گفتم بااینکه ، خسته میشَم و گاه کم حواس اشکم هنوز هست حبیبم تورا سپاس در حسرت زیارت تو رفت عمر من روزم به گریه طی شدو شبها به التماس یک شب در این لباس عزایت مرا بِخر🥺 شاید به چشم مادرت آیم در این لباس مارا نمیبری به حرم قهر کرده ای بگذر ازین گدایِ بَد قدر ناشِناس ... روزم شبیه زُلفِ سیاهت چه دَرهَم است زینب تمام راه به لب داشت این قیاس ... #حسین #معلی #باغ_آبرنگی #فاطمه_نوروزی @anarstory

#گپ_روز : سه روز است که مرا تنها کرده‌اید، چرا دست از سرم بر نمی‌دارید؟ بروید دیگر ... #موضوع_روز : «چگونه مشکلات و مصائب را راحت‌تر تحمل کنیم؟» ✍️ نود و یک سالش بود! عمه شهربانو. ابیات مثنوی را چنان به موقع در میان جملات و حرفهای حکمت‌آمیزش بکار می‌برد که گویی یک استاد دانشگاه ادبیات دارد شعر می‌خواند. • همیشه شنیده بودم آدمها وقتی پیر می‌شوند، نیازشان به توجه بیشتر می‌شود! نیازشان به بودن دیگران در کنارشان بیشتر می‌شود، نیازشان به حرف زدن با دیگران بیشتر می‌شود... اما این پیرزن نورانی هر چه پیرتر می‌شد نیازش به بقیه کمتر می‌شد انگار! • چشمانش سو نداشت، بچه هایش برایش یک آشپزخانه‌ی آسان درست کرده بودند، که بتواند نشسته غذا درست کند، نشسته ظرف بشوید، نشسته تمام وسایلش را جابه‌جا کند. ولی با همه اینها از روی چهارپایه کوتاهش افتاد و وضعیتش از اینی که بود بدتر شد. بچه‌ها آمدند یکی دو روز دورش بودند، و صدایی از او درنمی‌آمد. هرکس می‌آمد دیدنش چیزی جز شکر نداشت! نه از دردی که می‌کشید لام تا کام حرفی میزد و نه از اتفاقی که افتاده بود. • دو سه روز گذشت که با مادرم رفتیم دیدن عمه شهربانو! داشت زیر لب با خودش حرف میزد، متوجه حضور ما که شد ساکت شد و دستانش را باز کرد و مرا سفت بغل کرد. و من مثل همیشه احساس میکردم درون سینه‌اش را شکافت و تمام مرا در خودش جا داد! • نیم ساعتی گذشت و دخترِ بزرگ عمه جان کلید کرد که او را ببرد خانه خودش! چند بار به آرامی گفت، بروید من با شما نمی‌آیم... و او همچنان لجاجت می‌کرد! کمی تند شد و ابروهایش را درهم برد و گفت: سه روز است که مرا تنها کرده‌اید، چرا دست از سرم بر نمی‌دارید؟ بروید دیگر ... • برایم این جمله عجیب آمد، اتفاقاً همه در این سه روز دور و برش بودند. و عمه اصلاً تنها نبود. اما با خودم فکر کردم پیر است و فراموشکار! • چند ثانیه‌ای مکث کرد و اشک از کنار چشمانش ریز ریز پایین آمد. گفت : بروید ننه جان ... بروید! من حاضرم هر سختی و مصیبتی را تحمل کنم، ولی مرا خفه نکنید. وقتی شما هستید اینجا، من تنها می‌شوم. وقتی شما نیستید، این خانه رفت و آمدش را دارد! من تنها نیستم! می‌آیند و می‌روند مداااام .... ✘ من آن روز هیچ نفهیمدم از حرفهایش! تا اینکه چند ماه بعد، هفت روز عمه جان به حالت احتضار رفت! خواب بود انگار ... ولی معلوم بود که منتظر لحظه موعود است. • مامان بالای سرش داشت «یس» میخواند که یکهو عمه‌‌ای که یکهفته خواب رفته بود، شروع کرد زیر لب زیارت عاشورا خواندن. زیارت عاشورا عادت هر صبحش بود از زمانی که دخترِ خانه بود تا همان روز! مامان گوشش را به لب عمه نزدیک کرد و تمام زیارت عاشورا را گوش کرد. بعد از اینکه تمام شد؛ عمه دستش را روی سینه گذاشت و یکی یکی به چهارده معصوم علیهم السلام به تمام أنبیاء بزرگ و ملائک مقرب سلام داد و با یک لبخند، آخرین بازدمش را به دنیا فوت کرد و .... تمام. ※ تازه این موقع بود که فهمیدم: آدمی که در جهانِ درونش، رفت و آمدها در جریان است، آنقدر قوام و قدرت به این جان تزریق شده که در شکسته‌ترین و مصیبت‌آلودترین روزهای زندگی‌اش هم، شیرین زندگی می‌کند. تلخ کامی در مصیبت مالِ جانهای تنگ است! که فشارها دستشان میرسد جیغشان را دربیاورد. کارگاه رشد و قدرت در سایه سختی‌ها @ostad_shojae

