اردوی راهیان نور دانش‌آموزان پسر هم تمام شد، با همه‌ی لحظه‌های ثبت شده یا نشده‌اش، با همه‌ی روایت‌شده‌هاش و نشده‌هاش! از آخرین صحنه‌ی آن در اختتامیه با مراسم چهلم شهید گمنام نمازخانه اردوگاه شهید عاصی‌زاده و سینه‌زنی بچه‌ها، تا بی‌هوشیِ صبح بیرون رفتن از اردوگاه؛ از چیدنِ نارنج‌های رستوران قائمیه تا رسیدنِ به مصلی و اتفاقات و گفتگوهای داخل اتوبوس... امیدوارم برای بچه‌ها، حال و هوای راهیان نور مخصوصا شلمچه‌اش بماند... تا همیشه... من اما اندازه‌ی چهل روز خسته‌ام و چقدر که نیاز دارم بخوابم :) #روایت_راوی اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

از بی حوصله‌ترین روزهای زندگی‌م دارم می‌نویسم. از روزهای خسته‌ای که وجودم نای بلند شدن از روی زمین را ندارد؛ اگر توان ایستادن پیدا شود هم نای راه رفتن ندارد؛ راه افتادن هم مشکلش حل شود، با کرختی و بی میلی و بی حالی همراه است... آدم خودش هم گاهی نمی‌داند چه مرگش می‌شود. هر چند من همیشه بعد از مسافرت‌های خواستنیِ زندگیم یک حالی‌ام که گفتنی نیست. چیزی در مقیاسی کوچکتر و کمتر از پدرمان آدم، وقتی از باغ بهشتی بیرون آمد! آدم که از جای خواستنی بر می‌گردد توی روتینِ زندگیِ روزمره، وزنِ چیزهای توی دلش و قلبش و حتی مغزش بیشتر می‌شود. این وقت‌ها می‌گوییم که «نمی‌کِشم! رد داده‌ام...!» یا همچین اصطلاحاتی که خودتان لابد زیاد شنیده و حتی استفاده کرده‌اید. مغزم درگیر راهیان نور است و چشم و چارم هنوز دارد جایی توی خاک‌های شلمچه دنبال چیزی می‌دود! و امروز به زور و زاجراتی خودم را کشیده‌ام سر کار! هر چند توی روزهای عادی و سرِ حال زندگی هم به زور امده‌ام اینجا، که از گفتنش هم ابایی ندارم... به هر حال روزهای خسته‌ی زندگی برای من، روزهای تغییرند! و تصمیم‌های ناگهانی‌ام اینجاها عملی می‌شوند. این حرکت‌های تند و متغیر نسبت به روزهایِ دیگر زندگی هم فقط دلیلی هستند برای آرامش بیشتر. مخصوصاً روزهایی که هر چه چشم می‌چرخانم، اطرافم را خالی‌تر از همیشه می‌بینم؛ و مخصوصاً مثل این روزها که معلوم نیست #غلام‌حسین چرا پیدایش نمی‌شود؛ همین که یک پاکتِ مونتاتا را دود می‌کند توی دم و بازدمم و لباس‌هایم را گند سیگار می‌گیرد و دو کلام حرفِ رک و راست به هم می‌زنیم، بی‌اعصابی‌های زندگیم را فراموش می‌کنم... اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

بعد از ابهامی که در زمان برگزاری مراسمِ رونمایی از تقریظ رهبری بر «معبد زیرزمینی» وجود داشت، این بار خبر رسیده پنجشنبه این اتفاق خواهد افتاد. امیدوارم این زمان‌بندی به اجرا در بیاید و شاهد یک اتفاق خوب حول محور یک کارِ استثنایی باشیم... در ضمن این برنامه به خواست خدا قرار است در شبکه‌های تلویزیونی هم به صورت زنده پوشش داده شود... پنجشنبه ۱۱ بهمن ۱۴۰۳ ساعت ۱۰ الی ۱۲ صبح در روستای رکن آباد میبد، حسینیه بزرگ پی‌نوشت: کتاب را پارسال خوانده‌ام؛ به نظرم خواندنش را از دست ندهید اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

ساعت یازده! مجید تماس گرفت و من نفسم حبس شد توی سینه! و تماس گرفتن مجید برای اهل معنا یک پیام خاص دارد! «میای بریم» را که می‌پرسد جواب می‌دهم «بریم.» خسته‌ام این روزها و این سفر یکی دو روزه به سمت غرب شاید راه فرار باشد. یک راه فرارِ تضمین شده برای آرام‌تر شدن! از ساعت یازده تا یک‌و‌بیست کارهام را توی شرکت جمع‌وجور می‌کنم و خداحافظ بلند. راننده تاکسی از آن آدم‌هایِ «نمی‌تونم ساکت بمونمِ» توی دل‌برویی هست که اخلاق‌شان را دوست دارم. من هم اصولاً با سکوتِ این وقت‌ها حال نمی‌کنم. گرم می‌گیرم و می‌گویم راهی یک سفرم. خداحافظی می‌کنم از آقای راننده. همه‌اش ربع ساعت وقت دارم تا ساعت دو ظهر. حمام می‌روم، ناهار می‌خورم، لباسم را خودم و خانمم مشترک اتو می‌کنیم و دکمه‌های لباسم را توی کوچه می‌بندم و می‌نشینم توی ماشین مجید... و من راهی یک سفرم! شما با من همراه می‌شوید؟! #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT

مجید می‌خندد ولی من بدون برنامه‌ی نقشه‌خوان حال نمی‌کنم با رانندگی! نه اینکه فقط حال نکنم؛ چشم آستیگماتْ شب توی جاده به درد خوابیدن می‌خورد تا رانندگی! و می‌دانید که؟! بحث جانِ پنج نفر آدم است دیگر! تا نزدیک صبح با آریزو پنج راندم. خدایی با رانندگیِ پراید تومانی سنار تفاوت دارد. هر چند مجتبی نقد جدی دارد به محصول چینی... صفحه‌ی نقشه‌خوانِ گوشی‌ام را انداختم روی صفحه نمایش ماشین و یک‌چشم به صفحه و یک‌چشم به روبرو چند ساعتی رانندگی کردم به سمت غرب... #روایت_سفر اَلِفـْـــ ــکٰافـْـ @ALEF_KAF_NEVESHT