👥 شائو و همکاران (1998) در مدلی که ارائه می‌دهند بر رابطه بین گروه‌ها تمرکز می‌کنند و ویژگی آنها را براساس* اهداف، *ارتباطات، *مرزها و *فناوری برمی شمرند. 👈 اهداف معرف انگیزه به وجود آوردن سازمان‌ها و خدمات جدید و نیروی پیوستگی آنان است که باعث می‌شود سازمان‌ها به صورت مجازی در کنار یکدیگر باشند. 🌀 ارتباطات، سطح همکاری را مشخص می‌سازد و می‌تواند نتیجه به اشتراک گذاشتن دارائی‌های فیزیکی و منابع و... باشد. 📍مرزها مشخص می‌سازد که سازمان مجازی در کجا حضور دارد و مشخص می‌کند چه کسانی می‌توانند فعالیت‌های خود را به اشتراک بگذارند و چه کسانی می‌توانند از منافع آن بهره‌مند گردند. ⏪ فناوری، عوامل تواناسازی سازمان مجازی را مشخص می‌کند.⏩

♻️ الگوهای گوناگون شکل گیری سازمان مجازی 📝 وینگاند (1997) الگویی ارائه داد که در آن سه مشخصه پودمانی بودن، عدم تجانس و توزیع زمانی و مکانی (TIME AND SPATIAL DISTRIBUTION) را به عنوان سه ویژگی سازمان‌های مجازی برشمرد. 📎 او اعتقاد دارد که سازمان مجازی از تعدادی شرکت تشکیل گردیده که بسیار کوچک و قابل مدیریت‌اند و تصمیم‌گیری را غیرمتمرکز می‌نمایند.. 🔖 عدم تجانس به عنوان مشخصه‌ای دیگر نشان می‌دهد که سازمان مجازی از واحدهایی تشکیل شده که قدرت، توانایی و اثربخشی‌های متفاوتی دارند و سرانجام سازمان مجازی برای پیکربندی مجدد باید دارای بخش‌هایی باشد که از لحاظ زمانی و مکانی در یک جا نیستند.

🔘 طبق الگوی استرادر (1998)، فرایند تشکیل سازمان مجازی از چهار فاز تشکیل می‌گردد: ⬇️⬇️ 🔍 شناسایی: 📎 شناسایی شامل: ◽️ مشخص‌سازی فرصت‌ها ◽️ و ارزیابی این فرصت‌ها و انتخاب آنهاست. ☝️ این مرحله به طور متوالی تکرار می‌شود و در پایان این مرحله بهترین فرصت در بازار به دست می‌آید.  ☣ شکل دهی: مهمترین مراحل در فاز دوم شامل: * تعیین کردن شرکا، *ارزیابی، *انتخاب و شکل دهی نوع اشتراک با آنان است. 👆 در این مرحله ساختار واقعی یک سازمان مجازی شکل می‌گیرد.  💥 عملیات : پنج کارکرد اصلی این قسمت عبارتند از: ⬅️ طراحی، ⬅️ بازاریابی، ⬅️ مدیریت مالی، ⬅️ تولید و توزیع خاتمه 🔙 پس از آن که بازار و فرصت‌ها اشباع گردید فعالیت سازمان مجازی ایجاد شده خاتمه می‌یابد.