فقیری از کنار دکان کبابی می گذشت، دید کبابی گوشت ها را در سیخ کرده و به روی آتش نهاده باد میزد و بوی کباب در بازار پیچیده بود. فقیری گرسنه بود و سکه ای نداشت پس تکه نانی از توبره اش در آورد و در مسیر دود کباب گرفته به دهان گذاشت. به همین ترتیب چند تکه نان خورد و براه افتاد، کباب فروش که او را دیده بود به سرعت از دکان خارج شده دست او را گرفت و گفت : کجا؟ پول دود کبابی را که خورده ای بده ! رندی آنجا حاضر بود و دید که فقیر التماس می کند دلش سوخت و جلو رفته به کبابی گفت : این مرد را رها کن ، من پول دود کبابی را که او خورده میدهم. کباب فروش قبول کرد. مرد کیسه پولش را در آورد و زیر گوش کبابی شروع به تکان دادن کرد و صدای جرینک جرینگ سکه ها به گوش کبابی خورد و بعد به او گفت : بیا این هم صدای پول دودی که آن مرد خورده ، بشمار و تحویل بگیر. کباب فروش گفت : این چه پول دادن است؟ گفت : کسی که دود کباب را بفروشد باید صدای سکه را تحویل بگیرد ! 📚کتاب : امثال و حکم ✍️ نوشته: علی اکبر دهخدا

🔹️صوت کامل بیانات صبح امروز رهبر انقلاب در دیدار رئیس و نمایندگان مجلس دوازدهم. ۱۴۰۳/۴/۳۱ 🎧 از طریق یکی از سکوهای زیر بشنوید: سایت | castbox | Shenoto

🔴رهبر انقلاب: هرگونه عیب جویی از قانون اقدام راهبردی مجلس مطلقا وارد نیست پ.ن: در جریان انتخابات چه مواضعی درباره قانون اقدام راهبردی مطرح شد؟ ✅ کانال بدون سانسور | عضو شوید 👇 http://eitaa.com/joinchat/404946944Ceab6f2b794 ♦️@anarstory

〽️ افشاگری آیه الله میرباقری 🔻 درباره برنامه آقایان اصلاح طلب در مذاکرات برای اجرای برجام دوم و سوم بعد از #عاشورا ی #انتخابات ، تبیین زینبی تنها راه نجات امت اسلام از عواقب انتخاب غلط است! #سرطان_اصلاحات ⭐️«اللهم عجل لولیک الفرج»⭐️ 🌹@Ashabol_Mahdi🌹

خواهران برونته #زندگینامه_نویسندگان @anarstory

☘🌼☘🌼☘🌼 🌼☘🌼☘🌼 ☘🌼☘🌼 🌼☘🌼 ☘🌼 🌼 داستانی جدید و هیجان انگیز🧩 با حضور بچه های باغ انار✨👌😄 هرشب ساعت 21، از کانال باغ انار🌹 🥮 داستان ما را اینجا بخوانید👇 https://eitaa.com/joinchat/821624896Cb1d729b741 🌳ارتباط با نویسندگان: @thrhkmi_th @MMCHKYEB

