🎙 تفسیر صوتی آیات ۶ الی ۹ سوره مبارکه حج مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی @Nahjolbalaghe2

#درمحضر_اهل‌بیت ☀️ پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله) : مَن عَرَضَ لأِخیهِ المُسلِمِ (المُتَکَلِّمِ) فی حَدیثِهِ فکأنَّما خَدَشَ وَجهَهُ هر که در میان سخن برادر مسلمانش بدود، مانند این است که چهره او را خراشیده باشد. 📚 میزان الحکمه، ج۷، ص۴۰۴ داستان دلنشین منبر @membariha313

✅امتیازات امام حسن عسکری علیه السلام 🎙استاد دارستانی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و سی و یک 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻛﻤﻴﺖ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺯﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻱ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮ ﻭﺍﻟﻲ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻧﺖ ﺗﺮﺍ ﻭﺍﻧﻤﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻲ‌ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ، ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻧﻤﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ.گ ﺯﻥ ﺟﺎﻣﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻛﻤﻴﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ: ﺟﻠﻮ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩ، ﻛﻤﻴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ. ﺯﻥ ﮔﻔﺖ: ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻛﻤﻲ ﻧﺎﺭﺳﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﻫﺴﺖ، ﻧﻘﺺ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ. ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻭ. ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻛﻨﻴﺰﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻛﻤﻴﺖ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﻤﻴﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﺑﺮ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ " ﺍﺑﻮ ﻭﺿﺎﺡ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻦ ﺑﺪﻳﺮ " ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﻤﻴﺖ ﻧﺸﺪ، ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ " ﺷﺒﻴﺖ " ﺩﺭ ﻧﺎﺣﻴﻪ " ﻛﻨﺎﺳﻪ " ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻤﻴﺖ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻧﺠﻤﻨﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻤﻨﻬﺎﻱ ﺑﻨﻲ ﺗﻤﻴﻢ ﮔﺬﺷﺖ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ: ﺑﺨﺪﺍﻱ ﻛﻌﺒﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻏﻠﺎﻣﺶ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ، ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻛﻨﺪ. ﺍﺑﻮ ﻭﺿﺎﺡ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ ﺍﻱ ﻓﻠﺎﻥ ﻓﻠﺎﻥ ﺷﺪﻩ. ﻣﻲ‌ﺑﻴﻨﻤﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ، ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻧﻴﺎﻡ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ. ﻏﻠﺎﻡ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺑﻮ ﻭﺿﺎﺡ ﻛﻤﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩ. ﭼﻮﻥ ﻛﺎﺭ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯﺍ ﻛﺸﻴﺪ، ﻛﻤﻴﺖ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪ، ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﻱ ﺧﺒﺮ ﮔﻴﺮﺩ. ﺯﻥ ﻛﻤﻴﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺯﺩ: ﺑﻲ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺷﻮ. ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺩﺭﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ، ﺧﺎﻟﺪ ﺯﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻱ؟ ﻭ [جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 42] ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻳﺰﺍﻧﺪﻱ ﺗﺮﺍ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﺑﻨﻲ ﺍﺳﺪ ﻧﺰﺩ ﻭﻱ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺗﺮﺍ ﺑﺮ ﺯﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻣﺎ، ﺭﺍﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﺧﺎﻟﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ. (ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﻛﻤﻴﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﻲ ﻭﺿﺎﺡ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ، ﺯﺍﻏﻲ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻧﻮﺍﺩﺭ ﺩﺍﺩ، ﻛﻤﻴﺖ ﺑﻪ ﺍﺑﻲ ﻭﺿﺎﺡ ﮔﻔﺖ: ﻣﺮﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ‌ﺭﻳﺰﺩ، ﺍﺑﻲ ﻭﺿﺎﺡ ﮔﻔﺖ: ﺳﺒﺤﺎﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻧﺸﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻛﻤﻴﺖ ﺍﺯ ﻋﻠﻢ ﺯﺟﺮ (ﻛﻬﺎﻧﺖ) ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺒﺮﻱ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ " ﺑﻨﻲ ﻋﻠﻘﻤﻪ " ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻛﻤﻴﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ. ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺯﺍﻍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۵ الی ۷ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️ در دو آیه بعد، به عنوان جمع بندى و نتیجه گیرى کلى، هدف اصلى از بیان این دو دلیل را ضمن باز گوئى پنج نکته تشریح مى کند: ۱ ـ نخست، مى گوید: آنچه در آیات قبل، از مراحل مختلف حیات، در مورد انسان ها و جهان گیاهان بازگو شد، براى این است که بدانید: خداوند حق است (ذلِکَ بِأَنَّ اللّهَ هُوَ الْحَقُّ). و چون او حق است نظامى را که آفریده، نیز حق است، بنابراین، نمى تواند بیهوده و بى هدف باشد، همان گونه که در جاى دیگر مى خوانیم: وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الأَرْضَ وَ ما بَیْنَهُما باطِلاً ذلِکَ ظَنُّ الَّذِینَ کَفَرُوا: ما آسمان، زمین و آنچه را در میان این دو است، بیهوده و باطل نیافریدیم، این گمان و پندار کافران است .(۳) و چون این جهان بى هدف نیست، و از سوى دیگر هدف اصلى را در خود آن نمى یابیم، یقین پیدا مى کنیم: معاد و رستاخیزى در کار است. ۲ ـ این نظام حاکم بر جهان حیات به ما مى گوید: او است که مردگان را زنده مى کند (وَ أَنَّهُ یُحْیِ الْمَوْتى). همان کسى که لباس حیات بر تن خاک مى پوشاند، و نطفه بى ارزش را به انسان کاملى مبدل مى سازد، و زمین هاى مرده را جان مى دهد، او مردگان را حیات نوین مى بخشد، آیا با این برنامه حیات آفرین مستمر او در این جهان، باز مى توان در امکان معاد تردید کرد؟.