#در_محضر_اهل_بیت ☀️امیرالمومنین عليه السلام: كسى كه با نادان بنشيند، خردمند نيست. كسى كه با نادان بنشيند بايد خود را آماده قيل و قال كند لَيس مَن جالَسَ الجاهِلَ بِذي مَعْقولٍ، مَن جالَسَ الجاهِلَ فلْيَستَعِدَّ لقِيلٍ و قالٍ ميزان الحكمه جلد2 صفحه 232 @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🎥 توصیه ای به مادران برای عاقبت بخیری فرزندان 🎙 استاد فاطمی نیا @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: دویست و چهل و ششم 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ﻗﺮﻳﻨﻪ ﻫﻔﺪﻫﻢ- ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 53 ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺠﻠﺪ ﮔﺬﺷﺖ، ﮔﻴﺮﺍ ﺷﺪﻥ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻣﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺤﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻨﺎﺷﺪﻩ ﺭﺣﺒﻪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﻛﺒﺎﻥ، ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺩﭼﺎﺭ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺋﻲ ﻭ ﺑﺮﺹ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﻋﺎﻗﺒﺖ (ﺍﺭﺗﺪﺍﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺎﻡ) ﻭ ﻳﺎ ﺁﻓﺖ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ (ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻬﻮﺩ) ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻥ!! ﺁﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﺳﺨﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ ﺭﻭﺍ ﻣﻲ‌ﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﺑﺎﻳﻨﻜﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﻳﻦ ﺑﻠﻴﻪ‌ﻫﺎ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ‌ﻫﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻭ ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮﻱ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﻨﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻤﻌﻨﺎﻱ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻧﺼﺮﺗﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﻳﻨﻲ ﺷﻤﻮﻝ ﻭ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﻭﺍ ﺑﻮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮﻱ ﻟﺎﺯﻡ ﻣﻲ‌ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﻭ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺻﻔﺖ (ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ) ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﻧﺎﻥ ﻛﻪ ﺛﺒﻮﺕ ﻭ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﻱ ﺁﻧﺪﻭ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﺷﻮﻡ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺷﺨﺺ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻦ ﻭ ﻛﻨﺠﻜﺎﻭ ﺩﺍﻍ ﻧﻨﮓ ﻭ ﻋﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻴﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﺎ ﻋﻈﻴﻢ ﺭﺍ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺒﺎ ﻋﻈﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﮔﺸﺘﻪ، ﻭ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﺼﻮﺹ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻗﺮﺍﺋﻦ ﻣﺘﺮﺍﻛﻤﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ. ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ، ﻛﺘﻤﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻴﻚ ﺍﻣﺮﻱ ﻋﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻭ ﺑﻄﻮﺭ ﻋﻠﻲ ﺍﻟﺴﻮﻳﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻔﻀﻴﻠﺘﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺩﺍﺭﺩ، ﻛﻪ ﮔﻮﺋﻲ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻣﺮ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻟﺬﺍ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺣﻖ ﺭﺳﻮﺍ ﻭ ﻣﻔﺘﻀﺢ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺟﺒﻬﻪ‌ﻫﺎ ﻭ ﭼﺸﻢ‌ﻫﺎ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﻫﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭ ﻛﺘﺐ ﺁﻥ ﺁﺛﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺛﺒﺖ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺪﻫﺎﻥ ﺑﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﺩ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه اسراء آیه های ۹۰ الی ۹۳ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️۱ ـ نخست مى گوید: آنها گفتند ما هرگز به تو ایمان نمى آوریم مگر این که از این سرزمین چشمه پر آبى براى ما خارج کنى ! (وَ قالُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتّى تَفْجُرَ لَنا مِنَ الاْ َرْضِ یَنْبُوعاً). فُجُور و تَفْجِیْر به معنى شکافتن است اعم از شکافتن زمین به وسیله چشمه ها، و یا شکافتن افق به وسیله نور صبحگاهان، (البته تفجیر مبالغه بیشترى نسبت به فجور را مى رساند). یَنْبُوع از ماده نبع محل جوشش آب است، بعضى گفته اند: یَنْبُوع چشمه آبى است که هرگز خشک نمى شود. * * * ۲ ـ یا این که باغى از درختان خرما و انگور در اختیار تو باشد که جویبارها و نهرها در لابلاى درختانش به جریان اندازى ! (أَوْ تَکُونَ لَکَ جَنَّةٌ مِنْ نَخِیل وَ عِنَب فَتُفَجِّرَ الاْ َنْهارَ خِلالَها تَفْجِیراً). * * * ۳ ـ یا آسمان را آن چنان که مى پندارى قطعه، قطعه، بر سر ما فرود آرى (أَوْ تُسْقِطَ السَّماءَ کَما زَعَمْتَ عَلَیْنا کِسَفاً). ۴ ـ یا خداوند و فرشتگان را در برابر ما رو در رو بیاورى (أَوْ تَأْتِیَ بِاللّهِ وَ الْمَلائِکَةِ قَبِیلاً). قَبِیل گاهى به معنى کفیل و ضامن تفسیر شده، و گاه به معنى چیزى که در مقابل انسان قرار مى گیرد و رو در روى او قرار دارد، بعضى نیز آن را جمع قبیله به معنى جماعت دانسته اند. طبق معنى اول، تفسیر آیه چنین مى شود: تو باید خدا و فرشتگان را به عنوان ضامن صدق گفتارت بیاورى. و طبق معنى دوم، چنین است: تو باید خدا و فرشتگان را بیاورى و در برابر ما قرار دهى. و اما طبق معنى سوم، مفهوم آیه چنین است: گروه، گروه نزد ما آورى!. باید توجه داشت: این مفاهیم سه گانه، با هم منافات و تضادى ندارند، و ممکن است همه، در مفهوم آیه جمع شوند; چرا که استعمال لفظ واحد در اکثر از معنى نزد ما هیچ مانع ندارد. * * * ۵ ـ یا این که خانه اى از طلا داشته باشى، خانه اى پر نقش و نگار و زینتى (أَوْ یَکُونَ لَکَ بَیْتٌ مِنْ زُخْرُف). زُخْرُف در اصل به معنى زینت است، و از آنجا که طلا یکى از فلزات معروف زینتى است به آن زخرف گفته مى شود، خانه هاى پر نقش و نگار را نیز زخرف مى گویند، و همچنین سخنان پر آب و رنگ فریبنده را گفتار مزخرف مى نامند. ۶ ـ یا به آسمان بالا روى! ولى ما هرگز تنها به آسمان بالا رفتنت، ایمان نخواهیم آورد، مگر این که: نام هاى همراه خود براى ما بیاورى که آن را بخوانیم ! (أَوْ تَرْقى فِی السَّماءِ وَ لَنْ نُؤْمِنَ لِرُقِیِّکَ حَتّى تُنَزِّلَ عَلَیْنا کِتاباً نَقْرَؤُهُ). در پایان این آیات مى خوانیم که: خداوند به پیامبرش دستور مى دهد: در برابر این پیشنهادهاى ضد و نقیض و بى پایه و گاهى مضحک بگو: پاک و منزه است پروردگار من از این اوهام (قُلْ سُبْحانَ رَبِّی). آیا من جز انسانى فرستاده خدا بیشترم (هَلْ کُنْتُ إِلاّ بَشَراً رَسُولاً). * * * نکته ها: ۱ ـ پاسخ پیامبر(صلى الله علیه وآله) در برابر بهانه جویان همان گونه که لحن آیات فوق ـ علاوه بر شأن نزول ـ گواهى مى دهد: این درخواست هاى عجیب و غریب مشرکان، هرگز از روح حقیقت جوئى سرچشمه نمى گرفت، بلکه، آنها تمام هدفشان این بود که: آئین بت پرستى و شرک که پایه هاى قدرت رؤساى مکّه را تشکیل مى داد، همچنان بر جا بماند، و پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را به هر وسیله ممکن است از ادامه راه توحید بازدارند. اما پیامبر دو جواب منطقى و روشن در یک عبارت کوتاه به آنها داد. نخست این که: پروردگار من منزّه از این گونه امور است، منزه است از این که: تحت فرمان این و آن قرار گیرد و تسلیم پیشنهادهاى واهى و