کاروان غمت ای عشق، چهل روز که هیچ/ تا چهل قرن اگر گریه کند باز کم است... و این غم، این گریه، این ناله ها، به سر سوزنی نمی ارزد اگر معرفت نداشته باشی. مگر می شود، کسی را نشناخت ولی ازحادثه ای که بر او گذشته، گریان شد ؟؟!! مگر می شود، عاشق باشی، ولی معشوق را درک نکنی؟؟!! مگر می شود، قرن ها با گریه بر پدری، سپری شده باشد، اما از پسرش سراغ نگیری؟؟!! مگر می شود، حسین بن علی را دوست بداری، اما فرزندش حجت بن الحسن را فراموش کنی؟؟!! درد، دردِ معرفت است. دردِ شناخت؛ مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّة؛ مبادا، بمیریم و امام زمان خود را نشناخته باشیم. مبادا عاقبت ما، ممات ما، مرگ ما، جاهلیت باشد. تا زنده ایم، حسین زمان خود را دریابیم. عاشورا، اربعین و غم کربلا قرن هاست که تکرار می شود، تا ما به یاد آوریم امامی غریب، در انتظار بیداری ماست. مبادا خواب بمانیم و بی تفاوت زندگی کنیم. که اگر چنین شد، راه کربلا را برما می بندند!!! اماممان را شهید میکنند!!!! و آنگاه توّابین بودن ما نیز، به یک ارزن نمی ارزد. #اربعین #دلنوشت #نصیری #نقد_لطفا