#آرامش‌درون_طوفان‌برون♡ #پارت1 <<بسم الله الرحمن الرحیم>> t.h: درحال آماده شدن بودم. تمام وسایلم را در کوله‌پشتی کوچکی از شب قبل آماده کرده بودم. جلوی آینه طلق روسری‌ام را مرتب کردم اما با شنیدن سروصدای پدر و مادرم از توی راهرو حرکت دستم آرام‌تر می‌شد تا بهتر صدایشان را بشنوم... - نصفشون پسره نگاه کن. اصلا قیافه‌هاشون نمی‌خوره برن مراسم اختتامیه... این را مادرم گفت که از پنجره به کوچه نگاه می‌کرد. از توی آینه چشم‌هایم به سمت پدرم نشانه رفت. - بهشون می‌خوره بچه‌های خاکی و خوبی باشن. چندتاشون ریش دارن انگار بسیجی‌ان...دختر هم هست بینشون، آدمای بدی نیستن نگران نباش. از توی آینه لبخندی به پدرم تحویل دادم. کوه استوار پشتم... من یک هفته پیش با خانواده‌ام هماهنگ کرده بودم، ولی نمی‌دانم چرا مادرم همیشه روز رفتنم یادش می‌رود که هماهنگ کردیم مثلا! تندتند خودم را مرتب کردم و کوله‌ام را برداشتم. یه بوس به مادر یه بغل به پدر دادم و از خانه بیرون جستم. مادرم با یک جمله‌ی مراقب باش بدرقه‌ام و از زیر قرآن ردم کرد. بچه‌ها با دیدن من سوار وَن شدند. با سوار شدن ما آقای مهدینار گفت:«خب من میرم بیرون یه چرخی بزنم تا طاهره خانوم میاد. پاهام گرفت بس که نشستم!» خواست پیاده بشود که استاد واقفی از کلاهِ سویشرت‌اش کشید و او را روی صندلی‌اش نشاند. - ایشون اومد. بیشین ببینم! مریم جون برو... بعد به آقای یاد اشاره کرد و از پنجره برای پدرومادرم دستی تکان داد. آقای مهدینار نگاه چپ‌چپی کرد و سرجایش نشست. آقای یاد هم دستی به پیشانی‌اش زد و حرکت کرد. من طبق معمول کنار غزل نشستم و بعد از احوال‌پرسی با همه نفس راحتی کشیدم. بیشتر افراد حاضر را نمی‌شناختم ولی خب به مرور زمان می‌فهمیدم چه‌کسانی هستند...استاد را استاد صدا می‌زنند، آقای مهدینار را مهدینار صدا می‌زنند و بقیه را هم همینطوری می‌شناسم. مثلا وقتی گفتند مهندس من می‌فهمم که او آقای مهندس است بله به همین راحتی... در دلم مشغول خواندن آیت‌الکرسی شدم، همیشه وقتی از خانه بیرون می‌روم همین کار را می‌کنم. هنوز چنددقیقه‌ای نگذشته بود که شه‌بانو یواشکی گفت:« اون آقاهه که لباس سربازی تنشه کیه؟! نکنه استاد با خودش بادیگارد آورده!» نورسا خواست بگوید ایشان جناب احف است که خودشان گفتند:« من احفم. ولی چون سر خدمت بودم و نمی‌خواستم اختتامیه جوایز استاد و از دست بدم، از طرفی هم فرماندمون به زور اجازه داد برای همین نرسیدم لباسامو عوض کنم. ولی چند دست لباس آوردم با خودم تا عوض کنم...» شه‌بانو با گفتن آها سکوت اختیار کرد. استاد واقفی که جلو کنار آقای یاد نشسته بود مغرورانه گفت:« اوممم. اختتامیه جوایز برای رمانم مگه میشه بدون احف باشه؟! اصلا مگه میشه بدون بچه‌هام باشه...تازشم سیدیاسین داره برام پوستر می‌زنه!» آقای سید برای یک ثانیه سرش را از لپ‌تاپش بیرون آورد و صورتِ پوکرش نمایان شد. -« سخت مشغولم...» و دوباره به حالت قبلی‌اش برگشت. ولی برایم عجیب بود که شه‌بانو تا الان آقای احف را نشناخته بود!؟ یواشکی در گوشش پرسیدم:« این همه مدت تو ماشین بودی اونوقت نفهمیدی ایشون کین؟!» یواشکی در گوشم جواب داد:« من خونم یه شهرک اونورتره داداش! منم تازه سوار شدم.» چشمانم را بالای سرم چرخاندم و فهمیدم که یک عدد هم‌شهری پیدا کرده‌ام. ماشین در راستای جاده اصلی قرار گرفت و از شهر خارج شد. بعد همگی گوشی‌هایشان را در آوردند و مشغول فیلم‌برداری از آسمان و ابر جاده شدند. آقای یاد درحالی که از آینه بغل اطرافش را می‌پایید گفت:« یکی به‌جای منم عکس بگیره!» آقای سید هم بدون اینکه سرش را بالا بیاورد گفت: « به جای منم! من سخت مشغولم...» مردی که عینک دودی زده بود گفت:« من به‌جای هردوتون می‌گیرم.» هردو یک‌صدا گفتند:«قربون مهندس...» عه آقای مهندس! #نقدونظر?¿🤓🌱 #t_y

