✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#ارتداد و #آزادی_عقیده در اسلام» روز سه‌شنبه، ١۴٠١/١١/٢۵ مناسبت روز: امروز سالروز صدور فتوای تاریخی امام خمینی (ره) مبنی بر ارتداد «#سلمان_رشدی» نویسنده کتاب «#آیات_شیطانی» در سال ١٣۶٧ است؛ لذا سخن خود را به این موضوع اختصاص می‌دهیم؛ پس از توهین و جسارت سلمان رشدیِ ملعون به ساحت قرآن کریم و رسول خدا در کتاب «آیات شیطانی»، امام راحل فتوای تاریخی خود، مبنی بر ارتداد مؤلف و ناشرین مطلع از محتوای آن را اعلام و خطاب به مسلمانان جهان فرمودند: «از مسلمانان غیور می‌خواهم تا در هر نقطه که آنان را یافتند، سریعاً آن‌ها را اعدام نمایند تا دیگر کسی جرأت نکند به مقدسات مسلمین توهین نماید و هر کس در این راه کشته شود، شهید است» پس از صدور این حکم، او سال‌ها در حال فرار و زندگی مخفیانه بود، تا بالاخره چند ماه قبل این حکم اجرا شد و چشم شیطان کور گردید! اما هر ساله در چنین ایامی، دشمنان، دین مبین اسلام را مورد هجمه قرار می‌دهند و علاوه بر زیر سؤال بردن «حکم ارتداد»، و متناقض دانستن آن با برخی از آیات قرآن، مانند آیه ۲۵۶ سوره بقره («لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ...»: «در دین، هیچ اکراه و اجباری نیست...»)؛ آن را مخالف «آزادی عقیده» قلمداد نموده و در نهایت چهره‌ای خشن و مستبد از دین اسلام نشان می‌دهند! ✅ در پاسخ به این شبهه، توجه شما عزیزان را به چند نکته جلب می‌نمائيم: 1️⃣ در دین مبین اسلام، که آخرین و کامل‌ترین دین الهی است؛ «آزادی عقیده» به عنوان یکی از مهمترین دستورات دینی بیان شده؛ به‌صورتی که تمامی انسان‌ها در این دین مترقی، موظف به تحقیق و انتخاب آزادانه‌ی دین و مکتب خود شده‌اند و اساساً اصلِ پذیرش دین و اصول عقاید، بدون تحقیق و استدلال، و به صورت اجباری و یا موروثی و تقلیدی از نگاه دین مبین اسلام، باطل و فاقد جایگاه ارزشی است؛ 2️⃣ برخی مسائل مانند اعتقادات، از امور قلبی است و ماهیت آنها به گونه‌ای است که اصولاً نمی‌شود کسی را به آن مجبور کرد؛ نه این‌که امکان جبر افراد وجود دارد، ولی ما کسی را مجبور نمی‌کنیم! بلکه اصلاً ماهیت این امور، اجبار و اکراه‌بردار نیست؛ برای مثال نمی‌شود کسی را مجبور کرد که شخص دیگری را دوست داشته باشد؛ بله، شاید بتوان کسی را مجبور کرد که اظهار دوستی با شخصی بکند و یا به زبان بگوید من فلانی را دوست دارم؛ اما نمی‌توان مجبورش کرد که در دل هم آن شخص را دوست داشته باشد؛ لذا در «پذیرش دین و اعتقادات دینی» نیز از اساس، امکان اجبار وجود ندارد و فرد باید با درک حقایق دین از درون به حقانیت اسلام معتقد شود و مفهوم آیه‌شریفه «لا إِکْراهَ‏ فِی الدِّین‏» نیز همین است که دین اصلاً با «اکراه» و«اجبار» سنخیتی ندارد؛ 3️⃣ طبق نظر اسلام، اگر کسی اصولاً به حقانیت دین متقاعد نشده و به اصطلاح، حجت بر او تمام نگردیده و از ابتدا اسلام را نپذیرفته باشد، چنین فردی، اصلاً از موضوع «ارتداد» خارج است و مطابق با آموزه‌های دین مبین، جزو مستضعفین فکری محسوب شده و حساب و کتابش با خداوند متعال است؛ اما اگر کسی حقانیت اسلام برایش محرز گردید و مسلمان شد، آن‌گاه گمراه شده و از دین اسلام برگردد، مستحق مجازات‌های