. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَكَمْ قَصَمْنَا مِن قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ چه بسیار آبادیهاى ستمکارى را که در هم شکستیم. و بعد از آنها، قوم دیگرى آفریدیم. (انبیاء/11) * فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَرْكُضُونَ هنگامى که (نزدیک شدن) عذاب ما را احساس کردند، ناگهان از (ترس) آن فرار کردند. (انبیاء/12) * لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَىٰ مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ (گفتیم:) فرار نکنید. و به زندگى پر ناز و نعمت، و به مسکنهاى (پر زرق و برق) خود بازگردید! شاید (سائلان بیایند و) از شما تقاضا کنند (شما هم آنان را محروم باز گردانید)! (انبیاء/13) * قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ گفتند: «اى واى بر ما! به یقین ما ستمکار بودیم.» (انبیاء/14) ** فَمَا زَالَت تِّلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّىٰ جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ و همچنان این سخن را تکرار مى کردند، تا آنها را درو کرده و خاموش ساختیم. (انبیاء/15) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه انبیاء آیات ۱۱ الی ۱۵ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ❓ چگونه ستمگران در چنگال عذاب گرفتار شدند؟ در آیات مورد بحث، به دنبال گفتگوهائى که درباره مشرکان و کافران لجوج گذشت سرنوشت آنها را با مقایسه با سرنوشت اقوام پیشین، مشخص مى کند. نخست مى گوید: چه بسیار شهرها و آبادى هاى ظالم و ستمگرى را که درهم شکستیم (وَ کَمْ قَصَمْنا مِنْ قَرْیَة کانَتْ ظالِمَةً). و بعد از آنها قوم و جمعیت دیگرى را به روى کار و به میدان آزمایش آوردیم (وَ أَنْشَأْنا بَعْدَها قَوْماً آخَرِینَ). با توجه به این که قَصَم به معنى شکستن توأم با شدت است و حتى گاهى به معنى خرد کردن آمده، و با توجه به این که: تکیه روى ظلم و ستمگرى این اقوام شده، نشان مى دهد: خداوند شدیدترین انتقام و مجازات را در مورد اقوام ظالم و ستمگر قائل است. ضمناً به این معنى اشاره مى کند که: اگر تاریخ گذشتگان را مورد بررسى قرار دهید، خواهید دانست، تهدیدهاى پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) شوخى و بى حساب نیست، واقعیت تلخى است که باید دقیقاً به آن بیندیشید. * * * آنگاه، شرح حال آنها را به هنگامى که دامنه عذاب در آبادى آنها گسترده مى شد، و وضع بیچارگى آنان را در مقابل مجازات الهى مشخص مى کند، مى گوید: آنها هنگامى که احساس کردند عذاب الهى مى خواهد دامنشان را بگیرد، پا به فرار گذاردند (فَلَمّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْها یَرْکُضُونَ).(۱) درست همانند یک لشگر شکست خورده که شمشیرهاى برهنه دشمن را پشت سر خود مى بیند، به هر سو پراکنده مى شوند. * * * اما به عنوان توبیخ و سرزنش به آنها گفته مى شود: فرار نکنید و بازگردید به سوى زندگانى پرناز و نعمتتان! و به سوى کاخ ها و قصرها و مسکن هاى پرزر و زیورتان، شاید سائلان بیایند و از شما تقاضا کنند (لاتَرْکُضُوا وَ ارْجِعُوا إِلى ما أُتْرِفْتُمْ فِیهِ وَ مَساکِنِکُمْ لَعَلَّکُمْ تُسْئَلُونَ). این عبارت، ممکن است اشاره به آن باشد که همواره در این زندگى پرناز و نعمتى که داشتند سائلان و تقاضاکنندگان بر در خانه هایشان رفت و آمد داشتند، با امید مى آمدند و محروم بازمى گشتند، به آنها مى گوید: بازگردید و همان صحنه هاى نفرت انگیز را تکرار کنید، و این در حقیقت یک نوع استهزاء و سرزنش است. بعضى از مفسران نیز احتمال داده اند جمله لَعَلَّکُمْ تُسْئَلُونَ اشاره اى به دستگاه پر زرق و برق و کبریائى آنها است که خود شخصاً در گوشه اى مى نشستند، مرتباً فرمان مى دادند، و خدمتگزاران، پى درپى نزد آنها مى آمدند و سؤال از امر و فرمانشان مى کردند. اما این که گوینده این سخن کیست؟ در آیه صریحاً نیامده. ممکن است ندائى به وسیله فرشتگان خدا، یا پیامبران و رسولانشان باشد یا از درون ضمیر مخفى و وجدانشان. در حقیقت این نداى الهى بوده است که: به آنها گفته مى شد: فرار نکنید و بازگردید که از یکى از این سه طریق به آنها مى رسیده است. جالب این که: در اینجا از میان تمام نعمت هاى مادى بالخصوص روى مسکن انگشت گذارده شده، شاید به خاطر این که: نخستین وسیله آرامش انسان، وجود یک مسکن مناسب است. و یا این که انسان غالباً بیشترین درآمد زندگى خود را صرف مسکنش مى کند، و نیز بیشترین علاقه او به آن است. * * * به هر حال، آنها در این هنگام بیدار مى شوند، آنچه را قبلا شوخى مى پنداشتند به جدى ترین صورت در برابر خویش مى بینند و فریادشان بلند مى شود، مى گویند: اى واى بر ما که ظالم و ستمگر بودیم ! (قالُوا یا وَیْلَنا إِنّا کُنّا ظالِمِینَ). * * * اما این بیدارى اضطرارى که در برابر صحنه هاى جدى عذاب براى هر کس پیدا مى شود، بى ارزش است، و اثرى در تغییر سرنوشت ندارد، لذا قرآن در آخرین آیه مورد بحث اضافه مى کند: و همچنان این سخن را (واى بر ما ظالم و ستمگر بودیم) تکرار مى کردند تا آنها را از ریشه، قطع کردیم و آنها را خاموش ساختیم (فَما زالَتْ تِلْکَ دَعْواهُمْ حَتّى جَعَلْناهُمْ حَصِیداً خامِدِینَ). همچون زراعتى درو شده (حَصِید) بر زمین مى ریزند، و شهر پر جوش و خروش و آبادشان به قبرستان ویران و خاموشى مبدل مى گردد (خامِدِین).(۲) * * * ✍ پی نوشت: ۱ ـ رکض هم به معنى دویدن با سرعت، و هم به معنى دواندن مَرکب مى آید، گاهى نیز به معنى کوبیدن پا بر زمین آمده است، مانند: ارْکُضْ بِرِجْلِکَ هذا مُغْتَسَلُ بارِدٌ وَ شَرابٌ: اى ایوب! پاى خود را بر زمین بکوب، چشمه اى مى جوشد که هم براى شستشو و هم براى نوشیدن آماده است (ص، ۴۲). ۲ ـ خامد در اصل از ماده خمود (بر وزن جنود) به معنى خاموش شدن آتش است، سپس به هر چیزى که از جوش و خروش و سر و صدا بیفتد اطلاق شده است. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۱۱ الی ۱۵ سوره مبارکه انبیاء مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۳۹۱ ⚡️ترغیب به زهد و نهی از غفلت ✅ زاهد باش تا ببينى! امام(عليه السلام) در اين گفتار حكيمانه به دو نكته مهم اشاره مى كند. نخست مى فرمايد: «زهد و بى اعتنايى به (زرق و برق) دنيا پيشه كن تا خداوند چشم تو را براى ديدن عيوب آن بينا سازد»; «ازْهَدْ فِي الدُّنْيَا يُبَصِّرْكَ اللّهُ عَوْرَاتِهَا». روشن است كه انسان هرگاه دل بسته و عاشق چيزى باشد هرگز عيوب آن را نمى بيند بلكه بسيار مى شود كه عيوب را محاسن و صفات برجسته مى شمرد و در حديث مشهورى از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) آمده است «حُبُّكَ لِلشَّىءِ يعْمِى وَ يصِمُّ; علاقه تو به چيزى، نابينا و كرت مى كند».[1] اين مسأله با تجربه هاى شخصى كاملاً به اثبات رسيده است كه در واقع محبت افراطى و عشق به چيزى، از حجاب هاى معرفت محسوب مى شود و تا اين حجاب كنار نرود انسان حسن و عيب ها را از هم تشخيص نمى دهد. شاعر عرب هم مى گويد: وَعَيْنُ الرِّضا عَن كُلِّ عَيْب كَلِيلَةٌ * وَلكِنّ عَيْنَ السُّخْطِ تُبْدِى المَساوِيا نگاه خوش بينانه (و عاشقانه) به چيزى، تمام عيوب را مى پوشاند ولى نگاه هاى خشمگين همه عيوب را آشكار مى سازد. در شعرى از مجنون عامرىِ معروف درباره معشوقه اش ليلى مى خوانيم: يَقولونَ لَيْلى سَوْدَةٌ حَبَشِيَّةٌ * وَلَو لا سَوادُ المِسْكِ ما كانَ غالِيا مى گويند ليلى سياه و حبشى است (درست است ولى) اگر مشك، سياه نباشد گران قيمت نيست. و به گفته شاعر فارسى زبان: اگر بر ديده مجنون نشينى *** به جز زيبايى ليلى نبينى از همين رو گفته اند كه عيوب خود را از ديگران بشنويد و در آينه وجود ديگران ببينيد زيرا انسان به خود بسيار خوش بين است و همين خوش بينى مانع از مشاهده عيوب خويشتن است. اين سخن درمورد تمام امورى كه انسان به آن علاقه دارد صادق است. افرادى هستند كه وقتى فحش هاى ركيك از فرزندانشان مى شنوند آن را شيرين زبانى مى پندارند و هنگامى كه شيطنت هاى بدى از آن ها مى بينند آن را نشانه نشاط و استعداد آن ها مى شمرند. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام هادی علیه السلام: همانا خداوند دنیا را سرای امتحان و آزمایش و آخرت را سرای رسیدگی و بلای دنیا را وسیله ثواب آخرت و ثواب آخرت را عوض بلای دنیا قرار داده است. @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🌹 هر جوری میتونید برای ابی عبدالله (علیه السلام)خرج کنید! 🎙حجت الاسلام انصاریان @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: چهارصد و شصت و هفت 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻋﻤﺮﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻳﻜﻪ ﻗﺮﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﻩ‌ﻫﺎ ﺭﻓﺖ، ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺤﻮﻩ ﻓﻜﺮ ﻭ ﺭﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻌﻲ ﻭ ﺻﻠﺎﺡ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺭﺍﻱ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﻲ، ﭼﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻴﺮﺍﻧﺪﻳﺸﻲ ﻭ ﺻﻠﺎﺣﺪﻳﺪ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺩﺭﻳﻎ ﻧﻜﺮﺩﻩ‌ﺍﻡ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻭ ﻋﺎﺟﺰ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﺗﺎ ﺗﺮﺍ ﺑﻜﻮﺑﺪ ﻭ ﻣﻨﻜﻮﺏ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻋﻤﺮﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﺑﻮﺍﻟﺎﺳﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮﺵ ﺳﺎﺯﻧﺪ، ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻛﺲ ﺑﻮﺩ، ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻄﺎﺑﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻧﻈﺮ ﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻓﻊ ﺍﻳﻦ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﺑﺪﺍﻧﻢ. ﺍﺑﻮ ﺍﻟﺎﺳﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﻳﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﻦ. ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺍﺑﻮﺍﻟﺎﺳﻮﺩ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﺍﺑﻮﺍﻟﺎﺳﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻭ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻱ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ. ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﻧﻈﺮﻱ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻱ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺎﺳﻮﺩ ﮔﻔﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺍﻓﻀﻠﻨﺪ؟ ﺍﺑﻮﺍﻟﺎﺳﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺗﻘﻮﺍﻱ ﺍﻭ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻭ ﺧﻮﻑ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻳﻦ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ، ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮ ﻋﻤﺮﻭ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ ﺷﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺍﺑﻮﺍﻟﺎﺳﻮﺩ ﮔﻔﺖ: ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ؟ ﮔﻔﺖ: ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﻄﺎ ﻣﺼﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺶ ﺭﺳﺎﺗﺮ ﻭ ﻛﺎﻣﻠﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﺮﺩ: ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ، ﺷﺠﺎﻋﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﺑﻮﺍﻟﺎﺳﻮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻛﻪ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻧﻬﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﺤﻨﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ [ جلد سوم ﺻﻔﺤﻪ 270] ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻤﻠﺎﺕ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺮﺩﺑﺎﺭﺗﺮ ﺑﻮﺩ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2