#آرامش‌درون_طوفان‌برون♡ #پارت2 من هم مشغول فیلمبرداری از آسمان شدم. آسمان صاف و آبی بود و پر از ابرهای پنبه‌ای... طولی نکشید که صدای پیامک گوشی‌ام امانش را برید و برای لحظاتی هنگ کرد. رفتم داخل ایتا و دیدم شصت‌تا پیام آمده بود از گروه عکس و فیلم‌های خام! همه‌ی بچه‌های داخل ون عکس و فیلم‌هایشان را فرستاده بودند و بساط چت را فراهم کردند. استاد واقفی اسم کانال عکس‌های خام باکیفیت را به چت‌های خام بی‌کیفیت تغییر داد. آن‌موقع بود که بچه‌ها متوجه شدند وقتی همینجا داخل ماشین دور هم جمع هستند، چرا باید در فضای مجازی چت کنند؟! بله و این باعث شد که همه گوشی‌هایشان را بگذارند داخل جیبشان. آقای سید کش و قوسی به خود داد و انگشتان دستش را ترق و تروق شکست. بعد با خوشحالی گفت: « پوستر تموم شد. ببینید چطوره.» همه برگشتن تا شاهکار ایشان را ببینند. افراح بلند شد و خواست روی تصویر زوم کند که چادرش به دسته صندلی گیر کرد و مجبور شد چند قدمی که آمده بود را به عقب برگردد... رجینا لبخند پهنی روی لب‌هایش نشست که سریع جمعش کرد. غزل با آرنج به بازویم زد و گفت: «راستی چادر آوردی؟!» سرم را تکان دادم و گفتم:« اوم. تو کولمه » همگی پوستری که آقای سید برای استاد واقفی ساخته بودن را تحسین کردیم و او نفسی عمیق و راحت کشید. از همان‌هایی که وقتی باری از روی دوشت برداشته می‌شود، می‌کشی... استاد واقفی که متوجه سکوت فضا شد دستی روی شانه‌ی آقای یاد گذاشت و گفت:« یه چیز بذار حالش را ببریم!» و بعد دستانش را پشت سرش قفل کرد و لم داد. وقتی متوجه سکوت و تعجب ما شد ادامه داد: « سنتی بود منظورم...نکند سنتی را هم نمی‌دانید یعنی چه؟! نکند با من هم می‌خواهید بیایید مراسم و در آنجاهم شرکت کنید!؟» ما دخترها ریزریز خندیدیم و پسرها بلندبلند خندیدند! نورسا با هیجان گفت:« خب بقیم نظر بدین...چی دوست دارین گوش بدید بزرگواران. »پسری که چهره‌ای آرام داشت گفت:« وقتی می‌تونیم روضه امام حسین(ع) رو گوش بدیم، چرا باید چیز دیگه‌ای گوش بدیم؟!» غزل الکی خندید و گفت:« هه‌هه‌هه خب دیگه کسی نظر نده! همون سنتی‌ِ استاد واقفی خوبه.» آن پسر هم لبخند معناداری زد و از پنجره به بیرون خیره شد. آقای احف دستش را برروی شانه‌اش گذاشت و درحالی که می‌خندید گفت:« میرمهدی داداش عیبی