#در_محضر_اهل_بیت
🏷 نگهدارى با عمل!
☀️ امام علی علیه السلام :
✓ «هرگاه خبرى را شنيديد آن را براى پايبندى و عمل فرا گيريد نه براى بازگويى؛ زيرا راويان علم بسيارند و پايبندان آن اندك».
⁙ «اعْقِلوا الخَبرَ إذا سَمِعْتموهُ عَقلَ رِعايَةٍ لا عَقلَ رِوايَةٍ، فإنَّ رُواةَ العِلمِ كَثيرٌ و رُعاتَهُ قَليلٌ».
📚نهج البلاغه، حكمت ٩٨
@Nahjolbalaghe2
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
#موعظه
❤️ معجزه پیامبر، علی علیه السلام است
🎥 استاد کاشانی
@Nahjolbalaghe2
قرآن و نهجالبلاغه 🌸🌸
. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و سی و هشت 🔷#واقعهغدیرخم #علامهامینی ↩️ ﻭﻟﺎﺩﺕ ﻭ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻛﻤﻴ
.
📝ترجمه کتاب الغدیر
✅ قسمت: پانصد و سی و نه
🔷#واقعهغدیرخم
#علامهامینی
🔹ﺳﻴﺪ ﺣﻤﻴﺮﻱ
" ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ 173 ﻩ ﻕ " ﻏﺪﻳﺮﻳﻪ 01
ﺍﻱ ﺩﻳﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻓﺮﻭﺵ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ، ﻭﺻﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﺪ (ﺹ) ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﺑﻮﺩ، ﻛﻴﻨﻪ ﻣﻲﻭﺭﺯﻱ؟ ﻛﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﺪ (ﺹ) ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻳﺎﺭﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻧﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﭙﺎﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ، ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻃﺎﻟﺐ، ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺁﻥ ﻛﺲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺍﻭﻳﻢ. ﺍﻱ ﺧﺪﺍﻱ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺎﺵ ﻏﺪﻳﺮﻳﻪ 02 ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﭘﺮ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻥ " ﻃﻮﻳﻠﻊ " ﻭ ﺭﻳﮕﺴﺘﺎﻥ " ﻛﺒﻜﺐ " ﺍﺳﺖ، ﺩﺭﻧﮓ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺣﻤﻴﺮﻱ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﮔﻮﻳﺪ: ﻭ ﺩﺭ ﺧﻢ ﻏﺪﻳﺮ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻣﺮﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻱ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﭙﺎﺧﻴﺰ ﻭ ﺧﻄﺒﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ. ﻭ ﺍﺑﺎ ﺍﻟﺤﺴﻦ ﺭﺍ، ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻲ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻱ. ﭘﺲ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ، ﻋﻠﻲ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ
ﻣﺼﺪﻕ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﻣﻜﺬﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﺍﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ ﻧﺴﭙﺮﺩ. ﻋﻠﻲ ﺭﺍ ﻣﻨﺎﻗﺒﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﻮﺷﺎﺋﻲ - ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻠﺎﺵ ﻛﻨﺪ - ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺳﺘﺮﺳﻲ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ) ﻣﻲﮔﺮﻭﻳﻢ، ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺍﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﺎﻥ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲﺩﺍﻧﻴﻢ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻏﻴﺮ ﺍﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ، ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺑﻤﻴﺮﺩ، ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻮﺽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺘﺮ ﮔﺮﺯﺩﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺳﺎﺭﺑﺎﻥ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﻣﻲﺯﻧﺪ، ﺗﺎ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺘﺮﺍﻥ ﻧﻴﺎﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻧﻜﻨﺪ، ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ. ﺩﻟﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺍﺣﻤﺪ (ﺹ) ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ، ﮔﻮﺋﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﭙﺮ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺗﻴﺰ ﺑﺎﻟﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ، ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ ﺁﻥ ﺩﻭ، ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻲﻃﭙﺪ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺍﺳﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ، ﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﺪﻩ -ﻫﺎﻱ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺪﺭ ﺍﻓﺘﺪ. ﺍﻳﻦ، ﻣﻮﻫﺒﺘﻲ ﺍﻟﻬﻲ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺵ
ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ، ﻓﺰﻭﻧﻲ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ. ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻧﺒﺨﺸﺪ، ﻣﻮﻫﺒﺘﻲ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﻲﺯﺩﺍﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺛﺎﺑﺘﺶ ﻣﻲﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﻠﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ 112 ﺑﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺳﻴﺪ ﻃﺎﻳﻔﻪ " ﺷﺮﻳﻒ ﻣﺮﺗﻀﻲ " ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﺮﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ 1313 ﺩﺭ ﻣﺼﺮ ﭼﺎﭖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭﻱ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ، ﻭ ﺍﻧﺼﺐ ﺍﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﻟﻘﻮﻣﻚ ﺍﻧﻪ ﻫﺎﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻠﻐﺖ ﺍﻥ ﻟﻢ ﺗﻨﺼﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺍﻳﻦ ﻟﻔﻆ، ﻳﻌﻨﻲ ﻟﻔﻆ (ﻧﺼﺐ) (ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺑﺎﻟﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ) ﺟﺰ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻭ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻧﻴﺴﺖ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ: ﺟﻌﻞ ﺍﻟﻮﻟﺎﻳﻪ [ ﺻﻔﺤﻪ 54] ﺑﻌﺪﻩ ﻟﻤﻬﺬﺏ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺑﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺣﺎﻓﻆ ﻧﺴﺎﺑﻪ " ﺍﺷﺮﻑ ﺑﻦ ﺍﻋﺰ " ﻛﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ " ﺗﺎﺝ ﺍﻟﻌﻠﻲ ﺍﻟﺤﺴﻴﻨﻲ " ﻭ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ 610 ﺍﺳﺖ، ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺷﺮﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
↩️ ادامه دارد...
