↩️امّا اصولاً نمى توان این تعبیر گویا و رسا را محدود ساخت. ایّام الله تمام روزهایى است که عظمتى ویژه در تاریخ زندگى بشر دارد. هر روز که یکى از فرمان هاى خدا در آن چنان درخشیده که بقیّه امور را تحت الشعاع خود قرار داده، از ایّام الله است. هر روز که فصل تازه اى در زندگى انسان ها گشوده و درس عبرتى به آنها داده و ظهور و قیام پیامبرى در آن بوده، یا طاغوت و فرعون گردنکشى در آن به قعر درّه نیستى فرستاده شده است. خلاصه هر روز که حقّ و عدالتى برپا شده و ظلم و بدعتى خاموش گشته، همه آنها از ایّام الله است. و چنان که خواهیم دید، در روایات ائمّه معصومین(علیهم السلام) در تفسیر این آیه نیز انگشت روى روزهاى حسّاسى نهاده شده است. در پایان آیه نیز مى فرماید: در این (سخن و در همه ایّام الله) نشانه هایى است براى هر صبرکننده شکرگزار (إِنَّ فِى ذلِکَ لاَیَات لِکُلِّ صَبَّار شَکُور). صبّار و شکور هر دو صیغه مبالغه است که یکى فزونىِ صبر را مى رساند و دیگرى فزونى شکرگزارى نعمت را، اشاره به اینکه افراد باایمان نه در هنگام بروز مشکلات و روزهاى سخت دست و پاى خود را گم مى کنند و تسلیم حوادث مى شوند و نه در روزهاى پیروزى و نعمت به غرور و غفلت گرفتار مى آیند. ذکر این دو بعد از اشاره به ایّام الله گویا ناظر به همین مطلب است. * در آیه بعد به یکى از ایّام الله و روزهاى درخشان و پربارى که در تاریخ بنى اسرائیل وجود داشته و تذکّر آن عبرتى براى مسلمانان است اشاره کرده مى گوید: و (به خاطر آور) هنگامى (را) که موسى به قومش گفت: نعمت خدا را بر خود به یاد داشته باشید، زمانى که شما را از (چنگال) آل فرعون رهایى بخشید (وَ إِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللهِ عَلَیْکُمْ إِذْ أَنجَیکُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ). همانان که شما را به بدترین وجهى عذاب مى کردند; پسرانتان را سر مى بریدند و زنانتان را (براى خدمتکارى) زنده مى گذاشتند (یَسُومُونَکُمْ سُوءَ الْعَذَابِ وَ یُذَبِّحُونَ أَبْنَاءَکُمْ وَ یَسْتَحْیُونَ نِسَاءَکُمْ). و در این، آزمایش بزرگى از طرف پروردگارتان براى شما بود (وَ فِى ذلِکُمْ بَلاَءٌ مِنْ رَبِّکُمْ عَظِیمٌ). و چه روزى از این پربرکت تر که شرّ جمعیّت خودکامه و سنگدل و استعمارگرى را از سرتان کوتاه کرد؟ همانان که بزرگ ترین جنایت را در حقّ شما مرتکب مى شدند. چه جنایتى از این بالاتر که پسرانتان را همچون حیوانات سر مى بریدند (قابل توجّه اینکه قرآن تعبیر به ذبح مى کند نه قتل) و از این مهم تر، نوامیس شما به صورت کنیزانى در چنگال دشمن بى آزرم بودند. نه تنها در مورد بنى اسرائیل که در مورد همه اقوام و ملّت ها، روز رسیدنشان به آزادى و استقلال و کوتاه شدن دست طاغوت ها، از ایّام الله است و باید همواره آن را به خاطر داشته باشند; خاطره اى که توجّه به آن از ارتجاع و بازگشت به وضع گذشته حفظشان مى کند. یَسومونَکُم از مادّه سَوم (بر وزن صوم) در اصل به معنى دنبال چیزى رفتن و به جستوجوى آن پرداختن است. و به معنى تحمیل کردن کارى بر دیگرى نیز آمده است. بنابراین جمله یَسومونَکُم سُوءَ العَذابِ مفهومش این است که آنها بدترین شکنجه ها و عذاب ها را بر شما بنى اسرائیل تحمیل مى کردند. آیا این درد کوچکى است که نیروى فعّال یک جمعیّت را از میان ببرند و زنانشان را بدون سرپرست، به صورت کنیزانى در چنگال یک مشت افراد ستمکار باقى بگذارند؟ ضمناً (یَسومون) که فعل مضارع است، اشاره به این دارد که این کار مدّت ها ادامه داشت. این نکته نیز قابل توجّه است که سربریدن پسران و کنیزى زنان و دختران را بهوسیله واو بر سوءَ العَذاب عطف کرده، در حالى که خود از مصداق هاى سوءالعذاب است. و این به خاطر اهمّیّت این دو عذاب بوده است و نشان مى دهد که قوم جبّار و ستمگر فرعون، شکنجه ها و تحمیلات دیگرى نیز بر بنى اسرائیل داشته اند امّا از میان همه این دو شدیدتر و سخت تر بوده است. * سپس مى افزاید: و (همچنین به خاطر آورید) هنگامى (را) که پروردگارتان اعلام داشت: اگر شکرگزارى کنید (نعمت خود را) بر شما خواهم افزود، و اگر ناسپاسى کنید مجازاتم شدید است (وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لاََزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِى لَشَدِیدٌ). این آیه، هم ممکن است دنباله کلام موسى به بنى اسرائیل باشد که آنها را در برابر آن نجات و پیروزى و نعمت هاى فراوان دعوت به شکرگزارى کرد و وعده فزونى نعمت به آنها داد و در صورت کفران تهدید به عذاب نمود و هم ممکن است یک جمله مستقل و خطاب به مسلمانان بوده باشد، ولى در هر دو صورت از نظر نتیجه چندان تفاوت ندارد، زیرا اگر خطاب به بنى اسرائیل هم باشد، درسى است سازنده براى ما که در قرآن مجید آمده است. ✔️ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🔹ترجمه و شرح خطبه(۷۲)بخش اول🔹 ↩️از اين رو، قرآن مجيد نيز با کسانى که ايمان آورده ايد بر او درود بفرستيد و سلام گوييد و تسليم (فرمان او) باشيد». تعبير به فعل مضارع (يُصَلُّونَ) دليل بر ادامه اين رحمت است و به يقين هر مسلمانى که سخن از توحيد و اسلام مى گويد، رحمت تازه اى براى بنيانگذار اين آيين نوشته مى شود و اين رحمت با انجام اعمال او نيز تداوم مى يابد، چرا که اين سنّت هاى حسنه را او بنيان نهاد. 3- با چه الفاظى درود بفرستيم؟ سؤال ديگرى که در اينجا مطرح است، اين است که چگونه و با چه الفاظى بايد بر آن حضرت صلوات فرستاد؟ در اين زمينه نيز روايات متعدّدى از طرق شيعه و اهل سنّت به ما رسيده و در همه آنها تأکيد شده است که بايد آل محمّد(عليهم السلام) به هنگام فرستادن صلوات ذکر شوند، که ما در اينجا به ذکر چند روايت از طرق اهل سنّت، بسنده مى کنيم: در «الدّر المنثور» از «صحيح بخارى» و «مسلم» و «ابو داود» و «ترمذى» و «نسائى» و «ابن ماجه» و «ابن مردويه» و گروه ديگرى، از «کعب بن عجره» نقل شده که مردى خدمت پيامبر(صلى الله عليه وآله) عرض کرد: «أَمَّا السَّلاَمُ عَلَيْکَ فَقَدْ عَلِمْنَاهُ فَکَيْفَ الصَّلاَةُ عَلَيْکَ; سلام بر تو را مى دانيم چگونه است، امّا صلوات و درود بر تو بايد چگونه باشد؟» پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمود بگو: «أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَ عَلَى آلِ مُحَمَّد کَمَا صَلَّيْتَ عَلَى آلِ إِبْراهِيمَ إِنَّکَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ. أَلّلهُمَّ بَارِکْ عَلَى مُحَمَّد وَ على آلِ مُحَمَّد کَمَا بَارَکْتَ عَلَى آلِ إِبْرَاهِيمَ إِنَّکَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ». نويسنده تفسير «الدّر المنثور» اضافه بر حديث فوق، هيجده حديث ديگر نقل کرده که در همه آنها تصريح شده که «آل محمّد» را بايد به هنگام صلوات ذکر کرد; اين احاديث از کتب مشهور و معروف اهل سنّت از گروهى از صحابه از جمله «ابن عبّاس»، «ابوسعيد خدرى»، «ابوهريره»، «طلحه»، «ابومسعود انصارى»، «بريده»، «ابن مسعود»، «کعب بن عجره» و «اميرمؤمنان على(عليه السلام)» نقل شده است در «صحيح بخارى» روايات متعدّدى در اين زمينه نقل شده و در «صحيح مسلم» نيز، دو روايت آمده است و جالب اين که در «صحيح مسلم» با آن که در احاديث فوق چند بار «محمّد و آل محمد»، با هم ذکر شده، عنوانى را که براى اين باب انتخاب کرده «باب الصّلاة على النّبى صلّى اللّه عليه و سلّم» (بدون ذکر آل) مى باشد! اين نکته نيز لازم به يادآورى است که در بعضى از روايات اهل سنّت و بسيارى از روايات شيعه، حتّى کلمه «عَلَى» ميان «محمّد و آل محمّد» فاصله نشده است و کيفيّت صلوات به اين صورت است: «اَلّلهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد». اين سخن را با حديثى از «صواعق ابن حجر» پايان مى بريم. او نقل مى کند که پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) فرمود: «لاَتُصَلُّوا عَلَىَّ الصَّلاَةَ الْبَتْرَاءَ! فَقَالُوا: وَ مَا الصَّلاَةُ الْبَتْرَاءُ؟ قَالَ: يَقُولُونَ: «أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد» وَ تُمْسِکُونَ; بَلْ قُولُوا: أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد; هرگز صلوات ناقص و ناتمام بر من نفرستيد! عرض کردند: صلوات ناقص و ناتمام چيست؟ فرمود: اينکه فقط بگوئيد: «أَللّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد» سپس امساک کنيد، بلکه بگوئيد: (أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَ آل مُحَمَّد)». در جلد اوّل کنز العمّال نيز روايات متعدّدى در اين زمينه ديده مى شود. 4- صلوات و درود واجب است، يا مستحب؟ سؤال ديگر اين که آيا صلوات فرستادن بر پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله) واجب است يا مستحبّ؟ ظاهر آيه شريفه پنجاه و شش سوره احزاب (إِنَّ اللَّهَ وَ مَلاَئِکَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبيِّ... .) وجوب است; زيرا مى دانيم امر، ظاهر در وجوب مى باشد مگر اين که قرينه اى بر خلاف آن قائم شود و در اين آيه خداوند امر به صلوات و سلام بر پيامبر کرده است; بنابراين، حدّاقل لازم است يک بار بر آن حضرت صلوات و درود و سلام فرستاد; اين در حالى است که مشهور فقهاى شيعه و جمعى از فقهاى اهل سنّت معتقد به وجوب صلوات در تشهّد هستند. «ابن قُدامه» فقيه معروف اهل سنّت در کتاب «المغنى» مى گويد: در تشهّد اوّل، بايد بر پيامبر صلوات بفرستد و بگويد: «أَللّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وَ عَلَى آلِ مُحَمَّد کَمَا صَلَّيْتَ عَلَى إِبْرَاهِيمَ... وَ هِىَ واجبةٌ في صحيح الْمَذْهَب وَ هُو قول الشّافعى و اِسحاق...; صلوات فرستادن بر پيامبر و آلش در فتواى صحيح واجب است و «شافعى» و «اسحاق» نيز بر همين عقيده اند».⬇️

↩️سپس از «ابن راهويه» (از فقهاى اهل سنّت) نقل مى کند: «لو أنّ رجلاً ترک الصَّلاَة عَلَى النّبى(صلى الله عليه وآله) فِى التشهّد بَطَلَتْ صَلاَتُهُ; اگر کسى صلوات بر پيامبر را در تشهّد ترک کند، نمازش باطل است» سپس مى افزايد: ظاهر مذهب «احمد» (امام معروف اهل سنّت) نيز وجوب آن است. نويسنده کتاب «التّاج الجامع للاصول» (شيخ منصور على ناصف) در ذيل آيه پنجاه و شش سوره احزاب (إِنَّ اللَّهَ وَ مَلاَئِکَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ...) تصريح مى کند که ظاهر آيه اين است که صلوات و سلام، بر پيامبر اکرم واجب است و اين سخن مورد اتّفاق علما مى باشد. 5- مفهوم واقعى صلوات آخرين سؤالى که در اينجا مطرح است اين است که مفهوم صلوات چيست؟ معروف در ميان علما و دانشمندان اين است که صلوات اگر از سوى خداوند باشد به معناى رحمت است و اگر از سوى فرشتگان و انسانها باشد به معناى طلب رحمت است. يا به تعبيرى که در روايت امام کاظم(عليه السلام) آمده است در پاسخ اين سؤال که معناى صلوات خدا و ملائکه و مؤمنان در آيه شريفه «إِنَّ اللّهَ وَ مَلاَئِکَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِىِّ...» چيست؟ فرمود: «صَلاَةُ اللّهِ رَحْمَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ صَلاَةُ الْمَلاَئِکَةِ تَزْکِيَةٌ مِنْهُمْ لَهُ، وَ صَلاَةُ الْمُؤْمِنينَ دُعَاءٌ مِنْهُمْ لَهُ; صلوات خداوند رحمتى از ناحيه او است و صلوات ملائکه، تقديس و پاک شمردن آنها است نسبت به پيامبر(صلى الله عليه وآله) و صلوات مؤمنين، دعا و تقاضاى رحمت است از آنها براى پيامبر(صلى الله عليه وآله)». بعضى معتقدند تمام اين معانى به يک اصل باز مى گردد و آن ثناى جميل است خواه به صورت فرستادن رحمت بوده باشد، يا تقديس و پاک شمردن، و يا تقاضاى رحمت، که هر کس به مقتضاى حال خودش آن را انجام مى دهد. و از آنجا که ريشه اصلى اين لغت، «صَلْى» (بر وزن سعى) به معناى در آتش افکندن، يا سوختن و برشته شدن در آتش است، بعضى معتقدند که صلوات به معناى دور کردن آتش عذاب الهى است، که نتيجه آن رحمت يا تقاضاى رحمت است; ولى بعضى ميان «صَلْو» که به اصطلاح