دنیوی نیز می‌گردد؛ 4️⃣ البته اگر همین فرد گمراه شده که از دین اسلام برگشته، این موضوع را در جامعه و محافل عمومی اظهار ننماید و در مقابل اسلام، موضع‌گیری نکند، «حکم اعدام» بر او جاری نمی‌گردد و طبق دستور اسلام، هیچ‌کس حق تفتیش عقاید او را ندارد؛ لذا باید بدانیم که این حکم سنگین برای فرد مرتد، هیچ ارتباطی با حوزه اعتقادات فردی ندارد، بلکه حکمی کاملاً اجتماعی است؛ و در حقیقت برای پیشگیری از ایجاد تردید و فریب و گمراهی دیگر مسلمانان و جلوگیری از تجاوز به حقوق عمومی و همچنین پیشگیری از توطئه‌ی دشمنان اسلام است که نمونه آن در زمان صدر اسلام اتفاق افتاد و عده‌ای از اهل کتاب برای مردد ساختن مسلمانان نسبت به اسلام، تصمیم گرفتند که ابتدای روز به پیامبر (ص) ایمان بیاورند و در پایان روز از دین اسلام بازگردند تا مردم را نسبت به حقانیت اسلام به تردید بیندازند که در پاسخ به آن‌ها، حکم ارتداد صادر شد؛ و بدیهی است که هر مکتبی که برای آموزه‌های دینی خود، ارزش قائل باشد، در برابر هجمه‌ها و توهین‌ها و ایجاد شبهه و اسباب گمراهی پیروان خود، شدیدترین عکس‌العمل‌ها را در نظر می‌گیرد و هرگز اجازه بر هم زدن امنیت روانی جامعه را به کسی نمی‌دهد؛ ✍️ بر همین اساس «حکم سنگین اعدام مرتد» برای جلوگیری از تجاوز به حقوق عمومی و به مخاطره افتادن امنیت فکری و روانی جامعه و تضمین سعادت مسلمانان و خنثی‌سازی توطئه توطئه‌گران است و مسلماً هیچ‌گونه منافاتی با «تحقیق و پژوهش» در حوزه دین و «آزادی‌ عقیده» ندارد. https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام موضوع: #احکام_اجتهاد_و_تقلید ✅ کسی که به تکلیف رسیده برای شناخت احکام دین و عمل به آن‌ها، سه راه دارد: 1️⃣ «اجتهاد»: یعنی استنباط و استخراج احکام شرعی و قوانین الهی از مدارک و منابع قطعی که نزد فقهای اسلام مقرر و ثابت شده است. 2️⃣ «احتیاط»: یعنی عمل کردن به طوری که مطمئن شود وظیفه‌ی شرعی خود را انجام داده است، مثلاً کاری را که بعضی از مجتهدین حرام می‌دانند و بعضی دیگر حـرام نمی‌دانند به جا نیاورد و کاری را که بعضی واجب می‌دانند و بعضی دیگر واجب نمی‌دانند، انجام دهد. 3️⃣ «تقلید» یعنی در احکام دین به مجتهد جامع‌الشرائط مراجعه کردن، و به عبارت دیگر بر طبق تشخیص و فتوای او، اعمال شرعی را به جا آوردن. 📚 رساله آموزشی امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «حيدر کرار» روز چهارشنبه، ١۴٠١/١١/٢۶ مناسبت روز: امروز طبق تقویم قمری برابر با سالروز فتح قلعه خیبر و پیروزی مسلمانان در جنگ خیبر به واسطه جانفشانی و شجاعت بی‌نظیر امیرالمؤمنین (ع) است که در روزهای گذشته، حکایت کامل این واقعه را از کتب معتبر اهل‌سنت به حضورتان تقدیم نمودیم و انشاالله در روزبرگ امروز این مبحث را ادامه می‌دهیم؛ قبلاً عرض شد در «جنگ خیبر» پس از اینکه خليفه اول و دوم در میدان نبرد شکست خورده و پشت به دشمن نموده و فرار کردند؛ حضرت رسول (ص)، پرچم را به دست امیرالمؤمنین (ع) دادند و و ایشان را «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار» یعنی «حمله کننده‌ای سخت که هرگز فرار نمی‌کند»، نامیدند؛ و سپس حضرت علی (ع) با غلبه بر پهلوانان یهود از جمله «حارث و مرحب خیبری» و