(۴) ۳ ـ هدف دیگر این است که: بدانید خدا بر هر چیز توانا است و چیزى در برابر قدرت او غیر ممکن نیست (وَ أَنَّهُ عَلى کُلِّ شَیْء قَدِیرٌ). آیا کسى که: مى تواند خاک بى جان را تبدیل به نطفه کند، و نطفه بى ارزش را در مراحل حیات پیش ببرد، و هر روز لباس تازه اى از زندگى بر او بپوشاند، و زمین هاى خشکیده و افسرده بى روح را چنان سر سبز و خرم سازد که، قهقهه حیات از سر تا سر آن برخیزد، آیا چنین کسى قادر نیست که انسان را بعد از مرگ به زندگى جدید باز گرداند؟! * * * ۴ ـ و باز همه اینها براى این است که: بدانید ساعت پایان این جهان و آغاز جهان دیگر، جاى شک و تردید ندارد (وَ أَنَّ السّاعَةَ آتِیَةٌ لا رَیْبَ فِیها). ۵ ـ و اینها همه مقدمه اى است براى آخرین نتیجه، و آن این که: خداوند تمام کسانى را که در قبرها آرمیده اند زنده مى کند (وَ أَنَّ اللّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی الْقُبُورِ). البته این نتائج پنجگانه که بعضى، مقدمه، و بعضى، ذى المقدمه، بعضى اشاره به امکان، و بعضى اشاره به وقوع است، مکمل یکدیگرند، و همگى به یک نقطه منتهى مى شوند، و آن این که: رستاخیز و بعث مردگان نه تنها امکان پذیر است بلکه قطعاً تحقق خواهد یافت. آنها که در امکان زندگى بعد از مرگ، تردید دارند، صحنه مشابه آن در زندگى انسان ها و گیاهان دائماً در برابر چشمشان و همه سال و همه روز تکرار مى شود. و اگر در قدرت خدا شک دارند، این چیزى است که نمونه هاى بارز آن را با چشم خود مى بینند. مگر، انسان ها در آغاز از خاک آفریده نشدند؟ بنابراین، چه جاى تعجب که بار دیگر از خاک برخیزند؟ مگر، همه سال زمین هاى مرده در برابر چشمان ما زنده نمى شوند؟ چه جاى تعجب که انسان هاى مرده، پس از سال ها، جان گیرند و از خاک برخیزند؟! و اگر در وقوع چنین چیزى تردید دارند، باید بدانند نظام حاکم بر آفرینش این جهان، نشان مى دهد: هدفى از آن در کار است، و گر نه، همه باطل و بیهوده بوده، در حالى که این زندگى چند روزه و آمیخته با این همه ناملایمات و ناکامى ها چیزى نیست که ارزش این را داشته باشد که هدف نهائى عالم آفرینش را تشکیل دهد. بنابراین، باید عالم دیگرى وجود داشته باشد، عالمى وسیع و جاودانه که شایسته است هدف آفرینش محسوب گردد. ✍ پی نوشت: ۳ ـ ص، آیه ۲۷. ۴ ـ بعضى از مفسران جمله أَنَّهُ یُحْیِ الْمَوْتى را اشاره به حیات انسان ها در قیامت دانسته اند، هر چند این معنى در جمله وَ أَنَّ اللّهَ یُبْعَثُ مَنْ فِى الْقُبُورِ نیز آمده است، اما با این تفاوت که جمله اول، اشاره به اصل حیات است و جمله دوم، اشاره به چگونگى زنده شدن مردگان. ولى تفسیر دیگرى که در بالا بیشتر روى آن تکیه کرده ایم این است که: جمله وَ أَنَّهُ یُحْیِ الْمَوْتى ، اشاره به حیات آفرینى مستمر خداوند در این دنیا باشد، تا دلیلى بر امکان آن در رستاخیز گردد. (تفسیر فى ظلال). اهتزت از ماده هز به معنى تحریک شدید است. ربت از ماده ربوّ (بر وزن عُلوّ) به معنى افزایش و نمو است و ربا نیز از همین ماده است. بهیج به معنى زیبا، چشمگیر و سرور آفرین مى باشد. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر خطبه ۱۰۱ بخش سوم 🔺خبر از وقوع فتنه 🔴 فتنه حاکمان شام و سرانجام دردناکشان: امام(عليه السلام) در اين بخش - که در واقع بخش اصلى خطبه است - از روى حوادث وحشتناکى که در آينده در انتظار مردم عراق خواهد بود، پرده بر مى دارد و با دقّت هر چه تمام تر، جزئيّات بعضى از اين حوادث دردناک را تشريح مى کند تا شايد مردم آماده شوند و با هوشيارى بتوانند ضايعات آن را به حداقل برسانند. مى فرمايد: «گويا مى بينم شخصى بسيار گمراه و گمراه کننده بر مردم شام مسلط شده، و همچون حيوانات بر آنها بانگ مى زند و (آن قدر پيشروى مى کند که) پرچم هاى خويش را در اطراف کوفه نصب مى نمايد!» (لَکَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى ضِلِّيل(1) قَدْ نَعَقَ(2) بِالشَّامِ، وَ فَحَصَ(3) بِرَايَاتِهِ فِي ضَوَاحِي کُوفَانَ(4)). سپس در توضيح بيشترى پيرامون اين فاجعه بزرگ مى افزايد: «هنگامى که او دهن باز مى کند، و طغيانش به اوج مى رسد، و جاى پايش در زمين محکم مى گردد فتنه، فرزندان خود را با دندان هاى خويش مى گزد، و امواج جنگ به حرکت در مى آيد، چهره عبوس روزگار ظاهر مى شود، و درد و رنج و مشقّتِ شبها، نمايان مى گردد!» (فَإِذَا فَغَرَتْ(5) فَاغِرَتُهُ، وَ اشْتَدَّتْ شَکِيمَتُهُ(6)، وَ ثَقُلَتْ فِي الأَرْضِ وَطْأَتُهُ، عَضَّتِ الْفِتْنَةُ أَبْنَاءَهَا بِأَنْيَابِهَا، وَ مَاجَتِ الْحَرْبُ بِأَمْوَاجِهَا، وَ بَدَا مِنَ الأَيَّامِ کُلُوحُهَا(7)، وَ مِنَ اللَّيَالِي کُدُوحُهَا(8)). در اين که منظور از اين فرد «ضِلّيل» (گمراه و گمراه کننده) کيست؟ شارحان نهج البلاغه به طور عمده دو قول دارند: بعضى معتقدند که منظور «معاويه» است که بعد از شهادت اميرمؤمنان(عليه السلام) و به اصطلاح صلح با امام حسن(عليه السلام) مردم عراق را در تحت شديدترين فشارها قرار داد و آنچه را در جمله هاى بالا آمد، در عمل پياده کرد; ولى جمعى ديگر معتقدند منظور «عبدالملک بن مروان» است که جنايتکار معروف تاريخ اسلام، يعنى «حجّاج» از طرف او بر کوفه و عراق مسلّط شد و ظلم و ستمى نبود که انجام ندهد! ولى هر چه هست اشاره به حاکمان بيدادگر بنى اميّه مى باشد. جمله «عَصَّنتِ الْفِتْنَةُ أَبْنَاءَهَا بِأَنْيَابِهَا; فتنه فرزندان خود را با دندان مى گزد» اشاره به اين است که اين آشوبها و فتنه ها حتّى دامن فتنه گردان را نيز رها نمى کند! آنها نيز با اختلافات داخلى به جان هم مى افتند و يا دشمنانشان - آن گونه که در تاريخ اسلام آمده - به پا مى خيزند و طعم تلخ ظلم و بيدادگرى را به آنان نيز مى چشانند و در هر حال، فضاى جهان اسلام تاريک مى شود و پير و جوان و خُرد و کلان در امواج فتنه غرق مى شوند. سپس در ادامه اين سخن مى افزايد: «هنگامى که کِشت او (آن ظالم گمراه) به مرحله درو مى رسد، براى چيدنش به پا مى خيزد و به هيجان در مى آيد، و برق شمشيرش مى درخشد، در آن هنگام، پرچم هاى فتنه هاى سخت (بر ضدّ او) به اهتراز در مى آيد، و (دشمنانش) همچون شب تار و درياى متلاطم، روى مى آورند!» (فَإِذَا أَيْنَعَ زَرْعُهُ وَ قَامَ عَلَى يَنْعِهِ(9)، وَ هَدَرَتْ شَقَاشِقُهُ(10)، وَ بَرَقَتْ بَوَارِقُهُ، عُقِدَتْ رَايَاتُ الْفِتَنِ الْمُعْضِلَةِ، وَ أَقْبَلْنَ کاللَّيْلِ الْمُظْلِمِ، وَ الْبَحْرِ الْمُلْتَطِمِ). ✍ پی نوشت: پی نوشت: 1. «ضلّيل» از مادّه «ضَلال» به معناى گمراهى گرفته شده، و به معناى کسى است که بسيار گمراه است و طبعاً، هم گمراه است و هم گمراه کننده. 2. «نَعق» از مادّه «نعق» (بر وزن نعل)در اصل به معناى صداى کلاغ است; سپس به صداهايى که براى حرکت حيوانات و امر و نهى آنها گفته مى شود، اطلاق شده و تعبير بالا اشاره به آن است که بنى اميّه گروهى از مردم شام را تحميق کرده بودند و همچون حيوانات به هر جا مى خواستند، مى بردند. 3. «فحص» از مادّه «فَحْص» به معناى بحث و جستجو است. 4. «کوفان» به معناى کوفه است و در اصل به معناى تپه شن هاى دايره مانند و سرخ رنگ است. 5. «فَغرت» از مادّه «فغر» (بر وزن فقر) به معناى گشودن دهان است. 6. «شَکيمه» در اصل به معناى دهان بند حيوان است (قطعه فلزى که متصل به افسار است و در دهن حيوان قرار مى گيرد;) سپس به هر گونه فشار اطلاق شده است و در جمله بالا به همين معناست. 7. «کُلوح» به معناى عبوس بودن است. 8. «کُدوح» به معناى شدّت تلاش و کوشش است، آنچنان که در وجود انسان اثر کند و در اصل به معناى خراش نهادن بر چيزى است. 9. «يَنع» به معناى رسيدن ميوه است; سپس به هرگونه پختگى و آمادگى براى گرفتن نتيجه اطلاق شده است. 10. «شَقاشق» جمع «شَقْشقه» به معناى پوسته اى است مانند بادکنک که شتر به هنگام هيجان از دهان خود بيرون مى آورد; سپس به هرگونه هيجان، اطلاق شده است. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2