بى اساس سبک مغزان گردد (سُبْحانَ رَبِّی). دیگر این که: قطع نظر از آنچه گذشت، اصولاً آوردن معجزات کار من نیست، من بشرى هستم همچون شما، با این تفاوت، که رسول خدایم، ارسال معجزات کار او است، و به اراده و فرمان او انجام مى گیرد، من حتى حق ندارم پیش خود چنین تقاضائى کنم، او هر وقت لازم بداند، براى اثبات صدق دعوت پیامبرش هر معجزه اى که لازم باشد مى فرستد (هَلْ کُنْتُ إِلاّ بَشَراً رَسُولاً). درست است که: این دو پاسخ، با هم ارتباط و پیوند دارند، ولى در عین حال دو پاسخ محسوب مى شوند، یکى ضعف بشر را در برابر این امر اثبات مى کند، و دیگرى منزه بودن خداى بشر را از قبول این گونه معجزات اقتراحى. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر خطبه ۹۱ بخش اول 🌧جود و بخشش خداوند ↩️در آخرین جمله در رابطه با همین نعمت ها به یکى دیگر از اوصاف خاصّ حضرتش مى پردازد و مى فرماید: «چنان نیست که سخاوت خداوند در آنجا که از وى چیزى بخواهند بیشتر از موقعى باشد که از او نخواهند» (وَ لَیْسَ بِمَاسُئِلَ بِأَجْوَدَ مِنْهُ بِمَالَمْ یُسْأَلْ). این تعبیر اشاره لطیفى به این حقیقت است که جود و بخشش خداوند بر اساس لیاقت ها و شایستگى هاست، نه بر حسب اصرارها و تقاضاها و اگر دعا یکى از اسباب نعمت هاى الهى است، به خاطر آن است که دعا کننده اگر شرایط دعا را فراهم سازد، شایستگى و لیاقتش فزون مى گردد; چرا که دعاى صحیح، انسان را به توبه و انابه و اصلاح خویشتن و ذکر خدا وا مى دارد، که هر کدام سبب شایستگى بیشترى مى شود. «ابن ابى الحدید» در تفسیر جمله «وَ لَیْسَ مَاسُئِلَ بِأَجْوَدَ...» مى گوید: «در آن معناى لطیفى نهفته شده، زیرا این از ویژگى هاى بشر است که وقتى مورد درخواست قرار بگیرند و به آنها اصرار کنند، بیشتر اقدام به بخشش مى کنند و اگر کسى سؤال نکند، یا کمتر مى بخشند، (و یا اصلا نمى بخشند) ولى جود و سخاى الهى عام و فراگیر است و در همه حال شامل حال بندگان مى شود، (چه درخواست کنند و چه نکنند. هر چند دعا و ذکر خدا و توجّه به ذات پاک او، شایستگى بیشترى براى عطا به انسان مى دهد)».(5) اضافه بر این، انسانها به خاطر نیاز و نقصانشان نسبت به چیزهایى که مورد احتیاج آنهاست، کمتر سخاوت به خرج مى دهند، تا چیزهایى که به آن نیاز ندارند; ولى از آنجا که نیاز و نقصان در ذات پاک خداوند راه ندارد، این تفاوت نیز در آنجا بى مفهوم است. در ادامه این اوصاف که مربوط به صفات افعال و رزق و روزى بود، امام(علیه السلام) اشاره به چهار وصف از صفات ذات او مى کند; نخست مى فرماید: «او آغازى است که قبل ندارد تا پیش از او چیزى باشد، و پایانى است که بعد ندارد تا بعداز او وجودى باشد (او از ازل تا ابد بوده و خواهد بود)». (أَلأَوَّلُ الَّذِی لَمْ یَکُنْ لَهُ قَبْلٌ فَیَکُونَ شَىْءٌ قَبْلَهُ، وَ الآخِرُ الَّذِی لَیْسَ له بَعْدٌ فَیَکُونَ شَىْءٌ بَعْدَهُ). مى دانیم اساس و پایه اصلى در معرفت ذات و صفات خداوند، مسأله نامحدود بودن اوست; او کمال مطلق است و وجودى است نامتناهى از هر جهت; و به همین دلیل همیشه بوده و همیشه خواهد بود. در عالم ممکنات، ممکن است چیزى اوّل باشد نسبت به آنچه بعد از آن مى آید و در عین حال، قبل از آن نیز اشیایى باشند; چرا که آغاز و انجام بودن در ممکنات، یک امر نسبى است; تنها ذات پاک خداست که نه چیزى قبل از آن بوده و نه چیزى بعد از آن خواهد بود. بدیهى است اوّلیّت خداوند و آخر بودن او به معناى اوّل و آخر زمانى نیست! چرا که زمان از حرکت موجودات بوجود مى آید (زمان مقدار حرکت است;) و مى دانیم در ذات او حرکت و تغییر امکان پذیر نیست، چرا که حرکت یا به سوى کمال است و یا به سوى نقصان; او کمال مطلق است و نقصانى در او راه ندارد. و در سوّمین وصف مى فرماید: «مردمک چشمها را از مشاهده و درک ذاتش باز داشته است (نه چشم ظاهر او را مى بیند و نه چِشم باطن به کنه ذاتش مى رسد)» (وَ الرَّادِعُ أَنَاسِىَّ(6) الأَبْصَارِ عَنْ أنْ تَنَالَهُ أَوْ تُدْرِکَهُ). ✔️پی نوشت: 5. «لُجين» (بر وزن حسين) به معناى نقره است. 6. «عِقْيان» به معناى طلاى خالص است. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2