با کَندن درب قلعه بزرگ خیبر فاتح میدان و جنگ شدند؛ البته فرار برخی از صحابه از میادین نبرد، فقط در این جنگ نبوده بلکه در میدان‌های متعدد از صحنه‌ی جنگ گریخته‌اند؛ تا جایی که آیه ١۵۵ سوره آل‌عمران نازل شد و خداوند به نکوهش فرارکنندگان در جنگ‌ پرداخته و فرمود: «کسانی از شما که در روز برخورد مسلمان و کافران (در جنگ اُحد) پشت کرده و فراری شدند؛ شیطان، آنها را به سبب نافرمانی و بدکرداریشان به لغزش افکنده...»؛ و همچنین در آیه ١۶ سوره اَنفال فرمود: «کسانی که در میدان جنگ و دفاع از اسلام فرار می‌کنند، مورد خشم من هستند و یقیناً جهنمی می‌باشند»؛ «سیوطی» از مفسرین بزرگ اهل‌سنت در تفسیر الدّرالمنثور، ج٢، ص٣۵۵ «ذیل آیه ١۵۵ سوره آل عمران» از شخص خليفه دوم نقل می‌کند که «وقتی در روز جنگ اُحد، از مشرکان شکست خوردیم، من فرار کردم و از کوه بالا رفتم همانند...(برخی موجودات کوهی)»: «... قَالَ عُمَر: لما کَانَ یَوْم أحد هَزَمْنَا ففررت حَتَّى صعدت الْجَبَل فَلَقَد رَأَیْتنِی أنزو کأننی أروى... (أروى: ضَأْن الْجَبَل ضد الماعز)» البته طبق منابع اهل سنت، خليفه دوم در این فرار تنها نبوده و بسیاری از صحابه بزرگ دیگر هم‌چون خلیفه اول نیز بارها از میدان نبرد گریخته و در کوه‌ها و بیابان‌ها فرار کرده‌اند! ✍️ اما نکته مهم این است که در تمام این جنگ‌ها، مردِ میدان، امیرالمؤمنین (ع) بودند که همیشه در برابر دشمنان ایستاده‌اند تا جایی که مورخین آورده‌اند که حضرت علی (ع) در جنگ اُحد، بیش از ٩٠ جراحت و زخم عمیق برداشته بودند، ولی هم‌چنان شجاعانه می‌جنگیدند و از پیامبر اعظم خدا (ص) دفاع می‌کردند تا جایی که حضرت جبرئیل (ع) نازل شد و ندای «لافَتى اِلاّ عَلِىّ، لا سَیفَ اِلاّ ذُوالفَقار» سر داد. (تاریخ طبرى، ج۳، ص۱۶۹ و بحارالانوار،ج ۲۰،ص ۵۴) در «جنگ خندق» (احزاب) نیز وقتی پهلوان عرب، عمرو بن عبدود از خندق گذشت و با فریاد، مبارز می‌طلبید! همین صحابه بزرگ، خود را از برابر چشم رسول‌الله (ص) مخفی می‌کردند، تا از رفتن به میدان در امان بمانند و تنها باز هم علی ابن ابیطالب (ع) به دعوت پیامبر (ص) لبیک گفته و با عمرو بن عبدود جانانه جنگیده و تمام کُفر را با ضربتی شکست داد؛ (تاریخ طبری، ج۲، ص۵۷۴ـ۵۷۳ و الإرشاد مفید، ج۱، ص۱۰۹ـ۹۸) به‌صورتی که پیامبر (ص) این ضربت را بالاتر از عبادت تمام جنّ و انس؛ و طبق روایت دیگر، برتر از عبادت تمام امت تا روز قیامت دانستند: «ضَرْبَةُ عَلّیٍ یَوْمَ الْخَنْدَق افْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَین‌» (المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۳۴؛ جامع‌الاحادیث، سیوطی، ج۱۸، ص۵۳؛ المواقف، ایجی، ج۸، ص۳۷۱؛ ، شرح المقاصد، تفتازانی، ج۵، ص۲۹۸؛ و...) ✍️ و حاشا و کلا که در هیچ جنگی، امیرالمؤمنین (ع) پشت به دشمن کرده باشند لذا پیامبر لقب «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار»، (حمله‌کننده بی‌گریز) را به حضرت دادند و این لقب از فضیلت‌های اختصاصی حضرت علی (ع) می‌باشد. (تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۵۶؛ الإرشاد، ج۱، ص۶۴؛ شرح الأخبار، ج۱، ص۱۴۸ و...) همچنین عالم بزرگ اهل‌سنت «ابن‌ابی‌الحدید» در شرح نهج‌البلاغه آورده است