🌸🌸🌸🌸🌸🌸 #پارت_هدیه برگردنگاه‌کن پارت380 –تو لیاقت آزادی نداری، ما همه‌ی این کارا رو می کنیم که زنا آزاد باشن و از این آزادی لذت ببرن. داری زحمتامون رو به باد می دی. گفتم: –پوشش مگه شخصی نیست؟ من می خوام این جوری بپوشم. به کسی ربطی نداره. عصبانی‌تر شد و گفت: –ربط داره! تو این همه فالوور داری. این جوری همه‌ی شاگردات از تو یاد می گیرن. از وفتی عکسای قبلیت رو چرا پاک کردی کلی فالوورات بیشتر شدن. حداقل اون عکسا رو میذاشتی باشه، خب براشون سوال می شه. گفتم خب بشه، من دیگه اصلا نمی خوام باشماها کار کنم. –دیگه بدتر، خب میان ازت می پرسن تا دلیلش رو بدونن، چی می خوای بگی؟ می خوای ما رو ببری زیر سوال و بگی من با این پوشش امنیت بیشتری دارم؟ همون حرفای تکراری و نخ نما. حرف هایش عصبانی‌ام کرد و گفتم: –شماها با این کاراتون دارید آزادی رو از من می گیرید، من می خوام آزاد باشم هر چی دوست دارم بپوشم نه چیزی که شما می خواید. اصلا شماها معنی آزادی رو می‌فهمید؟! شما حتی می خواید تعیین کنید من چه عکسی توی صفحه‌ی شخصیم بذارم. اون موقع بود که فهمیدم تا حالا چقدر بازی خوردم، میثم اون روز خیلی حرفا زد که من تا به حال نمی‌دونستم. می خواست که من کوتاه بیام. در مورد فعالیتایی حرف زد که با استاد انجام می دادن و می‌خواستن کم‌کم من رو هم مشارکت بدن. در مورد بهاییت حرف زد که می‌خواستن من رو هم جذب کنن، گفت که ما توی فرقه‌مون برای پوشش خانمها قانون داریم و هر کس باید به همون اندازه پوشش داشته باشه و خیلی حرفای دیگه. اون از کارا و هدفای بزرگی که توی سرشون بود حرف می زد. و من با هر جمله‌ای که می‌گفت بیشتر به حماقت خودم پی‌می بردم که چرا تا به حال به کارای اینا عمیق فکر نکرده بودم. این کلاسا بهانه‌ای بوده برای جذب حداکثری و کم کم زدن تیر خلاص. اینا همونایی بودن که اول آشنایی مون کاری به این چیزا نداشتن. می گفتن اتفاقا چادری هستی بهترم هست. اشک هایش خشک شده بودند و جایش را خشم و نفرت گرفته بود. پرسیدم: –اونا گذاشتنت کنار؟ یعنی تو می‌خواستی بازم باهاشون ادامه بدی؟ نگاهی به قطرات مایع سرم که پشت سر هم صف بسته بودند انداخت. –نه، من فقط رفتم که ازشون گله کنم. می خواستم اعتراض کنم که چرا وقتی من دستگیر شدم اونا رفتن و قایم شدن و هیچ کمکی به من نکردن؟! تو مدتی که ازشون دور بودم فرصت پیدا کردم به کاراشون بیشتر فکر کنم حتی به کارایی که خودم به خواست اونا انجام داده بودم. بیچاره مادرم با اون شرایطش افتاده بود دنبال کارای من. ولی دیدم باز هم اونا طلبکارن. بعد زمزمه کرد: –البته همون طلبکاری شون چشمام رو بیشتر باز کرد. من با حیرت به حرف های هلما گوش می‌کردم. –یعنی اونا اگر با چادرت مخالفت نمی‌کردن تو باهاشون دوباره همکاری می‌کردی؟! –نه، اولش که رفتم اصلا به این چیزا فکر نمی کردم. ولی بعدش از حرفهاشون خیلی چیزا دستگیرم شد. این که دلیل این همه تحویل گرفتن من از همون روز اول به خاطر ظاهرم بوده، اونا هر جا میرفتیم من رو لیدر میکردن چون چهره‌ی زیبایی داشتم و مردم زود جذب میشدن. یه جورایی ازم سواستفاده میکردن. حالام از این چادر سیاه می‌ترسن چون دیگه به اهدافشون نمی‌تونن برسن. چون از وقتی چادر سرم کردم بحث محرم نامحرم رو رعایت می‌کنم و خیلی از ارزشها رو دیگه زیرپا نمیزارم. بعد از سکوت کوتاهی که بینمان برقرار شد گفتم: –پس الان از لج اونا چادر سرت می کنی؟ چون مادرت که دیگه نیست. دوباره چشم‌هایش زلال شدند. –از روی لج بازی نه. وقتی برخوردشون رو دیدم انگار تو یه لحظه، پرده های جلوی چشمم کنار رفت و گره های ذهنم باز شد. باورتون میشه از وقتی توبه کردم دیگه نتونستم به کسی انرژی بدم. استاد گفت باید از صفر تمام آموزشها رو شروع کنم ولی من بهتر از هر کسی دلیلش رو فهمیدم. برای همین خوشحالم و دیگه نمیخوام به اون منجلاب برگردم. همه‌ی این تجربیاتم رو توی صفحه‌ شخصیم نوشتم. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت381 ساره نوشت. –واقعا! می خوای جواب فالوورات رو چی بدی؟ هلما پوزخندی زد. –پست آخرم رو حرفای خود میثم رو گذاشتم و توضیح دادم که می خوان چی کار کنن. حتی حرفایی که در مورد بهاییت زده بود و کارایی که قراره انجام بدن و با یه سری عکس گذاشته بودم. امروز صبح که می‌خواستم عکس آگهی ترحیم مادرم رو بذارم تا همه ببینن دیدم صفحه‌م بسته شده. ابروهایم بالا رفت. –یعنی اینستا صفحه ت رو بسته؟ سرش را به علامت تایید حرفم تکان داد. بعد کامل به طرف ساره چرخید و ادامه داد. –ساره باورت می شه سر کردن همین چند متر پارچه‌ی سیاه تمام دنیا رو ناراحت می کنه؟ می‌تونی باور کنی بعضی کشورا نون شب ندارن بخورن ولی هزینه می کنن که من و تو این چادر رو از سرمون برداریم؟ ساره با چشم‌های گرد شده یک چرای بزرگ روی تخته‌اش نوشت. هلما صاف نشست و دست هایش را از هم باز کرد. –شاید می خوان همه مثل خودشون بشن، یک دست. نمی خوان کسی بهشون گیر بده، سوالی بپرسه، دلیل کاراشون رو بدونه. ساره نوشت. –نمی فهمم! هلما سرش را تکان داد. –منم نه می فهمیدم، نه باورم می شد. ولی با حرفای میثم فهمیدم قضیه اصلا اون چیزی نیست که ما فکر می‌کنیم. میثم و دار و دسته ش حتی خود استاد از سالای پیش با نقشه اومدن جلو، بهتره بگم گرگی بودن تو لباس میش. من با تکان دادن سرم حرف هایش را تایید کردم. ساره پوفی کرد و نگاهش را بین من و هلما چرخاند و نوشت. –ول کنید شمام. چرا همه ش دنبال جنگید بابا؟ ما نخوایم جنگ کنیم کی رو باید ببینیم؟! قبلا همین حرفارم می زدی، بالاخره اون موقع جنگ بود یا حالا؟ لبخند زدم. –نمی شه خنثی باشی ساره جان، هلما اون موقع تو اون جبهه می‌جنگید حالا اومده تو این جبهه می‌جنگه. لب هایش آویزان شد. –من همون طرفی هستم که هلما هست. خطوط چشم‌های هلما در هم شد. –ساره تو اشتباه من رو نکن. راهت رو به خاطر علاقه یا تنفر از شخص انتخاب نکن. سرش را پایین انداخت و با بغض ادامه داد: –من به خاطر اشتباهام خیلی چیزا رو از دست دادم، به خیلیا ناخواسته آسیب زدم، یه اشتباهاتی که هرگز جبران نمی شه. وقتی هلما توضیحاتش برای ساره تمام شد، سرُم من هم آخرین قطراتش را به رگ هایم رساند. تبم کامل قطع شده بود و کمی حال بهتری پیدا کرده بودم. تمام فکر و نگرانیم، حال علی بود. کاش برای او هم می‌توانستم کاری کنم. هلما آمپولی از نایلون خارج کرد و روی پاتختی گذاشت. –این آمپوله رو دکتر به تو داده؟ ریه‌هات درگیر شدن؟ سرم را به علامت مثبت تکان دادم. زیر لب ای بابایی گفت و پرسید: –می خوای تزریقش کنی؟ –آره دیگه. –آخه نباید تزریقش با داروی دیگه‌ای تداخل داشته باشه‌ها حواست باشه. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگردنگاه‌کن پارت382 بعد از رفتن هلما و ساره به طبقه‌ی بالا رفتم. علی گوشه ای از سالن خوابیده بود. به آشپزخانه رفتم و با این که حال خودم خوب نبود ولی برای علی یک چایی ریختم و برایش بردم. بالای سرش نشستم و دستش را گرفتم. چشم‌هایش را باز کرد و لبخند زد. –اونا رفتن؟ –آره. چایت رو بخور بیا بریم درمونگاه توام سرُمت رو بزن. خیلی تاثیر داره. علی چشم‌هایش را باز و بسته کرد. –خودم می رم. بعد پوزخندی زد. –الان باید مسافرت بودیم، ماه عسلی چیزی، ولی گرفتار مریضی و ... دستش را که هنوز گرم بود فشار دادم. –ما اگه حالمونم خوب بود باز مامان نمیذاشت جایی بریم. خنده‌اش گرفت. –من یکی که حالم خوب بشه همه چیز رو لو می دم. طرف پاشده اومده تو خونه و زندگی ما، اون وقت ما... انگشتم را روی بینی‌ام گذاشتم و پچ پچ کنان گفتم: –هیس، هیچی نگو مامان می شنوه. دیگه بی‌انصافی نکن، بیچاره تو اون شرایطش پاشده اومده کار من رو راه بندازه، آخه کی این کار رو می کنه؟ با تعجب نگاهم کرد. –تلما چی می گی؟! اون این همه اذیتمون کرده اون وقت اومده یه آمپول زده تو می گی بی انصافی نکنم. لابد الانم دوباره یه نقشه‌ای چیزی کشیده، محبتاش رو جدی نگیر. حوصله‌ی حرف زدن نداشتم، بی‌حال گفتم: –چی بگم والله؟! حالا پاشو چایت رو بخور. همین که نیم خیز شد سرفه‌های ممتدش پدر را از اتاق بیرون کشید. –چیه بابا؟ برات آب گرم بیارم؟ علی دستش را بالا نگه داشت. –زحمت نکشید چایی هست. پدر به آشپزخانه رفت و با دو لیوان آب سیب برگشت و به دست من داد. –بخورید بابا. حال تو چطوره دخترم؟ دوست ساره برات سرم زد؟ نگاهی به علی انداختم. –بله، آمپولمم زد. گفت هر روز باید یه دونه بزنم. الان یه کم بهترم ولی همه ش دلم می خواد بخوابم، از پله ها که میام بالا خیلی خسته می شم. –خب دیگه نرو پایین، همین جا بمون، من که به بقیه می رسم به شمام می رسم دیگه بابا. –ممنون بابا، شما همین که به مامان اینا می رسید خودش خیلیه. پایین که آمدیم علی خودش را روی تخت انداخت و گفت: –آمپولات رو ببر درمونگاه بزن، نمی خواد اون به بهانه‌ی آمپول هر روز پاشه بیاد این جا. کنارش دراز کشیدم. –خودمم دوست ندارم بیاد ولی توان درمونگاه رفتن و کلی معطل شدن رو ندارم. ولی باشه دیگه هر طور شده می رم درمونگاه. دو روز بعد نزدیک ظهر که از خواب بیدار شدم احساس کردم نفس کشیدن برایم سخت شده، سرفه‌های پشت‌سر همم این سنگینی نفس کشیدنم را بیشتر می‌کرد. علی با شنیدن صدای سرفه‌های من چشم‌هایش را باز کرد و روی من نیم‌خیز شد. –چی شده عزیزم؟ به راحتی نمی‌توانستم حرف بزنم. نالیدم. –حالم خوب نیست. سینه م درد می کنه. رنگش پرید و درجا بلند شد و دستش را روی پیشانی‌ام گذاشت. –تب که نداری. گفتم: –شاید چون دیروز و امروز آمپولم رو نزدم حالم بدتر شده. –دیروز نزدی؟! –نه، تو حالت بد بود، دیگه نرفتم. نوچ نوچی کرد. –آخه با اون حالت به خاطر من زیاد رفتی و اومدی، خسته شدی. لبخند زورکی زدم. –اگه این پایین یه آشپزخونه ی کوچیک داشتیم خیلی بهتر بود. سرش را تکان داد. –چه می شه کرد؟ حالا پاشو بریم آمپولت رو بزنیم. –نمی‌تونم، حتی نا ندارم از تخت بیام پایین. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت383 آن قدر حالم بد بود که فقط می‌خواستم از این شرایط بیرون بیایم. گوشی‌ام را از روی پاتختی برداشتم و نالیدم. –به هلما زنگ می زنم بیاد آمپولم رو بزنه، حالم خیلی بده. درست نفهمیدم به هلما چه گفتم و فوری تماس را قطع کردم. چون صدای علی را هم می‌شنیدم که اعتراض آمیز چیزهایی می‌گفت. با احساس سنگینی روی سینه‌ام و تنگی نفس و تکان های سرم چشم‌هایم را باز کردم. علی در حال مرتب کردن روسری‌ام بود. دیگر نمی‌توانستم درست نفس بکشم لب زدم: –چیکار می کنی؟ با ناله گفت: –زنگ زدم آمبولانس بیاد، بری بیمارستان بهتره. چشم‌هایم گرد شدند. –چرا؟ من آمپولم رو بزنم بهتر می شم، هلما نیومد؟ –اونو ولش کن. تو بیمارستان بهتر بهت می رسن. هر بار که انگشت هایش با گونه‌ام برخورد می‌کرد سرد بودن دست هایش را حس می‌کردم. حال خودش هم چندان تعریفی نداشت و این دلم را می‌سوزاند. رنگ لب هایش به سفیدی می زد و معلوم بود استرس زیادی را تحمل می‌کند. استرسش به جان من هم افتاد. دلم برای آن علی آرام تنگ شد. نزدیکم بود ولی دلتنگش بودم. مانتوام را آورد و کمکم کرد تا بنشینم. –اینو بپوش بعد دوباره دراز بکش. دراز که کشیدم دستش را گرفتم: –علی. خیره به چشم‌هایم ماند. –جانم، آب دهانم را قورت دادم و نفس گرفتم. –اگه از بیمارستان نیومدم حلالم کن. ماتش برد و برای چند لحظه بی‌حرکت ماند. بعد اخم ریزی کرد و کلافه گفت: –این چه حرفیه؟ تو که چیزیت نیست. فقط چون اینجا خوب بهت رسیدگی نمی شه می خوام بری... نگاهم را از چشم‌هایش گرفتم و با بغض گفتم: –من بیشتر نگران توام، من نباشم کی بهت می رس؟ لبخند تلخی زد. –دوماد سرخونه واسه این جور وقتا خوبه دیگه، تا تو بیای می رم بالا تلپ می شم. بالاخره یکی پیدا می شه یه غذایی به من بده، تو نگران نباش. شایدم رفتم خونه مامان خودم. –نه اون جا نرو، مامانتم می گیره. دستش را روی گونه‌ام کشید. –خیالت راحت باشه، تا خدا نخواد هیچ اتفاقی نمیفته، خودت رو بسپار بهش. تو تنفست مشکل پیدا کرده، نیاز به کپسول اکسیژن داری، اگه خودم حالم خوب بود دستگاه اکسیژن رو میاوردم خونه، ولی نمی‌تونم، اصلا شاید خودمم اومدم بستری شدم. زمزمه کردم: –خدا نکنه. صدای زنگ آیفن دلهره‌ام را بیشتر کرد. دلم نمی‌خواست از کنار علی بروم. با او تحمل کردن بیماری برایم راحت تر بود. علی پیشانی‌ام را بوسید. –اومدن. دو نفر با لباس های سفید وارد شدند و بعد از معاینه‌ی جزیی گفتند که باید سریع بستری شوم. پدر سراسیمه از پله‌ها سرازیر شد و پرسید: –علی آقا چی شده؟! علی دستش را جلو برد. –بابا جان نیاید جلو، چیز مهمی نیست گفتم یه چند روزی بره بیمارستان اونجا بهش برسن، من خودمم مریضم نمی‌تونم... پدر حرفش را برید. –من خودم بهش می رسم، مگه نگفتم بیاید بالا، چرا بره بیمارستان؟ دکتر اورژانس رو به پدر گفت: –آقا دخترتون نیاز به اکسیژن و مراقبت های ویژه داره تو خونه نمی شه. اکسیژن خونش خیلی پایینه. همین که وارد آمبولانس شدم ماسک اکسیژن را روی صورتم گذاشتند و همین باعث شد خیلی بهتر نفس بکشم و حس بهتری پیدا کردم. لیلافتحی‌پور

🌸🌸🌸🌸🌸 برگرد نگاه کن پارت384 همین که خواستیم حرکت کنیم. هلما خودش را به بالای سرم رساند و با بغض نگاهم کرد. –ببخشید که دیر اومدم. آخه امروز مراسم مامانم بود تا از بهشت زهرا بیام اینجا طول کشید. همین که زنگ زدی راه افتادم. چشم هایم را روی هم فشار دادم. –کاش بهم می گفتی و نمیومدی. ببخش من اصلا حواسم نبود امروز سوم مامانته. بازم شرمنده م کردی، تو رو خدا حلالم کن. سرش را تکان داد. –اصلا مهم نیست. الان سلامتی تو مهمه، من باهات میام بیمارستان. صدای علی را شنیدم که کنار آمبولانس ایستاده بود. –خانم بیاید پایین، باید زودتر بریم. هلما نگاهی به علی انداخت و با لکنت گفت؛ –من...من...اگه اجازه بدید من همراهش برم، شما حالتون خوب نیست. علی اخم کرد و نگاهش را به گوشی دستش داد. –نیازی نیست خودم هستم. شما بفرمایید. هلما به طرف من برگشت و با بغض گفت: –من پشت سر آمبولانس با ماشینم میام. دیگر منتظر جواب من نشد خواست که برود دستش را گرفتم. –ممنون که اومدی. خودت رو به زحمت ننداز. بدون حرف رفت. آمبولانس که حرکت کرد رو به علی گفتم: –کاش اون جوری باهاش حرف نمی زدی، اون به خاطر من مراسم مادرش رو ول کرده اومده. علی نگاهش را چرخاند. –تو نگران اون نباش، آخه تو این کرونا کی می ره مراسم؟ احتمالا خودش با خودش مراسم گرفته بوده. –اصلا خودش تنها هم بوده، بالاخره ول کرده اومده، این یعنی من براش مهم بودم که تا تلفن کردم هر جا بوده خودش رو... سرفه امانم نداد. علی سرش را تکان داد. –باشه باشه، الان وقت این حرفا نیست. ساعت ها بود در قسمت اورژانس روی تخت مانده بودم. علی مدام در رفت و آمد بود. هلما هم کنارم ایستاده بود و دلداری‌ام می‌داد. چشم‌هایم را باز کردم. –هلما، تو برو خونه، با موندن تو اینجا، تو بخش جا باز نمی شه که، اگه تخت خالی شد خودشون من رو می‌برن دیگه. یه وقت خدایی نکرده توام مریض می شی. هلما نگاهی به اطراف انداخت و پرسید: –الان نسبت به قبل بهتری؟ نگاهم را به کپسول اکسیژن دادم. –آره فقط گاهی یه احساس سنگینی تو بدنم می کنم. با تعجب نگاهم کرد و چیزی زیر لب خواند و به اطراف فوت کرد و گفت: –من می رم خونه، هر وقت علی آقا رفت دوباره میام پیشت. فقط سعی کن ذکر زیاد بگی، سوره توحید هم به شش جهت بخونی و فوت کنی. در آن حال لبخند زدم. –دو جهت دیگه رو از کجا آوردی؟ ما که چهار جهت بیشتر نداریم. با لحن شوخی گفت: –چهار جهت مال قبلنا بود که شیطونا این قدر به روز نبودن. تو جهت‌های جلو و عقب هم جدیدا مستقر شدن باید حواسمون به اونا هم باشه، بعد خم شد و پچ پچ کرد: –به علی آقا هم بگو بخونه. بعد هم زود خداحافظی کرد و رفت. بالاخره علی به طرفم آمد و بالای سرم ایستاد و زمزمه کرد. –بالاخره تشریفشون رو بردن؟‌ چی می خواست وایساده بود بالا سرت؟ –بیچاره فکر می‌کرد فوری می ریم بخش، می‌گفت بخش زنان بیاد پیشم تنها نباشم. علی نوچی کرد. –اصلا نمی ذارن کسی بره داخل، بعدشم مگه می خوای بری پیک نیک بیاد تنها نباشی. کروناست‌ها. لبخند زدم. او هم لبخند زد و گفت: –گفتن یه تخت خالی شده، می برنت بخش. ماسک اکسیژن را از روی دهانم برداشتم. –علی توام برو، رنگت پریده، می‌ترسم بیفتی. ماسک را از من گرفت و روی صورتش گذاشت. –این چطوره؟ فکر کنم منم کمبود اکسیژن دارم بذار امتحان کنم. به چشم‌هایش زل زدم. –علی نگرانتم. امروز اصلا چیزی خوردی؟ ماسک اکسیژن را از روی صورتش برداشت. –چی بخورم؟ خانم قشنگم که ناخوشه، نمی‌تونه چیزی برام درست کنه، منم فقط دلم دست پخت تو رو می خواد. بغض کردم. –الهی بمیرم. این مریضی اصلا مهلت نداد یه بار غذا تو خونه‌ی خودمون درست کنم. با انگشت شصتش انگشتانم را نوازش کرد. –خدا نکنه، خوب که شدی اون قدر وقت هست واسه این کارا. ماسک اکسیژن را روی صورتم گذاشت و با غم نگاهم کرد. –قول بده زود بیای خونه. سعی کردم بغضم را قورت بدهم. ولی موفق نشدم.

#نوای قرآن

ایمان داشته باش که ... خدا هیچوقت دیر نمیکنه . #نهج_البلاغه ▫️وَ کُلُّ رَجَاء ـ إِلاَّ رَجَاءَ اللّهِ تَعَالَى ـ فَإِنَّهُ مَدْخُولٌ وَ کُلُّ خَوْف مُحَقَّقٌ إِلاَّ خَوْفَ اللّهِ 🟠هر اميدى جز اميد به خداوند متعال نابجا، و هر ترس واقعى جز ترس از (مخالفت با) خدا نادرست است» ✍دليل آن روشن است; زيرا هيچ مبدأ خيرى جز خدا وجود ندارد، و هر کسى جز او بتواند خيرى انجام دهد به کمک اوست (لاَ مُؤَثِّرَ فِي الْوُجُودِ إِلاَّ الله). بنابراين بايد تنها دل به او ببنديم و به او اميدوار باشيم. کسى که مى تواند زيانى برساند و کيفر دهد و مجازات کند، فقط اوست و از ديگران، بى اراده او کارى ساخته نيست; همان گونه که قرآن مجيد مى گويد: «(وَمَا هُمْ بِضَارِّينَ بِهِ مِنْ أَحَد إِلاَّ بِإِذْنِ اللهِ); ولى هيچ گاه نمى توانند بدون اجازه خداوند به کسى ضررى برسانند».(5) درست است که خداوند به بندگان، آزادى عمل داده، ولى اين آزادى هرگز از ذات پاک او سلب قدرت نمى کند. بنابراين تنها بايد به ذات پاک او اميدوار و فقط از مخالفت فرمان او بيمناک باشيم. 📚#خطبه_160 «#اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج»