@Nahjolbalaghe2
قرآن و نهجالبلاغه 🌸🌸
📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۱۵ الی ۱۷ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ✔️ نکته ها: ۱ ـ
📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۱۵ الی ۱۷
📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی
↩️ در بعضى از روایات مى خوانیم: مشرکان مکّه از پیامبر(صلى الله علیه وآله) تقاضا کردند از آنها جزیه بگیرد، و اجازه بت پرستى به آنها بدهد! پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: من جز از اهل کتاب جزیه نمى گیرم، آنها در پاسخ نوشتند: تو چگونه چنین مى گوئى در حالى که از مجوس منطقه هَجَر جزیه گرفته اى؟!
پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: أِنَّ الْمَجُوسَ کَانَ لَهُمْ نَبِیٌّ فَقَتَلُوهُ وَ کِتَابٌ أَحْرَقُوهُ: مجوس پیامبرى داشتند و کتاب آسمانى، پیامبرشان را به قتل رساندند، و کتاب او را آتش زدند !.(۶)
در حدیث دیگرى از اصبغ بن نباته مى خوانیم: على(علیه السلام) بر فراز منبر فرمود: سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی: از من سؤال کنید پیش از آن که مرا نیابید . اشعث بن قیس (منافق معروف) برخاسته، گفت: اى امیر مؤمنان! چگونه از مجوس جزیه گرفته مى شود، در حالى که کتاب آسمانى بر آنها نازل نشده و پیامبرى نداشته اند؟
على(علیه السلام) فرمود: آرى اى اشعث، قَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ کِتَاباً وَ بَعَثَ إِلَیْهِمْ نَبِیّاً: خداوند کتابى بر آنها نازل کرده و پیامبرى مبعوث نموده است .(۷)
و در حدیثى از امام سجاد على بن الحسین(علیه السلام) مى خوانیم پیامبر فرمود: سَنُّوا بِهِمْ سُنَّةَ أَهْلِ الْکِتَابِ یَعْنِی الْمَجُوسَ: با آنها طبق سنت اهل کتاب رفتار کنید، منظور پیامبر اسلام مجوس بود .(۸)
ضمناً، باید توجه داشت: واژه مجوس جمع است و مفرد آن مجوسى است.
* * *
۳ ـ صابئان چه کسانى هستند؟
از آیه فوق اجمالاً استفاده مى شود که: آنها نیز پیرو بعضى از مذاهب آسمانى بوده اند، به خصوص که در آیه، میان طائفه یهود و نصارا قرار گرفته اند.
بعضى آنها را از پیروان یحیى بن زکریا مى دانند که مسیحیان او را یحیى تعمید دهنده مى نامند.
بعضى معتقدند: آنها برخى از عقائد یهود و برخى از عقائد مسیحیان را گرفته و به هم آمیخته اند، و لذا مذهب آنها را برزخى میان این دو مذهب مى دانند.
صابئان براى آب جارى اهمیت زیادى قائلند، و لذا بسیارى از آنها در کنار نهرهاى بزرگ زندگى مى کنند.
مى گویند: به بعضى از ستارگان نیز احترام مى گذارند، و به همین جهت، متهم به ستاره پرستى شده اند، هر چند ظاهر آیه فوق این است که آنها در صف مشرکان نیستند.(۹)
* * *
۴ ـ گروه منحرفان از توحید
در آیات فوق، به پنج گروه از مذاهب تحریف یافته اشاره شده که شاید ترتیب آنها در اینجا بر حسب انحرافشان از اصل توحید است، یهود کمترین انحراف را نسبت به دیگران از توحید دارند، و صابئان که گروه برزخى در میان یهود و نصارا هستند در مرحله دومند.
سپس نصارا با پذیرش تثلیث و خدایان سه گانه انحراف بیشترى یافته، و مجوس با تقسیم کردن کل عالم به دو بخش خیر و شرّ و قائل شدن به دو مبدأ در سراسر جهان هستى در مرحله چهارم قرار دارند.
و اما مشرکان و بت پرستان که گرفتار بیشترین انحرافند، در آخر ذکر شده اند.
