#رجب_الاصب #ابوطالب علیه السلام علّامه محمّد باقر مجلسی رَحِمَهُ الله مینویسد ؛ أبوطالب پدر أميرالمؤمنين علیه السّلام ، بعد از عبدالمطلب وصىّ بود و هرگز بت نپرستيده بود و كافر نبود و ليكن إيمان خود را براى مصلحت ، از قوم خود مخفى ميداشت كه رعايت حضرت رسول بهتر بتواند بكند و إعانت آن جناب بيشتر توانَد كرد و وصايا و ودايع و كتب إبراهيم و إسماعيل و ساير أنبياء و أوصياء نزد او بود و به حضرت رسول در وقت مُردن تسليم كرد و در آن وقت إظهار إسلام نمود ، لهذا در أحاديث وارد شده است كه مَثَل او ، مَثَل أصحاب كهف بود كه إيمان را پنهان داشتند و كفر را ظاهر كردند براى تقيّه ، پس حقّ تعالىٰ ثواب ايشان را مضاعف گردانيد. و بر اين مضامين ، أحاديث متواترة از أهل بيت وارد شده است. إسلام أبوطالب و آباء و أجداد پیامبر ، از ضروريات دين شيعه است و در أحاديث معتبرة وارد شده است كه شيعه ما نيست ، هر كس به إسلام ابوطالب قائل نباشد. حقّ الیقین / باب ۴ ، مقصد ۵ #اللهم_العن_ابابکر_و_عمر_و_اتباعهما

#هاشم #عبدالمطلب #ابوطالب علیه السلام #موحد #دین_حنیف عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُباتَةَ قالَ سَمِعْتُ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ علیه السّلام یَقُولُ ؛ وَ اللهِ ما عَبَدَ أَبِی وَ لا جَدِّی عَبْدُ الْمُطَّلِبِ وَ لَا هَاشِمٌ وَ لا عَبْدُ مَنافٍ صَنَماً قَطُّ. قِیلَ فَمَا کَانُوا یَعْبُدُونَ؟ قالَ کانُوا یُصَلُّونَ إِلی الْبَیْتِ عَلی دِینِ إِبْراهِیمَ علیه السّلام مُتَمَسِّکِینَ بِهِ. أصبغ بن نباته گويد از أميرالمؤمنين صلوات اللّٰه عليه شنيدم كه مى‌فرمود ؛ بخدا سوگند كه پدرم أبوطالب و جدّم عبدالمطّلب و هاشم و عبد مناف هيچگاه بتى را نپرستيدند. سؤال شد پس چه چیزی را ميپرستيدند؟ حضرت فرمود مطابقِ دين إبراهيم عليه السّلام به جانب خانۀ كعبه نماز ميخواندند و بِه آن متمسّک بودند. بحارالأنوار ۱۵ / ۱۴۴ ، حدیث ۷۶. بحارالأنوار ۳۵ / ۸۱ ، حدیث ۲۲ ، عَنْ كمال الدّين. #اللهم_العن_ابابکر_و_عمر_و_اتباعهما #اللهم_عجل_لولیک_الغریب_الفرج #حجاب_غیرت_شیعه

#پیشگویی #ابوطالب علیه السلام #بیست_و_ششم #رجب_الاصب #ولادت #سی_سال #بنت_اسد ...عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِيهِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ: «إِنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ أَسَدٍ جَاءَتْ إِلَى أَبِي طَالِبٍ لِتُبَشِّرَهُ بِمَوْلِدِ اَلنَّبِيِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَقَالَ أَبُو طَالِبٍ: «اِصْبِرِي سَبْتاً أُبَشِّرْكِ بِمِثْلِهِ إِلاَّ اَلنُّبُوَّةَ.»» وَ قَالَ: «اَلسَّبْتُ ثَلاَثُونَ سَنَةً وَ كَانَ بَيْنَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ ثَلاَثُونَ سَنَةً.» الکافي، ج۱، ص۴۵۲ از امام صادق (علیه‌السلام) نقل شده است: «به‌راستی که فاطمه بنت‌اسد (مادر امیرالمؤمنین)، نزد (شوهرش) ابوطالب رفت تا او را به