نداره! بالاخره اول یا آخرشم حرف استاد بود...» آقای یاد سری به نشانه موافقت تکان داد و ضبط را روشن کرد و صدای موسیقی سنتی در ماشین طنین‌انداز شد. -« پارسال بهار دسته جمعی رفته بودیم زیارت...!» با شنیدن این موسیقی همه‌‌ی بچه‌ها خاطراتشان زنده شده بود و هرکسی درجایی سیر می‌کرد. آقای یاد مشغول رانندگی بود. استاد هم چشمانش را بسته بود و خودش را در مراسم هنگامی که جایزه می‌گرفت تصور می‌کرد. آقای احف و میرمهدی درمورد معیارهایشان برای ازدواج صحبت می‌کردند. آقای سید پوستری را که برای استاد درست کرده بود را نگاه می‌کرد تا چیزی کم‌وکسری نداشته باشد و آقای مهدینار هم هنوز از عکاسی دست برنداشته بود...آقای مهندس و معین هم درمورد کتاب‌های روانشناسی صحبت می‌کردند. نورسا و رجینا درگوشی حرف می‌زدند. کارشان خیلی زشت بود بله موافقم! حتما از خودتان سوال می‌کنید که چرا اول موقعیتِ آقایون رو گفتم ها؟! چون آنها رو به رویم بودند و باقی، کنار و پشت سرم. خب بعد افراح و شفق باهم دردودل می‌کردند که درست نبود بیشتر از این به صحبت‌هایشان گوش دهم. طهورا و شه‌بانو هم داشتند کتابی به نام ستاره‌ها چیدنی نیستند را نقد می‌کردند. نگاهی به غزل انداختم، انگار که از موسیقی سنتی خوشش نیامده باشد...هندزفری زده بود و حتما چاووشی گوش می‌داد. یگانه هم خوابش برده بود. من هم که مثل چی داشتم بقیه را نگاه می‌کردم. هندزفری زدم و برروی یک موزیک بی‌کلام پلی کردم. از پنجره به بیرون خیره شدم. اطراف جاده بیابان بود و بس! دیگر از آن آسمان آبی با ابرهای پنبه‌ای خبری نبود...! جای خودش را به آسمان خاکستری و ابرهای تیره داده بود. هوا دلگیر شده بود. رشته کوه‌ها هنوز کلاه سفیدشان را درنیاورده بودند و زنجیره‌ی تیربرق‌ها تا انتهای جاده ادامه داشت... ماشین برای لحظه‌ای ایستاد و من را به خود آورد. آقای یاد به جی‌پی‌اس گوشی‌اش نگاه کرد. بعد سرش را برگرداند و به بقیه نگاه کرد. کسی حواسش نبود و بیشتر بچه‌ها خوابیده بودند. فقط من بودم که مسیرهارا بلد نبودم و نظر من هم اهمیتی نداشت، بنابراین پس از کلی کَل‌کَل کردن با خودش فرمان را به سمت چپ چرخاند و حرکت کرد...شانه‌هایم را بالا انداختم و دوباره به بیرون خیره شدم. حتما خودش می‌دانست که کجا می‌رود دیگر... #نقدونظر ?¿🤓🌱 #t_y