حرم 🕊🌹 #عبدالمهدی_کاظمی🌸

این حرف من نیست .. حرف آن رزمنده همدانی (شهید علی چیت سازیان) است؛  کسی می‌تواند از سیم خاردارهای دشمن عبور کند که در سیم خاردار نفس گیر نکرده باشد . . . وقتی گرفتار خودمان هستیم، نمی‌توانیم کاری انجام بدهیم! این را آن‌ها به ما یاد دادند؛ این را آن جوان ۲۰ ساله یا ٢۵ ساله‌ی رزمنده به ما تعلیم داد، از آن‌ها یاد گرفتیم؛ این یک ثروت عظیم است. #شهید_علی_چیت‌سازیان🌹 #آیت‌الله_خامنه‌ای❤️