#بخشی_از_کتاب 📝رگبار باران پاییزی به در و دیوار می‌خورد. غرّش رعد صدای مهیبی داشت و وقتی با سپیدی برق می‌آمیخت، مهیب‌تر می‌شد. ابرها آن‌قدر پایین بودند که مرتضی فکر کرد اگر به پشت بام برود، می‌تواند دستش را در آن‌ها فرو کند. پسرک بی‌اعتنا به این‌که سرتاپا خیس شده، در کوچه می‌دوید. به درِ خانه که رسید، با هر دو مشت به لنگه‌های چوبی در کوبید. خب… امان بده پسر! آمدم. مادر چادرشبی روی سرش انداخت تا از شلاق دانه‌های درشت باران در امان بماند. در را باز کرد و خودش دوید به‌سمت اندرونی. مرتضی عرض حیاط را از دهلیز تا لب پلهٔ شاه‌نشین دوید. از روی چاله‌ای که میان آجرفرش‌های کف حیاط پر از آب شده بود، پرید. ایستاد و انگار که چیزی از دستش در رفته باشد، برگشت و جفت‌پا پرید وسط چالهٔ آب. کودکانه خندید و به‌سوی اندرونی برگشت. مرتضی! این خل‌بازی‌ها چیست؟ این‌قدر عذابم نده. اگر سینه‌پهلو کنی، چه خاکی سرم بریزم؟ مرتضی ریز خندید و تندتند لباسش را از تنش درآورد، مچاله کرد و جلوی مادر گذاشت در بخشی از زندگی نامه شیخ مرتضی انصاری می خوانیم: شیخ در آن سال ها،مرجع تقلیدی شصت ساله بود که همچنان در خانه ای استیجاری زندگی می کرد.مردم نجف در تمام این سال ها دیده بودند که او چگونه در فقر محض روزگار گذرانیده و حتی هنگامی که چند هزار تومان از وجوهات مردم در خانه ی او بود،برای ادای قرضش گلیم زیر پای خود را فروخته بود.آن ها که به او اقتدا می کردند،به نان خالی ساختند. اما فقر همچنان می تازید.بعضی شب هنگام که بازار به تعطیلی می رفت،عبا روی سرشان می کشیدند و از کنار دکان ها برگ کاهو های دور ریخته شده را بر می داشتند و برخی به خوردن قاووت اکتفا می کردند و آن هنگام که گروهی عظیم از طلبه ها فقر را اظهار نکردند،مدرس ها آن چنان در بحث علمی اوج گرفت که به عنوان ضرب المثل در تاریخ علم و فقاهت ماندگار شد. اهل خانه نیز چه می خواستند و چه نمی خواستند در یک زندگی فقیرانه و ساده شریک بودند.زندگی شیخ برای آن ها که اهل عافیت طلبی و راحتی بودند،هیچ حسادتی را بر نمی انگیخت.او به اقل معاش،آن چنان که حتی یک پول را نتوان پس انداز کرد، روزگار می گذرانید و این شیوه از زندگی را به آن ها که با او بودند،آموخته بود؛به برادرانش،شاگردانش و از همه خوب تر به همسر و فرزندش. (کتاب نخل و نارنج/صفحه 169) #نخل_نارنج #وحید_یامین_پور #انتشارات_جمکران #کتابخانه_محله_باقریه #واحد_گفتمان_سازی #پایگاه_معصومیه 🆔@Bagheria_Neighborhood_Library

#بخشی_از_کتاب فرمانده لشکر ۴۱ ثارالله بود، ما هم بچه‌های هرمزگان. تیرماه سال ۶۵ بود و جبهه‌ها برای عملیات به نیروی غواص نیاز داشت. حاج‌قاسم ما را خواست و در جلسه‌ای توجیه کرد. کار سخت بود، نیروی توانمند کم بود، حاجی گفت: - نیاز به تقویت و افزایش گردان غواص داریم و بچه‌های هرمزگان می‌توانند. بروید و مقدمات راه‌اندازی گردان‌های غواصی را آماده کنید. ما قبول کردیم چون او فرموده بود؛ اما او هم حال ما را می‌دانست، اول راهیمان کرد مشهد پابوس امام‌رضا. وقتی برگشتیم آماده بودیم سخت‌ترین کارها را انجام دهیم و همین هم شد، درخشش گردان ۴۲۲ در عملیات سه ماه بعد. فرمانده که باشی، نیروهایت را می‌شناسی! نمی‌گویی: می‌شود؟ می‌توانی؟ می‌گویی: انجام بدهید. این خودش بار معنایی خاصی دارد. یعنی شما می‌توانید. یعنی کار برای مؤمن بار نیست، یک نقطه شروع حرکت است. فرمانده که باشی نیاز نیروهایت را هم می‌دانی. توکل و توسل رمز شروع امیدوارانه است و رمز پایان سعادت طلبانه! با توکل، نیاز را به نیرو می‌گوید و او را رهسپار حریم یاری می‌کند تا با توسل، امر ولی‌فقیه‌ش را انجام دهد. #حاج_قاسم #نرجس_شکوریان_فرد #ناشر_عهد_مانا #کتابخانه_محله_باقریه #واحد_گفتمان_سازی #پایگاه_معصومیه #بچه_های_خاص #تهیه_و_تنظیم_صادقی 🆔@Bagheria_Neighborhood_Library