✍ پی نوشت:
۶ ـ وسائل الشیعه ، جلد ۱۱، ابواب جهاد العدوّ، باب ۴۹، صفحه ۹۶ (جلد ۱۵، صفحه ۱۲۶، چاپ آل البیت).
۷ و ۸ ـ وسائل الشیعه ، جلد ۱۱، ابواب جهاد العدو، باب ۴۹، صفحه ۹۶. (جلد ۱۵، صفحه ۱۲۸، چاپ آل البیت).
۹ ـ براى توضیح بیشتر به جلد اول تفسیر نمونه ، ذیل آیه ۶۲ سوره بقره مراجعه کنید.
✔️ پایان
@Nahjolbalaghe2
قرآن و نهجالبلاغه 🌸🌸
📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۰۵ 🔺 دنیاطلبان متظاهر به دین 🔸 اين مرد لجوج را رها كن: ↩️ "پيغمبر(صلى الله ع
📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۰۶
🔹 تواضع اغنیا و عزت نفس فقرا
✅ دو كار زيبا!
امام(عليه السلام) در اين گفتار نورانى به دو نكته اشاره مى كند كه اگر در جامعه پياده شود بسيارى از نابسامانى ها سامان مى يابد. زيرا دو چيز است كه باعث تباهى جامعه و شكاف وسيع طبقاتى مى شود: تكبر صاحبان ثروت و خضوع ذلت بار مستمندان در برابر آنها. در واقع اين دو رذيله اخلاقى علاوه بر اين كه چهره جامعه انسانى را زشت و نفرت انگيز مى كند سرچشمه انواع نابسامانى ها، عداوت ها و كينه ها و بى ثباتى هاست. به همين دليل امام(عليه السلام) در جمله اول، اغنيا و ثروتمندان را به تواضع دعوت مى كند و به آن ها مژده پاداش الهى مى دهد، مى فرمايد: «چه خوب و زيباست تواضع و فروتنى ثروتمندان در برابر فقرا براى رسيدن به پاداش هاى الهى»; (مَا أَحْسَنَ تَوَاضُعَ الاَْغْنِيَاءِ لِلْفُقَرَاءِ طَلَباً لِمَا عِنْدَ اللّهِ!).
وقتى افرادى كه امكانات مالى فراوان دارند در برابر نيازمندان تواضع كنند كه لازمه اين تواضع آن است كه به درد دل آن ها گوش فرادهند و مشكلاتشان را تا آن جا كه در توان دارند حل كنند، كينه ها تبديل به دوستى، و فاصله ها مبدل به نزديكى خواهد شد و اغنيا علاوه بر پاداش هاى الهى آرامشى نيز در اين جهان خواهند داشت كه زندگى را براى آن ها شيرين مى كند. آرى، تواضع از سوى هر كسى زيباست ولى از سوى اغنيا و ثروتمندان زيباتر است چراكه نشان مى دهد آن ها به سبب ثروت، بر مركب غرور سوار نشده اند و خود را گم نكرده اند و اين فضيلت بزرگى است كه به هنگام فزونى نعمت هاى الهى، انسان خود را فراموش نكند.
از اين گذشته، اغنيا نبايد فراموش كنند كه همه اموال و ثروت ها از آنِ خداست و همه ما نمايندگان و خلفاى او در استفاده از آن اموال هستيم همان گونه كه قرآن مجيد مى گويد: «(وَأَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُّسْتَخْلَفِينَ فِيهِ); انفاق كنيد از آنچه خداوند شما را نماينده خود در آن قرار داده است».[1]
آنگاه امام(عليه السلام) به سراغ جمله دوم رفته، چنين مى فرمايد: «و از آن بهتر بى اعتنايى و بزرگ منشى مستمندان در برابر اغنيا براى تكيه كردن بر خداست»; (وَ أَحْسَنُ مِنْهُ تِيهُ الْفُقَرَاءِ عَلَى الاَْغْنِيَاءِ اتِّكَالاً عَلَى اللّهِ).
«تيه» در لغت به دو معنا آمده است: نخست، سرگردانى; همان گونه كه خداوند در قرآن مجيد درباره قوم بنى اسرائيل و سرگردانى آن ها در صحراى سينا به مدت چهل سال مى فرمايد: (أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِى الاَْرْضِ).[2]و معناى ديگر، تكبر و بزرگ منشى و بى اعتنايى است و در كلام امام(عليه السلام) منظور، معناى دوم است.
روشن است كه اگر نيازمندان دست حاجت به سوى اغنيا دراز كنند و خود را در برابر آنان ذليل و خوار نمايند از يك سو شخصيت خود را پايمال كرده اند و از سوى ديگر به جاى اين كه به خدا پناه ببرند به غير خدا پناه برده اند و اين نوعى شرك خفى است.
✍پی نوشت:
[1]. حديد، آيه 7.
[2]. مائده، آيه 26.
↩️ ادامه دارد...
@Nahjolbalaghe2