وقتی خورشید بر تیغ آسمان رسید... تیغ‌ها کشیده‌اند... چکاچک بی رحم‌شان زخم بر پیکر مردان خورشید می‌زند. این سوتر نوحه و ناله مخدراتِ موی ‌پریشان، روح زمان را جراحت می‌زند... آخر ای روشنایی بخش ظلمات لیل، به کدامین ثمن راضی به اوج شدی؟! مگر ندیدی رسیدنت بر تیغ آسمان مصادف با کسوف خورشید امامت شد؟ مگر ندیدی خسوف ماه بنی هاشم را... آه آه! بر غروب کدامین ستاره‌ نوحه سرایی کنم... بر لطافت بسان گلبرگ گلوی طفل رضیعت... یا بر جسم ارباً ارباًی جوان رشیدت... بر دستان قطع شده از پیکر برادر وفادارت... یا بر مویه‌های غریبانه ناز دانه‌ات... داغ کربلا اصلا روضه نمی‌خواهد ... آنی تصور حضور در آن صحرا جان را به لب می‌رساند... أعظَمَ اللهُ اجورَنا و اجورَکم بمُصابِنا بِالحُسَینِ علیه السلام ، وَ جَعَلَنا و ایّاکُم مِنَ الطّالِبینَ بِثارِهِ مَع وَلیّهِ الامامِ المَهدیِّ مِن آلِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله آجرک الله یا مولای یا صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) فی مصیبة جدک الحسین (علیه السلام) #انیس #ظهر_عاشورا #محرم #امام_حسین_علیه_السلام