🏴 به رسم ادب روزمان را با سلام بر سرور و سالار شهیدان آقا اباعبدالله شروع میکنیم... اَلسلامُ علی الحُــسین و علی علی بن الحُسین وَ عــــلی اُولاد الـحـسین و عَـــلی اصحاب الحسین ✍امام باقر علیه السلام فرمودند: شیعیان ما را به زیارت امام حسین علیه السلام امر کنید ، چرا که زیارتش روزی را افزون می‌کند و عمر را طولانی می‌گرداند و بلاها و بدی‌ها را دور می کند. #اللهم ارزقنا کربلا

♦️‌سلام امام زمانم 🔶صبح ادینه بخیر و خوشی 🔹‌پاییز است... روی سنگفرش دل‌هایمان پر از آرزوهای خزان شده است و سرمای فراق ،تا عمق استخوانمان رامی‌سوزاند... آسمان جان‌هایمان را ابرهای تیره‌ی دلتنگی، فراگرفته و صحن وجودمان از عبور مداوم بغض و اضطراب وچشم به راهی ، سرشار است... شما بگویید عزیز دل‌های ماشما بگویید جز مژده‌ی سبز و معطر ظهورتانچیزی هست که آراممان کند؟ #اللهم‌عجل‌لولیڪ‌الفرج

#قرار همیشگی مان، جهت تعجیل در ظهور دعای فرج را بخوانیم. ‹🕊 قرار_مهدوی ‹🕊عجل علی ظهور

بی‌حضورت هر چه کردم، زندگی زیبا نشد! اللّهم عجل لولیک الفرج 💔 صوت قرائت #دعای_عهد قرار صبحگاهی منتظران ثابت قدم ظهور #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

دعای سلامتی امام زمان

شهید شرفخانلو می‌نویسد: چون بدون زیارت و با آرزوی زیارت کربلا از این دنیا می‌روم، خواهش می‌کنم که ان‌شاءالله بعد از آزادی کربلا عکس مرا به عنوان زائر امام حسین ( ع) به کربلا ببرید. سال ۱۳۳۸ قربانعلی در روستای «آستانه علی» شهرستان خوی متولد شد. نوجوانی و جوانی او مصادف شده بود با آغاز نهضت امام خمینی(ره) و خانواده او که مذهبی بودند به واسطه انتخاب مرجع تقلیدشان، با نام امام(ره) آشنایی داشتند.  قربانعلی همانطور که در کنار پدر فرش می‌بافت، درس می‌خواند و در فعالیت‌های انقلابی هم شرکت می‌کرد. او بعد از اتمام تحصیل شروع به تدریس در مدرسه کرد، اما با تأسیس سپاه تصمیم گرفت پاسدار شود همان سال‌ها بود که شهید شرفخانلو به عنوان شهردار «چای‌پاره» انتخاب شد. با آغاز جنگ و تشکیل لشکر عاشورا به فرماندهی شهید مهدی باکری به جبهه رفت و در عملیات والفجر یک به عنوان معاون تدارکات و پشتیبانی لشکر انتخاب شد. سرانجام این سرباز حضرت روح الله مزد سال‌ها اخلاص و کار برای خدا را در روز ۲۲ فروردین سال ۱۳۶۲ بعد از جلسه‌ هماهنگی شورای فرماندهی لشکر گرفت؛ همان روزی که برای رساندن آب به خط مقدم، عازم خط شد و ترکش خمپاره‌ای او را تا بهشت برد.چون بدون زیارت و با آرزوی زیارت کربلا از این دنیا می‌روم خواهش می‌کنم که ان‌شاءالله بعد از آزادی کربلا عکس مرا به عنوان زائر امام حسین ( ع)، بزرگ آموزگار شهادت به کربلا برده و در زیر پای امام ( ع) نصب نمائید و در زیرش جمله (با آرزوی زیارت تو شهید شدم یا حسین) را بنویسید.

