تو هرکی رو می‌بینی خسته‌نباشید می‌گی بهش، فرقی نداره پاکبان باشه یا خادم یا نجار یا بنا

به خودت بقبولون نباید بعد از مدت‌ها با شنیدنِ صدایی، خوابش رو ببینی.

میزان توقعم رو از یک‌سری آدم‌ها انقدر کم می‌کنم که بعضی روزها واقعاً نبودشون حس می‌شه. اما دلخوریِ ایجاد شده از جانبِ خودم و حسِ ناراحتی‌ای که نسبت بهشون دارم، اجازهٔ حرف‌زدن و بیانِ ناراحتی رو نمی‌ده تا یک‌موقع اون حجمِ غمی که متحمل شدم رو با حرف‌زدنم به اون‌ها تحمیل نکنم و به میزان غمِ من دچار نشن. نمی‌دونم می‌فهمید یا نه

خدا کند که کسی مادرش زمین نخورد...

"روضه داره

منتظر بودن اینطوریه که تو هربار میای که ببینی هست یا نیست؟ و می‌بینی نیست. و نیست. و واقعاً نیست. چطور می‌شه این‌همه نبودن‌هارو جبران کرد؟