ولادت پیامبر (صلوات‌الله‌علیهم) بشارت دهد. ابوطالب به او گفت: «به‌اندازه یک ″سَبت″ صبر کن؛ که تو را به (مولودی) بشارت می‌دهم که مثل او است، جزاین‌که نبوت ندارد.»» امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: «″سَبت″، سی سال است و (فاصله‌ی سنیِ) میان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) سی سال بود.» توجه؛ حضرت ابوطالب چهار پسر داشت که فاصله سنی میان هریک از آن‌ها با پسر بعدی، ده سال بوده است؛ «طالب» پسر اول بوده است و حضرت ابوطالب به‌واسطه‌ی او به این کنیه نامیده شده است. پسر دوم «عقیل» است که ماجراهایی از او شنیده‌اید. پسر سوم «جعفر» بوده که نزدیک‌ترین و شبیه‌ترین برادر حضرت امیر به ایشان بوده و پسر چهارم نیز حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب علیه السلام است. اشاره‌ی ایشان به این‌که فرزندشان امیرالمؤمنین «مثلِ» پیامبر (صلوات‌الله‌علیهم) است، شبیه این فرمایش خداوند در آیه شریفه مباهله است: «فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ»[آل‌عمران:۶۱]؛ «(ای پیامبر!) هرکس بعد از این‌که علمی به تو داده شد، درباره او (حضرت عیسی) با تو محاجّه کرد، (به آن‌ها) بگو: «بیایید. پسرانتان را و پسرانمان را، و زنانتان را و زنانمان را، و خودتان را و خودمان را (نیز) فرا بخوانیم. سپس (دو گروه) یکدیگر را نفرین کنیم. پس لعنت خداوند بر دروغ‌گویان.»» همان‌طور که می‌دانید این آیه در خصوص مسیحیان نجران نازل شده است که در برابر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ادعای حقانیت داشتند و حضرت به دستور خداوند با آن‌ها مباهله کردند. مباهله، درخواست لعن و نفرین یکدیگر از خداوند است برای اثبات حقانیت، و بین دو گروه که هر دو ادعای حقانیت دارند، رخ می‌دهد. شیعه و سنی نقل کرده‌اند که پیامبر در اجابت به فرمان خداوند، در این صحنه تاریخی، امیرالمؤمنین، حضرت زهرا، امام حسن و امام حسین (صلوات‌الله‌علیهما) را برای همراهی خود فرا خواندند. بنابراین امام حسن و امام حسین، به‌عنوان پسران رسول خدا، حضرت زهرا، به‌عنوان زنان ایشان، و حضرت امیر به‌عنوان نفس (جانِ) ایشان در این مواجهه حاضر شدند. این‌که حضرت امیر، نفس و جان و خودِ پیامبر عنوان گرفته‌اند، در میان شیعه و اهل‌سنت، از فضایل ایشان محسوب می‌شود و نشان از نزدیکی جایگاه ایشان به پیامبر (صلوات‌الله‌علیهما) دارد. همان مقام، با این تفاوت که ایشان پیامبر نیستند. از فرزند احمد بن حنبل (چهارمین پیشوای مذهبی اهل سنت) نقل شده است که وقتی از پدرش پرسیدند برترین اصحاب پیامبر چه کسانی هستند، افرادی را نام برد، اما از امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نامی به میان نیاورد. وقتی علت را جویا شدند، با استناد به همین آیه، پاسخ داد: علی بن ابی‌طالب از اصحاب نیست، او نفس پیغمبر است. #الحمدلله_که_مولایم_امیرالمومنین_است. #اللهم_عجل_لولیک_الفرج_و_فرجنا_بفرجه #اللهم_العن_عمر_ابابکر_عثمان_هارون