📝شرح صوتی خطبه های نهج البلاغه 🎙 خطبه: ۹۷ 🔴ظلم بنی امیه @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام علی علیه السلام هدايت شد آنكه زمام خويش را به دست خدا و رسول او و ولىِّ امرش سپرد @Nahjolbalaghe2

#موعظه ✅ فضیلت سوره حمد 🎙دکتر رفیعی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: چهارصد و هشتاد و سه 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﺍﮔﺮ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﻮ، ﺗﺎ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﺍﺣﺮﺍﺯ ﻛﻨﻲ، ﻭ ﻳﺎ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ، ﻭ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺖ ﻋﻠﻲ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭ، ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻋﻤﺮﻭ ﺭﺳﻴﺪ، ﻗﺴﻢ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﻲ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﻟﻮ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﻤﻴﺮﺩ. ﻭﭼﻮﻥ ﺻﻔﻮﻑ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺐ (ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺣﻤﻠﺎﺕ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ)، ﺩﺭﻫﻢ ﺷﺪﻧﺪ، [ ﺻﻔﺤﻪ 291] ﻋﻤﺮﻭ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩ. ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻴﺰﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺎﺏ ﺯﻳﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﻮﻱ ﺍﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺍﺳﺐ ﺗﺎﺯﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻔﻮﻕ ﻳﺎﺑﺪ، ﻋﻤﺮﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺳﺐ ﺑﺰﻳﺮ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﻋﻮﺭﺗﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻋﻠﻲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻭﻱ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻱ ﻭ ﺁﻗﺎﺋﻲ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺷﺪ. ﺍﺑﻦ ﻗﺘﻴﺒﻪ ﺩﺭ ﺝ 1 ﺹ 91 " ﺍﻟﺎﻣﺎﻣﻪ ﻭ ﺍﻟﺴﻴﺎﺳﻪ " ﮔﻮﻳﺪ: ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﮔﻔﺖ: ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻋﻠﻲ ﻣﻲ‌ﺗﺮﺳﻲ؟ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺭﻱ، ﺑﺨﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ، ﻧﺒﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻟﻮ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺑﻤﻴﺮﻡ. ﺩﺭ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ، ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪ، ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﻧﻴﺰﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪ. ﻋﻤﺮﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺩ، ﻋﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻋﻠﻲ ﺭﻭﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺣﻴﺎ ﺑﻪ ﻋﻮﺭﺕ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻣﻨﺰﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻪ ﺛﺒﻮﺕ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. ﻣﺴﻌﻮﺩﻱ ﺩﺭ ﺝ 2 ﺹ 25 " ﻣﺮﻭﺝ ﺍﻟﺬﻫﺐ " ﻣﻲ‌ﮔﻮﻳﺪ: ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻋﻤﺮﻭ، ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩ، ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﻮﺩ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻠﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ، ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ. ﻋﻤﺮﻭ ﻓﻮﺭﺍ ﻋﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺍﻫﻞ ﻧﺒﺮﺩ ﻧﻴﺴﺘﻢ، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺍﺯ ﺍﻭ ﺭﻭﻱ ﺑﺘﺎﻓﺖ ﻭﺑﺰﺷﺘﻲ ﻧﻜﻮﻫﺸﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ [ جلد سوم ﺻﻔﺤﻪ 292] ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﺟﻨﮓ ﺻﻔﻴﻦ، ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻋﺎﺹ ﻭ ﻋﺘﺒﻪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﻭ ﻭﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻋﻘﺒﻪ ﻭ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﺑﻦ ﺣﻜﻢ ﻭ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﻋﺎﻣﺮ ﻭ ﺍﺑﻦ ﻃﻠﺤﻪ ﺍﻟﻄﻠﺤﺎﺕ ﺧﺰﺍﻋﻲ ﻧﺰﺩ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﻋﺘﺒﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻣﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻃﺎﻟﺐ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﮕﻲ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺟﺪﻡ ﻋﺘﺒﻪ ﺑﻦ ﺭﺑﻴﻌﻪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻋﻠﻲ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﻋﻠﻲ ﺩﺭ ﻛﺸﺘﻦ ﻋﻤﻮﻳﻢ، ﺷﻴﺒﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻭﻟﻴﺪ، ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻋﻠﻲ ﺑﺎ ﺯﺟﺮ ﻛﺸﺖ، ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﻣﺮ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻋﻠﻲ ﺑﺮﺧﺎﻙ ﺍﻓﻜﻨﺪ ﻭ ﻋﻤﻮﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﭘﺴﺮ ﻃﻠﺤﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻞ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﺖ ﺭﺍ ﻳﺘﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﭼﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﮔﻮﻳﺪ: ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻠﺎﺻﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺟﺰ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﻫﻠﺎﻙ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ، ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺴﺎﺭﺗﻬﺎ ﻭ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ؟ ﻣﺮﻭﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﭼﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻲ؟ ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِكَ فَحَاقَ بِالَّذِينَ سَخِرُوا مِنْهُم مَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (اگر تو را استهزا کنند نگران نباش،) پیامبران پیش از تو را (نیز) استهزا کردند. امّا سرانجام، آنچه را استهزا مى کردند دامان استهزاکنندگان را گرفت (و مجازات الهى آنها را در هم کوبید). (انبیاء/41) * قُلْ مَن يَكْلَؤُكُم بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَٰنِ ۗ بَلْ هُمْ عَن ذِكْرِ رَبِّهِم مُّعْرِضُونَ بگو: «چه کسى شما را در شب و روز از (مجازات) خداوند رحمان نگاه مى دارد؟!» بلکه آنان از یاد پروردگارشان رویگردانند. (انبیاء/42) * أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُم مِّن دُونِنَا ۚ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَ أَنفُسِهِمْ وَلَا هُم مِّنَّا يُصْحَبُونَ آیا آنها غیر از ما معبودانى دارند که مى توانند از آنان دفاع کنند؟! (این خدایان ساختگى) نه مى توانند خودشان را یارى دهند. و نه از ناحیه ما همراهى مى شوند. (انبیاء/43) * بَلْ مَتَّعْنَا هَٰؤُلَاءِ وَآبَاءَهُمْ حَتَّىٰ طَالَ عَلَيْهِمُ الْعُمُرُ ۗ أَفَلَا يَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِي الْأَرْضَ نَنقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا ۚ أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ آرى، ما آنها و پدرانشان را (از نعمتها) بهره مند ساختیم، تا آن جا که عمرشان طولانى شد (و مایه غرور و طغیانشان گردید). آیا نمى بینند که ما پیوسته از زمین (و اهلش) مى کاهیم؟! آیا آنها غالبند (یا ما)؟! (انبیاء/44) * قُلْ إِنَّمَا أُنذِرُكُم بِالْوَحْيِ ۚ وَلَا يَسْمَعُ الصُّمُّ الدُّعَاءَ إِذَا مَا يُنذَرُونَ بگو: «من تنها بوسیله وحى به شما هشدار مى دهم.» ولى آنها که گوشهایشان کر است، هنگامى که هشدار داده مى شوند، سخنى را نمى شنوند. (انبیاء/45) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه انبیاء آیات ۴۱ تا ۴۵ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔸 گوش اگر گوش تو... در آیات گذشته، دیدیم مشرکان و کفار، پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را به باد استهزاء مى گرفتند، همان کارى که عادت دیرینه همه جاهلان مغرور است که واقعیت هاى مهم و جدّى را به شوخى و مسخره مى گیرند. در نخستین آیه مورد بحث، به عنوان دلدارى پیامبر(صلى الله علیه وآله) و تسلّى خاطر او مى گوید: این تنها تو نیستى که مورد استهزاء واقع شده اى پیامبران قبل از تو را نیز استهزاء کردند (وَ لَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُل مِنْ قَبْلِکَ). ولى سرانجام آنچه را از عذاب هاى الهى به باد مسخره گرفته بودند، دامان استهزاء کنندگان را گرفت (فَحاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُوا مِنْهُمْ ما کانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُنَ). بنابراین، غم و اندوهى به خود راه مده، و این گونه اعمال جاهلان نباید در روح بزرگ تو کمترین اثر بگذارد و یا در اراده آهنینت خللى وارد کند. * * * در آیه بعد مى گوید: نه تنها در برابر عذاب خدا در قیامت، کسى از شما کفار دفاع نمى کند، در این دنیا نیز همین است: بگو چه کسى شما را در شب و روز در برابر مجازات خداوند رحمان حفظ و نگهدارى مى کند ؟ (قُلْ مَنْ یَکْلَؤُکُمْ بِاللَّیْلِ وَ النَّهارِ مِنَ الرَّحْمنِ). در واقع اگر خداوند آسمان (جوّ زمین) را سقف محفوظى قرار نداده بود (آن گونه که در آیات قبل گذشت) همین به تنهائى کافى بود که شما را شب و روز در معرض بمباران سنگ هاى آسمانى قرار دهد. خداوند رحمان آن قدر به شما محبت دارد که مأموران مختلفى را براى حفظ و نگاهبانیتان قرار داده، که اگر یک لحظه از شما جدا شوند سیل بلاها به سویتان سرازیر مى شود. قابل توجه این که: در این آیه به جاى اللّه ، رحمان به کار رفته، یعنى ببینید شما چقدر گناه کرده اید که حتى خداوند کانون رحمت عامه را به خشم آورده اید. آنگاه اضافه مى کند: اما آنها از یاد پروردگارشان روى گردانند، نه به مواعظ و اندرزهاى پیامبران او گوش فرا مى دهند، و نه یاد خدا و نعمت هایش دل آنها را تکان مى دهد، و نه لحظه اى اندیشه خود را در این راه به کار مى اندازند بلکه از یاد پروردگارشان روى گردانند (بَلْ هُمْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ). * * * باز به عنوان سؤال، مى پرسد: این کافران ظالم و گنهکار در برابر کیفرهاى الهى به چه چیز دل بسته اند؟ آیا آنها خدایانى دارند که مى تواند از آنان در برابر ما دفاع کند ؟! (أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنا). این خدایان ساختگى آنها حتى نمى توانند خودشان را یارى دهند و از خویشتن دفاع کنند (لایَسْتَطِیعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ). و نه از ناحیه ما به وسیله رحمت و نیروى معنوى یارى و همراهى مى شوند (وَ لا هُمْ مِنّا یُصْحَبُونَ).(۱) ✍ پی نوشت: ۱ ـ یُصْحَبُون از باب افعال در اصل، به این معنى است که چیزى را به عنوان یارى و حمایت در اختیار شخصى قرار دهند، و در اینجا اشاره به این است که: این بت ها نه ذاتاً قدرت دفاع دارند، نه از ناحیه پروردگار چنین نیروئى در اختیارشان گذاشته شده است و مى دانیم هر نیروى دفاعى در عالم هستى یا باید از درون ذات چیزى بجوشد و یا از ناحیه خدا داده شود. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2