ناقص واوى است، با «صَلْى» که ناقص يايى است، فرق گذاشته اند و معناى اخير را مربوط به «صَلْى» دانسته اند و معانى قبل را مربوط به «صَلْو». (دقّت کنيد!) به هر حال، تمام اينها نشان مى دهد که با هر صلوات و سلامى که به پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرستاده مى شود، رحمت تازه اى بر روان پاک او نازل مى گردد و بعيد نيست که اين رحمت از ناحيه آن منبع عظيم الهى، به سوى امّتش نيز سرازير شود. از همين رو صلوات و درود بر پيامبر(صلى الله عليه وآله) مايه رحمت و پاکى و آمرزش براى خود انسان است. درباره اينکه منظور از آل محمّد(صلى الله عليه وآله) همان اهل بيت، يعنى فرزندان او هستند به خواست خدا در ذيل خطبه 239 بحث خواهيم کرد. در جلد اوّل همين شرح، ذيل خطبه دوّم صفحه 303 نيز اشاره اى به اين معنا داشتيم. @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 💟✨ هشت توصیه امام هشتم برای روزهای آخر شعبان 🔸اباصلت می‌گوید: در آخرین جمعه شعبان خدمت امام رضا علیه‌السلام رسیدم. فرمود: ای اباصلت، بیشترِ ماه شعبان سپری شده و امروز آخرین جمعه شعبان است، پس در روزهای باقیمانده کوتاهی‌های روزهای گذشته را جبران بکن و باید به آنچه برایت مهم است اقدام کنی: ۱. زیاد دعا کن. ۲. زیاد استغفار کن. ۳. زیاد قرآن تلاوت کن. ۴. از گناهانت به درگاه خدا توبه کن تا خالصانه به ماه خدا وارد شوی. ۵. هر امانتی که گردنت هست ادا کن. ۶. تمام کینه‌هایی که در دلت نسبت به مؤمنان داری، از دل بیرون کن. ۷. هر گناهی که به آن مبتلا هستی از آن دست بکش و تقوای خدا پیشه کن و در آشکار و پنهان بر خدا توکل کن... ۸. و در روزهای باقیمانده این ماه بسیار بگو: اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنَا فِیمَا مَضَی مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِیَ مِنْهُ... خداوندا اگر در روزهای گذشته شعبان ما را نیامرزیدی، پس در روزهای باقیمانده بیامرز... 📚 عیون اخبار الرضا علیه السلام ج۲ ص۵۱ 🤲اللهم عجل لولیک الفرج @Nahjolbalaghe2

🔹مهم‌ترین گام برای نزدیک شدن به امام زمان(عج) #صاحب_الزمان #امام_زمان @Nahjolbalaghe2

❤️عشق در صحرا #یا‌حسین 🎈 #فرزندان_علی 💌 #نهضت_جهانی_نهج_البلاغه_خوانی @Nahjolbalaghe2

🔹 ترجمه کتاب الغدیر🔹 ✅ قسمت: دوم 🔷واقعه غدیرخم #علامه‌امینی ﻳﻨﺎﺩﻳﻬﻢ، ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻐﺪﻳﺮ ﻧﺒﻴﻬﻢ ﺑﺨﻢ ﻓﺎﺳﻤﻊ ﺑﺎﻟﺮﺳﻮﻝ ﻣﻨﺎﺩﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﺟﻤﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻏﺪﻳﺮﺧﻢ، ﻭ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﺟﻤﺎﻝ ﻗﺮﻳﺒﺎ ﺑﻨﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﻫﻤﮕﻲ ﺑﺮ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﺎﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻭ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺭﺥ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺫﻛﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻧﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺟﺰ ﺑﺎﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺑﭽﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻧﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻞ (ﻏﺪﻳﺮﺧﻢ) ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺤﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﺟﺤﻔﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ. ﺑﻨﻈﺮ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺑﻠﻲ. ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﻮﺭﺧﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﺘﻦ: ﺑﻨﺎﻡ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻠﺤﻢ - ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺍﺳﻮﺩ - ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﻥ ﺍﺑﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺫﻛﺮ ﺟﻤﻠﻪ (ﻏﺪﻳﺮﺧﻢ) ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﻌﺮﻭﻓﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺑﺤﺚ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺍﺑﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ ﺩﻭﻡ (ﺍﻟﻐﺪﻳﺮ) ﺍﻧﺸﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺑﻨﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ.ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻨﺸﺮ ﻭ ﺍﺷﺘﻬﺎﺭ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻣﻬﻤﻪ، ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ [ ﺻﻔﺤﻪ 35] ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﺩ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻋﺼﺮ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺪﻫﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺋﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺣﺎﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﻋﺎﻟﻤﻴﻘﺎﻡ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ، ﻭ ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺟﻬﻪ ﺍﻣﺮ ﺑﺘﺒﻠﻴﻎ ﺍﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻭ ﺗﺴﺮﻳﻊ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﺗﺎ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺴﺎﺱ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﺎﻟﻴﻘﺪﺭ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺯ ﺣﺞ ﺍﻛﺒﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﻭ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﻋﺪﻳﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻤﻨﺎﺳﺒﺖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺣﺞ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﺮﺍﻣﻴﺶ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺭﺍ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺍﺑﻠﺎﻍ ﺍﻣﺮ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻧﻴﺰ ﻗﻴﺎﻡ ﻓﻮﺭﻱ ﺑﺎﺟﺮﺍﺀ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻲ ﻧﻈﻴﺮ ﻛﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻭ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﻏﻴﺮ ﻋﺎﺩﻱ ﺍﻣﺮ ﺑﺘﻮﻗﻒ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻤﺤﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﺎﻣﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻴﺎﻳﻨﺪ ﺑﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺭﺳﺎ ﻭ ﺑﺎﻧﻚ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻥ ﺧﻄﺒﻪ ﺣﺴﺎﺱ ﺭﺍ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻬﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪﻥ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻜﻴﻔﻴﺖ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺑﻠﺎﻍ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﻭ ﺑﺤﺎﺿﺮﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻐﺎﺋﺒﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﺑﻠﺎﻍ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻜﺼﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺍﺑﻠﺎﻍ ﻭ ﺭﺍﻭﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻭ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻬﻤﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﻨﺎﻥ ﺑﺎﻳﻦ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻫﻢ ﺍﻛﺘﻔﺎﺀ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﻛﺮﻳﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺼﻮﺹ ﻓﺮﻭ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﺎﻭﺕ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺁﻥ ﺁﻳﺎﺕ ﺩﺭ [ ﺻﻔﺤﻪ 36] ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺘﺬﻛﺮ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺟﻊ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻱ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻣﻌﺎﻟﻢ ﺩﻳﻦ ﻭ ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺁﺋﻴﻦ ﻣﻨﺰﻩ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﻨﺪ. ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻛﺎﻧﻪ ﻗﺒﻠﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ، ﻧﺒﺎﺀ ﻋﻈﻴﻢ (ﺧﺒﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﻬﻢ) ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺩﺍﺩ - ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻣﻮﺧﺘﻦ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺑﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﻚ ﺣﺞ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﻭ ﺍﻭﻃﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﺎﻧﺠﻨﺎﺏ ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺧﻄﻴﺮ ﭘﺎﻳﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺩﻳﻦ ﺣﻨﻴﻒ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﺁﺋﻴﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﻣﻈﺎﻫﺮ ﻭ ﺷﺮﻓﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺩﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﭼﻢ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﻟﻬﻲ ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻣﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭﻱ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻴﺮﻭﺯﺍﻧﻪ ﻭ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻦ ﺷﺮﻕ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﻴﺮﺩ. ﺁﺭﻱ. ﺑﺎ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﻭ ﻣﺘﻘﻦ ﺍﻟﻬﻲ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻠﺎ ﻭ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺣﻴﺚ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺻﻠﺤﺎ ﻭ ﻋﻘﻠﺎﻱ ﻗﻮﻡ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﻭﺍﺟﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻭﺻﻮﻝ ﺑﺎﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻭ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻛﻠﻤﻪ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺭﺍ ﻃﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﺮ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻧﺎﻳﻞ ﺷﻮﻧﺪ... ﺍﻣﺎ؟ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻥ ﺩﻳﻦ ﺳﻠﺎﻡ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﺟﻤﻌﻴﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻭ ﺑﺎﻥ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻭ ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﺭﺍﺳﺦ ﻭ ﻧﺺ ﺻﺮﻳﺢ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﻭﺻﺎﻳﺖ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻭ ﻣﺪﻟﻞ ﻣﻴﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﻭﺷﺮﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺣﺘﺠﺎﺝ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺠﻪ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻣﻴﻄﻠﺒﻴﺪ. ﺍﻳﻦ ﺟﺪﻳﺖ‌ﻫﺎ ﻭ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ‌ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﺬﺷﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺘﺪﺭﻳﺞ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﻭ ﻣﺨﻔﻲ ﻧﺴﺎﺯﺩ. ✔️ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2