🔴 زیارت امام زمان علیه السلام در روز جمعه 🔵 اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا حُجَّةَ اللهِ في اَرْضِهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا عَيْنَ اللهِ في خَلْقِهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا نُورَ اللهِ الَّذي يَهْتَدي بِهِ الْمُهْتَدُونَ، وَيُفَرَّجُ بِهِ عَنِ الْمُؤْمِنينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْمُهَذَّبُ الْخآئِفُ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْوَلِيُّ النّاصِحُ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا سَفينَةَ النَّجاةِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا عَيْنَ الْحَيوةِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ صَلَّي اللهُ عَلَيْكَ وَعَلي آلِ بَيْتِكَ الطَّيِّبينَ الطّاهِرينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ عَجَّلَ اللهُ لَكَ ما وَعَدَكَ مِنَ النَّصْرِ وَظُهُورِ الاَْمْرِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يامَوْلايَ، اَنـَا مَوْلاكَ عارِفٌ بِاُوليكَ وَاُخْريكَ، اَتَقَرَّبُ اِلَي اللهِ تَعالي بِكَ وَبِآلِ بَيْتِكَ، وَاَنْتَظِرُ ظُهُورَكَ، وَظُهُورَ الْحَقِّ عَلي يَدَيْكَ، وَاَسْئَلُ اللهَ اَنْ يُصَلِّيَ عَلي مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد، وَاَنْ يَجْعَلَني مِنَ الْمُنْتَظِرينَ لَكَ وَالتّابِعينَ وَالنّاصِرينَ لَكَ عَلي اَعْدآئِكَ، وَالْمُسْتَشْهَدينَ بَيْنَ يَدَيْكَ في جُمْلَةِ اَوْلِيآئِكَ، يا مَوْلايَ يا صاحِبَ الزَّمانِ صَلَواتُ اللهِ عَلَيْكَ وَعَلي آلِ بَيْتِكَ، هذا يَوْمُ الْجُمُعَةِ وَهُوَ يَوْمُكَ، الْمُتَوَقَّعُ فيهِ ظُهُورُكَ، َالْفَرَجُ فيهِ لِلْمُؤْمِنينَ عَلي يَدَيْكَ، وَقَتْلُ الْكافِرينَ بِسَيْفِكَ، وَاَنَا يا مَوْلايَ فيهِ ضَيْفُكَ وَجارُكَ، وَاَنْتَ يا مَوْلايَ كَريمٌ مِنْ اَوْلادِ الْكِرامِ، وَمَأْمُورٌ بِالضِّيافَةِ وَالاِْجارَةِ، فَاَضِفْني وَ اَجِرْني، صَلَواتُ اللهِ عَلَيْكَ وَعَلي اَهْلِ بَيْتِكَ الطّاهِرينَ. #امام_زمان

🎬 کلیپ #استاد_پناهیان "نیّــــــت ســــــربازی" ◇ به همین سادگی ، به سادگی نیت کردن... #ظــهور_نــزدیکہ... نشــانہ‌هـاے عـام بہ وقـوع پـیوستہ ... نشـانہ‌هـاے خـاص در حـال رخ دادنہ آمـاده‌ے ظـهور باشـید و غـربال دنـیا نـشوید... https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

هوای فاطمیه ها... 🎙کربلایی محمدحسین حدادیان https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🔥وارثان قدس ✌قد می‌کشی، آزاد خواهی کرد فردا را... #طوفان_الأقصی #گهواره_تا_معراج

❤️ آماده ی ظهور باش #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🚨 اولین نقض آتش بس 🔹در نتیجه تیراندازی ارتش رژیم صهیونیستی به شهروندانی که قصد بازگشت به شمال نوار غزه را داشتند، دو نفر شهید و یک نفر مجروح شد #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🔴نقل می‌کنند شخصی در خواب دید که ظهورشده و آقا تشریف آورده‌اند.سوال کردن که آقاجان در زمان غیبت، این‌همه غم‌ و غصه داشتید آیا دلخوشی هم داشتید؟ 🌴آقــــا فرمودند: بله، دلخوشی من وقتی بود که شيعيان و محبّینم گوشه‌ای جمع می‌شدند دست‌ها را بالا می‌آوردند و می‌گفتند: 《 اللهم عجل لولیک الفرج》 🎙استاد اخلاق حاج آقا زعفری زاده حفظه الله تعالی #خـــدایا_امام_مـن_کجـاست #برسان_بحق_دُخت_فاطمة_الزهــرا https://eitaa.com/joinchat/1373765635C2bc193bfe2

🔴این طوری انگشتر میگیرن ➖➖➖➖➖➖➖