که زره حضرت علی (ع) اصلاً پشت نداشته و وقتی از مولای متقیان پرسیدند، چرا زره شما پشت ندارد؟! حضرت فرمودند: چون من هرگز به دشمن پشت نکرده و از میدان نمی‌گریزم! ✍️ در پایان سخن به خود می‌بالیم و افتخار می‌کنیم که مولا و امام و پیشوای اول ما «حيدر کرار» است که هرگز در هیچ میدانی فرار نکرده و با شجاعت بی‌بدیلش، تمام پهلوانان عرب را به زانو درآورده و برتری نیروی اسلام را به جهانیان اثبات نموده است و کلام آخر: از روز ازل تا به ابد می‌گویم هرجاکه صدایم برسد می‌گویم هر لحظه هزار بار بی‌حد و عدد یاحیدر صف‌شکن مدد می‌گویم https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام موضوع: #احکام_تقلید ❓آیا در مسائل و شبهات اعتقادی، می‌توان تقلید و تبعیت نمود؟ ✅ شبهات اعتقادی، از اعتبارات شرعی متعلق به «اصول دین» است و «مکلف» موظف است آنها را با تحقیق و از روی یقین و اطمینان کامل، به دست آورد؛ لذا مسائلی مانند: «وجوب ایمان به خدا»، «یگانگی و عدالت حضرت حق» و یا «ایمان به انبیاء و اولیای الهی» و همچنین «ایمان به روز قیامت» و شبهات پیرامون آنها، باید به صورت «تحقیقی و تعقلی» و نه «تقلیدی و تَعبّدی»، به دست بیاید و مکلف موظف است، شخصاً تحقیق و بررسی نموده و با ادله لازم به جواب آن‌ها برسد. ❓آیا یادگیری «فروع دین» واجب است؟ ✅ یادگیری آن دسته از فروع دین را که انسان غالباً با آنها سروکار دارد، مانند نماز و روزه واجب است؛ 📚 توضیح المسائل (مُحَشّی)، ج۱، ص۱۱تا۱۳. ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#کاظم_آل_محمد (ص)» روز پنجشنبه، ١۴٠١/١١/٢٧ مناسبت روز: امروز طبق نقل مشهور سالروز شهادت هفتمین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت، حضرت امام موسی کاظم (ع) است که پس از تحمل سال‌ها شکنجه و زندان، سرانجام به دستور هارون الرشید و به دستِ سندی بن شاهک، مسموم و به شهادت رسیدند، لذا ضمن عرض تسلیت و تعزیت به محضر امام زمان (عج) و حضرت ثامن‌الائمه (ع) و حضرت فاطمه معصومه (س) و همه عاشقان ولایت و امامت، سخن امروز را آغاز می‌نمائیم؛ حضرت موسی ابن جعفر (ع)، دارای القاب زیادی بوده‌اند، از جمله: «اَعبَد»، «اَفقَه»، «اسخی»، «احسن»، «امین»، «صابر»، «صالح»، «باب الحوائج»، «زین‌المجتهدین» و...؛ اما مهمترین لقب حضرت، «کاظم» است؛ آنچه که از معنای «کاظم» در بین ما شهرت دارد، «فروبرنده خشم» است؛ اما شاید همواره این سؤال در پستوی ذهن و قلب شیعیان مطرح بوده، که آیا معنای «فروخورنده خشم» آن هم به‌ عنوان یک صفت بزرگ برای یک امام معصوم، با قدرت عصمت اهل‌بیت (ع) سازگار است؟! چراکه با احتساب این معنای ظاهری، باید فرض کنیم که امام هفتم شخصی بودند که به‌دلیل شرایط سخت زندگی و فشار و اختناق حکومت ظالم عباسی، و بی‌وفایی برخی از یاران خود، همواره در معرض عصبانیت و خشم بوده‌اند و در این حال، مدام خشم خود را فرو می‌خوردند! مسلماً انتساب این معنا به آن حضرت نمی‌تواند شایسته امامت و عصمت و شأن آن امام معصوم باشد؛ ضمن این‌که این معنا با آیه تطهیر نیز که اهل‌بیت عصمت و طهارت را از هر رِجس و زشتی مصون می‌داند، مغایر است؛ چراکه هر خشمی هرچند که‌ اندک باشد در وهله‌ی اول، نشان‌گر غلبه‌ی قوه قهریه