#مـاه_محـرّم #مـاه_حـزن #لبخند #آثارعزا #روزعاشورا #دهه_اول قََالَ الإِمَامُ الرِّضَا صَلَوَاتُ اللّهِ وَ سَلَامُهُ عَلَيْه: كَانَ أَبِي إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا يُرَى ضَاحِكاً، وَ كَانَتِ الْكَآبَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتَّى تَمْضِيَ عَشَرَةُ أَيَّامٍ. فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْعَاشِرِ، كَانَ ذَلِكَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصِيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكَائِهِ، وَ يَقُولُ: هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي قُتِلَ فِيهِ الْحُسَيْنُ عَلَيْهِ السَّلَام. حضـرت امـام رضـا علیه الصّلاة و السّلام فرمودند: هرگاه ماه محرّم فرا می رسید دیگر کسی پدرم را خندان نمی دید، و غم و اندوه بر او غالب می گشت تا ده روز (از ماه محرّم) می گذشت. زمانی که روز عاشورا می شد، آن روز روز مصیبت و حزن و اندوه و روز گریهٔ او بود، و می فرمود: این همان روزی است که حسین علیه السّلام در آن کشته شد. [وسائل الشّیعة، ج ۱۴، باب ۶۶: استحباب البكاء لقتل الحسين عليه السّلام، ص ۵۰۴ #کاش_شبی_درحرمت_گریه_کنم.