و غضب بر روح و جان آدمی است که مسلما این موضوع، دور از شأن و عصمت امام معصوم است؛ البته شاید این معنا، نشأت گرفته از آیه ١٣۴ سوره آل‌عمران باشد: «الَّذینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرّاءِ وَ الضَّرّاءِ وَ الْکاظِمینَ الْغَیْظَ وَ الْعافینَ عَنِ النّاسِ وَ اللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ»؛ که خداوند در آن، سه صفت را برای نیکوکاران و محسنین برشمرده است: ١. آنهایی که در فراخى و تنگى انفاق مى‏‌کنند؛ ٢. خشم خود را فرو مى‏‌برند؛ ٣. از مردم در مى‏‌گذرند» لذا از نظر قرآن، صفت "کاظم الغیظ" برای انسان‌های نیکوکار، فضیلت بزرگی است؛ اما مسلماً این معنا برای امام معصوم، که اصلاً رذایلی چون غضب در وجود پاک و مطهر ایشان جایی ندارد، فضیلتی ویژه محسوب نمی‌گردد؛ بر همین اساس، برخی از مفسرین، به‌دنبال معنایی بالاتر و فراتر از معنای ظاهری رفته‌اند و «کاظم» را صفت انسانی دانسته‌اند که همواره آرامش خود را در برابر تمامی زشتی‌ها و بدی‌ها و رفتارهایی که برخاسته از حالت خشم و عصبیت است، حفظ می‌نماید تا جایی که اصلاً خشم و غضب و دیگر رذائلِ در این زمینه، در وجود او، ورود پیدا نمی‌کند؛ و نه تنها با حلم و صبر از بدی‌ها و ناسزاهای دیگران می‌گذرد، بلکه خشم دیگران را نیز با نیکی و احسان پاسخ می‌دهد؛ بی‌شک این معنا، می‌تواند شایسته پیشوای هفتم شیعیان باشد، زیرا حضرت کاظم (ع) نه تنها از کسانی که به ایشان بدی کرده و ستم روا می‌داشتند، می‌گذشتند؛ بلکه به آنها نیکی و احسان فراوان می‌نمودند تا روح شرارت و خودخواهی، از نَفْسِ آنها، رَخت بربندد؛ چنانچه آورده‌اند: مردی از نوادگان خلیفه دوم در حضور امام کاظم (ع)، به ایشان و جد گرامیشان، حضرت امیرالمؤمنین (ع) توهین کرد! همراهان امام خواستند به او حمله کنند و او را بکشند، اما امام مانع شدند و سپس شخصاً به مزرعهٔ آن مرد ناصبی رفتند؛ او با دیدن امام، فکر کرد که حضرت برای انتقام و از بین بردن او و یا حداقل از بین بردن محصولاتش آمده‌اند، لذا شروع به داد و بیداد کرد؛ اما امام به او نزدیک شده و با مهربانی پرسیدند: چقدر خرج کاشت مزرعه‌ات کرده‌ای؟ مرد با عصبانیت گفت: ۱۰۰ دینار؛ سپس پرسیدند: امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد ناصبی باجسارت گفت: غیب نمی‌دانم! امام بازهم با خوشرویی فرمودند: گفتم امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد پاسخ داد: ۲۰۰ دینار! پس امام ۳۰۰ دینار به او داده و فرمودند: این ۳۰۰ دینار برای توست و محصولت هم برایت باقی است؛ سپس از او خداحافظی کرده و به سوی مسجد حرکت کردند؛ آن مرد که شگفت‌زده شده بود، خود را زودتر از حضرت به مسجد رسانده، و با دیدن امام، از جابرخاست و آیه ١٢۴ سوره مبارکه انعام را بلند تلاوت نمود: «اللَّه أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِ‌سَالَتَهُ: خدا بهتر می‌داند، رسالتش را کجا قرار دهد» [تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۳۰] ✍️ در پایان سخن از خداوند متعال مسئلت می‌نمائیم که توفیق الگوگیری از سیره آن امام همام را نصیب همه‌ی‌ما گرداند تا بتوانیم مُتخَلّق به اخلاق کاظمی شویم. https://eitaa.com/ROOZBARG